1462-IPPP2.4512.37.2017.2.IZ

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2017 r. (data wpływu 17 stycznia 2017 r.), uzupełnionym na wezwanie tut. Organu z dnia 21 marca 2017 r. nr 1462-IPPP2.4512.37.2017.1.IZ, skutecznie doręczone w dniu 25 marca 2017 r.), pismem z dnia 30 marca 2017 r. (data wpływu 5 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* braku obowiązku opodatkowania dostawy działek niezabudowanych - jest prawidłowe,

* opodatkowania stawką podstawową dostawy działek, na których prowadzona jest działalność gospodarcza - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony uzupełnionym na wezwanie tut. Organu z dnia 21 marca 2017 r. nr 1462-IPPP2.4512.37.2017.1.IZ, skutecznie doręczone w dniu 25 marca 2017 r.), pismem z dnia 30 marca 2017 r. (data wpływu 5 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania dostawy działek niezabudowanych oraz opodatkowania stawką podstawową dostawy działek, na których prowadzona jest działalność gospodarcza.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 2006 r. Pan J.C. (dalej: Wnioskodawca) zakupił do majątku prywatnego nieruchomość gruntową o nr 1012/105 (dalej: działka nr 1).

W 2007 r. dokupił sąsiednią działkę nr 1010/105 (dalej: działka nr 2).

Obie działki znajdowały się w strefie budownictwa usługowo-mieszkalnego, a powierzchnia każdej z nich to około 3 300 m². W 2011 r. Wnioskodawca dokonał podziału tych działek i powstało 6 odrębnych działek: działka 1381/105 (dalej: działka nr 1A), działka 1380/105 (dalej: działka nr 1B), działka 1368/105 (dalej działka nr 1C) i działka 1369/105 (dalej: działka nr 1D) oraz działka 1367/105 (dalej: działka nr 2A) i działka nr 1366/105 (dalej: działka nr 2B). Pierwotnie zakup działki nr 2 był dokonany w celach prowadzenia tam działalności gospodarczej. W związku z tym był wykonany raport środowiskowy pod budowę warsztatu samochodowego, jednak negatywna decyzja urzędowa spowodowała zmianę planów. To spowodowało, że Wnioskodawca złożył wniosek do Rady Miasta o zmianę przeznaczenia tego terenu i obecnie ww. grunty znajdują się w strefie budownictwa usługowego. Dodatkowo Rada Gminy posiada prawo pierwokupu działki nr 1C o powierzchni 845 m² oraz działki 1A o powierzchni 376 m², na tej działce Wnioskodawca decyzją rady gminy nie może również nic wybudować.

W roku 2008 na działce nr 1 (później 1A i 1B) Wnioskodawca rozpoczął budowę stacji kontroli pojazdów wraz z lokalem mieszkalnym znajdującym się w budynku stacji. Wnioskodawca dokonywał odliczeń podatku od towarów i usług zapłaconego za wykonane roboty i zakupione materiały budowlane, a grunt został wpisany do ewidencji środków trwałych. Do dnia dzisiejszego na działce nr 1A i 1B Wnioskodawca prowadzi wspomnianą działalność gospodarczą. Działki nr 1C i 1D (sposób korzystania określony w księdze wieczystej: zurbanizowane tereny niezabudowane) w dniu 30 września 2011 r. zostały przekazane na cele osobiste Wnioskodawcy, działki 1C i 1D nie są obecnie używane przez Wnioskodawcę, nie były również dla Wnioskodawcy przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Nie były one także udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawca nie czerpał żadnych korzyści majątkowych z tytułu posiadania tych działek.

Mimo, iż celem zakupu działki nr 2 było przeznaczenie jej pod działalność gospodarczą, to działka nr 2 (obecnie działka 2A i 2B) do dnia złożenia wniosku nie były w żaden sposób wykorzystywane przez Wnioskodawcę. Działki te nie były dla Wnioskodawcy przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Nie były one także udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawca nie czerpał żadnych korzyści majątkowych z tytułu posiadania tego gruntu, w momencie zakupu działki nr 2 Wnioskodawca nie miał zamiaru jej odsprzedaży.

W 2007 r. Wnioskodawca dokonał również zakupu nieruchomości gruntowej nr 1928/281 o powierzchni 651 m² (dalej: działka nr 3). W 2008 r. dokupił sąsiadującą działkę nr 1927/281 o powierzchni 648 m² (dalej: działka nr 4).

