1462-IPPB3.4510.1115.2016.1.MS

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2016 r. (data wpływu 19 grudnia 2016 r.),o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów z tytułu sprzedaży Przedsiębiorstwa wraz ze zobowiązaniami - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie przychodów z tytułu sprzedaży Przedsiębiorstwa wraz ze zobowiązaniami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

C. S.A. (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości osiąganych dochodów. Spółka podjęła decyzję o zbyciu na rzecz innej spółki kapitałowej (dalej: "Nabywca"), na podstawie umowy sprzedaży (dalej: "Umowa Sprzedaży"), przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej: "k.c.") - obejmującego zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązania), którego przedmiotem działalności jest produkcja i sprzedaż wyrobów krzemowych (dalej: "Przedsiębiorstwo").

W wyniku transakcji sprzedaży na podstawie art. 519 § 2 pkt 2 Kodeksu cywilnego ("k.c."), Nabywca przejął od Spółki za jej zgodą wszystkie zobowiązania Spółki związane z działalnością prowadzoną przez Spółkę w ramach zbytego Przedsiębiorstwa (dalej: "Zobowiązania") pod warunkiem wyrażenia niezbędnej zgody przez poszczególnych wierzycieli Spółki będących stroną danej umowy.

W cenie sprzedaży Przedsiębiorstwa ujęta została wartość Zobowiązań (tzn. przy kalkulacji ceny sprzedaży Przedsiębiorstwa uwzględnione zostały Zobowiązania ustalone na określony dzień).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym przychodem Spółki ze zbycia Przedsiębiorstwa jest wyłącznie cena należna od Nabywcy z tytułu sprzedaży Przedsiębiorstwa wskazana w Umowie Sprzedaży, natomiast wartość Zobowiązań przejętych przez Nabywcę w związku z zakupem Przedsiębiorstwa nie będzie powiększała przychodu Spółki z tytułu sprzedaży Przedsiębiorstwa ani nie będzie stanowiła osobnego przychodu podatkowego Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym przychodem Spółki jest wyłącznie cena należna od Nabywcy z tytułu sprzedaży Przedsiębiorstwa wskazana w Umowie Sprzedaży. Natomiast wartość Zobowiązań przejętych przez Nabywcę w związku z zakupem Przedsiębiorstwa nie będzie powiększała przychodu Spółki z tytułu sprzedaży Przedsiębiorstwa ani nie będzie stanowiła osobnego przychodu podatkowego Spółki.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o p.d.o.p. przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 ustawy o p.d.o.p., są w szczególności wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Natomiast w świetle art. 14 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, z perspektywy oceny podatkowych skutków na gruncie ustawy o p.d.o.p., należy uwzględnić w szczególności, że sprzedaż przedsiębiorstwa obejmującego zobowiązania stanowi jedną transakcję z punktu widzenia podatkowego.

Przejęcie przez Nabywcę Zobowiązań na podstawie art. 519 § 2 pkt 2 k.c. nie powinno być zatem postrzegane jako zdarzenie wywołujące odrębne skutki podatkowe od sprzedaży Przedsiębiorstwa. Jak zostało bowiem wskazane powyżej, przejęcie Zobowiązań przez Nabywcę nastąpiło w ramach transakcji zbycia Przedsiębiorstwa - co więcej, okoliczność ta została uwzględniona w cenie należnej Spółce z tytułu sprzedaży Przedsiębiorstwa.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sytuacji przychód Spółki z tytułu zbycia przedsiębiorstwa powinien zostać określony na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. Zgodniez tym przepisem, co do zasady, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie (o ile bez uzasadnionej przyczyny nie odbiega ona znacznie od wartości rynkowej). Przy ustalaniu przychodu Spółki z tytułu sprzedaży Przedsiębiorstwa należy zatem wziąć pod uwagę wyłącznie cenę wskazaną w Umowie Sprzedaży (o ile bez uzasadnionej przyczyny nie odbiega ona znacznie od wartości rynkowej Przedsiębiorstwa).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż Przedsiębiorstwa (w ramach której Nabywca przejął Zobowiązania) stanowiła jedno zdarzenie podatkowe na gruncie ustawy o p.d.o.p. wywołujące konieczność rozpoznania przez Spółkę przychodu podatkowego w wysokości ceny wyrażonej w umowie na podstawie art. 14 ustawy o p.d.o.p. - sam fakt przejęcia Zobowiązań nie powinien wpływać na wysokość przychodu w tym zakresie.

