1462-IPPP1.4512.67.2017.1.KR - Ustalenie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT dla wystawianych refaktur oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z ww. dokumentów - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT dla wystawianych refaktur oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z ww. dokumentów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej jako "Wnioskodawca", albo "Spółka"), zbyła przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego spółce pod firmą F. sp. z o.o. (dalej "F.") dnia 31 grudnia 2015 r. (dalej "Transakcja").

Zgodnie z treścią umowy sprzedaży, jej przedmiot obejmował zarówno aktywa, jak i pasywa związane ze sprzedawanym przedsiębiorstwem, w tym określone zobowiązania.

W związku ze sprzedażą przedsiębiorstwa miały miejsce następujące sytuacje:

a. Spółka R. po dokonaniu Transakcji otrzymywała faktury, wystawione na R. i odnoszące się do okresu poprzedzającego zawarcie Transakcji (dalej: "Faktury A"),

b. Spółka R. po dokonaniu Transakcji otrzymywała faktury, wystawione na R. i odnoszące się do okresu następującego po dacie zawarcia Transakcji (dalej: "Faktury B").

W wyniku zawarcia Transakcji działalność przedsiębiorstwa prowadzonego przez R. została przeniesiona na F. R. nie kontynuuje już tej działalności.

Zarówno Faktury A jak i Faktury B są związane z działalnością opodatkowaną wykonywaną przez przedsiębiorstwo, będące przedmiotem Transakcji.

Zarówno Faktury A jak i Faktury B zostały wystawione przez dostawców towarów i usług na R.

Zarówno Faktury A jak i Faktury B dotyczyły głównie zakupu usług transportowych wykonanych na terytorium kraju, usług prawnych oraz wynajmu pomieszczeń opodatkowanych podstawową stawką podatku VAT w wysokości: 23%.

W związku z faktem, że F. jako nabywca przedsiębiorstwa stał się podmiotem faktycznie korzystającym z towarów i usług których zakup został udokumentowany Fakturami A oraz Fakturami B, strony Transakcji rozważają wystawienie przez Wnioskodawcę refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz F.

Zarówno Wnioskodawca jak i F. są podatnikami podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) (dalej: "Ustawa VAT").

Wnioskodawca i F. są podmiotami powiązanymi w myśl art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1992 r. Nr 21, poz. 86 z późn. zm.) (dalej: "Ustawa CIT").

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku gdy Wnioskodawca dokona refaktur Faktur A na rzecz spółki F., będzie miał prawo do zastosowania stawki VAT w wysokości 23% w stosunku do wskazanych refaktur?

2. Czy w przypadku gdy Wnioskodawca dokona refaktur Faktur B na rzecz F., będzie miał prawo do zastosowania stawki VAT w wysokości 23% w stosunku do wskazanych refaktur?

3. Czy w przypadku gdy Wnioskodawca dokona refaktur Faktur A na rzecz F., będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT z Faktur A?

4. Czy w przypadku gdy Wnioskodawca dokona refaktur Faktur B na rzecz F., będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT z Faktur B?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1 i 2

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku gdy Wnioskodawca dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz spółki F., będzie miał prawo do zastosowania stawki VAT w wysokości 23% w stosunku do wskazanych refaktur.

W polskim prawie podatkowym, co do zasady, towary i usługi opodatkowane są stawką podstawową VAT w wysokości 23%, co wynika bezpośrednio z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy VAT. Stosowanie stawki podstawowej ma charakter reguły ogólnej. W razie jakichkolwiek wątpliwości co do wysokości opodatkowania także powinna być stosowana ta stawka.

W tym miejscu warto wskazać na pogląd wyrażony m.in. w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 20 maja 2009 r. (I SA Wr 76/09, LEX nr 534425), w którym stwierdzono, że: "co do zasady, towary i usługi opodatkowane są stawką podstawową. Stosowanie stawki podstawowej ma charakter reguły ogólnej. W razie jakichkolwiek wątpliwości, co do wysokości opodatkowania powinna być również stosowana ta stawka". Nadal aktualny pozostaje również pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 9 czerwca 2000 r. (I SA/Ka 2367/98, LEX nr 44026), w którym stwierdzono, że: "Treść art. 18 ust. 1, jak i brzmienie niektórych innych przepisów ustawy z 1993 r. o VAT, nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że ustawodawca jako regułę określił sytuację, w ramach której stawka tego podatku wynosi 22%. Skoro zaś tak, to winno być poza sporem, że wyjątki od tej reguły nie powinny być interpretowane rozszerzająco. Jeśli więc w stosunku do danego rodzaju towarów i usług nie zostało wyraźnie określone w przepisach szczególnych, iż ma do niego zastosowanie niższa stawka podatkowa, to tego rodzaju towar lub usługa podlegają opodatkowaniu 22% stawką podatku".

