1462-IPPB4.4511.1341.2016.2.JK2 - Brak możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2016 r. (data wpływu 7 grudnia 2016 r.) w piśmie z dnia 10 lutego 2017 r. (data wpływu 10 lutego 2017 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 2 lutego 2017 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1341.2016.1.JK2 (data nadania 2 lutego 2017 r., data doręczenia 3 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 grudnia 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 2 lutego 2017 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1341.2016.1.JK2 (data nadania 2 lutego 2017 r., data doręczenia 3 lutego 2016 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 10 lutego 2017 r. (data wpływu 10 lutego 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prosi o wyjaśnienie, sprawy rozliczenia z PIT-37, tj. rozliczenia ulgi rehabilitacyjnej z podatku. Wnioskodawca uznał, że może odliczyć ulgę rozliczeniową (400 zł) na wózek spalinowy inwalidzki trzykołowy.

Wnioskodawca chciałby skorzystać z obliczeń rehabilitacyjnych z powodu ponoszenia kosztów. Wnioskodawca posiada pierwszą grupę inwalidzką, która została przyznana z powodu choroby dziecięcego porażenia mózgowego od urodzenia. Wózek inwalidzki został zakupiony w 2008 r. Wózek Wnioskodawcy jest bardzo potrzebny. Wózek jest ubezpieczony i nie jest zarejestrowany jako samochód, gdyż tych sprzętów się nie rejestruje. Zakup wózka został sfinansowany przez PWR. Wnioskodawca nie posiada żadnych zleceń w związku z odbyciem zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Wnioskodawca uczęszcza na rehabilitację, bo to jest konieczne ze względu na Jego zdrowie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może odliczyć tę ulgę rehabilitacyjną za wózek inwalidzki trzykołowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, ulga Mu się należy na ten pojazd. Wnioskodawca jest po chorobie porażenie mózgowe dziecięce. Pojazd służy Wnioskodawcy do dojazdu do lekarzy, do przystanku. Wnioskodawca mieszka na wsi gdzie dojeżdża 3 km do przystanku, lekarza, urzędów, Wnioskodawca od tego wózka opłaca OC. Wózek trzykołowy pozwala Wnioskodawcy funkcjonować samodzielnie, przez to Wnioskodawca czuje się zupełnie osobą samodzielną i nie potrzebuje w tym wypadku pomocy drugich osób.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie art. 26 ust. 7d tej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. - art. 26 ust. 7g cyt. ustawy.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na względzie także art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania (w tym także ulga podatkowa) nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Odnośnie wydatków na zakup wózka inwalidzkiego, należy podkreślić, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

* pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,

* zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,

* cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Jak z wyżej powołanych przepisów wynika ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że faktem bezspornym jest w przedmiotowej sprawie, że zakup wózka inwalidzkiego, mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo - rehabilitacyjne. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek. Zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter. W związku z powyższym należy oprzeć się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Ponadto zakup takiego urządzenia nie może być sfinansowany (dofinansowany) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie może być zwrócony podatnikowi w jakiejkolwiek formie, co wynika z cytowanej wcześniej art. 26 ust. 7b ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że zakup wózka inwalidzkiego był sfinansowany przez PWR. Zatem Wnioskodawca tego wydatku nie sfinansował z własnych środków.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać uprawnienie do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku na zakup wózka inwalidzkiego, gdyż nie został spełniony warunek wynikający z art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. nie był sfinansowany (dofinansowany) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie został zwrócony podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Ponadto wózek został zakupiony w 2008 r., zatem nie byłoby możliwości dokonać odliczenia z tytułu zakupu tego wózka w bieżących zeznaniach podatkowych.

Natomiast odnosząc się do kosztów przejazdu wózkiem inwalidzkim wskazać należy, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł. Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

W myśl art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

a. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:

klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub

b. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,

pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,

Z analizy cytowanego powyżej przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy:

* być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,

* być właścicielem lub współwłaścicielem samochodu osobowego,

* używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),

* ponieść z tego tytułu wydatki.

Stosowanie odliczenia wskazanego w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy dotyczy wyłącznie właścicieli lub współwłaścicieli samochodów osobowych. A zatem wskazany limit odliczenia 2.280 zł w roku podatkowym dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca posiada pierwszą grupę inwalidzką. Wózek Wnioskodawcy jest jest ubezpieczony i nie jest zarejestrowany jako samochód, gdyż tych sprzętów się nie rejestruje. Wnioskodawca nie posiada żadnych zleceń w związku z odbyciem zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Wnioskodawca uczęszcza na rehabilitacje, bo to jest konieczne ze względu na Jego zdrowie.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na dojazdy wózkiem inwalidzkim na zabiegi rehabilitacyjne, nie będą mogły zostać odliczone przez Wnioskodawcę od dochodu w rocznym zeznaniu podatkowym w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Wydatki te nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowych przewozów na zabiegi rehabilitacyjne nie można bowiem zakwalifikować jako przewozów związanych z używaniem do tych celów własnego samochodu osobowego. Wózek inwalidzki spalinowy nie spełnia wymogów do uznania go za samochód osobowy, którego używanie do przewozów na zabiegi rehabilitacyjne uprawniałoby do odliczenia wydatków z tym związanych za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne.

Ponadto muszą to być wydatki na dojazd na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Z uzupełnienia wniosku wynika, że Wnioskodawca nie posiada żadnych zleceń. Wnioskodawca uczęszcza na rehabilitację, bo to jest konieczne ze względu na Jego zdrowie.

Należy podkreślić, aby móc skorzystać z przedmiotowego odliczenia Wnioskodawca musi być właścicielem lub współwłaścicielem samochodu zarejestrowanego jako samochód osobowy ponadto spełniać pozostałe przesłanki ww. art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (przy uwzględnieniu, że stan prawny nie ulegnie zmianie).

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że prawo do ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawcy nie przysługuje.

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniuna piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.