1462-IPPB6.4510.592.2016.1.AG - CIT w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na ubrania przekazywane pracownikom oraz zleceniobiorcom.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2016 r. (data wpływu 24 listopada 2016 r.), uzupełnionym pismem (data nadania 19 stycznia 2016 r., data wpływu 20 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na ubrania przekazywane pracownikom oraz zleceniobiorcom - jest prawidłowe.

W dniu 24 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na ubrania przekazywane pracownikom oraz zleceniobiorcom.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca: Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży ubrań. Pracownicy oraz osoby pracujące w butiku i w biurze, zatrudnione na umowę zlecenia będą zobowiązani do noszenia ubrań służbowych z aktualnej kolekcji ubrań. W spółce będzie obowiązywał regulamin/procedura przydziału i gospodarowania odzieżą służbową. W rezultacie pracownicy i osoby zatrudnione na umowę zlecenia będą zobowiązani do noszenia kolekcji dostępnej w sprzedaży spółki. Ubrania te posiadają oznaczenia identyfikujące spółkę (logo). Może się zdarzyć, że pracownicy będą wykorzystywali stroje także poza godzinami pracy (np. w drodze do pracy). Ubrania te nie będą stanowiły własności pracownika/zleceniobiorcy. Spółka odlicza podatek naliczony przy nabyciu/produkcji ubrań przekazywanych pracownikom/zleceniobiorcom. Procedura ta służy promowaniu i reklamie kolekcji. Obowiązek noszenia ubrań w celach reklamowych jest uwzględniony także w treści umów zlecenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy w powyższych okolicznościach faktycznych udostępnienie tych ubrań pracownikom oraz zleceniobiorcom stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 1 oraz ust. 2 lub art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług?

2. Czy w powyższych okolicznościach faktycznych koszt ubrań przekazanych pracownikom oraz zleceniobiorcom stanowi koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

3. Czy w powyższych okolicznościach faktycznych udostępnienie ubrań z kolekcji nie stanowi przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych dla pracowników i zleceniodawców na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy PIT?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2, dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W części dotyczącej podatku od towarów i usług (pytanie nr 1) oraz podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie nr 3) wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji faktycznej koszty udostępnionych ubrań z kolekcji pracownikom i zleceniobiorcom stanowią koszty uzyskania przychodów bez ograniczeń.

Przekazanie wyprodukowanej odzieży służbowej pracownikom i zleceniobiorcom w firmie odzieżowej zajmującej się produkcja i sprzedażą ubrań za pomocą różnych kanałów dystrybucji w celu promowania nowej kolekcji i reklamy stanowi koszt uzyskania przychodu firmy.

Przepisy ustawy o CIT nie zawierają w swej treści wprost regulacji dotyczących odzieży ochronnej bądź roboczej czy też kwalifikowania wydatków ponoszonych na jej wytworzenie/zakup do kosztów uzyskania przychodów bądź określających limit wydatków na ten cel poniesionych, a podlegających zaliczeniu do kategorii kosztów uzyskania przychodów. Należy zatem sięgnąć do ogólnej definicji kosztów podatkowych.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Artykuł 16 ustawy CIT nie zawiera regulacji dotyczących odzieży ochronnej i roboczej, w związku z czym należy uznać, powołując się na powyżej przytoczoną generalną zasadę, że wydatki pracodawcy na zakup odzieży ochronnej i roboczej są kosztem uzyskania przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze przepisy ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), w szczególności art. 2377 § 1, art. 2378 § 1, art. 23711a § 1 pkt 4 oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.). Wymienione akty prawne określają m.in. warunki i zasady przydzielania pracownikom odzieży ochronnej i roboczej. W związku z tym, kosztem uzyskania przychodów powinien być na pewno wydatek na nabycie takiej odzieży, która spełnia warunki określone w powołanych przepisach.

Pogląd taki został wyrażony m.in. w interpretacji Naczelnika II US w Rzeszowie z 10 października 2005 r., nr II US.I.PB/423-11/05.

W praktyce często przedsiębiorcy pomimo braku konieczności używania odzieży roboczej na danym stanowisku pracy, w celu utrwalania marki wśród klientów, zaopatrują pracowników w ubrania zaopatrzone w logo firmy. Również w takim przypadku poniesione wydatki stanowią koszt, jeśli odzież ma charakter służbowy. Natomiast za ubiór służbowy uznaje się odzież opatrzoną cechami charakterystycznymi dla danej firmy (np. logo firmy), tak, aby utracił charakter odzieży osobistej. Ubiór służbowy może mieć charakter reklamowy, jeśli widać na nim znak przedsiębiorstwa i jako taki można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, uznał NSA w wyroku z 2 marca 2016 r. (II FSK 3620/13).

W omawianej sytuacji faktycznej wydatek związany z produkcją ubrań oznaczonych logo i przekazanych pracownikom i zleceniobiorcom do użytku służbowego w celach reklamowych i promocyjnych zostanie poniesiony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Celowość takiego wydatku nie budzi wątpliwości, bo zabezpiecza źródło przychodów. Dodatkowo zostanie udokumentowany m.in. za pomocą obowiązującej w firmie procedury przydziału i gospodarowania odzieżą służbową. Obowiązek jej noszenia będzie dotyczył zarówno pracowników jak i zleceniobiorców (co dodatkowo wynikać będzie z treści umów zlecenia). Wszystkie powyższe argumenty potwierdzają prawo spółki do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.).

Artykuł 15 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 omawianej ustawy.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy koszty ubrań przekazanych pracownikom oraz zleceniobiorcom, zaopatrzonych w logo Wnioskodawcy, stanowią wydatki związane z reklamą czy też wydatki związane z reprezentacją i w związku z tym czy można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji pojęć: "reprezentacja" czy "reklama". Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie odsyła również do innych przepisów prawa w tym zakresie. Brak ustawowej definicji tych pojęć nie uprawnia jednak do dowolnego określenia zakresu znaczeniowego wskazanych terminów.

