1462-IPPP1.4512.779.2016.1.KR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2016 r. (data wpływu 23 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 23 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

A. Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT. Przedmiotem działalności Spółki, zgodnie z umową spółki i KRS są:

* 65, 22, Z, pozostałe formy udzielania kredytów

* 65, 23, Z, pośrednictwo finansowe pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane

* 67, 13, Z, działalność pomocnicza finansowa, gdzie indziej niesklasyfikowana

* 70, 11, Z, zagospodarowanie i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek

* 70,12, Z, kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek

* 70, 20, Z, wynajem nieruchomości na własny rachunek

* 70, 32, Z, zarządzanie nieruchomościami na zlecenie

* 72, 30, Z, przetwarzanie danych

* 72, 40, Z, działalność związana z bazami danych

* 74, 13, Z, badanie rynku i opinii publicznej

* 74, 14, A, doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania

* 74, 14, B, zarządzanie i kierowanie w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej

* 74, 15, Z, działalność holdingów

* 74, 40, Z, reklama

* 74, 87, B, działalność komercyjna pozostała, gdzie indziej niesklasyfikowana

* 91,11, Z, działalność organizacji komercyjnych i pracodawców

* 65, 21, Z, leasing finansowy.

Wnioskodawca jest spółką zależną (udział pośredni) Bank S.A. (dalej "Bank") z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca jest podmiotem niebankowym prowadzącym działalność finansową. Wnioskodawca planuje nabycie wierzytelności od krajowego podmiotu trzeciego (Spółki X). Spółka X jest jednocześnie kredytobiorcą Banku.

Planowana transakcja będzie dotyczyć wierzytelności własnych Spółki X, obejmujących co do zasady wierzytelności z umów najmu powierzchni handlowych (w przyszłości może też nabywać od innych podmiotów). Przedmiotem niniejszego wniosku jest nabycie wierzytelności przysługujących Spółce X wobec klientów. Będą to wierzytelności wymagalne (tj. takie co do których upłynął umowny termin płatności), nieprzedawnione lub przedawnione, w dużej części po bezskutecznej egzekucji lub w trakcie egzekucji/upadłości, dla których wystawione zostały tytułu egzekucji, a więc tzw. "wierzytelności trudne" (I grupa wierzytelności).

Nabycie wierzytelności zostanie dokonane na podstawie umowy sprzedaży, tj. Spółka X sceduje na Wnioskodawcę pakiet wierzytelności, wyzbywając się przysługujących jej praw do dochodzenia należności od byłych klientów, w zamian za co Spółka zobowiązana będzie do uiszczenia ceny ustalonej w umowie.

Cena sprzedaży wierzytelności zostanie określona na poziomie wartości rynkowej wierzytelności, przy czym może ona wynieść np. kilka procent wartości nominalnej tych wierzytelności. Określenie ceny znacznie poniżej wartości nominalnej wierzytelności będzie spowodowana wyłącznie tym, że część z nabywanych wierzytelności będzie wierzytelnościami z orzeczeniem o bezskuteczności egzekucji, część będzie w trakcie egzekucji, ale z małymi perspektywami odzysku; część wierzytelności może być też objęta porozumieniami wyznaczającymi nowy termin na uregulowanie zaległego zobowiązania, jakkolwiek ze względu na dotychczasowe doświadczenia sprzedawcy z dłużnikami, porozumienia te będzie można uznać za niegwarantujące spłaty wierzytelności w przyszłości.