Działki zakupione w celach prywatnych Wnioskodawcy. Działki nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego. Obecny status działek to działki pod zabudowę mieszkaniową na podstawie studium. Od czasu zakupu działek nr 3 i 4 do dnia złożenia wniosku grunty nie są w żaden sposób wykorzystywane przez Wnioskodawcę. Działki nie była dla Wnioskodawcy przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Działki te nie były także udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawca nie czerpał żadnych korzyści majątkowych z tytułu posiadania tych działek. W momencie zakupu działek nr 3 i 4 Wnioskodawca nie miał również zamiaru ich sprzedaży.

Obecnie plany Wnioskodawcy uległy zmianie, w związku z ostateczną decyzją o przeniesieniu centrum życia do Niemiec. Planowane przez Wnioskodawcę czynności polegać będą jedynie na wystawieniu wszystkich działek do sprzedaży. Wnioskodawca nie poniósł w przeszłości i nie zamierza ponieść żadnych kosztów związanych z uzbrojeniem terenu, budową drogi, wyposażeniem w urządzenia sieci kanalizacyjnej, wodociągowej, sanitarnej czy elektrycznej na działkach nr 1C, 1D, 2A, 2B. 3 i 4. Ogłoszenie o sprzedaży umieszczone zostanie w internecie. Wnioskodawca przewiduję również możliwość skorzystania z pomocy biura handlu nieruchomościami.

Wnioskodawca nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży działek budowlanych, gdyż opisana wyżej sprzedaż działek (działek nr 1C, 1D, 2A, 2B, 3 i 4) będzie działaniem jednorazowym polegającym na wysprzedaży majątku prywatnego.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca wskazał, że nabycie działek 1, 2, 3 i 4 nie było udokumentowane fakturą VAT.

Dnia 23 kwietnia 2015 r. został zatwierdzony plan zagospodarowanie przestrzennego dla działek 1A, 1D, 2A i 2B, zgodnie z którym:

A. przeznaczenie podstawowe jako zabudowa usługowa dla obsługi transportu samochodowego, zabudowa usługowa użyteczności publicznej,

B. przeznaczenie uzupełniające; drogi wewnętrzne, miejsca postojowe, place manewrowe, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej, zieleń;

3. działki 3 i 4 - brak planu zagospodarowania przestrzennego.

Działki 1A, 1D, 2A, 2B są zapisane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, w związku z tym w stosunku do nich nie ma wydanych decyzji o warunkach zabudowy.

Natomiast w roku 2011, dla działek 3 i 4 zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy, które nadal mają moc prawną,

Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie budynku stacji kontroli pojazdów w rozumieniu przepisowo podatku dochodowym. W momencie przekazania stacji kontroli pojazdów do używania budynek był kompletny i w następnych latach wymagał jedynie nieznacznych remontów związanych z bieżącym użytkowaniem lokalu. W związku z czym nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Wnioskodawca większość czasu spędzał na terytorium Niemiec, natomiast gdy przyjeżdżał do Polski to w tym czasie użytkował prywatnie mieszkanie znajdujące się w budynku stacji kontroli pojazdów. Lokal mieszkalny w większości czasu nie był wykorzystywany prywatnie ani w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Powodem dla którego zostało wybudowane przedmiotowe mieszkanie było przeznaczenie terenu, na którym stoi stacja kontroli pojazdów (cele usługowo-mieszkalne).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż działek 1A i 1B, na której prowadzona jest działalność gospodarcza będzie podlegała opodatkowaniu stawką 23%?

2. Czy sprzedaż działek, o których mowa w niniejszym wniosku (1C, 1D, 2A, 2B, 3 i 4) będzie traktowana jako sprzedaż majątku prywatnego, a tym samym nie będzie podlegała opodatkowaniu?

Zdaniem Wnioskodawcy

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - Zwanej dalej "ustawą o VAT"- opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem VAT", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o vat, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie ze wskazanymi wyżej przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Powyżej przytoczone przepisy określają jedynie przedmiotowy zakres opodatkowania. Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Kolejnym czynnikiem wymagającym rozpatrzenia jest podmiot dokonujący tej dostawy, aby dostawa podlegała opodatkowaniu, to zgodnie z przepisami ustawy musi być dokonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter, przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca. Podkreślić należy, że ustawodawca nie określił wymogów formalnych, które powinien spełnić podatnik, aby mógł być uznany za producenta, usługodawcę lub handlowca.

Z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze, przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Bez względu pozostanie również fakt czy jego sprzedaż nastąpi w całości jednemu nabywcy czy w częściach jednemu lub wielu nabywcom.

