1462-IPPB1.4511.1118.2016.1.EC - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów czynszu dzierżawy oraz odsetek.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2016 r. (data wpływu 7 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia w koszty uzyskania przychodów duplikatów faktur za czynsz dzierżawy oraz odsetek - jest prawidłowe.

W dniu 7 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia w koszty uzyskania przychodów duplikatów faktur za czynsz dzierżawy oraz odsetek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jako osoba fizyczna Wnioskodawca prowadzi od 1996 r. działalność gospodarczą pod firmą D. Od 2008 r. jako przedsiębiorca zobligowany jest do prowadzenia ksiąg handlowych (pełnej rachunkowości).

W celu rozszerzenia działalności w dniu 26 września 2009 r. Wnioskodawca podpisał odpłatną umowę dzierżawy działki na czas określony od dnia 1 października 2009 r. do 31 grudnia 2012 r. Umowa przedłużałaby się o następne 12 miesięcy w przypadku nie wypowiedzenia jej na 6 miesięcy przed upływem ww. terminu. W umowie nie zawarto uzgodnień co do warunków i sposobu wcześniejszego rozwiązania umowy przez dzierżawcę. Każda zmiana umowy wymagała formy pisemnej z podpisami obu stron pod rygorem nieważności. Jako dzierżawca, zgodnie z umową, Wnioskodawca był zobowiązany do płacenia uzgodnionego miesięcznego czynszu dzierżawnego plus podatek VAT. Czynsz miał być płacony przelewem z góry, na rachunek bankowy wskazany na fakturach VAT. Wydzierżawiający miał prawo naliczyć odsetki ustawowe w przypadku opóźnienia w zapłacie.

Dzierżawiona działka używana była na potrzeby działalności gospodarczej jako jeden z kilku punktów sprzedaży. Na dzierżawionej działce, po przeprowadzeniu ulepszeń Wnioskodawca prowadził punkt sprzedaży oferowanych przez siebie towarów i usług (m.in. małej architektury do wyposażenia ogrodów, tarasów i innych miejsc na zewnątrz budynków).

Niestety wbrew oczekiwaniom Wnioskodawcy ten punkt sprzedaży okazał się być nierentownym. W 2011 r. Wnioskodawca prowadził rozmowy z wydzierżawiającym dotyczące wcześniejszego rozwiązania umowy. Na dzierżawionym terenie nie prowadził działalności od marca 2012 r. Do wcześniejszego rozwiązania umowy jednakże nie doszło. Miedzy Wnioskodawcą a wydzierżawiającym doszło do sporu. W maju 2012 r. Wnioskodawca wypowiedział umowę. Nie opłacił faktur które otrzymał od wydzierżawiającego za okres listopad 2011 - luty 2012 i kwiecień - maj 2012. Nie dotarły do Wnioskodawcy faktury za okres: marzec 2012, czerwiec-grudzień 2012. Faktury były dostarczane zwykłym listem. W listopadzie 2012 wydzierżawiający wniósł pozew w postępowaniu nakazowym o zapłatę zaległych wszystkich kwot wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu.

W listopadzie 2015 r. zapadł wyrok na niekorzyść Wnioskodawcy, który został potwierdzony (po apelacji Wnioskodawcy) wyrokiem z maja 2016 r. W czerwcu 2016 r. Wnioskodawca uregulował wszystkie należności zasądzone wyrokiem sądowym. Wystąpił o duplikaty faktur za okres: marzec 2012, czerwiec-grudzień 2012, które otrzymał listem poleconym we wrześniu br.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. W jakim okresie podatnik powinien zaksięgować tzn. ująć w kosztach czynsz dzierżawny wynikający z duplikatów faktur? W 2016 r. czy poprzez korektę w 2012 r.?

2. Czy czynsz dzierżawny wynikający z duplikatów faktur wystawionych we wrześniu 2016 r. za okres: marzec 2012, czerwiec - grudzień 2012 może stanowić koszt uzyskania przychodu?

3. Czy zapłacone w czerwcu 2016 r. odsetki ustawowe od opóźnienia w transakcjach handlowych mogą stanowić koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1)

Zgodnie z art. 22 ust. 5d Ustawy o p.d.o.f. za dzień poniesienia kosztów uzyskania przychodów (z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b) pośrednio związanych z przychodami uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu (w przypadku braku faktury lub rachunku). Wyjątkiem są koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Czynsz dzierżawny to koszt pośrednio związany z przychodami. Duplikaty faktur Wnioskodawca otrzymał we wrześniu br. i w tym właśnie okresie dokonano księgowania w księgach rachunkowych. W przypadku nie otrzymania faktury źródłowej momentem poniesienia kosztu jest data zaksięgowania duplikatów.