Wnioskodawca pragnie jednocześnie wskazać, że nawet gdyby przejęcie Zobowiązań przez Nabywcę hipotetycznie uznać za oddzielne zdarzenie podatkowe, to zdaniem Wnioskodawcy brak jest podstawy prawnej dla uznania, że po stronie Spółki powstał z tego tytułu przychód podatkowy. W szczególności nie stanowi takiej podstawy przytoczony wyżej przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o p.d.o.p., zgodnie z którym przychód stanowi wartość umorzonych zobowiązań.

Należy zauważyć, że umorzenie zobowiązania jest następstwem zwolnienia z długu. Zgodnie z art. 508 k.c. zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie to przyjmuje. Skutkiem zwolnienia z długu/umorzenia zobowiązania jest zatem zlikwidowanie w całości lub w części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co w konsekwencji prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania. Natomiast w przedmiotowym stanie faktycznym miało miejsce wyłącznie przeniesienie Zobowiązań na inny podmiot (pod warunkiem wyrażenia zgody na zmianę dłużnika przez wierzyciela), a nie ich wygaśnięcie. W szczególności należy podkreślić, że wierzyciele Spółki mogą nadal skutecznie dochodzić wykonania tych Zobowiązań.

Należy zatem podkreślić, że w związku ze sprzedażą Przedsiębiorstwa Zobowiązania Spółki nie zostały umorzone, a zatem nie ma podstaw do rozpoznania odrębnego przychodu podatkowego u Wnioskodawcy w wysokości Zobowiązań przejętych przez Nabywcę.

Wnioskodawca pragnie w tym miejscu wskazać, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych wydanych na gruncie podobnych stanów faktycznych np.:

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 stycznia 2016 r., IBPB-1-3/4510-558/15/WLK, w której organ uznał prawidłowość stanowiska, zgodnie z którym " (...) w wyniku sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa wraz z jego zobowiązaniami, nie dochodzi do umorzenia tych zobowiązań, czyli do ich wygaśnięcia. Dochodzi wyłącznie do przeniesienia zobowiązania na inny podmiot, o ile wierzyciel wyrazi zgodę na zmianę dłużnika. Zatem, w opisanym przypadku nie powstanie przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy. Reasumując, przychodem podlegającym opodatkowaniu od tej transakcji będzie wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych."

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 czerwca 2015 r., IPPB5/4510-251/15-2/MK, w której organ uznał, że " (...) w sytuacji, gdy osoba trzecia wstępuje na miejsce dłużnika, który z długu zostaje zwolniony, nie dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania dłużnika. (...) W wyniku sprzedaży składników majątkowych wraz z zobowiązaniami nie dojdzie do umorzenia tych zobowiązań, czyli do ich wygaśnięcia. Dojdzie wyłącznie do przeniesienia zobowiązania na inny podmiot, o ile wierzyciel wyrazi zgodę na zmianę dłużnika. Podsumowując, (...) przejęcie zobowiązań wraz ze składnikami majątkowymi przez nabywcę nie będzie stanowiło odrębnej pozycji przychodów podatkowych dla Spółki."

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym przychodem Spółki jest wyłącznie wskazana w Umowie Sprzedaży cena należna od Nabywcy z tytułu sprzedaży Przedsiębiorstwa. Natomiast wartość Zobowiązań przejętych przez Nabywcę w związku z zakupem Przedsiębiorstwa nie będzie powiększała przychodu Spółki z tytułu sprzedaży Przedsiębiorstwa jak również nie będzie stanowiła osobnego przychodu podatkowego Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonał sprzedaży przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.; dalej - k.c.).