Zatem w świetle powyższych przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest łączne spełnienie dwóch przesłanek; po pierwsze czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W przekonaniu Wnioskodawcy, w przypadku nieruchomości nr 1C, 1D, 2A, 2B, 3 i 4 nie zostały spełnione obie przesłanki łącznie. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy trudno uznać Wnioskodawcę za podatnika podatku od towarów i usług, pomimo iż grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, to nie można uznać, że dokonując sprzedaży działek Wnioskodawca działać będzie w charakterze handlowca. Wnioskodawca nie będzie podejmował również działań porównywalnych z działalnością podmiotu profesjonalnie zajmującego się obrotem nieruchomościami. Sprzedaż gruntów ma być jedynie okazjonalna i jest konsekwencją podjęcia przez Wnioskodawcę decyzji o ostatecznym przeniesieniu centrum życia do Niemiec.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, powołane regulacje ustawy o VAT oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE, Wnioskodawca stwierdza że:

1. sprzedaż gruntu 1A i 1B, na której prowadzona jest działalność gospodarcza będzie podlegała opodatkowaniu stawką 23%,

2. Wnioskodawca dokonując transakcji zbycia działek, o których mowa w niniejszym wniosku (1C, 1D, 2A, 2B, 3 i 4) nie wypełnia przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, zatem nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług, a planowane transakcje sprzedaży mieścić się będą w ramach zarządu majątkiem prywatnym i nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie braku opodatkowania dostawy działek niezabudowanych oraz nieprawidłowe w zakresie opodatkowania stawką podstawową dostawy działek, na których prowadzona jest działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6).

W świetle powyższych przepisów, nieruchomość (budynki, grunt) spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania towarów (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C 181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestie opodatkowania dostawy gruntu rozstrzygnięto w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. Akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W świetle powyższego w sprawach dotyczących opodatkowania dostawy nieruchomości dokonywanej przez osoby fizyczne konieczne staje się ustalenie, czy w celu sprzedaży nieruchomości zbywca, podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zakupił z majątku prywatnego nieruchomość gruntową o nr 1012/105 (dalej: działka nr 1) w powiecie tarnogórskim. W 2007 r. dokupił sąsiednią działkę nr 1010/105 (dalej: działka nr 2). Obie działki znajdowały się w strefie budownictwa usługowo-mieszkalnego, a powierzchnia każdej z nich to około 3 300 m². W 2011 r. Wnioskodawca dokonał podziału tych działek i powstało 6 odrębnych działek: działka 1381/105 (dalej: działka nr 1A), działka 1380/105 (dalej: działka nr 1B), działka 1368/105 (dalej działka nr 1C) i działka 1369/105 (dalej: działka nr 1D) oraz działka 1367/105 (dalej: działka nr 2A) i działka nr 1366/105 (dalej: działka nr 2B). Pierwotnie zakup działki nr 2 był dokonany w celach prowadzenia tam działalności gospodarczej. W związku z tym był wykonany raport środowiskowy pod budowę warsztatu samochodowego, jednak negatywna decyzja urzędowa spowodowała zmianę planów. To spowodowało, że Wnioskodawca złożył wniosek do Rady Miasta o zmianę przeznaczenia tego terenu i obecnie ww. grunty znajdują się w strefie budownictwa usługowego. Dodatkowo Rada Gminy posiada prawo pierwokupu działki nr 1C o powierzchni 845 m² oraz działki 1A o powierzchni 376 m², na tej działce Wnioskodawca decyzją rady gminy nie może również nic wybudować.

W roku 2008 na działce nr 1 (później 1A i 1B) Wnioskodawca rozpoczął budowę stacji kontroli pojazdów wraz z lokalem mieszkalnym znajdującym się w budynku stacji. Wnioskodawca dokonywał odliczeń podatku od towarów i usług zapłaconego za wykonane roboty i zakupione materiały budowlane, a grunt został wpisany do ewidencji środków trwałych. Do dnia dzisiejszego na działce nr 1A i 1B Wnioskodawca prowadzi wspomnianą działalność gospodarczą. Działki nr 1C i 1D (sposób korzystania określony w księdze wieczystej: zurbanizowane tereny niezabudowane) w dniu 30 września 2011 r. zostały przekazane na cele osobiste Wnioskodawcy, działki 1C i 1D nie są obecnie używane przez Wnioskodawcę, nie były również dla Wnioskodawcy przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Nie były one także udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawca nie czerpał żadnych korzyści majątkowych z tytułu posiadania tych działek.