Planowana transakcja będzie zatem polegała na nabyciu wierzytelności trudnych w zamian za wynagrodzenie odpowiadające ich wartości rynkowej (zgodnie z treścią projektowanej umowy sprzedaży, cena sprzedaży będzie odzwierciedlać rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności). Spółka nie otrzyma od Spółki X żadnego wynagrodzenia - ani w formie prowizji, ani dyskonta. Strony nie przewidują też zmiany ceny sprzedaży w zależności od powodzenia lub niepowodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności. Ponadto pomiędzy zbywcą a nabywcą nie będzie istniał żaden odrębny stosunek prawny w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności rodzący obowiązek zapłaty jakiegokolwiek dodatkowego wynagrodzenia. Spółka nie będzie zobowiązana do podejmowania żadnych działań na rzecz sprzedającego, w tym - do podejmowania czynności w zakresie ściągania długów na jego rzecz w odniesieniu do tych wierzytelności. Po nabyciu wierzytelności, Spółka będzie dochodziła ich spłaty od dłużników we własnym imieniu i na własny rachunek. Spółka X nie będzie ponosiła wobec Spółki odpowiedzialności za wypłacalność dłużników i Spółce nie będzie przysługiwało prawo regresu (zwrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności) wobec sprzedającego. Nabycie wierzytelności nastąpi zatem na wyłączne ryzyko i koszt Spółki. Natomiast jedynym świadczeniem, do jakiego zobowiązana będzie Spółka wobec sprzedającego będzie zapłata ceny za nabywane wierzytelności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowana transakcja nabycia wierzytelności będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie wierzytelności od Spółki X nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Cesja wierzytelności własnej nie będzie bowiem wypełniała znamion świadczenia usług przez Spółkę X. Jednocześnie, nie będzie można uznać, aby nabycie wierzytelności stanowiło odpłatne świadczenie usług przez Spółkę.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę okoliczność, iż przedmiotem analizowanej transakcji mają być wierzytelności stanowiące prawa majątkowe, a nie towary, z góry można wykluczyć uznanie sprzedaży wierzytelności za odpłatną dostawę towarów. W konsekwencji należy przeanalizować, czy w niniejszym przypadku możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług.

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zgodnie z art. 509 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje zgodnie z art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Na podstawie powyższego przyjąć zatem należy, że zbycie wierzytelności (np. w ramach umowy sprzedaży) jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Istotą przelewu wierzytelności jest natomiast zawarcie umowy, na mocy której osoba trzecia nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność i w wyniku której, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, a sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

W związku z powyższym, w praktyce podatkowej przyjmuje się, że w przypadku zbycia wierzytelności, to nabywca wierzytelności może ewentualnie być podmiotem, który wykonuje usługę na rzecz zbywcy (np. zapewnia finansowanie poprzez udostępnienie środków w zamian za wynagrodzenie odsetkowe lub w postaci dyskonta, czy też świadczy usługi ściągania długów). Sam sprzedający (w tym przypadku: Spółka X) nie świadczy natomiast usługi w rozumieniu ustawy o VAT.

Niemniej jednak, aby uznać, że nabywca wierzytelności świadczy na rzecz sprzedającego usługę podlegającą VAT, należy wykazać, że zakup wierzytelności wiąże się z wykonywaniem przez nabywcę wierzytelności konkretnego świadczenia na rzecz zbywcy, za które otrzymuje on stosowne wynagrodzenie od sprzedającego. W niniejszym przypadku oznaczałoby to konieczność wykazania, że:

i. Spółka wykonuje konkretne usługi na rzecz Spółki X i jednocześnie

ii. Spółka uzyskuje z tego tytułu wynagrodzenie.

Zdaniem Spółki jednak, żaden z powyższych warunków nie zostanie spełniony w opisanym zdarzeniu przyszłym.

Po pierwsze bowiem wskazać należy, że poza nabyciem wierzytelności i zapłatą ceny Spółka nie będzie zobowiązana do wykonania na rzecz Spółki X żadnych czynności, o czym wprost będzie stanowiła umowa sprzedaży. Po drugie natomiast, Spółka nie będzie uprawniona do żadnego wynagrodzenia w związku z nabyciem wierzytelności.

W szczególności należy podkreślić, że Spółka nie będzie podejmowała na rzecz sprzedającego żadnych czynności w zakresie ściągania długów. Usługi ściągania długów polegają bowiem na wykonywaniu określonych czynności prawnych oraz faktycznych, których celem jest odzyskanie długu dla wierzyciela, w zamian za wynagrodzenie (np. w formie prowizji). Natomiast w planowanej przez Spółkę transakcji, wszelkie działania podejmowane po nabyciu wierzytelności, a zmierzające do wyegzekwowania długu będą wykonywane przez Spółkę (będącą wówczas wierzycielem) we własnym imieniu i na własny rachunek. Spółka X nie będzie ponosiła wobec Spółki odpowiedzialności za wypłacalność dłużników, a w razie niepowodzenia w ściągalności wierzytelności, Spółka nie będzie miała możliwości dochodzenia obniżenia zapłaconej ceny nabycia, czy też dokonania zwrotnego przeniesienia wierzytelności na rzecz Spółki X. Także w razie powodzenia w dochodzeniu spłaty wierzytelności przez dłużnika, Spółce nie będzie przysługiwało żadne wynagrodzenie (prowizja) z tego tytułu, a środki uzyskane od dłużnika pozostaną w majątku Spółki.

