1462-IPPB6.4510.36.2017.2.AM

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia, w świetle art. 15d ust. 1 ustawy, do kosztów uzyskania przychodów zobowiązań wynikających z odrębnych zamówień, niepotwierdzonych jakąkolwiek umową z kontrahentem, regulowanych w formie gotówkowej, które jednostkowo nie przekraczają limitu 15 tys. zł, natomiast przekraczają go narastająco - jest prawidłowe.

W dniu 13 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia, w świetle art. 15d ust. 1 ustawy, do kosztów uzyskania przychodów zobowiązań wynikających z odrębnych zamówień, niepotwierdzonych jakąkolwiek umową z kontrahentem, regulowanych w formie gotówkowej, które jednostkowo nie przekraczają limitu 15 tys. zł, natomiast przekraczają go narastająco.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż hurtowa mięsa oraz wyrobów z mięsa, przetwarzanie i konserwowanie mięsa. W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca dokonuje zakupu towarów od producentów, które następnie odsprzedaje do swoich klientów. W stosunku do części dostawców zakupy dokonywane są na podstawie pisemnych umów o współpracę lub ustnych porozumień. W pozostałych przypadkach zakupy dokonywane są bez podstawy umownej na zasadzie składania odrębnych zamówień.

Wydatki w każdym przypadku dokumentowane są fakturami lub rachunkami, które Spółka zaliczała do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ze względu na specyfikę branży oraz towaru, towar szybko rotujący - zakupy dokonywane są bardzo często. Zamówienia są składane codziennie lub kilka razy dziennie. Taki model działania nie wynika ze sztucznego podziału transakcji zawieranych z kontrahentami, ale ze specyfiki danej branży. Spółka nie może sobie pozwolić na duże zapasy i długi okres przechowywania towarów. Dotychczas płatności były dokonywane zazwyczaj przy odbiorze towaru w formie gotówkowej do kwoty nieprzekraczającej 15 tys. euro. Powyżej tej kwoty zapłata następowała za pośrednictwem rachunku bankowego. Od 1 stycznia 2017 r. w związku ze zmianą przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.) oraz ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1829) limit płatności gotówkowych pomiędzy przedsiębiorcami został zmniejszony do 15 tys. zł, a jego przekroczenie zagrożone sankcją odmowy uznania wydatków za koszt uzyskania przychodu. Wnioskodawca dostosowując się do zmiany przepisów zamierza regulować za pośrednictwem rachunku płatniczego zobowiązania wynikające z umów z kontrahentami, które przekraczają limit płatności 15 tys. zł. Natomiast w sytuacji składania zamówień niepotwierdzonych umową lub porozumieniem z kontrahentem, Spółka zamierza regulować wynikające z nich zobowiązania w formie płatności gotówkowej, gdy wartość pojedynczego zamówienia nie przekracza 15 tys. zł, nawet w przypadku, gdy ich wartość skumulowana przekracza ten próg.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 15d ust. 1 u.p.d.o.p., który obowiązuje od 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zobowiązania wynikające z odrębnych zamówień, niepotwierdzonych jakąkolwiek umową z kontrahentem, regulowane w formie gotówkowej, które jednostkowo nie przekraczają limitu 15 tys. zł, natomiast przekraczają go narastająco?

Zdaniem Wnioskodawcy, uregulowanie płatności gotówkowo w przypadku składania odrębnych zamówień na towary do wysokości 15 tys. zł nie ma wpływu na ograniczenie w zakresie kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15d ust. 1 u.p.d.o.p. Każde zamówienie niepotwierdzone odrębną umową o współpracę należy traktować jako jedną transakcję. W konsekwencji w przypadku, gdy jego wartość przekroczy 15 tys. zł należy płatność uregulować za pośrednictwem rachunku płatniczego. Natomiast, jeśli jest niższa od tego limitu, Spółka może regulować zobowiązania gotówką. W związku z tym, że każde zamówienie wg Spółki jest jedną transakcją, limitu 15 tys. zł skutkującego wyrzuceniem wydatków z kosztów uzyskania przychodów nie należy liczyć narastająco. Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć tak uiszczone zobowiązania w całości do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z brzmieniem nowego art. 15d ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584 z późn. zm.), została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Według nowego art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciem jednorazowej wartości transakcji. W początkowym okresie funkcjonowania ustawy pojęcie to zostało zinterpretowane przez Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską z dnia 13 września 2004 r. Nr SPS-0202-8148/04 Pana posła Jana Łącznego i do dnia dzisiejszego uznawane jest za aktualne (http://orka2.sejm.gov.pl/IZ4.nsf/main/0A125A82).

