1462-IPPP1.4512.757.2016.1.MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2016 r. (data wpływu 21 września 2016 r.) uzupełnionym w dniu 6 października 2016 r. (data wpływu 10 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości.

Wniosek uzupełniono w dniu 6 września 2016 r. (data wpływu 10 września 2016 r.)

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez Gminę z mocy prawa na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 1990 r. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.). Zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta nieruchomość znajduje się w obszarze urbanistycznym przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i usługi nieuciążliwe.

Z uwagi na fakt, iż nieruchomość nie była wykorzystywana w jakikolwiek sposób przez gminę na cele działalności gospodarczej, nie ponosiła żadnych wydatków inwestycyjnych, nakładów - gmina realizując przysługujące jej uprawnienia właścicielskie przeznaczyła ją do sprzedaży w trybie przetargu nieograniczonego, a dochód uzyskany z ich zbycia został uwzględniony w budżecie gminy na 2016 r. zgodnie z klasyfikacją budżetową.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 6 października 2016 r. (data wpływu 10 października 2016 r.) Wnioskodawca wskazał, że nieruchomość, której dotyczy wniosek oznaczona jako działki nr ewidencyjny 3/66 i 2/189 jest niezabudowana.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku zbywania przez gminę przedmiotowej nieruchomości nabytej z mocy prawa, sprzedaż w trybie przetargu nieograniczonego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT) ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W zakresie czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych gmina jako osoba prawna podlega obowiązkowi podatkowemu (art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 710).

Jednak za wyrokiem NSA z 5 grudnia 2014 (I FSK 1547/14) wnioskodawca, w przedmiotowej sprawie uważa, iż warunkiem koniecznym do opodatkowania podatkiem VAT danej transakcji nie jest sam fakt bycia podatnikiem VAT, ale występowanie w roli podatnika VAT w odniesieniu do konkretnej transakcji wchodzącej w zakres działalności gospodarczej danego podmiotu.

NSA w oparciu o wyrok TSUE C-72/13 wskazał, iż ze zbyciem mienia komunalnego nie podlegającemu opodatkowaniu VAT mamy do czynienia gdy:

* mienie nie było wykorzystywane w jakiejkolwiek działalności (wytwórczej, usługowej, handlowej) a gmina pełniła jedynie funkcje właścicielskie. NSA w przywołanym wyroku przypomniał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności przez uprawnionego nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112 (wyrok z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Słaby i in" Zb.Orz.s. 1-8461, pkt 36, 39),

* towary stanowiące przedmiot dostawy zostały nabyte z mocy prawa (art. 5 ust. 1 Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.), a zatem w konsekwencji czynności, z którymi nie wiązało się prawo do odliczenia podatku naliczonego,

* przy zbyciu i wykorzystywaniu mienia nie były podejmowane czynności właściwe dla podmiotów aktywnie działających w zakresie obrotu nieruchomościami, angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców (jak w wyroku C-180/10 i C-181/10 Słaby / Kuć).

Gmina nie pozyskała nieruchomości w celu jej odsprzedaży, nie służyła prowadzeniu działalności handlowej, usługowej czy wytwórczej, nie była oddawana w odpłatną dzierżawę, najem czy użytkowanie wieczyste. Gmina nie ponosiła żadnych wydatków inwestycyjnych mających na celu podniesienie jej atrakcyjności, nie prowadziła też działań marketingowych, by korzystniej ją sprzedać.

Zbycie nieruchomości wynika nie z chęci zysku, raczej z braku możliwości lepszego ich zagospodarowania. Realizuje w ten sposób przysługujące jej uprawnienia właścicielskie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyrokach I SA/Wr 1581/14 z dnia 27 sierpnia 2014 r. i I SA/Wr 1730/14 z dnia 28 października 2014 r. stanął na stanowisku, że sprzedaż przez Gminę na podstawie umów cywilnoprawnych mienia nabytego z mocy prawa czy jako spadkobierca, nie podlega opodatkowaniu, skoro Gmina przy tych transakcjach nie występowała w roli podatnika podatku VAT.

Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku III SA/GI 2483/15 stwierdził, że gmina sprzedając nieruchomości nabyte z mocy prawa, których nigdy nie wykorzystywała komercyjnie i w które nie inwestowała, nie działała jak podatnik VAT. Zbywane mienie nie może być przypisane do działalności gospodarczej prowadzonej przez gminę, ponieważ nie działa ona w charakterze handlowca profesjonalnie zajmującego się nabywaniem i sprzedażą towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle wskazanych regulacji, organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności. Czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z wniosku wynika, że będąca przedmiotem sprawy niezabudowana nieruchomość została nabyta przez Gminę z mocy prawa na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 1990 r. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.).

Nieruchomość nie była wykorzystywana w jakikolwiek sposób przez gminę na cele działalności gospodarczej, gmina nie ponosiła również żadnych nakładów inwestycyjnych na tę nieruchomość. Gmina realizując przysługujące jej uprawnienia właścicielskie przeznaczyła nieruchomość do sprzedaży w trybie przetargu nieograniczonego, a dochód uzyskany z ich zbycia został uwzględniony w budżecie gminy na 2016 r. zgodnie z klasyfikacją budżetową.

Zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta, nieruchomość znajduje się w obszarze urbanistycznym przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i usługi nieuciążliwe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji sprzedaży ww. nieruchomości.

Gmina stosownie do art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2015 r. poz. 1515 z późn. zm.) posiada osobowość prawną wykonując zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 powoływanej wyżej ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (...).

W myśl art. 43 ustawy o samorządzie gminnym, mieniem komunalnym jest własność i inne prawa majątkowe należące do poszczególnych gmin i ich związków oraz mienie innych gminnych osób prawnych, w tym przedsiębiorstw.

Z kolei zgodnie z art. 44 nabycie mienia komunalnego następuje:

W świetle powyższego nabyte przez Gminę mienie w sposób nieodpłatny (na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych) ma charakter mienia komunalnego, a nie prywatnego.

Ponadto należy wskazać, że zasady gospodarowania (w tym również sprzedaży) nieruchomościami przez gminy są uregulowane w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 1774, z późn. zm.). Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, ustawa ta określa zasady gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostek samorządu terytorialnego.

Czynność sprzedaży nieruchomości została wymieniona w art. 13 ust. 1 ww. ustawy, jako przykładowa formy obrotu nieruchomościami. Zgodnie z tym przepisem, z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z ustaw, nieruchomości mogą być przedmiotem obrotu. W szczególności nieruchomości mogą być przedmiotem sprzedaży, zamiany i zrzeczenia się, oddania w użytkowanie wieczyste, w najem lub dzierżawę, użyczenia, oddania w trwały zarząd, a także mogą być obciążane ograniczonymi prawami rzeczowymi, wnoszone jako wkłady niepieniężne (aporty) do spółek, przekazywane jako wyposażenie tworzonych przedsiębiorstw państwowych oraz jako majątek tworzonych fundacji.

Z powyższego wynika, że planowana przez Gminę transakcja zbycia podlega regulacjom ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy mają zastosowanie do wszystkich nieruchomości - niezależnie od sposobu nabycia przez jednostkę samorządu terytorialnego. W tym kontekście, sposób, w jaki jednostka samorządu terytorialnego weszła w posiadanie mienia, w tym nieruchomości, nie wyłącza możliwości zakwalifikowania późniejszej dostawy jako działalności gospodarczej.

Gmina w zakresie czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych jako osoba prawna podlega obowiązkowi podatkowemu na zasadach ogólnych (zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 2 ustawy). Gmina będąc czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług jest również podatnikiem tegoż podatku w zakresie sprzedaży nieruchomości i innego mienia.

W przedmiotowej sprawie bez znaczenia pozostaje fakt, że nabycie mienia nastąpiło na podstawie stosownych przepisów, tj. z mocy prawa na podstawie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych.

Istotne jest, że w przedmiotowej sprawie wypełnione są przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Postępowanie Gminy w przedmiocie sprzedaży mienia będzie więc czynnością określoną w art. 5 ww. ustawy. Tym samym nie można uznać, że Gmina wyzbywa się majątku niezwiązanego z działalnością gospodarczą.

