1462-IPPP1.4512.806.2016.1.BS - Opodatkowanie otrzymywanych kwot pieniężnych wskutek podziału środków otrzymywanych od organizacji płatniczych w związku z obsługą transakcji DCC.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Strony - przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2016 r. (data wpływu 23 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymywanych przez Wnioskodawcę kwot pieniężnych wskutek podziału środków otrzymywanych od organizacji płatniczych w związku z obsługą transakcji DCC - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymywanych przez Wnioskodawcę kwot pieniężnych wskutek podziału środków otrzymywanych od organizacji płatniczych w związku z obsługą transakcji DCC.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

H Sp. z o.o. (dalej: "Wnioskodawca") jest podatnikiem VAT czynnym, którego działalność koncentruje się na zarządzaniu hotelami.

W ramach dokonywanej sprzedaży towarów i usług na rzecz swoich klientów Wnioskodawca przyjmuje również płatności dokonywane za pośrednictwem kart płatniczych.

Dla prawidłowego realizowania płatności w tej formie Wnioskodawca zawarł ze Spółką X umowę o współpracy w zakresie obsługi i rozliczania transakcji opłacanych kartami płatniczymi. Spółka X jest centrum autoryzacyjno-rozliczeniowym obsługującym różne rodzaje kart płatniczych. Z tytułu świadczonych na rzecz Wnioskodawcy usług w tym zakresie Spółka X wystawia fakturę VAT, dokumentująca sprzedaż m.in. następujących usług:

* opłata za transakcje na karty płatnicze - usługa zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT;

* dzierżawa terminalu - usługa opodatkowana stawką 23% VAT;

* Serwis GPRS - usługa opodatkowana stawką 23% VAT.

Wobec faktu, że wielu klientów Wnioskodawcy jest spoza kraju, Wnioskodawca zawarł ze Spółką aneks DCC do umowy o współpracy w zakresie obsługi i rozliczania transakcji kartami płatniczymi (daiej: "Aneks DCC"). Transakcja w walucie karty (ang. Dynamie Currency Conversion - daiej: "DCC") umożliwia wybór waluty transakcji podczas płatności kartą. Terminal automatycznie rozpoznaje zagraniczne karty płatnicze oraz ich walutę obcą. DCC polega więc na zaoferowaniu zagranicznym klientom np. turystom, posługującymi się kartami płatniczymi możliwości wyboru waluty transakcji. Transakcja może być przeprowadzona w złotych, lub w walucie rachunku karty, którą dokonywana będzie płatność.

Zgodnie z jednym z postanowień Aneksu DCC: z uwagi na to, że w związku z obsługą transakcji w walucie karty (DCC) dla okazicieli kart wydanych do rachunku prowadzonego w innej walucie niż w PLN, Spółka X otrzymuje środki wynikające z zaistniałych różnic w kursach walut stosowanych przy rozliczaniu transakcji dokonywanych w walucie karty (DCC), Spółce X przysługuje prawo do comiesięcznego przyznawania Wnioskodawcy określonych kwot pieniężnych tytułem podziału otrzymanych środków.

W związku z powyższym Wnioskodawca otrzymuje od Spółki X comiesięcznie pewną kwotę pieniężną tytułem podziału środków otrzymywanych od organizacji płatniczych w związku z obsługą transakcji DCC. Przekazanie tej kwoty dokumentowane jest w formie noty uznaniowej wystawianej przez Spółkę X na rzecz Wnioskodawcy. Po otrzymaniu ww. środków Wnioskodawca - zgodnie z suwerenną decyzją własną - rozdysponowuje je między pracowników i współpracowników przyjmujących od klienta za pośrednictwem karty płatniczej określone płatności w walucie obcej, z którymi powiązane są wypłacane środki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z otrzymywaniem przez Wnioskodawcę od Spółki X kwoty pieniężnej tytułem podziału środków otrzymywanych w związku z obsługą transakcji DCC Wnioskodawca powinien przyjąć, że świadczy na rzecz Spółki X czynność opodatkowaną VAT w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i udokumentować tę czynność wystawieniem na rzecz Spółkę X faktury VAT, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z otrzymywaniem przez Wnioskodawcę od Spółki X kwoty pieniężnej tytułem podziału środków otrzymywanych w związku z obsługą transakcji DCC, Wnioskodawca nie powinien przyjmować, że świadczy na rzecz Spółki X czynność opodatkowaną w rozumieniu art. 5 ust. 1 ust. 1 ustawy o VAT, wobec tego nie powinien dokumentować tej czynności wystawieniem na rzecz Spółki X faktury VAT, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że z opisanego stanu faktycznego nie wynika, aby podział środków otrzymywanych od organizacji płatniczych w związku z obsługą transakcji DCC był związany z przekazywaniem władztwa ekonomicznego nad jakimikolwiek towarami pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką X. Dlatego w sprawie nie ma zastosowania art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Po drugie, w stosunku do przedstawionego przyznania przez Spółkę X na rzecz Wnioskodawcy kwoty pieniężnej wskutek podziału środków otrzymywanych od organizacji płatniczych w związku z obsługą transakcji DCC, nie można mówić, że stanowi to odpłatne świadczenie usług, które co do zasady, występuje wtedy gdy dane świadczenie nie jest dostawą towarów (por. art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że dychotomiczny podział na gruncie ustawy o VAT na świadczenie usług i dostawę towarów nie oznacza, że wypełnia on wszelkie przejawy aktywności podmiotów gospodarczych, a każdy przepływ środków finansowych, odbywający się w ramach relacji pomiędzy podatnikami VAT, jest co do zasady albo świadczeniem usług, albo dostawą towarów (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2014 r. sygn. I FSK 388/13 czy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2014 r. sygn. I FSK 1072/13). Nie każdy przepływ pieniężny jest odpłatnością za określone świadczenie,