Z powyższego wynika, że obniżone stawki podatku są stosowane jedynie w enumeratywnie wymienionych przypadkach, co do których przedstawiony stan faktyczny nie znajduje zastosowania. W konsekwencji zdaniem Wnioskodawcy w przypadku gdy Wnioskodawca dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz spółki F., będzie miał prawo do zastosowania stawki VAT w wysokości 23% w stosunku do wskazanych refaktur.

Ad 3 i 4

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku gdy Wnioskodawca dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz F., będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT z Faktur A oraz z Faktur B.

W myśl generalnej zasady wyrażonej w art. 86 ust. 1 ustawy VAT, podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych towarów i usług, jeżeli te towary czy usługi mają związek z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.

Innymi słowy do powstania prawa do odliczenia wystarczające jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy podatkiem naliczonym a tą częścią działalności podatnika, która jest przedmiotem opodatkowania VAT. W związku z tym VAT naliczony przy nabyciu towarów i usług bezpośrednio związanych z tą częścią działalności, która jest przedmiotem opodatkowania VAT, może w całości podlegać odliczeniu.

Wnioskodawca podkreślił, że prawo do odliczenia podatku VAT jest elementem konstrukcyjnym tego podatku oraz podstawowym prawem podatnika. Wszystkie ograniczenia w prawie do odliczenia podatku naliczonego muszą być wyraźnie określone w ustawie, a ponadto ograniczenia te muszą wynikać z Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: "Dyrektywa VAT").

W związku z faktem, że F. jako nabywca przedsiębiorstwa stał się podmiotem faktycznie korzystającym z towarów i usług których zakup został udokumentowany Fakturami A oraz Fakturami B, strony Transakcji rozważają wystawienie przez Wnioskodawcę refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz F.

Wystawienie przez Wnioskodawcę refaktur Faktur A oraz Faktur B spowoduje, że po stronie Wnioskodawcy pojawią się czynności opodatkowane VAT, generujące podatek należny. W konsekwencji ziści się podstawowy warunek dotyczący możliwości skorzystania z prawa do odliczenia podatku VAT przez podatnika. Mianowicie podatek naliczony zawarty na Fakturach A oraz Fakturach B będzie bezpośrednio związany z czynnościami opodatkowanymi generującymi podatek należny tj. refakturami wystawionymi przez Wnioskodawcę.

Biorąc pod uwagę powyższe zdaniem Wnioskodawcy w przypadku gdy Wnioskodawca dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz F., będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT z Faktur A oraz z Faktur B.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy. Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Treść powołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wskazuje, że zawarta w nim definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Zatem, przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, niebędące dostawą towarów.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2a ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Natomiast, celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, mimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał.

"Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT wystawiona przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę we własnym imieniu ale na rzecz kontrahenta, a następnie "w stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zbył przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego spółce pod firmą F. dnia 31 grudnia 2015 r. Zgodnie z treścią umowy sprzedaży, jej przedmiot obejmował zarówno aktywa, jak i pasywa związane ze sprzedawanym przedsiębiorstwem, w tym określone zobowiązania.

W związku ze sprzedażą przedsiębiorstwa miały miejsce następujące sytuacje:

a. Wnioskodawca po dokonaniu Transakcji otrzymywał faktury na Niego wystawione i odnoszące się do okresu poprzedzającego zawarcie Transakcji (dalej: "Faktury A"),

b. Wnioskodawca po dokonaniu Transakcji otrzymywał faktury na Niego wystawione i odnoszące się do okresu następującego po dacie zawarcia Transakcji (dalej: "Faktury B").

W wyniku zawarcia Transakcji działalność przedsiębiorstwa prowadzonego przez Wnioskodawcę została przeniesiona na F. Wnioskodawca nie kontynuuje już tej działalności.

Zarówno Faktury A jak i Faktury B są związane z działalnością opodatkowaną wykonywaną przez przedsiębiorstwo, będące przedmiotem Transakcji. Zarówno Faktury A jak i Faktury B zostały wystawione przez dostawców towarów i usług na Wnioskodawcę. Zarówno Faktury A jak i Faktury B dotyczyły głównie zakupu usług transportowych wykonanych na terytorium kraju, usług prawnych oraz wynajmu pomieszczeń opodatkowanych podstawową stawką podatku VAT w wysokości: 23%.