Artykuł 55¹ k.c. stanowi o tym, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa. Zgodnie z tym przepisem do składników przedsiębiorstwa należą m.in. wierzytelności, jednak nie należą zobowiązania. Zgodnie z art. 552 czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Tak więc zbycie przedsiębiorstwa to przeniesienie jego aktywów, w związku z czym długi związane z prowadzeniem działalności gospodarczej pozostają co do zasady przy zbywcy, który odpowiada za nie bez ograniczenia. Nie oznacza to jednak, że przy sprzedaży przedsiębiorstwa nie może dojść jednocześnie do przejęcia długu przez nabywcę. Podstawę prawną takiej czynności stanowi art. 519 Kodeksu cywilnego.

W myśl art. 519 § 1 k.c. osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu).

Zgodnie z § 2 pkt 2 tego artykułu, przejęcie długu może nastąpić przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.

Umowa o przejęcie długu może stanowić element innej czynności prawnej (innej umowy). Taka właśnie sytuacja występuje w niniejszej sprawie, gdyż jak wynika z wniosku: W wyniku transakcji sprzedaży na podstawie art. 519 § 2 pkt 2 k.c. nabywca przejął od Spółki za jej zgodą wszystkie zobowiązania Spółki związane z działalnością prowadzoną przez Spółkę w ramach zbytego przedsiębiorstwa pod warunkiem wyrażenia niezbędnej zgody przez poszczególnych wierzycieli Spółki będących stroną danej umowy. Umowa pomiędzy Spółką a nabywcą przedsiębiorstwa swoim zakresem obejmuje więc:

* zbycie przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 551 k.c. oraz

* przejęcie długu w postaci zobowiązań Spółki związanych z działalnością prowadzoną przez Spółkę w ramach zbywanego przedsiębiorstwa pod warunkiem wyrażenia niezbędnej zgody przez poszczególnych wierzycieli Spółki będących stroną danej umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy w analizowanej sprawie nie dojdzie po jego stronie do powstania przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.; dalej - u.p.d.o.p.). Zgodnie z tym przepisem przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest wartość,z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Organ zgadza się, co do zasady, że przychód podatkowy na podstawie powołanego przepisu nie powstanie. Nie podziela natomiast uzasadnienia Spółki przedstawionego na potwierdzenie tego wniosku, w szczególności dotyczącego rozważań o wygaśnięciu zobowiązań na gruncie Kodeksu cywilnego.

O tym jak należy rozumieć pojęcie umorzenia zobowiązań na gruncie podatkowym wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 października 2007 r. sygn. akt. II FSK 1164/06, dotyczącym analogicznego z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a u.p.d.o.p. unormowania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak zauważył Sąd w powołanym wyroku: (...) dla celów opodatkowania niemożliwe jest odseparowanie przychodu i jego źródła od podmiotu, który go uzyskał. W świetle tego przepisu "umorzenie zobowiązania" oznacza zatem zakończenie bytu prawnego zobowiązania w odniesieniu do konkretnego podatnika, a nie jego ustanie w ogólności. W konsekwencji ocena, czy przejęcie długu podatnika przez osobę trzecią mieści się w hipotezie art. 14 ust. 2 pkt 6 u.p.d.o.f., powinna być dokonywana z punktu widzenia sytuacji prawnej podatnika, tj. wartości jego zobowiązań przed przejęciem długu przez osobę trzecią i po przejęciu długu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał swojej oceny w inny sposób. Skoncentrował się na ustaleniu, czy przejęte od podatnika zobowiązanie cywilnoprawne utraciło swój byt prawny, czy też nie. Jakkolwiek doprowadziło go to słusznego wniosku, że zobowiązanie nie wygasło, to skutkiem było również oderwanie poczynionych rozważań zarówno od treści art. 14 ust. 2 pkt 6 u.p.d.o.f., jak i od treści art. 519 § 1 k.c.

Z ostatnio przywołanego przepisu wynika, że osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Podstawowym skutkiem przejęcia jest wstąpienie przejemcy w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika. Sukcesja dotyczy całości stosunku zobowiązaniowego, w tym przenosi na niego odpowiedzialność za dług. Po przejęciu długu prawo wierzyciela do zaspokojenia swojego zobowiązania skierowane jest do majątku przejemcy (zob. J. Mojak (w:) Kodeks Cywilny. Komentarz do art. 519, praca zbiorowa pod red. K. Pietrzykowskiego - wydruk z systemu Legalis wydawnictwa C.H. Beck, pkt 11 i 17). Oznacza to w szczególności, że wierzyciel nie może kierować swoich roszczeń w stosunku do dawnego dłużnika, a dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia.