Nie sposób także uznać, aby nabycie wierzytelności na warunkach opisanych powyżej mogło być uznane za udzielenie sprzedającemu finansowania w ramach np. usług faktoringu. Co do zasady bowiem, factoring ma charakter usługi finansowej która polega na tym, że faktor jako podmiot profesjonalny nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto, które stanowi wynagrodzenie faktora. Dyskonto ustalane jest generalnie na podstawie rynkowego kosztu pieniądza w czasie (tj. odsetki za finansowanie), przy czym sama wierzytelność pełni funkcję zabezpieczenia tego finansowania tj. podmiot finansujący w zamian za udostępnione środki staje się wierzycielem określonego dłużnika podmiotu finansowanego. Natomiast w opisanym zdarzeniu przyszłym, Spółka nie otrzyma żadnego dyskonta, ani innej formy wynagrodzenia za nabycie wierzytelności. Wierzytelności te zostaną nabyte za cenę odpowiadającą ich wartości rynkowej i nie sposób uznać, aby w tym przypadku różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną ich nabycia mogła być traktowana jako dyskonto otrzymywane przez Spółkę. Tak ustalona cena nie będzie bowiem wynikać z chęci przyznania Spółce wynagrodzenia za usługę, lecz z faktu, że w związku z niskim prawdopodobieństwem ściągalności wierzytelności taka właśnie będzie ich wartość rynkowa. W konsekwencji, płacąc tak ustaloną cenę (pomimo, iż będzie ona niższa niż wartość nominalna wierzytelności), Spółka X nie poniesie kosztu wynagrodzenia dla Spółki, lecz otrzyma zapłatę za zbycie tych wierzytelności w wysokości odpowiadającej ich wartości rynkowej aktualnej na moment sprzedaży.

Należy zatem podkreślić, iż w planowanej transakcji, przewidującej nabycie wierzytelności za niską cenę, odpowiadającą jednak ich wartości rynkowej, nie będzie możliwe:

i. wskazanie jakichkolwiek czynności lub świadczeń, które Spółka jako nabywca wierzytelności miałaby wykonywać na rzecz zbywcy wierzytelności (Spółki X), gdyż transakcja będzie ograniczać się wyłącznie do ostatecznego i bezwarunkowego przeniesienia własności wierzytelności na Spółkę i dalszy los tych wierzytelności (sposób i skuteczność dochodzenia ich spłaty) będą pozostawały poza transakcją i sferą zainteresowań zbywającego;

ii. przyporządkowanie Spółce jakiegokolwiek wynagrodzenia, które uwzględniałoby wartość wykonanych czynności lub świadczeń (przykładowo w przypadku faktoringu - procentowej prowizji lub dyskonta/odsetek, a w przypadku ściągania długów - procentowej prowizji lub opłat za określone czynności windykacyjne).

W konsekwencji, przyjąć należy, zdaniem Spółki, że nabycie opisanych wierzytelności nawet za cenę (rynkową) znacznie poniżej ich wartości nominalnej nie będzie stanowiło świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko znajduje bezpośrednie potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 27 października 2011 r. w sprawie GFKL Financial Services AG (C 93/10). W wyroku tym TSUE kompleksowo odniósł się do zagadnienia obrotu wierzytelnościami po cenie rynkowej znacząco niższej niż wartość nominalna. Trybunał stwierdził, że art. 2 pkt 1 i art. 4 Szóstej Dyrektywy Rady (poprzedzającej obecnie obowiązującą Dyrektywę 2006/112) należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej Dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