Zauważyć należy również, że zgodnie z obowiązującymi przepisami (rozdział 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami) Gmina zobowiązana jest m.in. do przeprowadzenia sprzedaży w trybie przetargowym, skutkiem natomiast zarówno ogłoszenia obwieszczeń o przetargu, jak również wywieszenia do publicznej wiadomości wykazu nieruchomości, jest poinformowanie potencjalnych nabywców o zamiarze sprzedaży nieruchomości. Czynności takie stanowią środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców i potwierdzają zaistnienie wskazywanej przez TSUE przesłanki, podejmowania aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami i angażowania środków podobnych do wykorzystywanych przez podmioty prywatne działające na rynku nieruchomości.

Ponadto nieopodatkowanie transakcji zbycia mienia (nieruchomości) przez Gminę pogorszyłoby sytuację podmiotów prywatnych dokonujących podobnych transakcji i prowadziłoby do znaczących zakłóceń konkurencji na rynku obrotu nieruchomościami położonymi na terenie Gminy.

Reasumując, zbycie nieruchomości otrzymanej przez Gminę z mocy prawa będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane, na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu, zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w ww. przepisie dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano we wniosku oraz w uzupełnieniu wniosku - nieruchomość, której dotyczy wniosek oznaczona jako działki nr ewid. 3/66 i 2/189 jest niezabudowana. Zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nieruchomość znajduje się w obszarze przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i usługi nieuciążliwe.

W konsekwencji sprzedaż opisanej nieruchomości nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Do opisanej transakcji nie znajdzie również zastosowania zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, ponieważ zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, nieruchomość nie była w jakikolwiek sposób wykorzystywana do celów działalności gospodarczej, gmina nie ponosiła żadnych wydatków inwestycyjnych na nieruchomość, natomiast przeznaczyła ją do sprzedaży w trybie przetargu nieograniczonego, realizując jedynie przysługujące jej uprawnienia właścicielskie.

W konsekwencji sprzedaż ww. nieruchomości opodatkowana będzie podstawową tj 23% stawką podatku VAT.

We własnym stanowisku Wnioskodawca wskazał m.in., że w pełni podziela stanowisko Naczelnego Sadu Administracyjnego wyrażone w wyroku z 5 grudnia 2014 r. sygn. akt I FSK 1547/14 oraz treść powołanych przez NSA wyroków WSA we Wrocławiu. Odnosząc się do tego stwierdzenia Wnioskodawcy, tut. Organ zauważa, że przed wydaniem powołanego przez Wnioskodawcę wyroku z 5 grudnia 2014 r. (wydanego w wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 2 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 553/11) Naczelny Sąd Administracyjny, postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1612/11, skierował do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej następujące pytanie prejudycjalne:

"Czy przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L06.347.1) sprzeciwiają się opodatkowaniu podatkiem VAT czynności gminy polegających na sprzedaży nabytego z mocy prawa lub pod tytułem darmym, w szczególności w drodze spadkobrania lub darowizny, mienia - w tym nieruchomości, bądź wniesienia ich w formie aportu do spółek prawa handlowego?."

Rozpatrując to pytanie TSUE wydał cytowane przez Wnioskodawcę postanowienie z 20 marca 2014 r. C-72/13, w którym stwierdził m.in., że "Dyrektywa nie sprzeciwia się opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej transakcji takich jak te zamierzone przez Gminę (Polska), o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, to przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit drugi tej dyrektywy."

Zauważyć należy, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego I FSK 1547/14, na który powołuje się Wnioskodawca, został wydany w innym stanie faktycznym. W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca nie pozyskał bowiem mienia w wyniku spadkobrania lub darowizny, a ponadto należy mieć na względzie stwierdzenie zawarte w cytowanym wyżej wyroku TSUE C-72/13.

Powołane przez Wnioskodawcę wyroki I SA/Wr 1581/14 i I SA/Wr 1730/14 również zostały wydane w innych stanach faktycznych (wyrok I SA/Wr 1581/14 dotyczył sprzedaży przez Gminę pojazdów usuniętych z dróg publicznych, stref zamieszkania i stref ruchu, które nie nadawały się do eksploatacji i których Gmina stała się właścicielem, a wyrok I SA/Wr 1730/14 dotyczył sprzedaży nabytych w drodze spadku przedmiotów użytku domowego takich jak noszące ślady użytkowania pojedyncze filiżanki, talerze i inne przedmioty zastawy stołowej, które posiadają wartość handlową, a jednocześnie Gmina ani jej jednostki nie mają możliwości ich wykorzystania).

Na ocenę prawidłowości rozpatrywanej kwestii nie mogą więc wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.