tj. pracę, usługę, działania, zaniechanie etc. W niektórych przypadkach przepływ środków jest efektem przekazania należności, które nigdy nie dotyczyły przekazującego podmiotu. Podmiot przekazujący działa bowiem w tych przypadkach jedynie jak tzw. pas transmisyjny. Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku. Przywołany przepis stanowi implementację do polskich regulacji w zakresie VAT art. 79 lit. c dyrektywy 2006/112/WE.

Zgodnie z art. 79 lit. c dyrektywy 2006/112/WE podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym. W istocie regulacja ta odnosi się do zwrotu tzw. kosztów wyłożonych, tj. wydatków dokumentowanych dotychczas notą księgową, np. wpisów sądowych czy opłaty skarbowej, a więc kosztów, które mimo że są ponoszone przez podatnika, to dotyczą innego podmiotu, w imieniu i na rzecz którego ten podatnik działa. Dana czynność stanowi usługę i podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach relacji zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności (tezy takie wynikają z wielu orzeczeń TSUE, m.in. z wyroków: z 18 grudnia 1997 r. w sprawie C-384/95 Landboden Agrardienste GmbH; z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear; z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93, Tolsma; z 21 marca 2002 r. w sprawie C-174/00, Kennemer Golf; z 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04 FCE BANK; z 18 lipca 2007 r. w sprawie C-277/05 Société thermale).

Wnioskodawca podziela na gruncie niniejszej sprawy pogląd, zgodnie z którym określenie w sposób szeroki zakresu przedmiotowego art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, nie może być odczytywane w ten sposób, że świadczeniem usług jest każda czynność czy zdarzenie, którego efektem jest odpłatne przysporzenie jednej ze stron na skutek działania, bądź zaniechania innej strony. Z powołanego przepisu wynika, że usługą jest każde, co do zasady, odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów i które przejawia się tym, że świadczeniobiorca (konsument) wynosi z niego, choćby nawet potencjalną korzyść. Posiłkując się także wskazówkami zawartymi w orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości (np. wyrok z 1 kwietnia 1982 r. w sprawie C-89/81 Staatssecretaris van Financiën przeciwko Hong-Kong Trade Development Council, wyrok z 5 lutego 1981 r. w sprawie C-154/80 Staatssecretaris van Financiën przeciwko Association coopérative "Coöoperatieve Aardappelenbewaarplaats GA" czy wyrok z 12 września 2000 r. w sprawie C-276/97 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej, wyrok z 12 września 2000 r. w sprawie C-358/97 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii i wyrok z 12 września 2000 r. w sprawie C-408/97 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów) formułuje się ogólne stanowisko, że za świadczenie usług za wynagrodzeniem, a więc czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być relacje, w których:

* istnieje jakiś związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,

* wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,

* istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,

* odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,

* istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

W niniejszej sprawie, nie sposób jest dostrzec powyższych elementów w odniesieniu do opisanego przyznania przez Spółkę X na rzecz Wnioskodawcy kwoty pieniężnej wskutek podziału środków otrzymywanych od organizacji płatniczych w związku z obsługą transakcji DCC. W szczególności nie można uznać, że kwota otrzymywana przez Wnioskodawcę od Spółki X stanowi wynagrodzenie za jakiekolwiek usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki X.

Zdaniem Wnioskodawcy, wobec otrzymywania kwoty pieniężnej tytułem podziału środków otrzymywanych od organizacji płatniczych w związku z obsługą transakcji DCC, nie może on przyjmować, że otrzymana kwota związana jest z dokonywaną przez Wnioskodawcę sprzedażą towarów lub usług w rozumieniu ustawy o VAT. Dlatego też Wnioskodawca nie powinien w tej sytuacji wystawiać na rzecz Spółki X faktury VAT stosownie do treści art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe, w związku z otrzymywaniem przez Wnioskodawcę od Spółki X kwoty pieniężnej tytułem podziału środków otrzymywanych od instytucji finansowych w związku z obsługą transakcji DCC, Wnioskodawca nie powinien przyjmować, że świadczy na rzecz Spółki X czynność opodatkowaną w rozumieniu art. 5 ust. 1 ust. 1 ustawy o VAT, ani dokumentować tej czynność wystawieniem na rzecz Spółki X faktury VAT, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym, którego działalność koncentruje się na zarządzaniu hotelami. W ramach dokonywanej sprzedaży towarów i usług na rzecz swoich klientów Wnioskodawca przyjmuje również płatności dokonywane za pośrednictwem kart płatniczych.

