1462-IPPP1.4512.89.2017.1.KR

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2017 r. (data wpływu 8 lutego 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 6 lutego 2017 r. (data wpływu 9 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przelewu wierzytelności własnych za cenę niższą od wartości nominalnej - jest prawidłowe.

W dniu 8 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 6 lutego 2017 r. (data wpływu 9 lutego 2017 r.) dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przelewu wierzytelności własnych za cenę niższą od wartości nominalnej.

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie sprzedawał spółce powiązanej (Nabywcy) wierzytelności związane ze świadczonymi przez siebie usługami telekomunikacyjnymi, tj. wierzytelności własne. Najczęściej będą to wierzytelności z tytułu tzw. opłaty wyrównawczej pobieranej przez Wnioskodawcę w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy przez klienta (lub Wnioskodawcę z winy klienta) przed terminem na jaki umowa została zawarta, udokumentowane notami obciążeniowymi (wierzytelności z tytułu czynności nieobjętych podatkiem od towarów i usług). Wierzytelności te będą z reguły sprzedawane w pakietach i przed nadejściem terminu ich wymagalności, zaś cena sprzedaży wierzytelności ustalana będzie zawsze na poziomie niższym niż wartość nominalna wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży, co będzie wynikało m.in. z faktu, że spora część tych wierzytelności będzie miała charakter trudny, w tym sensie, że ich ściągalność będzie z różnych względów utrudniona, a ich dochodzenie będzie musiało odbywać się również na drodze postępowania sądowego, wobec braku woli dobrowolnej spłaty po stronie dłużnika; dodatkowo w grę wchodzić mogą przypadki niewypłacalności dłużników. Cena sprzedaży wierzytelności kalkulowana przy uwzględnieniu ww. czynników i charakteru wierzytelności, a tym samym różnica między tą ceną a wartością nominalną wierzytelności, będzie w ocenie Wnioskodawcy odzwierciedlała ekonomiczną wartość tych wierzytelności.

Wierzytelności nabywane będą przez Nabywcę na własną rzecz i na własne ryzyko - wyłącznie w celu samodzielnego ich dochodzenia przez Nabywcę, również na jego rzecz i na jego własne ryzyko albo ich dalszej odsprzedaży. Również Nabywca będzie samodzielnie finansował proces dochodzenia tych wierzytelności, także w przypadku dochodzenia ich na drodze sądowej, a także ewentualny proces dalszej odsprzedaży tych wierzytelności.

W związku z omawianą sprzedażą (cesją) wierzytelności Nabywca w żadnym wypadku nie będzie otrzymywał od Wnioskodawcy żadnego przysporzenia majątkowego (wynagrodzenia). W żadnym wypadku Nabywca nie będzie także pobierał od Wnioskodawcy żadnej dodatkowej opłaty z tytułu sprzedaży wierzytelności. Nabywca nie będzie nadto zobowiązany z tytułu nabycia wierzytelności do wykonania na rzecz Wnioskodawcy żadnych dodatkowych czynności czy świadczeń, ponad zobowiązanie do zapłaty umówionej ceny sprzedaży; w szczególności nie będzie zobowiązany wobec Wnioskodawcy do ściągania długu w zamian za wynagrodzenie. Wspomnianej sprzedaży wierzytelności nie będą nadto towarzyszyły jakiekolwiek dodatkowe porozumienia między Nabywcą i Wnioskodawcą, regulujące jakiekolwiek kwestie prawne lub finansowe związane z odzyskiwaniem wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży, w szczególności obligujące Nabywcę do podejmowania jakkolwiek dodatkowych czynności w imieniu lub na rzecz Wnioskodawcy czy też ustalające z tego tytułu wynagrodzenie za czynności dokonane między stronami.

Innymi słowy, w żadnym wypadku sprzedaż (cesja) wierzytelności nie będzie związana z dodatkową odpłatnością ze strony Wnioskodawcy na rzecz Nabywcy. Natomiast w każdym przypadku z tytułu danej sprzedaży Nabywca będzie płacił na rzecz Wnioskodawcy ustaloną w umowie cenę sprzedaży, niższą od wartości nominalnej danej wierzytelności (pakietu wierzytelności). Cena ta w żadnym wypadku nie będzie zawierała w sobie żadnego dodatkowego wynagrodzenia dla Nabywcy z tytułu czynności dokonywanych między stronami - bo też nigdy żadne dodatkowe czynności poza tymi wynikającymi z umowy sprzedaży nie będą między stronami ustalane lub dokonywane, jak również cena ta nie będzie nigdy skalkulowana przy założeniu dokonywania jakichkolwiek dodatkowych czynności między stronami, w szczególności polegających na ściąganiu przez Nabywcę wierzytelności w imieniu lub na rzecz Wnioskodawcy.

W umowie sprzedaży strony będą każdorazowo zastrzegać, iż Wnioskodawca nie przyjmuje na siebie odpowiedzialności za wypłacalność dłużnika danej wierzytelności (klienta Wnioskodawcy). Umowy nie będą nadto zawierać żadnych klauzul umownych uzależniających wysokość ceny sprzedaży wierzytelności od zakresu powodzenia czynności zmierzających do jej wyegzekwowania od klienta Wnioskodawcy.

