1462-IPPB4.4511.1325.2016.3.MS1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika z tytułu nieodpłatnego korzystania przez pracowników Wnioskodawcy z pokoi gościnnych - jest prawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika z tytułu nieodpłatnego korzystania przez pracowników Wnioskodawcy z pokoi gościnnych oraz potwierdzenia prawidłowości ustalenia podstawy opodatkowania.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 1462-IPPB4.4511.1325.2016.1.MS1 z dnia 23 stycznia 2017 r. (data nadania 23 stycznia 2017 r., data doręczenia 1 lutego 2017 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przeformułowanie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2.

Pismem z dnia 7 lutego 2017 r. (data nadania 8 lutego 2017 r., data wpływu 13 lutego 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny.

Teatr jest samorządową instytucją kultury i działa w szczególności na podstawie:

1. Ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 406, z późn. zm.),

2. Ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. Z 2016, poz. 446),

3. Ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. Z 2013 poz. 885, z późn. zm.)

4. Zarządzenia Wojewody z dnia 22 grudnia 1976 r. - akt o utworzeniu,

5. Statutu nadanego uchwałą Rady Miejskiej z dnia 28 maja 2012 r.

Przedmiotem działalności Teatru jest tworzenie, prezentacja i popularyzacja sztuki teatralnej dla zaspokajania potrzeb i aspiracji kulturalnych społeczeństwa oraz tworzenie warunków aktywnego uczestnictwa w kulturze poprzez prowadzenie działalności artystycznej, impresaryjnej, wydawniczej, edukacji teatralnej dzieci, młodzieży i dorosłych, innej działalności.

Teatr jest właścicielem nieruchomości, na której usytuowany jest budynek Teatru. W budynku Teatru znajdują się pomieszczenia używane bezpośrednio dla tworzenia sztuki teatralnej, a także lokale użytkowe, wynajmowane podmiotom zewnętrznym oraz pokoje gościnne.

Teatr udostępnia pokoje gościnne w budynku Teatru. Z pokoi gościnnych Teatru mogą korzystać etatowi pracownicy Teatru lub inne osoby na podstawie odrębnej decyzji Dyrektora Teatru. Użytkownik może korzystać z pokoju gościnnego wyłącznie w celach mieszkaniowych.

Dyrektor Teatru wprowadził Zarządzeniem Regulamin korzystania z pokoi gościnnych znajdujących się w dyspozycji Teatru.

Zgodnie z ww. Regulaminem odpłatność za korzystanie z pokoi ustala się w wysokości zryczałtowanych kosztów zużycia energii elektrycznej, wody, centralnego ogrzewania, wywozu śmieci, stawki podatku od nieruchomości oraz kosztów utrzymania czystości i porządku w pomieszczeniach wspólnych.

Opłaty z tytułu używania pokoi gościnnych są ustalane w następujący sposób: raz w roku ustala się koszt utrzymania 1 m² powierzchni za ostatnie 12 miesięcy (energii elektrycznej, wody, centralnego ogrzewania, wywozu śmieci, stawki podatku od nieruchomości oraz kosztów utrzymania czystości i porządku w pomieszczeniach wspólnych) i tak ustalona kwota stanowi podstawę naliczenia opłat ponoszonych przez użytkowników przez kolejnych 12 miesięcy. Wysokość opłaty ponoszonej przez użytkowników określa umowa zawierana z Teatrem w dniu udostępnienia pokoju.

Zobowiązania z tytułu korzystania z pokoi gościnnych znajdujących się w budynku Teatru regulowane są na podstawie faktur, wystawianych przez Teatr.

Teatr oddał w bezpłatne używanie dwa pokoje gościnne dwóm pracownikom etatowym Teatru. Miejsce zamieszkania tych pracowników jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów (tj. kosztów w wysokości 139,06 zł miesięcznie).

Na podstawie Zarządzenia Dyrektora Teatru w sprawie wprowadzenia Regulaminu korzystania z pokoi gościnnych znajdujących się w dyspozycji Teatru, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustalono według równowartości opłaty, jaka przysługiwałaby w razie zawarcia Umowy o korzystanie z pokoju gościnnego w budynku Teatru, i tak: opłata miesięczna za pokój o powierzchni 44,10 m² wynosiłaby 256,12 zł, natomiast za pokój o powierzchni 55,25 m² - 297,79 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Teatr prawidłowo ustalił podstawę przychodu do opodatkowania podatkiem od osób fizycznych od nieodpłatnego korzystania przez pracowników etatowych z pokoi gościnnych pełniących funkcję mieszkań służbowych i znajdujących się w budynku Teatru w kwotach odpowiednio 256,12 zł i 297,79 zł miesięcznie - ustalonych na podstawie Zarządzenia Dyrektora w sprawie wprowadzenia Regulaminu korzystania z pokoi gościnnych znajdujących się w dyspozycji Teatru.

