1401/PV-II/4407/14-7/07/EN/PV-I - Potwierdzenie odbioru faktury korygującej jako warunek zmniejszenia obrotu.

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239, art. 14a § 4, art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), art. 4 ust. 2 i art. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), art. 29 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), § 16 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 19 września 2007 r. wniesionego przez X, na postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 11 września 2007 r., znak 1472/RPP1/443-323/07/TARP, wydane w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

odmówić zmiany postanowienia Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie.

Pismem z dnia 29 czerwca 2007 r. X wystąpiła o udzielenie pisemnej interpretacji dotyczącej kwestii czy kwoty wynikające z dokonanych korekt faktur pomniejszają obrót, jednocześnie obniżając podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc wystawienia faktury korygującej, również w przypadku braku potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez kontrahenta?

Strona stała na stanowisku, że na podstawie art. 29 ust. 1 w związku z art. 29 ust. 4 ustawy o VAT kwoty wynikające z dokonanych korekt faktur pomniejszają obrót, jednocześnie obniżając podstawę opodatkowania (kwotę podatku należnego) w rozliczeniu za miesiąc wystawienia faktury korygującej. Zdaniem Strony samodzielną podstawą do obniżenia podatku należnego jest faktura korygująca. W ocenie Strony sprzeczny z Konstytucją, prawem wspólnotowym, orzecznictwem ETS § 16 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798), wymagający potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez kontrahenta nie ma zastosowania.

Postanowieniem z dnia 11 września 2007 r., Nr 1472/RPP1/443-323/07/TARP Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe.

W opinii organu pierwszej instancji obowiązek posiadania potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez nabywcę, uregulowany został w akcie prawnym w formie rozporządzenia, które zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji jest źródłem prawa powszechnie obowiązującego w Rzeczpospolitej Polskiej. W związku z powyższym ww. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług z dniem wejścia w życie stało się aktem prawa powszechnie obowiązującego, a organy podatkowe w myśl art. 7 Konstytucji, powtórzonym w art. 120 Ordynacji podatkowej, działają na podstawie przepisów prawa.

Ponadto Naczelnik Urzędu Skarbowego wskazał, że ocena konstytucyjności przedmiotowego rozporządzenia nie należy do kompetencji organów podatkowych, a o zgodności z Konstytucją przepisów prawa wydawanych przez centralne organy państwowe orzeka stosownie do art. 188 ust. 3 Konstytucji Trybunał Konstytucyjny.

Jednocześnie organ pierwszej instancji podkreślił, iż wyłącznie sędziowie, na mocy art. 178 ust. 1 Konstytucji, w sprawowaniu swego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom, a zatem tylko oni są uprawnieni do odmowy zastosowania przepisu rozporządzenia - aktu niższego rzędu, sprzecznego z ustawą.

W ocenie organu pierwszej instancji § 16 ww. rozporządzenia nie pozostaje w kolizji z prawem Unii Europejskiej, a orzeczenie ETS w sprawie C-317/94 dotyczy odmiennego stanu faktycznego niż zaistniały w przedmiotowej sprawie.

Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie stwierdził, iż Strona w sytuacji wystawienia faktury korygującej, jest zobowiązana posiadać potwierdzenie jej odbioru przez nabywcę, które stanowi podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego.

Na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W zażaleniu Strona podnosi, że Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w zaskarżonym postanowieniu naruszył przepisy prawa krajowego (w tym Konstytucji) oraz prawa wspólnotowego.

Ponadto Strona podtrzymuje w całości argumentację przedstawioną we wniosku z dnia 29 czerwca 2007 r.

Strona, cytując art. 29 ust. 1, ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, § 16 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, art. 8, art. 92 ust. 1, art. 217 Konstytucji oraz powołując się na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego udowadnia, że z punktu widzenia konstytucyjności niemożliwym jest zastosowanie interpretacji wynikającej z ww. § 16 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r., iż podstawą obniżenia podatku należnego jest posiadanie potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez kontrahenta.

Jednocześnie Strona wskazuje, że jednym z aktów prawnych przyjętych przez Unię Europejską przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, a który z dniem 1 maja 2004 r. stał się częścią polskiego porządku prawnego, była VI Dyrektywa (obecnie Dyrektywa 2006/112/WE). Zdaniem Strony Dyrektywa ma pierwszeństwo w przypadku sprzeczności prawa krajowego z jej postanowieniami. Ponadto konsekwencją powyższego jest także konieczność stosowania Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio VI Dyrektywy) przy interpretacji krajowych regulacji dotyczących podatku od towarów i usług (prowspólnotowa wykładnia prawa krajowego). Oznacza to, iż w przypadku wątpliwości interpretacyjnych należy stosować interpretację zgodną z przepisami wspólnotowymi, co potwierdza orzecznictwo ETS oraz wyrok WSA w Lublinie z dnia 14 marca 2007 r., sygn. akt I SA/Lu 70/07.

Ponadto Strona, przytaczając art. 73 Dyrektyw 2006/112/WE (poprzednio analogiczną regulację zawierał art. 11 (A) (1) VI Dyrektywy) zauważa, że każda ewentualna korekta obrotu (np. w postaci faktur korygujących związanych ze zwróconym sprzedawcy towarem czy udzieleniem rabatu) wiąże się z prawem podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego, które wynika przede wszystkim z zasady neutralności VAT dla podatników.