Umowy sprzedaży wierzytelności mogą zawierać określone klauzule zwrotnego przeniesienia wierzytelności, jako postać rękojmi za określone wady prawne wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży (np. na wypadek, gdy dłużnik danej wierzytelności podstawnie zakwestionuje jej istnienie lub wysokość, dłużnik zmarł przed datą podpisania przez Wnioskodawcę i Nabywcę umowy sprzedaży wierzytelności lub przed tą datą dłużnik będący spółką prawa handlowego został postawiony w stan likwidacji lub upadłości lub gdy przed tą datą nastąpiła spłata wierzytelności, itp.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy zbywanie wierzytelności (pakietu wierzytelności) przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy za cenę niższą od wartości nominalnej wierzytelności będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbywanie wierzytelności przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jednocześnie, w myśl art. 2 pkt 6 u.p.t.u. towarami są rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii. Wierzytelność jest natomiast prawem podmiotowym (roszczeniem), czyli uprawnieniem danego podmiotu do domagania się od dłużnika spełnienia określonego zobowiązania. W konsekwencji, wierzytelność nie mieści się w kategorii towaru, zaś sprzedaż wierzytelności nie jest dostawą towaru w rozumieniu art. 5 u.p.t.u. Sprzedaży wierzytelności nie można także uznać za świadczenie usługi, ponieważ jest ona jedynie przejawem wykonywania własnych uprawnień (prawa własności) w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). Skutek sprzedaży wierzytelności jest tożsamy z realizacją własnej wierzytelności. Nie można więc uznać sprzedaży wierzytelności za wykonywanie usługi na rzecz nabywcy. Nie można bowiem wskazać świadczenia, które miałoby być wykonane na rzecz nabywcy wierzytelności. W konsekwencji transakcja, której przedmiotem jest zbycie wierzytelności własnych, pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 lutego 2007 r. sygn. III SA/Wa 2863/06 podkreślił, że "aby można mówić o świadczeniu usługi musi istnieć przedmiot świadczenia. Zdaniem Sądu, w przypadku sprzedaży wierzytelności własnej po stronie cedenta przedmiot świadczenia nie występuje. W związku z tym, zdaniem Sądu, sprzedaż wierzytelności własnych nie jest świadczeniem usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług". Analogiczne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w kolejnym wyroku (wyrok z dnia 15 października 2007 r. sygn. III SA/Wa 1201/07), w którym stwierdził, że: "W świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT z 2004 r. wierzytelność jako prawo majątkowe nie jest towarem. Pozostaje więc jedynie do rozstrzygnięcia, czy cesja wierzytelności może być potraktowana w kategorii odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT z 2004 r. (...). Sprzedaż "wierzytelności własnej" nie jest świadczeniem usług przez jej zbywcę, a zatem nie powstaje u niego z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług". Wnioskodawca wskazuje także na orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu (wyrok z dnia 3 kwietnia 2007 r. sygn. I SA/Wr 89/07). Z uzasadnienia powołanego wyroku wynika, iż "Sąd w pełni zgadza się z tezą, że sprzedaż wierzytelności własnej nie jest świadczeniem usług przez jej zbywcę. U zbywcy zatem nie powstaje z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług". Aktualne jest również stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny (np. wyrok z 18 grudnia 1995 r. sygn. akt SA/Wr 729/95 oraz z 16 lutego 2003 r. sygn. akt SA/Bk 877/02), w myśl którego, przeniesienie własności własnych wierzytelności nie stanowi usługi pośrednictwa finansowego, gdyż w ogóle nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Sprzedaż własnych wierzytelności jest uważana jedynie za wykonywanie prawa własności. Podobne stanowisko zajmowane jest także w interpretacjach organów podatkowych (tytułem przykładu wskazać można na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 8 lipca 2014 r. nr IBPP2/443-367/14/JJ.

Reasumując, sprzedaż wierzytelności własnych nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem czynności te nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.).

Podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 ustawy - Kodeks cywilny.

Stosownie do treści art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki - art. 509 § 2 k.c.

Z kolei art. 510 § 1 k.c. stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Nadmienić należy, że istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

W przypadku cesji wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić ewentualnie jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności w formie cesji wierzytelności (przelewu wierzytelności) na osobę trzecią najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi. Cesja taka, z punktu widzenia pierwotnego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż.