Dlatego zdaniem Wnioskodawcy czynsz dzierżawny wynikający z otrzymanych duplikatów faktur powinien być ujęty w kosztach roku 2016. W tym okresie bowiem dany wydatek przypisany został w księgach rachunkowych firmy na podstawie treści otrzymanych faktur.

Ad. 2)

Zgodnie z art. 22 ust. 1. Ustawy o p.d.o.f. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wnioskodawca podpisał terminową umowę dzierżawy mając na celu osiągnięcie przychodu z prowadzonej na tej działce działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 693 § 1, Kodeksu Cywilnego przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Podpisana przez Wnioskodawcę umowa dzierżawy zobowiązała Wnioskodawcę do ponoszenia kosztu dzierżawy, który był kosztem zgodnym z definicją kosztu uzyskania przychodu. Jako dzierżawca podpisując umowę Wnioskodawca zobowiązał się do ponoszenia określonego kosztu by móc korzystać z przedmiotu umowy. Zobowiązanie to było więc niezbędne w celu zawarcia umowy dzierżawy. Umowę podpisał w dobrej wierze. Nie mógł przewidzieć, że jego założenia i plany nie przyniosą oczekiwanego rezultatu ekonomicznego. Wnioskodawca podjął próby negocjacji z wydzierżawiającym i miał nadzieję, że umowa zostanie rozwiązana wcześniej za zgodnym porozumieniem stron. Ponieważ umowa stanowiła, że dzierżawca zobowiązuje się do zwrotu uprzątniętego przedmiotu dzierżawy w stanie wynikającym ze zwykłego zużycia oraz do usunięcia dokonanych naniesień na podstawie protokolarnego przekazania, Wnioskodawca przygotował teren do takiego właśnie stanu. W tym celu musiał zaprzestać wykonywania działalności na dzierżawionej działce. Negocjacje trwały długo. Potwierdzeniem tego faktu jest faktura za czynsz dzierżawny z miesiąca września 2012 r. (duplikat z września 2016 r.) która obejmowała okres czerwiec - wrzesień 2012 podczas gdy poprzednie faktury wystawiane były zgodnie z umową w okresach miesięcznych. Do porozumienia finalnie nie doszło, doszło do sporu sądowego. W tej sytuacji rozwiązanie umowy mogło nastąpić wraz z upływem okresu, na jaki została zawarta umowa. W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy czynsz dzierżawny wynikający z duplikatów faktur za okres: marzec 2012, czerwiec-grudzień 2012 r. może stanowić koszt uzyskania przychodu. Opłaty te wynikały z umowy (Wnioskodawca decydował się je ponosić w momencie jej zawierania) która była zawierana w celu osiągnięcia przychodu. Wydatek musi mieć na celu uzyskanie przychodu, a cel należy rozumieć jako dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu. W swej istocie nie stanowi o konieczności zaistnienia skutku, tj. powstania przychodu. Dlatego brak skutku w postaci przychodu nie dyskwalifikuje wydatku jako kosztu poniesionego w celu jego osiągnięcia. Ważne jest, aby podatnik ponosząc wydatek kierował się zamiarem jego osiągnięcia.

Ad. 3)

Katalog art. 23 Ustawy o p.d.o.f. wyłączeń z kosztów uzyskania przychodu nie zawiera wydatków dotyczących zapłaconych odsetek za zwłokę w zapłacie zobowiązań.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W opinii Wnioskodawcy zapłacone odsetki nie są też kosztami egzekucyjnymi, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 14 związanymi z niewykonaniem zobowiązań. Kosztami takimi są bowiem opłaty i wydatki egzekucyjne do których odsetek ustawowych zdaniem Wnioskodawcy zaliczyć nie można.

W związku z powyższym ponieważ wyłączeniu z kosztów podatkowych podlegają zatem tylko naliczone, lecz nie zapłacone (albo umorzone) odsetki od zobowiązań, to zdaniem Wnioskodawcy odsetki ustawowe (naliczone zgodnie z treścią umowy dzierżawy) zapłacone przez Wnioskodawcę w czerwcu 2016 r. będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w momencie zapłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia" zawarte w uprzednio cytowanym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od obiektywnej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Ponadto, tak określony koszt uzyskania przychodu nie może znajdować się w katalogu wydatków podlegających wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonym w art. 23 powołanej ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w celu rozszerzenia działalności gospodarczej w dniu 26 września 2009 r. podpisał odpłatną umowę dzierżawy działki na czas określony od dnia 1 października 2009 r. do 31 grudnia 2012 r. Jako dzierżawca był zobowiązany do płacenia uzgodnionego miesięcznego czynszu. Dzierżawiona działka używana była na potrzeby działalności gospodarczej jako jeden z kilku punktów sprzedaży. Na dzierżawionej działce, po przeprowadzeniu ulepszeń Wnioskodawca prowadził punkt sprzedaży oferowanych przez siebie towarów i usług (m.in. małej architektury do wyposażenia ogrodów, tarasów i innych miejsc na zewnątrz budynków).