Próbę zdefiniowania pojęcia "reprezentacja" podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Dla uznania wydatków za koszty poniesione na reprezentację nie jest koniecznie, by posiadały one takie cechy jak wystawność, wytworność, czy okazałość. Nie są to bowiem wartości wymierne, nie ma możliwości stworzenia jednakowego miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości, czy przepychu dla wszystkich podmiotów gospodarczych. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Ponadto NSA uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz "reprezentacja" pochodzi od łacińskiego "repraesentatio" oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że "reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie "reprezentacji" kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy należy posłużyć się również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Każdy wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w tym wypadku wynikające z omawianego pkt 28).

Od reprezentacji należy odróżnić działania mające charakter reklamy, czy też promocji. W prawie podatkowym brak jest legalnej definicji reklamy. Według słownikowego znaczenia reklama to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług (Słownik języka polskiego PWN - wersja internetowa).

Biorąc pod uwagę powyższą definicję można przyjąć, że celem reklamy w działalności gospodarczej jest przyciągnięcie odbiorców do oferty przedsiębiorcy. W szczególności, celem reklamy jest oddziaływanie bezpośrednio na motywy, postawy i sposób postępowania konsumentów podejmujących decyzje o zakupie konkretnych dóbr. Tak zdefiniowany cel może być realizowany za pomocą różnych środków (metod) oddziaływania na odbiorców. Pewnych wskazówek w zakresie tego co należy rozumieć pod pojęciem reklamy dostarcza dotychczasowe orzecznictwo sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 1 lutego 2012 r., sygn. I SA/Gl 673/11), zgodnie z którym: "Pojęcie "reklamy" należy rozumieć w sposób funkcjonalny, tzn. jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego produktach lub usługach, działania których celem jest kształtowanie popytu, poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu, w celu zachęcenia do nabywania towarów, bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego".

Podnieść należy, że za reklamę na gruncie prawa podatkowego należy uznać ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów bądź usług.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Do reklamy można zatem zaliczyć te działania, które mają na celu przekazanie wiedzy o zaletach i wartości reklamowej firmy (reklama firmy), realizowane poprzez rozpowszechnianie jej logo.

Jak wynika z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży ubrań. Pracownicy oraz osoby pracujące w butiku i w biurze, zatrudnione na umowę zlecenia będą zobowiązani do noszenia ubrań służbowych z aktualnej kolekcji ubrań. W spółce będzie obowiązywał regulamin/procedura przydziału i gospodarowania odzieżą służbową. W rezultacie pracownicy i osoby zatrudnione na umowę zlecenia będą zobowiązani do noszenia kolekcji dostępnej w sprzedaży spółki. Ubrania te posiadają oznaczenia identyfikujące spółkę (logo). Może się zdarzyć, że pracownicy będą wykorzystywali stroje także poza godzinami pracy (np. w drodze do pracy). Ubrania te nie będą stanowiły własności pracownika/zleceniobiorcy.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że kosztami podatkowymi są między innymi wydatki ponoszone na rzecz pracowników podatnika, w tym koszty przekazania odzieży z logo, w przypadku gdy spełniają one omówione wyżej kryteria.

W odniesieniu do osób zatrudnionych na podstawie umów zlecenia wyjaśnić należy, że koszty ponoszone przez zleceniodawcę na rzecz zleceniobiorców mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tylko wtedy, gdy obowiązek takich świadczeń wynika z zawartych między nimi umów.

Do umów zlecenia zastosowanie mają przepisy o zleceniu, zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.). Zgodnie z art. 3531 tej ustawy, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Stosownie natomiast do art. 742 Kodeksu cywilnego, dający zlecenie powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, wraz z odsetkami ustawowymi; powinien również zwolnić przyjmującego zlecenie od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym.

Jeżeli zatem poprzez odpowiednie sformułowanie umów zlecenia zawartych ze zleceniobiorcami zostanie nałożony na nich obowiązek używania przykładowo odpowiedniej odzieży roboczej przy wykonywaniu zleconych im czynności odpowiednich do rodzaju wykonywanej pracy, dopiero wtedy powstanie u zleceniodawcy albo obowiązek bezpłatnego zapewnienia im tych rzeczy, albo też obowiązek zwrócenia im wydatków, które wykonując zlecenie w tym celu ponieśli, nabywając te rzeczy we własnym zakresie dla należytego wykonania zlecenia. Tylko w takim przypadku powstanie przesłanka usprawiedliwiająca uznanie ponoszonych wydatków za koszty uzyskania przychodów działalności gospodarczej. Przesłanka taka w analizowanej sprawie występuje, gdyż, jak wskazał Wnioskodawca w opisanym zdarzeniu przyszłym, obowiązek noszenia ubrań w celach reklamowych jest uwzględniony w treści umów zlecenia.

Przenosząc zatem powołane uregulowania prawne oraz powyższe wyjaśnienia na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że ubrania o których mowa we wniosku spełniają funkcję reklamową, gdyż zmierzają do identyfikacji Spółki, a co za tym idzie Jej rozpoznawalności na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie przychodów. Ponoszone wydatki na ubrania służbowe przekazywane pracownikom oraz zleceniobiorcom nie stanowią natomiast wydatków na reprezentację, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, w odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie, w powyższych okolicznościach faktycznych koszt ubrań przekazanych pracownikom oraz zleceniobiorcom stanowi koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na ubrania przekazywane pracownikom oraz zleceniobiorcom, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.