1462-IPPP2.4512.885.2016.2.KOM - Opodatkowanie sprzedaży egzekucyjnej nieruchomości wynajmowanej przez właścicieli.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2016 r. (data wpływu 17 listopada 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 grudnia 2016 r. (data wpływu 28 grudnia 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 13 grudnia 2016 r. znak 1462-IPPP2.4512.885.2016.1.KOM (doręczone Stronie dnia 19 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 listopada 2016 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wniosek dotyczy sprzedaży licytacyjnej nieruchomości dłużników (Monika i Mirosław P.) dokonywanej przez Komornika Sądowego.

Działka będąca przedmiotem licytacji jest nieruchomością gruntową zabudowaną budynkiem przeznaczonym do rozbiórki wedle oszacowania biegłego sądowego. Dłużnicy nabyli nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży dnia 15 września 2008 r. (zawartą przed notariuszem) do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską. Nabycie nieruchomości nie podlegało opodatkowaniu VAT i nie została wystawiona w związku ze zbyciem nieruchomości faktura VAT. W związku z faktem, że kupno nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT nie przysługiwało dłużnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości.

Dłużnicy prowadzili działalność gospodarczą (byli podatnikami podatku VAT) w trakcie nabycia nieruchomości, lecz aktualnie działalność ta jest zawieszona. Działka wedle oświadczenia dłużników nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, gdyż została nabyta do celów prywatnych.

Dłużnicy przysłali do Komornika kserokopię pisma datowanego na dzień 18 października 2008 r., że jako współwłaściciele wnieśli aportem ww. nieruchomość do spółki X Monika i Mirosław P. Sp. J. brak jest jednak potwierdzenia przeniesienia własności w postaci wpisu w Księdze Wieczystej.

Dłużnicy oświadczyli, że wynajmują ww. działkę od 1 stycznia 2013 r., lecz aktualnie czynsz jest zawieszony w wyniku porozumienia stron.

Umowa najmu z dnia 1 stycznia 2013 r. zawarta pomiędzy dłużnikami Moniką i Mirosławem P. a Anną P. określa, że przedmiotem najmu jest cała część działki 21/4 do linii budowy budynku usługowo-mieszkalnego. Czynsz z tytułu najmu określono na 100 zł, brak informacji o podatku VAT- wynajmującymi są osoby fizyczne.

Dłużnicy podnajmowali powierzchnie reklamowe. Umieszczanie banerów na ww. nieruchomości - wg informacji dłużników następowało na podstawie umowy podpisanej przez najemcę działki, tj. Annę P. (A Sp. J.,) z klientami.

Znana jest również Komornikowi umowa najmu z dnia 18 marca 2010 r. pomiędzy X P. Sp.j. a N sp. z o.o. gdzie przedmiotem najmu było pomieszczenie magazynowo-handlowe o łącznej powierzchni około 150 m² znajdujące się na całym parterze budynku położonego na ww. działce. Umowa opiewa na czynsz w wysokości 6000 zł + podatek VAT.

Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego zatwierdzonego uchwałą z dnia 6 marca 2007 r. działka ewidencyjna nr 21/4 położona jest na terenach oznaczonych symbolem U/MN - teren zabudowy usługowej z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Nakłady wedle oświadczenia dłużników nie przekraczały 30% wartości początkowej budynku, a od poczynionych nakładów nie przysługiwało dłużnikom odliczenia podatku VAT.

Nie nastąpiło pierwsze zasiedlenie nieruchomości.

Dłużnicy nie poinformowali jakoby podejmowali jakiekolwiek czynności wymagające zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu. Potwierdzeniem powyższego jest operat szacunkowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma obowiązek odprowadzenia podatku VAT od licytacyjnej sprzedaży nieruchomości opisanej we wniosku?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że od sprzedaży ww. nieruchomości nie należy odprowadzać podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści wskazanego wyżej przepisu wynika zatem, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Należy zauważyć, że przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Z przepisu art. 759 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1822, z późn. zm.), zwana dalej "k.p.c.", wynika jednoznacznie, że czynności egzekucyjne, co do zasady wykonywane są przez komorników, z wyjątkiem czynności zastrzeżonych dla sądów.

Zgodnie z art. 921 § 1 k.p.c., egzekucja z nieruchomości należy do komornika działającego przy sądzie, w którego okręgu nieruchomość jest położona.

Artykuł 18 ustawy wskazuje, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji, ilekroć podejmuje on czynności egzekucyjne. Przy czym, w tym przepisie brak jest jednoznacznego wymogu, aby komornik jako przyszły płatnik, dokonywał - w trakcie prowadzenia określonego rodzaju egzekucji - czynności, której bezpośrednim skutkiem jest przeniesienie prawa własności określonego towaru.

Tak więc, warunek z art. 18 ustawy do uznania komornika za płatnika podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji zostanie spełniony również, gdy w trakcie prowadzenia egzekucji będzie on dokonywał tylko niektórych czynności egzekucyjnych, tak jak to ma miejsce w przypadku egzekucji z nieruchomości.