Biorąc pod uwagę powyższe, można uznać, że z chwilą skutecznego przejęcia długu wcześniej istniejący stosunek zobowiązaniowy pomiędzy dotychczasowym dłużnikiem a wierzycielem kończy swój byt prawny (wygasa). W konsekwencji, skuteczne przejęcie długu przez osobę trzecią (art. 519 k.c.) stanowi dla dotychczasowego dłużnika umorzenie zobowiązania w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 6 u.p.d.o.f.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że przejęcie długu dłużnika przez osobę trzecią może rodzić obowiązek wykazania przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a u.p.d.o.p. Przesłanką dla powstania tego przychodu jest jednak warunek "nieodpłatności" umorzenia zobowiązań (przejęcia długu). Jak bowiem wynika z analizy przepisów u.p.d.o.p. przychód podatkowy powstaje wówczas, gdy po stronie podatnika dochodzi do przysporzenia majątkowego o charakterze definitywnym.

W opisanym stanie faktycznym przejęcie przez nabywcę zobowiązań Spółki funkcjonalnie związanych ze zbywanym przedsiębiorstwem nie ma charakteru nieodpłatnego, gdyż ma bezpośredni wpływ na wysokość "ceny", czyli kwoty do zapłaty określonej przez strony transakcji. Wynika to bezpośrednio z treści wniosku, w którym Spółka pisze: W cenie sprzedaży przedsiębiorstwa ujęta została wartość zobowiązań (tzn. przy kalkulacji ceny sprzedaży przedsiębiorstwa uwzględnione zostały zobowiązania ustalone na określony dzień).

Dokonując oceny stanowiska Spółki należy odnieść się do przepisów, na podstawie których powinna ona wykazać przychód z tytułu zbycia Przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

W świetle powołanych przepisów, w szczególności art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., przychodem z odpłatnego zbycia Przedsiębiorstwa będzie cena wynikająca z umowy sprzedaży. Cena ta, co do zasady, powinna odpowiadać wartości rynkowej. W przedmiotowej sprawie w cenie sprzedaży przedsiębiorstwa ujęta została wartość zobowiązań, co oznacza, że kwota do zapłaty przez nabywcę będzie pomniejszona o przejęte przez niego zobowiązania, które będzie następnie regulował z własnych środków. Pomniejszenie oszacowanej dla potrzeb transakcji sprzedaży wartości Przedsiębiorstwa o wartość przejętych zobowiązań nie oznacza, że "cena określona w umowie", która na podstawie art. 14 ust. 1 stanowi przychód podatkowy, również może być o tę wartość zobowiązań pomniejszona. Jest to bowiem jedynie skutek wzajemnych rozliczeń stron umowy sprzedaży Przedsiębiorstwa z jednoczesnym przejęciem długów, który podatkowo nie może różnić się od sytuacji, w której Spółka najpierw zbyłaby Przedsiębiorstwo (wykazując przychód w całej jego wartości) a następnie z otrzymanych środków sama spłaciłaby zobowiązania.

Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że wartość Zobowiązań przejętych przez Nabywcę w związku z zakupem Przedsiębiorstwa nie będzie powiększała przychodu z tytułu sprzedaży Przedsiębiorstwa.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 731/13 "organ interpretacyjny nie ma obowiązku ustosunkowania się do wszystkich argumentów wnioskodawcy, zawartych we wniosku o wydanie interpretacji. Do uprawnień organu należy wybór racji argumentacyjnych, które jego zdaniem będą wystarczające dla oceny merytorycznej problemu podatkowego objętego wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego (zob. wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2014 r., I FSK 1548/13). Wynikający z art. 14c § 1 o.p. obowiązek przedstawienia oceny stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny nie oznacza konieczności dokonywania oceny innych interpretacji oraz orzeczeń sądów administracyjnych, przywołanych przez zainteresowanego dla wzmocnienia prezentowanej przez niego argumentacji (zob. wyrok NSA z dnia 1 marca 2013 r., II FSK 2980/12)".

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcęi stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.