Celem i skutkiem ww. przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku ww. czynności przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, że czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie sprzedawał spółce powiązanej (Nabywcy) wierzytelności związane ze świadczonymi przez siebie usługami telekomunikacyjnymi, tj. wierzytelności własne. Najczęściej będą to wierzytelności z tytułu tzw. opłaty wyrównawczej pobieranej przez Wnioskodawcę w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy przez klienta (lub Wnioskodawcę z winy klienta) przed terminem na jaki umowa została zawarta, udokumentowane notami obciążeniowymi (wierzytelności z tytułu czynności nieobjętych podatkiem od towarów i usług). Wierzytelności te będą z reguły sprzedawane w pakietach i przed nadejściem terminu ich wymagalności, zaś cena sprzedaży wierzytelności ustalana będzie zawsze na poziomie niższym niż wartość nominalna wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży, co będzie wynikało m.in. z faktu, że spora część tych wierzytelności będzie miała charakter trudny, w tym sensie, że ich ściągalność będzie z różnych względów utrudniona, a ich dochodzenie będzie musiało odbywać się również na drodze postępowania sądowego, wobec braku woli dobrowolnej spłaty po stronie dłużnika; dodatkowo w grę wchodzić mogą przypadki niewypłacalności dłużników. Cena sprzedaży wierzytelności kalkulowana przy uwzględnieniu ww. czynników i charakteru wierzytelności, a tym samym różnica między tą ceną a wartością nominalną wierzytelności, będzie w ocenie Wnioskodawcy odzwierciedlała ekonomiczną wartość tych wierzytelności.

Wierzytelności nabywane będą przez Nabywcę na własną rzecz i na własne ryzyko - wyłącznie w celu samodzielnego ich dochodzenia przez Nabywcę, również na jego rzecz i na jego własne ryzyko albo ich dalszej odsprzedaży. Również Nabywca będzie samodzielnie finansował proces dochodzenia tych wierzytelności, także w przypadku dochodzenia ich na drodze sądowej, a także ewentualny proces dalszej odsprzedaży tych wierzytelności.

W związku z omawianą sprzedażą (cesją) wierzytelności Nabywca w żadnym wypadku nie będzie otrzymywał od Wnioskodawcy żadnego przysporzenia majątkowego (wynagrodzenia). W żadnym wypadku Nabywca nie będzie także pobierał od Wnioskodawcy żadnej dodatkowej opłaty z tytułu sprzedaży wierzytelności. Nabywca nie będzie nadto zobowiązany z tytułu nabycia wierzytelności do wykonania na rzecz Wnioskodawcy żadnych dodatkowych czynności czy świadczeń, ponad zobowiązanie do zapłaty umówionej ceny sprzedaży; w szczególności nie będzie zobowiązany wobec Wnioskodawcy do ściągania długu w zamian za wynagrodzenie. Wspomnianej sprzedaży wierzytelności nie będą nadto towarzyszyły jakiekolwiek dodatkowe porozumienia między Nabywcą i Wnioskodawcą, regulujące jakiekolwiek kwestie prawne lub finansowe związane z odzyskiwaniem wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży, w szczególności obligujące Nabywcę do podejmowania jakkolwiek dodatkowych czynności w imieniu lub na rzecz Wnioskodawcy czy też ustalające z tego tytułu wynagrodzenie za czynności dokonane między stronami.

Innymi słowy, w żadnym wypadku sprzedaż (cesja) wierzytelności nie będzie związana z dodatkową odpłatnością ze strony Wnioskodawcy na rzecz Nabywcy. Natomiast w każdym przypadku z tytułu danej sprzedaży Nabywca będzie płacił na rzecz Wnioskodawcy ustaloną w umowie cenę sprzedaży, niższą od wartości nominalnej danej wierzytelności (pakietu wierzytelności). Cena ta w żadnym wypadku nie będzie zawierała w sobie żadnego dodatkowego wynagrodzenia dla Nabywcy z tytułu czynności dokonywanych między stronami - bo też nigdy żadne dodatkowe czynności poza tymi wynikającymi z umowy sprzedaży nie będą między stronami ustalane lub dokonywane, jak również cena ta nie będzie nigdy skalkulowana przy założeniu dokonywania jakichkolwiek dodatkowych czynności między stronami, w szczególności polegających na ściąganiu przez Nabywcę wierzytelności w imieniu lub na rzecz Wnioskodawcy.

W umowie sprzedaży strony będą każdorazowo zastrzegać, iż Wnioskodawca nie przyjmuje na siebie odpowiedzialności za wypłacalność dłużnika danej wierzytelności (klienta Wnioskodawcy). Umowy nie będą nadto zawierać żadnych klauzul umownych uzależniających wysokość ceny sprzedaży wierzytelności od zakresu powodzenia czynności zmierzających do jej wyegzekwowania od klienta Wnioskodawcy.

Umowy sprzedaży wierzytelności mogą zawierać określone klauzule zwrotnego przeniesienia wierzytelności, jako postać rękojmi za określone wady prawne wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży (np. na wypadek, gdy dłużnik danej wierzytelności podstawie zakwestionuje jej istnienie lub wysokość, dłużnik zmarł przed datą podpisania przez Wnioskodawcę i Nabywcę umowy sprzedaży wierzytelności lub przed tą datą dłużnik będący spółką prawa handlowego został postawiony w stan likwidacji lub upadłości lub gdy przed tą datą nastąpiła splata wierzytelności, itp.).

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług przelewu wierzytelności własnych za cenę niższą od wartości nominalnej.

Z uwagi na powołane przepisy oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru.

Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). W konsekwencji, transakcja, której przedmiotem jest zbycie wierzytelności własnych pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, sprzedaż wierzytelności własnych (roszczeń) nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu przepisów ustawy. Zatem czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.