"Istota tego przepisu sprowadza się do tego, że jeżeli między przedsiębiorcami dochodzi do dokonywania lub przyjmowania jednorazowej płatności w kwocie przekraczającej 15 000 euro, strony mają obowiązek uczynić to za pośrednictwem rachunku bankowego. Wolą ustawodawcy było przeprowadzanie tego typu operacji jedynie przy wykorzystaniu pieniądza bezgotówkowego.

Pod pojęciem "jednorazowa wartość transakcji" naieży rozumieć ogólną wartość należności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Oznacza to, że obowiązek dokonywania lub przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku bankowego dotyczy również przypadku, gdy strony umowy o wartości przekraczającej, 15 000 euro dokonują w ramach tej umowy częściowych płatności lub też przyjmują częściowe płatności o wartości nieprzekraczającej 15 000 euro".

Podobne rozumienie pojęcia "transakcja" znajduje swój odpowiednik w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 684) zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Przepisy tej ustawy nazywają transakcją "umowę". To sugeruje, że trzeba brać pod uwagę każdą umowę z osobna, nawet, jeśli zostały one zawarte jednego dnia i dotyczą dostaw tych samych rodzajów towarów.

Jeśli zatem przedsiębiorcy współpracują np. na podstawie umowy o współpracę, w której:

* określono kwotę zobowiązania przekraczającą 15.000 zł, dla określenia jednorazowej wartości transakcji należałoby przyjąć tę całą wartość niezależnie od liczby płatności wynikającej z tej umowy,

* nie określono kwoty zobowiązania (np. tzw. umowa ramowa określająca zasady współpracy, ale nie generująca zobowiązania ani jego wysokości) - dla określenia jednorazowej wartości transakcji należałoby przyjąć sumę płatności wynikających z kolejnych (pojedynczych) zleceń (zamówień), jako że każde z nich realizowane jest na podstawie jednej umowy (transakcji). W takim przypadku każda płatność, której wartość łącznie z poprzednimi płatnościami przekroczy kwotę limitu w wysokości 15.000,00 zł, powinna być zrealizowana za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Wnioskodawca z wieloma kontrahentami nie ma zawartych żadnych umów o współpracę, a zakupy dokonywane są na postawie składanych zamówień. W zawiązku tym każde zamówienie należy traktować jako odrębną umowę, do której ma zastosowanie limit 15 tys. zł. W związku z tym wartość tych transakcji nie podlega sumowaniu z poprzednimi i nie wypływa na możliwość zaliczenia wydatków w koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle powyższego przepisu, ocena prawna konkretnego wydatku poniesionego przez podatnika wymaga odniesienia się do kryterium celowości jego poniesienia oraz uwzględnienia wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem, bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ustawą z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 780), znowelizowano ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez dodanie art. 15d, zgodnie z którym podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W ustępie 2 cytowanego powyżej artykułu wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

* zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo

* w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody

- w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Artykuł 22 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

Z powołanych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że:

* wyłączono możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej kwota płatności dotycząca transakcji określonej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego,

* ustanowiono obowiązek dokonania zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów) w tej części, w jakiej kwota płatności dotycząca transakcji określonej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego - w przypadku transakcji odnoszącej się do kosztu zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów. W tym przypadku zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów (zwiększenie przychodów) będzie dokonywane w miesiącu dokonania płatności z pominięciem rachunku płatniczego.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca dokonuje zkupu towarów od producentów, które następnie odsprzedaje do swoich klientów. W przypadku części dostawców Wnioskodawca dokonuje zakupów w oparciu o pisemne umowy o współpracę lub ustne porozumienia. W pozostałych przypadkach zakupy dokonywane są bez podstawy umownej na zasadzie składania odrębnych zamówień.

Przedmiotem zadanego we wniosku pytania jest kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, w świetle art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zobowiązań regulowanych w formie gotówkowej wynikających z odrębnych zamówień, niepotwierdzonych umową z kontrahentem, które jednostkowo nie przekraczają limitu 15 tys. zł, natomiast przekraczają go narastająco.