Dla prawidłowego realizowania płatności w tej formie Wnioskodawca zawarł ze Spółką X umowę o współpracy w zakresie obsługi i rozliczania transakcji opłacanych kartami płatniczymi. Spółka X jest centrum autoryzacyjno-rozliczeniowym obsługującym różne rodzaje kart płatniczych. Z tytułu świadczonych na rzecz Wnioskodawcy usług w tym zakresie Spółka X wystawia fakturę VAT.

Wobec faktu, że wielu klientów Wnioskodawcy jest spoza kraju, Wnioskodawca zawarł ze Spółką aneks DCC do umowy o współpracy w zakresie obsługi i rozliczania transakcji kartami płatniczymi (Aneks DCC). Transakcja w walucie karty (DCC) umożliwia wybór waluty transakcji podczas płatności kartą. Terminal automatycznie rozpoznaje zagraniczne karty płatnicze oraz ich walutę obcą. DCC polega więc na zaoferowaniu zagranicznym klientom np. turystom, posługującymi się kartami płatniczymi możliwości wyboru waluty transakcji. Transakcja może być przeprowadzona w złotych, lub w walucie rachunku karty, którą dokonywana będzie płatność. Zgodnie z jednym z postanowień Aneksu DCC: z uwagi na to, że w związku z obsługą transakcji w walucie karty (DCC) dla okazicieli kart wydanych do rachunku prowadzonego w innej walucie niż w PLN, Spółka X otrzymuje środki wynikające z zaistniałych różnic w kursach walut stosowanych przy rozliczaniu transakcji dokonywanych w walucie karty (DCC), Spółce X przysługuje prawo do comiesięcznego przyznawania Wnioskodawcy określonych kwot pieniężnych tytułem podziału otrzymanych środków.

W związku z powyższym Wnioskodawca otrzymuje od Spółki X comiesięcznie pewną kwotę pieniężną tytułem podziału środków otrzymywanych od organizacji płatniczych w związku z obsługą transakcji DCC. Przekazanie tej kwoty dokumentowane jest w formie noty uznaniowej wystawianej przez Spółkę X na rzecz Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi, czy w związku z otrzymywaniem przez Wnioskodawcę od Spółki X kwoty pieniężnej tytułem podziału środków otrzymywanych w związku z obsługą transakcji DCC Wnioskodawca powinien przyjąć, że świadczy na rzecz Spółki X czynność opodatkowaną VAT w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i udokumentować tę czynność wystawieniem na rzecz Spółkę X faktury VAT, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Z uwagi na powołane powyżej przepisy ustawy oraz przedstawiony stan faktyczny, zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że kwota otrzymywana przez Wnioskodawcę od Spółki X nie stanowi wynagrodzenia za jakiekolwiek usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki X oraz, że Wnioskodawca nie powinien przyjmować, że świadczy na rzecz Spółki X czynność opodatkowaną w rozumieniu art. 5 ust. 1 ust. 1 ustawy o VAT, ani dokumentować tej czynność wystawieniem na rzecz Spółki X faktury VAT, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że wobec otrzymywania kwoty pieniężnej tytułem podziału środków otrzymywanych od organizacji płatniczych w związku z obsługą transakcji DCC, nie może on przyjmować, że otrzymana kwota związana jest z dokonywaną przez Wnioskodawcę sprzedażą usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Cytowany przepis stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 s. 1, z późn. zm.), z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Nie ma przy tym znaczenia, od kogo dostawca towaru lub świadczący usługę otrzymuje zapłatę - czy od nabywcy czy od osoby trzeciej, ważne jest aby było to wynagrodzenie za daną konkretną usługę lub za daną konkretną dostawę.

Z przedstawionych okoliczności sprawy jednoznacznie wynika, że otrzymywana przez Wnioskodawcę określona kwota pieniężna, wynikająca z zaistniałych różnic w kursach walut stosowanych przy rozliczaniu transakcji dokonywanych w walucie karty (DCC), jest związana z usługami świadczonymi przez Wnioskodawcę za które zapłata następuje z użyciem kart wydanych do rachunków prowadzonych w innej walucie niż w PLN. Oznacza to, że stanowi ona formę dodatkowego wynagrodzenia otrzymanego od osoby trzeciej za świadczone przez Wnioskodawcę usługi. Dlatego też stanowi ona element podstawy opodatkowania podatkiem VAT w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.