W związku z faktem, że F. jako nabywca przedsiębiorstwa stał się podmiotem faktycznie korzystającym z towarów i usług których zakup został udokumentowany Fakturami A oraz Fakturami B, strony Transakcji rozważają wystawienie przez Wnioskodawcę refaktur Faktur A oraz Faktur B na Jego rzecz.

Zarówno Wnioskodawca jak i F. są podatnikami podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości czy refakturując koszt transportu, usług prawnych oraz wynajmu pomieszczeń na Nabywcę przedsiębiorstwa, może zastosować taką samą stawkę podatku VAT jak na fakturze czyli 23%, oraz czy przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych faktur.

Jak wskazał Wnioskodawca, dnia 31 grudnia 2015 r. dokonał zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 (1) Kodeksu cywilnego na rzecz spółki F. sp. z o.o., w związku z tym, należy stwierdzić, że w analizowanej sytuacji mamy do czynienia z sukcesją podatkową - wstąpieniem Nabywcy przedsiębiorstwa w prawa i obowiązki Zbywcy.

Należy wskazać, że następstwo prawne polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw i obowiązków. W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących. W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa, jak i obowiązki swego poprzednika prawnego.

Zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie podatkowym regulują m.in. przepisy zawarte w art. 93-93e ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.). W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Zgodnie z art. 93 § 1 Ordynacji podatkowej, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się:

- wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.

W myśl § 2 tego artykułu, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie:

Stosownie do art. 93a § 1 Ordynacji podatkowej, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

- wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

Według art. 93a § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do:

Z powyższego wynika, że następstwo podatkowe związane jest przede wszystkim ze zdarzeniami prawnymi określonymi jako: przekształcenie, połączenie, podział osób prawnych bądź wniesienie do spółki niemającej osobowości prawnej. Należy zaznaczyć, że następstwo podatkowe stanowi odstępstwo od reguły powiązania praw i obowiązków podatkowych z bytem prawnym wyłącznie podatnika, jest więc nietypową instytucją w prawie podatkowym. Z tychże względów, wszelkie tego rodzaju sytuacje, nawet dostatecznie uzasadnione ekonomicznie, muszą mieć wystarczającą podstawę prawną, aby móc wobec nich zastosować instytucję sukcesji podatkowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością zbył przedsiębiorstwo - w rozumieniu art. 55 (1) ustawy - Kodeks cywilny - na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Jak wiadomo sukcesja podatkowa polega na przejęciu praw i obowiązków przez następcę prawnego lub podmiot przekształcony. Zatem z uwagi na fakt, że Ordynacja podatkowa - jak wskazano powyżej - wiąże sukcesję podatkową z łączeniem się przedsiębiorstw, przejęciem, przekształceniem, podziałem przez wydzielenie oraz wniesieniem do spółki niemającej osobowości prawnej, należy stwierdzić, że zbycie przedsiębiorstwa przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, nie mieści się w żadnym z powyższych zdarzeń, dlatego nie występuje w tym przypadku sukcesja podatkowa. Zatem, w przedmiotowej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy Ordynacji podatkowej, regulujące uprawnienia podmiotów wynikające z tzw. sukcesji podatkowej, w szczególności zawarte w art. 93-93e Ordynacji podatkowej, tj. sytuacja, w której dany podmiot (podatnik) korzysta z praw nabytych przez inny podmiot (innego podatnika).

W tym miejscu należy jednak wskazać, że stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 91 ust. 9 ustawy, w przypadku zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Artykuł 19 dyrektywy obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) stanowi, że w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Przyjęta w art. 6 pkt 1 ustawy opcja wyłączenia od opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wymaga, aby w przypadku zbycia tak określonego przedmiotu, jego nabywca traktowany był jako następca prawny podatnika dokonującego zbycia. W konsekwencji, w takiej sytuacji dochodzi do sukcesji prawnopodatkowej w zakresie podatku od towarów i usług - następuje przeniesienie na nabywcę zasad dotyczących opodatkowania tym podatkiem w odniesieniu do czynności związanych z nabytym mieniem na warunkach identycznych, jakie obowiązywały zbywcę, gdyby do zbycia nie doszło.