Mimo, iż celem zakupu działki nr 2 było przeznaczenie jej pod działalność gospodarczą, to działka nr 2 (obecnie działka 2A i 2B) do dnia złożenia wniosku nie były w żaden sposób wykorzystywane przez Wnioskodawcę. Działki te nie były dla Wnioskodawcy przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Nie były one także udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawca nie czerpał żadnych korzyści majątkowych z tytułu posiadania tego gruntu, w momencie zakupu działki nr 2 Wnioskodawca nie miał zamiaru jej odsprzedaży.

W 2007 r. Wnioskodawca dokonał również zakupu nieruchomości gruntowej nr 1928/281 o powierzchni 651 m² (dalej: działka nr 3). W 2008 r. dokupił sąsiadującą działkę nr 1927/281 o powierzchni 648 m² (dalej: działka nr 4). Działki zostały zakupione w celach prywatnych Wnioskodawcy. Działki nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego. Obecny status działek to działki pod zabudowę mieszkaniową na podstawie studium. Od czasu zakupu działek nr 3 i 4 do dnia złożenia wniosku grunty nie są w żaden sposób wykorzystywane przez Wnioskodawcę. Działki nie była dla Wnioskodawcy przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Działki te nie były także udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawca nie czerpał żadnych korzyści majątkowych z tytułu posiadania tych działek. W momencie zakupu działek nr 3 i 4 Wnioskodawca nie miał również zamiaru ich sprzedaży. Ogłoszenie o sprzedaży umieszczone zostanie w internecie. Wnioskodawca przewiduję również możliwość skorzystania z pomocy biura handlu nieruchomościami.

Obecnie plany Wnioskodawcy uległy zmianie, w związku z ostateczną decyzją o przeniesieniu centrum życia do Niemiec. Planowane przez Wnioskodawcę czynności polegać będą jedynie na wystawieniu wszystkich działek do sprzedaży. Wnioskodawca nie poniósł w przeszłości i nie zamierza ponieść żadnych kosztów związanych z uzbrojeniem terenu, budową drogi, wyposażeniem w urządzenia sieci kanalizacyjnej, wodociągowej, sanitarnej czy elektrycznej na działkach nr 1C, 1D, 2A, 2B. 3 i 4.

Uwzględniając treść wyżej powołanych przepisów oraz tezy wynikające z orzecznictwa zarówno sadów krajowych jak i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdzić należy, że w stosunku do planowanej dostawy gruntu niezbudowanego, tj. działek nr 1C,1D, 3 i 4 nie występują przesłanki, które wskazywałyby na działalność Wnioskodawcy zbliżoną do działalności podmiotu zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonał nabycia nieruchomości do majątku prywatnego. Te części nieruchomości nie były wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie dokonał działań, które mogłyby świadczyć o zamiarze profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Nie podejmował następujących po sobie starań mających na celu przygotowanie do sprzedaży przedmiotowych nieruchomości, tj. uzbrojenia terenu, budowy drogi, wyposażenia w urządzenia sieci kanalizacyjnej, wodociągowej, sanitarnej czy elektrycznej oraz działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia.

Działki nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Działki te nie były także udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawca nie czerpał żadnych korzyści majątkowych z tytułu posiadania tych działek.

Powyższe ustalenie znajdzie również zastosowanie do działek nr 2A i 2b, wydzielonych z działki Nr 2 zakupionej w 2007 r. co prawda w celu prowadzenia działalności, ale w związku z negatywną decyzją urzędową dotyczącą wybudowania warsztatu samochodowego, działki te nigdy nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej. Działki nie były również przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Działki te nie były także udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawca nie czerpał żadnych korzyści majątkowych z tytułu posiadania tych działek.

W konsekwencji, Wnioskodawca dokonując sprzedaży wyżej wskazanych działek nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT). Sprzedaż tych nieruchomości nie będzie zatem podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawca dokonując dostawy ww. działek będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej oraz nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym zgodzić należy się z poglądem Wnioskodawcy, że dostawa działek nr 1C, 1D, 2A, 2B, 3 i 4 nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ z tytułu tych transakcji Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z uwagi na opis sprawy oraz przytoczone wyżej przepisy prawa, z uwzględnieniem tez płynących z orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdzić należy, zgadzając się również z poglądem Wnioskodawcy, że sprzedając działki nr 1A i 2A działać będzie w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Działki te bowiem wykorzystywane były w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Nie można zgodzić się jednak z poglądem Wnioskodawcy, że ich sprzedaż podlegać będzie opodatkowaniu 23% stawką podatku.

