1435/DP1/423-116/05/MP - Paragon fiskalny a dokumentowanie kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa Śródmieście po rozpatrzeniu wniosku z dnia 7 grudnia 2005 r. (data wpływu 9 grudnia 2005 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że głównym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług doradczych w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Wydatki na taksówki za dojazd i powrót pracowników od klientów, konsumpcja na spotkaniach z klientami oraz materiały biurowe dokumentowane są paragonami fiskalnymi.

Zdaniem Spółki, ujęcie w księgach rachunkowych kosztów udokumentowanych paragonem wykazującym braki formalne nie dyskwalifikuje zdarzenia gospodarczego i nie oznacza, że koszt ten nie wystąpił i nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie z definicją kosztów wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zaliczenie określonych wydatków poniesionych przez podatnika do kosztów podatkowych uzależnione jest od spełnienia następujących warunków koniecznych:

Z powyższego wynika, że możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od łącznego spełnienia następujących przesłanek: istnienia związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz od właściwego udokumentowania tego wydatku. Obowiązek prawidłowego dokumentowania zdarzeń gospodarczych, został nałożony przez ustawodawcę przepisami art. 9 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Tymi odrębnymi przepisami są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.). Stosownie do postanowień art. 21 powołanej ustawy o rachunkowości dowód księgowy powinien zawierać co najmniej: przedmiot operacji gospodarczej, wiarygodne określenie stron uczestniczących w tej operacji, określenie jej wartości i innych danych, pozwalających na zidentyfikowanie zdarzenia gospodarczego.

Podatnik uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Spółka podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, winna w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem.

Paragon fiskalny, który otrzymuje pracownik Spółki za korzystanie z usług transportu taksówkowego lub dokumentujący nabycie materiałów biurowych oraz wydatków poniesionych na spotkaniach z klientami, wykazujący braki formalne nie pozwala na wskazanie podatnika, jako ponoszącego wydatek na nabycie usługi transportowej bądź nabycie materiałów biurowych.

Tym bardziej nie można wykazać, iż pomiędzy poniesieniem wydatku przez niewskazanego na paragonie nabywcę a możliwością generowania przychodów przez Wnioskodawcę, zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto organ podatkowy zauważa, że wydatki na konsumpcję na spotkaniach z klientami mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w ramach kosztów na reprezentację i reklamę do wysokości kwoty limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy.

Podkreślić należy, iż jedynie w sytuacji, gdy podatnik oprócz paragonu na zakup towaru lub usługi posiada inne dowody pozwalające na powiązanie jej z wymienioną na paragonie wykonaną usługą i wskazujące na związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkiem a osiąganiem przychodów (funkcjonowaniem podatnika), to wówczas wydatek ten może zostać uznany za koszt podatkowy.

Natomiast w sytuacji, gdy jedynym dowodem poniesienia wydatku jest paragon fiskalny, który zawiera ww. braki formalne np. nie pozwala wskazać Podatnika jako nabywcy towaru lub usługi i potwierdzić spełnienia przesłanki celowości wydatku, wówczas nie będzie możliwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku objętego wskazanym paragonem.

Wobec powyższego tut. organ podatkowy nie potwierdza stanowiska Spółki, iż wydatki udokumentowane wyłącznie paragonem fiskalnym, wykazującym braki formalne stanowią koszty uzyskania przychodów.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wniesione w terminie 7 dni od daty jego doręczenia (art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej) za pośrednictwem tut. organu podatkowego.