2. Czy Teatr jako płatnik ma obowiązek obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodu uzyskanego przez swoich pracowników z tytułu nieodpłatnego korzystania przez nich z pokoi gościnnych, do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Przedmiotowa interpretacja stanowi rozstrzygnięcie w zakresie pytania Nr 2. W zakresie pytania Nr 1 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 2

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy Teatr nie ma obowiązku obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodu uzyskanego przez pracowników - których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Teatru, a pracownik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 - z tytułu korzystania z pokoi gościnnych do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Zdaniem Wnioskodawcy limit 500 zł miesięcznie dotyczy każdego pracownika oddzielnie. Natomiast w przypadku, gdy koszt świadczenia z tytułu korzystania z pokoju gościnnego przez pracownika przekroczy w danym miesiącu 500 zł, nadwyżka tj. różnica pomiędzy kosztem korzystania z pokoju gościnnego a kwotą zwolnioną, będzie polegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych reguluje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), zwana dalej "ustawą PIT".

W myśl art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f ustawy PIT nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym (art. 9 ust. 2 ustawy PIT).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 źródłem przychodów jest stosunek pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z tego źródła uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy PIT, w przypadku pieniędzy i wartości pieniężnych przychód powstaje w momencie ich otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, natomiast w przypadku świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń w momencie ich otrzymania.

Powyższe oznacza, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia - w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych - są traktowane, jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są "otrzymane", co ma wskazywać na bezwzględnie wymagany realny charakter tego rodzaju świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania, jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W pozostałych przypadkach wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2a-2c dotyczącego wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w art. 12 ust. 2 lub 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie" ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lubi inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r.| sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Teatr - Wnioskodawca, oddał w bezpłatne używanie dwa pokoje gościnne znajdujące się w budynku Teatru, dwóm pracownikom etatowym.

Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca powziął wątpliwość czy jako płatnik będzie miał obowiązek pobierania zaliczek z tytułu nieodpłatnego korzystania przez pracowników z pokoi gościnnych, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

W odniesieniu do ww. wątpliwości, należy stwierdzić, że w sytuacji kiedy wszelkie koszty zakwaterowania decyduje się pokryć - kosztem własnego majątku - pracodawca, to wartość tychże świadczeń należy, w świetle przepisów podatkowych, uznać za przychód. Świadczenie to stanowi trwałe przysporzenie majątkowe po stronie pracownika. Dzięki finansowaniu omawianych wydatków pracodawca niejako "zwalnia" pracownika z konieczności finansowania tychże wydatków kosztem majątku własnego, tym samym nie doprowadzając do uszczerbku w jego majątku.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 14 ww. ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Wnioskodawca wskazał, że miejsce zamieszkania pracowników zajmujących te pokoje, jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów (tj. kosztów w wysokości 139,06 zł miesięcznie).

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i ww. przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca będzie udostępnił pracownikom miejsca w pokojach gościnnych nieodpłatnie, to wartość tych świadczeń będzie stanowić dla tych pracowników nieodpłatne świadczenie jako przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ten jednakże będzie korzystał ze zwolnienia - przy zachowaniu warunków i w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19, z zastrzeżeniem ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W wyniku powyższego należy uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym, w sytuacji gdy Wnioskodawca udostępnia miejsca w pokojach gościnnych nieodpłatnie pracownikom, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a pracownicy ci nie korzystają z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ww. ustawy, to Wnioskodawca nie jest obowiązany pobierać zaliczek z tytułu uzyskiwania przez pracowników nieodpłatnych świadczeń do wartości tego świadczenia nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Natomiast w sytuacji, gdy wartość tego świadczenia dla pracownika przekroczy w danym miesiącu kwotę 500 zł, nadwyżka będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, będzie wówczas zobowiązany do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz sporządzenia informacji według wzoru.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.