Nieruchomościami, w myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.) są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części tych budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. W przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie zobowiązany do odprowadzenia podatku. Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z art. 2 pkt 6 ustawy wynika, że przez towary rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Według art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Aby jednak dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, że w momencie jej realizacji Sprzedający zachowywał się jak podatnik, a sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej.

Zatem kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z wniosku wynika, że przedmiotem planowanej licytacji komorniczej będzie nieruchomość zabudowana budynkiem magazynowo-mieszkalnym przeznaczonym do rozbiórki (działka nr 21/4).

Dłużnicy nabyli nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży dnia 15 września 2008 r. do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską, a nabycie to nie podlegało opodatkowaniu VAT i nie została wystawiona w związku z tym faktura VAT. Nie przysługiwało dłużnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości. Dłużnicy prowadzili działalność gospodarczą (byli podatnikami podatku VAT) w trakcie nabycia nieruchomości, lecz aktualnie działalność ta jest zawieszona. Działka wedle oświadczenia dłużników nie była wykorzystywana w ich działalności gospodarczej, gdyż została nabyta do celów prywatnych.

Dłużnicy przysłali do Komornika kserokopię pisma datowanego na dzień 18 października 2008 r., że jako współwłaściciele wnieśli aportem ww. nieruchomość do spółki X Monika i Mirosław P. Sp. J., brak jest jednak potwierdzenia przeniesienia własności w postaci wpisu w Księdze Wieczystej.

Dłużnicy oświadczyli, że wynajmują ww. działkę od 1 stycznia 2013 r., lecz aktualnie czynsz jest zawieszony w wyniku porozumienia stron.

Umowa najmu z dnia 1 stycznia 2013 r. zawarta pomiędzy dłużnikami a najemcą określa, że przedmiotem najmu (najem powierzchni na cele reklamowe) jest cała część działki 21/4. Czynsz z tytułu najmu określono na 100 zł, brak informacji o podatku VAT - wynajmującymi są osoby fizyczne. Umieszczanie banerów na ww. nieruchomości - wg informacji dłużników następowało na podstawie umowy podpisanej przez najemcę działki z klientami.

Znana jest również Komornikowi umowa najmu z dnia 18 marca 2010 r. pomiędzy X P. Sp.j. a Spółką z o.o., gdzie przedmiotem najmu było pomieszczenie magazynowo-handlowe o łącznej powierzchni około 150 m² znajdujące się na całym parterze budynku położonego na ww. działce. Umowa opiewa na czynsz w wysokości 6000 zł + podatek VAT.

Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego działka ewidencyjna nr 21/4 położona jest na terenach oznaczonych symbolem U/MN - teren zabudowy usługowej z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Nakłady wedle oświadczenia dłużników nie przekraczały 30% wartości początkowej budynku, a od poczynionych nakładów nie przysługiwało dłużnikom odliczenia podatku VAT.

Nie nastąpiło pierwsze zasiedlenie nieruchomości.

Dłużnicy nie poinformowali jakoby podejmowali jakiekolwiek czynności wymagające zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu. Potwierdzeniem powyższego jest operat szacunkowy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej w drodze egzekucji komorniczej.

Jak wynika z okoliczności sprawy, dłużnicy pomimo, że zawiesili prowadzenie działalności gospodarczej, to od dnia 1 stycznia 2013 r. wynajmują zarówno grunt jak i budynek magazynowo-mieszkalny posadowiony na nieruchomości, za co otrzymują comiesięczny czynsz.

Zgodnie z art. 659 § 1 cyt. ustawy - Kodeks cywilny przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Jak wynika z powyższego przepisu, umowa najmu jest umową cywilnoprawną o charakterze zobowiązaniowym przysparzającym obydwie strony zawartej umowy. Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W konsekwencji, umowa najmu jako czynność odpłatna stanowi, stosownie do zapisów ustawy o podatku od towarów i usług, odpłatną usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. W konsekwencji, z tytułu świadczenia usług w zakresie wynajmu i dokonywania tych czynności w sposób systematyczny lub ciągły wykonawca czynności staje się podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i de facto - podatnikiem podatku VAT zdefiniowanym w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przedstawionych okoliczności i przywołanych przepisów należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości, tj. działki nr 21/4 z posadowionym na niej budynkiem magazynowo-mieszkalnym w drodze licytacji w sądowym postępowaniu egzekucyjnym wykorzystywanej przez dłużników do działalności gospodarczej - usługi najmu - podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, gdyż nieruchomość ta wykorzystywana była przez dłużników w celach zarobkowych. Nieruchomość ta nie jest majątkiem osobistym, który z samej nazwy służy do zaspokajania tylko i wyłącznie potrzeb osobistych (prywatnych). Tak więc w związku z dostawą tej nieruchomości dłużnicy wypełniają przesłankę określoną w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy pozwalającą uznać dłużników za podatników podatku VAT dokonujących sprzedaży nieruchomości w ramach działalności gospodarczej.

W konsekwencji na Wnioskodawcy jako płatniku ciąży obowiązek naliczenia i odprowadzenia podatku VAT od tej transakcji.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo, Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.