Ustalając stawkę podatku dla dostawy działek nr 1A i 1B, po pierwsze zwrócić należy uwagę, że działki te są działkami zabudowanymi, gdyż jak wskazał Wnioskodawca na działkach tych w 2008 r. rozpoczął budowę stacji kontroli pojazdów, którą prowadzi do dnia złożenia wniosku.

Na gruncie podatku od towarów i usług kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem, grunt będący przedmiotem sprzedaży, w tym prawo użytkowania wieczystego gruntu, podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że grunt dzieli w VAT los podatkowy ww. obiektów, które się na nim znajdują. Przy ustalaniu stawki podatku VAT właściwej dla dostawy gruntu, na którym posadowiony jest budynek czy budowla, decydująca jest stawka podatku VAT mająca zastosowanie do dostawy budynku/budowli. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Ponadto, podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 46 § ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny Dz. U. z 2017 r. poz. 459) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. gruntu przedmiot własności.

Stosownie do treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Z treści § 2 cyt. przepisu wynika natomiast, że częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Art. 48 Kodeksu cywilnego wskazuje zaś, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składkowych gruntu należą w szczególności budynku i inne urządzenia trwale z gruntem związane (w tym także drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia czy zasiania).

Co za tym idzie, z punktu widzenia Kodeksu cywilnego, w przypadku sprzedaży gruntu, na którym został wybudowany budynek, mamy do czynienia ze sprzedażą "gruntu zabudowanego". Przedmiotem czynności jest tutaj zatem jedna rzecz, a więc grunt zabudowany. Sprzedaż gruntu z posadowionym na nim budynku stanowi bowiem sprzedaż gruntu wraz z jego częścią składową, w postaci budynku.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust, 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie, zarówno w treści ustawy jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z tym, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wybudowania stacji kontroli pojazdów regulacja art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Definicję pierwszego zasiedlenia, do którego odwołuje się art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zawiera art. 2 pkt 14 ustawy, zgodnie z którym przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Również przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347 z 11 grudnia 2006 r. z późn. zm.) posługują się pojęciem "pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie ww. dyrektywy, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem". Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. dyrektywy oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że " (...) definicja ((pierwszego zasiedlenia (zajęcia) zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji ((pierwszego zasiedlenia)) wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu".

Jak wynika z powyższego "pierwsze zasiedlenie" budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE - musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

Uwzględniając treść wyżej powołanych przepisów w kontekście przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że dostawa budynku stacji kontroli pojazdów nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a planowaną dostawą upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Wnioskodawca wybudował przedmiotowy budynek wraz ze znajdującym się w nim lokalem mieszkalnym w 2008 r. i wykorzystywał w prowadzonej działalności. Z okoliczności sprawy nie wynika, że lokal mieszkalny był wyodrębniony jako samodzielne pomieszczenie służące wyłącznie celom mieszkalnym. Jak wskazał Wnioskodawca lokal mieszkalny w większości czasu nie był wykorzystywany prywatnie ani w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Jedynym powodem uwzględnienia w bryle budynku stacji kontroli pojazdów lokalu mieszkalnego było przeznaczenie terenu na cele usługowo-mieszkalne. Oznacza to, że cały budynek stacji kontroli pojazdów był wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazał również, że nie ponosił wydatków na modernizację i ulepszenie przekraczających 30% wartości początkowej budynku stacji kontroli pojazdów.

W przedmiotowej sprawie spełnione są więc przesłanki, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy uzasadniające możliwość zastosowania zwolnienia od podatku dla planowanej dostawy stacji kontroli pojazdów. Oznacza to tym samym, że dostawa budynku stacji kontroli pojazdów na podstawie ww. przepisu objęta będzie zwolnieniem od podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, biorąc również zapis wyżej powołanego art. 29a ust. 8 ustawy, dostawa gruntu, na którym stacja została wybudowana, tj. działka nr 1A i 1B korzystać będzie ze zwolnienia od podatku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż działek nr 1A i 1B opodatkowana będzie 23% stawką podatku uznać należy za nieprawidłowe.

W tym miejscu tut. Organ informuje, że Wnioskodawca może skorzystać z opcji opodatkowania dostawy zabudowanej nieruchomości gruntowej, tj. działek nr 1A i 1B, po spełnieniu warunków określonych w art. 43 ust. 10 i 11 ustawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.