Niestety wbrew oczekiwaniom Wnioskodawcy ten punkt sprzedaży okazał się być nierentownym. W 2011 r. Wnioskodawca prowadził rozmowy z wydzierżawiającym dotyczące wcześniejszego rozwiązania umowy. Na dzierżawionym terenie nie prowadził działalności od marca 2012 r. W maju 2012 r. Wnioskodawca wypowiedział umowę. Nie opłacił faktur które otrzymał od wydzierżawiającego za okres listopad 2011 - luty 2012 i kwiecień - maj 2012. Nie dotarły do Wnioskodawcy faktury za okres: marzec 2012, czerwiec-grudzień 2012. W listopadzie 2012 wydzierżawiający wniósł pozew w postępowaniu nakazowym o zapłatę zaległych wszystkich kwot wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu.

W listopadzie 2015 r. zapadł wyrok na niekorzyść Wnioskodawcy, który został potwierdzony (po apelacji Wnioskodawcy) wyrokiem z maja 2016 r. W czerwcu 2016 r. Wnioskodawca uregulował wszystkie należności zasądzone wyrokiem sądowym. Wystąpił o duplikaty faktur za okres: marzec 2012, czerwiec-grudzień 2012, które otrzymał listem poleconym we wrześniu br.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wydatki wymienione w przedmiotowym wniosku, tj. czynsz za dzierżawę, bezspornie zostały poniesione w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. W konsekwencji będą mogły zostać zaliczone przez Wnioskodawcę, do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem wszystkich omówionych wyżej przesłanek określonych w art. 22 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do natomiast momentu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, stwierdzić należy, że dla ustalenia tego momentu, należy rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Z kolei pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Wydatki jakie Wnioskodawca poniósł w postaci czynszu dzierżawy stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie).

Podatkowe zasady potrącalności kosztów pośrednich w przypadku podatników prowadzących księgi rachunkowe ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych reguluje w art. 22 ust. 5c-5d.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca nie otrzymał faktur za miesiące marzec 2012 r. oraz czerwiec-grudzień 2012 r. Zatem wydatek nie został zaksięgowany w koszty w 2012 r. Wnioskodawca uregulował wszystkie należności w czerwcu 2016 r. Duplikaty faktur zaksięgował we wrześniu 2016 r.

Zatem czynsz dzierżawy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć w koszty uzyskania przychodu w dacie poniesienia, tj. na dzień, na który ujęto je w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanego duplikatu faktury.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że prawidłowe będzie ujęcie w kosztach uzyskania przychodów w 2016 r. kwoty wynikającej z duplikatów faktur wystawionych w 2016 r.

Odnosząc się natomiast do zapłaconych odsetek od opóźnienia w zapłacie za czynsz dzierżawy wskazać należy, że odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie za czynsz dzierżawy są w istocie wydatkami poniesionymi w celu uzyskiwania przychodów z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Tym samym, mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym wskazać, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Zatem do kosztów uzyskania przychodów można ująć jedynie odsetki od zobowiązań, które zostały zapłacone.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że odsetki od opóźnienia w zapłacie zostały przez Wnioskodawcę zapłacone.

Zatem zapłacone przez Wnioskodawcę odsetki ustawowe od zobowiązań będą dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodu.

Przy czym podkreślić należy, że wykazanie związku poniesionych wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz jego wpływu na wysokość osiągniętych przychodów spoczywa na podatniku, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Interpretację indywidualną wydaje się bowiem wyłącznie w oparciu o stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawione przez Wnioskodawcę, natomiast w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ prowadzi postępowanie dowodowe w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego, który rzeczywiście zaistniał.

Podsumowując, biorąc pod uwagę powyższe przepisy i przedstawiony opis stanu faktycznego wskazać należy, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki za czynsz dzierżawy wynikający z duplikatów faktur oraz odsetki od zobowiązań stanowią koszt uzyskania przychodu w 2016 r.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.