W tym miejscu zwrócić uwagę należy również na cel wprowadzonych regulacji. Wprowadzenie obowiązku przewidzianego w art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej ma służyć ochronie interesu publicznego. Ma on zapobiegać niekontrolowanemu przepływowi środków finansowych w gospodarce prywatnej, zwalczając w ten sposób zjawiska patologiczne (np. oszustwa podatkowe, "pranie brudnych pieniędzy", wyłudzanie kredytów). Komentowany obowiązek ma chronić nie tylko interes państwa (interes publiczny), ale także interesy tych podmiotów gospodarczych, które swoją działalność prowadzą w sposób uczciwy i zgodny z prawem. Ustawodawca wyszedł z założenia, iż nie istnieją inne, równie efektywne drogi kontrolowania obrotu gospodarczego niż dokumenty bankowe. W ten sposób wprowadzenie obowiązku przeprowadzania rozliczeń pieniężnych za pośrednictwem rachunków bankowych uzasadniał Trybunał Konstytucyjny. Trybunał odrzucił zarazem zarzuty o niekonstytucyjnym naruszeniu wolności działalności gospodarczej wskutek wprowadzenia komentowanego obowiązku. Zauważył, iż wolność ta nie ma charakteru absolutnego, wskazując na istnienie w szczególności legitymowanego interesu państwa w stworzeniu takich ram prawnych obrotu gospodarczego, by zminimalizować przypadki nierzetelności zarówno w stosunkach między podmiotami gospodarczymi, jak i w wykonywaniu przez te podmioty swych obowiązków publicznych, m.in. obowiązku podatkowego (orzeczenie TK z dnia 26 kwietnia 1995 r., TKK 11/94, OTK 1995, Nr 1, poz. 12).

Wprowadzony z dniem 1 stycznia 2017 r. do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych art. 15d zmierza do powiązania obowiązku dokonywania przez przedsiębiorców płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego - wynikającego z art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej - z faktem, że działanie niezgodne z tym przepisem może wywoływać negatywne skutki nie tylko dla pewności obrotu gospodarczego, ale również dla realizacji szerokiego spektrum obowiązków podatkowych, w tym niewykazywania przez przedsiębiorców rzeczywiście osiąganych dochodów z prowadzonej działalności dla celów ich opodatkowania. Wprowadzona zmiana ma na celu ograniczenie zjawiska dokonywania płatności z pominięciem rachunku płatniczego (tak w Uzasadnieniu do projektu ustawy druk nr 322).

W związku z powyższym dla rozstrzygnięcia wątpliwości zgłoszonych we wniosku z dnia 10 lutego 2017 r. kluczowym jest odkodowanie znaczenia pojęcia "transakcja" oraz "jednorazowa wartość transakcji".

W celu ustalenia znaczenia terminu "jednorazowa wartość transakcji" z uwagi na to, że adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji zawartych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej. Powyższe wynika również z faktu, że wprowadzone przepisy podatkowe, określające konsekwencje nieprzestrzegania normy wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej na gruncie ustaw podatkowych odwołują się wprost do nomenklatury stosowanej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej, także w zakresie rozumienia pojęcia "transakcja".

W rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej transakcją jest umowa, będąca źródłem stosunku zobowiązaniowego. Przez transakcję należy rozumieć zatem taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Wskazany wcześniej przepis nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego.

Takie rozumienie pojęcia "transakcja" znajduje również swój odpowiednik w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 684), zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Wskazać jednak należy, że w obrocie gospodarczym występują różnego rodzaju umowy, określane częstokroć mianem umów ramowych. Umowa ramowa może być zawarta na czas nieokreślony, co niewątpliwie wynika z jej charakteru, który ma na celu określenie zasad współpracy na przyszłość. Dopuszczalność zawierania umów ramowych wynika z ogólnej zasady swobody umów (art. 353¹ ustawy - Kodeks cywilny, z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.). Umowy te określają warunki udzielania i realizacji zamówień, w tym również ich termin, lecz nie kreują zobowiązania do spełnienia świadczeń o określonej wartości. W przypadku takich umów jednorazowa wartość transakcji odnosiłaby się do wartości poszczególnych zamówień, nie zaś sumę sprzedaży dokonanej w oparciu o umowę ramową.

Wnioskodawca z wieloma kontrahentami nie ma zawartych umów o współpracę, a zakupów dokonuje na podstawie składanych zamówień. Ze względu na specyfikę branży oraz towaru (przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż hurtowa mięsa oraz wyrobów z mięsa, przetwarzanie i konserwowanie mięsa), towar szybko rotujący - zakupy dokonywane są bardzo często. Zamówienia są składane codziennie lub kilka razy dziennie. Taki model działania nie wynika ze sztucznego podziału transakcji zawieranych z kontrahentami, ale ze specyfiki danej branży. Spółka nie może sobie pozwolić na duże zapasy i długi okres przechowywania towarów. W takim przypadku, rację ma Wnioskodawca, że każde realizowane zamówienie należy traktować jako odrębną umowę. W związku z powyższym wartość zamówień nie podlega sumowaniu, a w konsekwencji jednorazową wartość transakcji stanowi wartość zobowiązania wynikająca odrębnie z każdego składanego zamówienia.

Tym samym, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zobowiązania wynikające z odrębnych zamówień, niepotwierdzonych jakąkolwiek umową z kontrahentem, regulowane w formie gotówkowej, które jednostkowo nie przekraczają limitu 15 tys. zł, natomiast przekraczają go narastająco. A zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2017 r. należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

* z zastosowaniem art. 119a;

* w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.