1433/NG/423/50/06/IW - Świadczenia urlopowe wypłacane pracownikom jako koszt uzyskania przychodu w sytuacji nieutworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Działając na podstawie art. 216, art. 14a § 4 oraz art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w związku ze złożonym wnioskiem w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nr 63/2006 z dnia 16 stycznia 2006 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Mokotów

uznać za prawidłowe stanowisko Spółki przedstawione we wniosku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest pracodawcą zatrudniającym wg stanu na dzień 1 stycznia 2006 r. - 20 pracowników, w przeliczeniu na pełne etaty. Do 2005 r. zatrudnienie w Spółce wynosiło średnio 18 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Wnioskodawca nie utworzył dotąd zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wypłaca jednak pracownikom świadczenia urlopowe. Świadczenia urlopowe wypłacane pracownikom Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów.

Tutejszy organ podzielając stanowisko Strony, iż mimo nie utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych wypłacane pracownikom świadczenia urlopowe można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, wyjaśnia:

Zasady tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz wypłacania świadczeń urlopowych pracownikom, reguluje ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.). Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy zakładowy fundusz świadczeń socjalnych tworzą, z zastrzeżeniem ust. 2, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Także pracodawcy zatrudniający mniejszą liczbę pracowników zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy mogą tworzyć fundusz lub wypłacać świadczenie urlopowe bez jego tworzenia. U pracodawcy zatrudniającego według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, zgodnie z art. 4 ustawy, układ zbiorowy, którym objęci są zatrudnieni w nim pracownicy, może postanawiać, że zakładowy fundusz świadczeń socjalnych nie będzie tworzony. Postanowienia takie u pracodawców, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, może zawierać regulamin wynagradzania. Jeżeli u pracodawcy tego nie działa zakładowa organizacja związkowa, postanowienia regulaminu wynagradzania w sprawie nie tworzenia funduszu wymagają uzgodnienia z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy.

Przepisy art. 3 ust. 4-6 wymienionej ustawy regulują możliwość wypłacania świadczeń urlopowych przez pracodawców, u których fundusz nie został powołany z wyżej wymienionych powodów.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) przewiduje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych świadczeń urlopowych. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45) do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się "wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych". Ustawodawca w przepisie tym nie uzależnił możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych świadczeń urlopowych od tego czy pracodawca utworzył zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, a jedynie od tego czy świadczenia wypłacane są zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Wnioskodawca wypłacający świadczenia urlopowe swoim pracownikom bez pośrednictwa zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w zgodzie z przepisami tej ustawy, może wydatki te zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 45) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Mokotów postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez pytającego. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę zakresu praw i obowiązków Podatnika.

Zgodnie z art. 14b § 1 i 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji, w trybie określonym w art. 14b § 5 wyżej wymienionej ustawy.

Zgodnie z art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej na postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia postanowienia stronie. Powinno ono odpowiadać wymogom art. 222 Ordynacji podatkowej oraz zawierać opłatę skarbową.