Jak wskazano wyżej, zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie regulują przepisy zawarte w art. 93-93e Ordynacji podatkowej. W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, to jest sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Jednakże, jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, na gruncie tej ustawy istnieje szczególne rozwiązanie, niezależne od unormowań zawartych w Ordynacji podatkowej, regulujące prawa i obowiązki następców prawnych. Norma wynikająca z art. 6 pkt 1 ustawy stanowi bowiem lex specialis wobec rozwiązań zawartych w Ordynacji podatkowej. W konsekwencji podatnik, który nabył przedsiębiorstwo (jego zorganizowaną część) i nadal je prowadzi, może korzystać w zakresie podatku od towarów i usług z uprawnień służących zbywcy tego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Z uwagi na przywołane wyżej uregulowania należy stwierdzić, że w przypadku zbycia przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa dochodzi do pełnej sukcesji prawnopodatkowej w odniesieniu do przejętego mienia, a nabywca przedsiębiorstwa jest następcą prawnym Wnioskodawcy.

Zatem, z uwagi na cytowane przepisy oraz opis przedstawiony we wniosku, zgodnie z którym Wnioskodawca dokonał zbycia przedsiębiorstwa na rzecz Nabywcy, w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z jakimkolwiek świadczeniem usług przez Wnioskodawcę, bowiem przejęcie przez Nabywce majątku Wnioskodawcy, Jego praw i obowiązków wynika z mocy prawa. W związku z tym, Wnioskodawca nie świadczy usług na rzecz Nabywcy w rozumieniu art. 8 ust. 1 i ust. 2a ustawy, a zatem Wnioskodawca nie ma prawa do wystawienia refaktur na rzecz Nabywcy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Należy zaznaczyć, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Stosownie do art. 86 ust. 10 ww. ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 86 ust. 10b pkt 1 ww. ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnika otrzymał fakturę lub dokument celny.

Przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio do całości lub części zapłaty uiszczanej przed dokonaniem dostawy lub wykonaniem usługi (art. 86 ust. 10c ww. ustawy).

W myśl art. 86 ust. 11 ww. ustawy jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a (art. 86 ust. 13 ww. ustawy).

Natomiast stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

Faktura jest dokumentem wystawianym dla potrzeb dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dane, które powinna zawierać faktura, określa art. 106e ustawy, są to m.in. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy.

Z powołanych przepisów wynika, że faktura powinna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który powinien wynikać z zawartej umowy.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

W związku z tym, że Spółka zbywająca prowadziła działalność gospodarczą z wykorzystaniem przedsiębiorstwa, poszczególne czynności bądź zdarzenia związane z działalnością przedsiębiorstwa Spółki zbywającej mogły wystąpić przed dokonaniem Transakcji, bądź po dokonaniu Transakcji.

Jak wskazał Wnioskodawca, mogą wystąpić sytuacje, kiedy w zakresie nabywanych przez Spółkę zbywającą towarów lub usług związanych z działalnością przedsiębiorstwa, Wnioskodawca po dokonaniu transakcji otrzymywał faktury na Niego wystawione i odnoszące się do okresu poprzedzającego zawarcie tej transakcji (Faktury A) lub Wnioskodawca po dokonaniu transakcji otrzymywał faktury na Niego wystawione i odnoszące się do okresu następującego po dacie zawarcia transakcji (Faktury B).

Na moment dokonania Transakcji zarówno Wnioskodawca, jak i Nabywca byli czynnymi zarejestrowanymi podatnikami VAT. Nabywca kontynuuje działalność Wnioskodawcy w zakresie nabytego przedsiębiorstwa.

Z przytoczonych przepisów ustawy wynika, że z prawa do odliczenia podatku naliczonego podatnik może skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

* powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług;

* doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług;

* podatnik jest w posiadaniu faktur dokumentujących te transakcje.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że skoro Nabywca przedsiębiorstwa w ramach transakcji nabył prawa i obowiązki Wnioskodawcy, to Jemu przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych przez Wnioskodawcę faktur dokumentujących nabycie towarów lub świadczenie usług. Prawo do odliczenia przysługuje Nabywcy przedsiębiorstwa niezależnie od tego, czy faktura została wystawiona przed lub po zbyciu przedsiębiorstwa, jak również czy faktura ta wskazuje jako nabywcę Wnioskodawcę.

Powyższe prawo do odliczenia jest/będzie realizowane na podstawie przepisów art. 86 ustawy, z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 91 ustawy, pod warunkiem niezaistnienia ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w analizowanym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

W związku z tym, że w niniejszej sprawie nie będzie możliwe wystawienie przez Wnioskodawcę refaktur na rzecz Nabywcy, analiza zastosowania właściwej stawki podatku VAT w stosunku do wskazanych przez Wnioskodawcę refaktur jest bezzasadna.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie podatku od towarów i usług, w kwestii określenia stawki podatku VAT dla wystawianych przez Wnioskodawcę refaktur oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.