W orzeczeniu tym TSUE podkreślił, że jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi od wartości dodanej. Odwołując się do wcześniejszego wyroku w sprawie MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring (C-305/01) TSUE orzekł, że czynność faktora, polegająca na gwarancji wobec faktoranta spłaty wierzytelności i przejęciu ryzyka niewypłacalności dłużników należy uznać za wykorzystywanie własności dóbr celem stałego osiągania zysku w rozumieniu art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy, jeżeli czynność ta jest wykonywana za wynagrodzeniem i przez określony czas. W stanie faktycznym sprawy C-305/01, cesjonariusz wierzytelności zobowiązywał się świadczyć wobec cedenta usługę faktoringu, w zamian za co otrzymywał wynagrodzenie, to jest prowizję oraz premię del credere. W odniesieniu do sprawy C-93/10 TSUE zauważył, że odmiennie niż w sprawie C-305/01, cesjonariusz wierzytelności nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia od cedenta, w związku z czym nie dokonuje czynności z zakresu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4 VI Dyrektywy, ani nie świadczy usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 tej Dyrektywy. Istnieje wprawdzie różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży. Jednakże, odmiennie niż prowizja z tytułu faktoringu i premia del credere, które w sporze w sprawie MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring otrzymywał faktor, w sprawie przed sądem odsyłającym, różnica ta nie stanowi bezpośredniego wynagrodzenia z tytułu usługi świadczonej przez nabywcę cedowanych wierzytelności. Różnica miedzy wartością nominalna cedowanych wierzytelności a cena ich sprzedaży nie stanowi bowiem wynagrodzenia za tego rodzaju usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników.

W tym duchu (tj. bezpośrednio referując do ww. orzeczenia TSUE) wypowiedział się również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2012 r. (sygn. I FPS 5/11), wydanym w składzie rozszerzonym 7-osobowym. NSA wskazał bowiem, że transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa, w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT ze względu na fakt, że w takim przypadku nie mamy do czynienia z zobowiązaniem się przez usługodawcę do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie. NSA wskazał, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę, ustalając, czy po stronie kupującego (cesjonariusza) wystąpiło wynagrodzenie bezpośrednio związane z nabyciem wierzytelności, rzeczywiście otrzymane (bądź należne), jako świadczenie wzajemne za wykonaną na rzecz zbywcy (cedenta) usługę, stającą się tym samym usługą odpłatną, czyli czynnością opodatkowaną. Zdaniem NSA:

"Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku. że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej. po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.o. tu."

Z powyższego (oraz licznych późniejszych wyroków NSA) wynika zatem, że zarówno TSUE, jak i NSA przyjmują, że w każdym przypadku, jeżeli cena nabytych wierzytelności uzależniona jest "od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników", to "różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży" (nie stanowiąc wynagrodzenia za tego rodzaju usługę) "odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży" (tak też m.in. NSA w wyroku z dnia 18 grudnia 2014 r. (sygn. I FSK 2067/13) wydanym w innej sprawie Spółki).

Analogiczne stanowisko można znaleźć również w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów wydawanych w podobnych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych. Tak przykładowo:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 11 stycznia 2016 r. (nr IPPP1/4512-1072/15-4/JL), z dnia 9 kwietnia 2015 r. (nr IPPP1/443-1499/14-4/JL) oraz z dnia 11 grudnia 2014 r. (nr IPPP2/443-998/14-2/MT);

* Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 1 marca 2016 r. (nr IBPP2/4512-1062/15/JJ);

* Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 10 maja 2016 r. (nr ILPP2/4512-1-145/16-3/EN);

* Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 5 listopada 2014 r. (nr ITPP1/443-958/14/KM);

* Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 11 kwietnia 2013 r. (nr 1PTPP2/443-1052/12-6/AW).

Podsumowując, zdaniem Spółki, planowana przez nią transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnych za cenę znacznie niższą niż ich wartość nominalna, lecz odpowiadającą rzeczywistej ekonomicznej wartości wierzytelności nie będzie stanowiła czynności podlegającej przepisom ustawy o VAT, a w szczególności nie będzie kwalifikowana jako odpłatne świadczenie usług przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności. Natomiast kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie rozstrzygnięta odrębnym pismem.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.