W tym miejscu Strona powołuje orzeczenie ETS w sprawie C-317/94 Elida Gibbs Ltd przeciwko Commissioners of Customs and Excise, które podkreśla prymat zasad VAT (takich jak zasada neutralności) nad regulacjami formalno-technicznymi (takimi jak wystawianie faktur korygujących). Zdaniem Strony przepisy ww. rozporządzenia ustanawiające w § 16 jako podstawę do obniżenia podatku należnego z tytułu sprzedaży potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez kontrahenta poprzez swój formalizm stanowią naruszenie celów wyznaczonych w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE, a poprzednio VI Dyrektywy (zasadę neutralności VAT oraz zasadę proporcjonalności). W ocenie Strony zasada współmierności (tj. zasada proporcjonalności) w szczególności powinna być uwzględniana przy interpretacji przepisów o charakterze technicznym, takich jak np. przepisy dotyczące zasad wystawiania i przechowywania faktur. Strona stoi na stanowisku, iż przepisy te nie powinny być nadmiernie formalistyczne i uciążliwe dla podatników, jeżeli spełnienie zamierzonych przez prawodawcę celów jest możliwe przy pomocy mniej rygorystycznych środków. Ponadto w opinii Strony naruszenie zasady współmierności prowadzi jednocześnie do naruszenia zasady neutralności VAT, ponieważ podstawa opodatkowania jest wyższa niż otrzymane faktycznie przez podatnika należne kwoty przez co, w konsekwencji podatnik ponosi ekonomiczny ciężar opodatkowania.

Biorąc powyższe pod uwagę, Strona stwierdza, że na gruncie literalnego brzmienia art. 29 ustawy o VAT możliwa jest interpretacja, która określa fakturę korygującą wystawioną kontrahentowi w związku z korektą sprzedaży jako samodzielną podstawę do pomniejszenia obrotu, a w konsekwencji do obniżenia podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc jej wystawienia. Natomiast nieprawidłowe byłoby przyjęcie interpretacji opartej na § 16 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r., która za podstawę obniżenia podatku należnego przyjmuje posiadanie potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez kontrahenta. Zdaniem Strony przedmiotowe rozporządzenie zostało wydane z przekroczeniem delegacji ustawowej, co jest sprzeczne z Konstytucją, a zatem jego przepisy nie mogą stanowić podstawy negatywnej decyzji wobec podatnika. Na potwierdzenie powyższego stanowiska Strona powołuje orzecznictwo WSA, tj. wyrok z dnia 17 sierpnia 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 471/2005, z dnia 5 lutego 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 2297/06, z dnia 25 maja 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 804/07.

Mając powyższe na uwadze, Strona wnosi o zmianę postanowienia Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 11 września 2007 r., Nr 1472/RPP1/443-323/07/TARP.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po zapoznaniu się z całością zgromadzonego w sprawie materiału oraz po rozpatrzeniu zażalenia zważył, co następuje:

Z przedstawionego w sprawie stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej działalności Strona dokonuje szeregu transakcji związanych ze sprzedażą towarów. Transakcje te wiążą się niekiedy z koniecznością korygowania wielkości sprzedaży. Strona dokonuje takich korekt zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, wystawiając odpowiednie faktury korygujące. Faktury korygujące są wysyłane przez Stronę kontrahentom niezwłocznie po ich wystawieniu. Zdarzają się jednak sytuacje, w których Strona nie otrzymuje potwierdzenia odbioru przez kontrahenta faktur korygujących lub otrzymuje takie potwierdzenia z opóźnieniem. W przypadku braku otrzymania potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez kontrahenta Strona nie pomniejsza obrotu oraz podatku należnego o kwoty wynikające z "niepotwierdzonej" faktury korygującej.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Natomiast w myśl art. 29 ust. 4 ww. ustawy, obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, a także kwot wynikających z dokonanych korekt faktur.

Stosownie zaś do art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania. W wykonaniu tej delegacji właściwy minister określił w rozdziale 4 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o VAT, szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania.

Ponadto organ odwoławczy zauważa, iż w § 16 ust. 4 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. ustawodawca określił warunki jakie ma spełnić sprzedawca w celu obniżenia kwoty podatku należnego. A zatem sprzedawca jest obowiązany posiadać potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę; nie dotyczy to eksportu towarów, przypadków określonych w § 11 ust. 2 pkt 3, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz dostawy towarów, dla której miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju. Potwierdzenie odbioru faktury korygującej stanowi podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc, w którym sprzedawca otrzymał to potwierdzenie, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 99 ust. 2 i 3 ustawy - w rozliczeniu za kwartał, w którym to potwierdzenie otrzymali, z uwzględnieniem zasad, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy.

Mając powyższe na uwadze organ drugiej instancji stoi na stanowisku, że w sytuacji wystawienia przez Stronę faktury korygującej, jest Ona zobowiązana posiadać potwierdzenie odbioru tej faktury przez kontrahenta, które jest niezbędne (tj. stanowi podstawę) do obniżenia kwoty podatku należnego.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę wyżej przedstawiony stan prawny oraz stan faktyczny zaistniały w przedmiotowej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, iż stanowisko Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zawarte w postanowieniu z dnia 11 września 2007 r., Nr 1472/RPP1/443-323/07/TARP jest prawidłowe i odpowiada przepisom prawa.

W ocenie organu odwoławczego punktem wyjścia przy rozpatrywaniu zarzutów Strony powinna być zasada praworządności, wyrażona w art. 7 Konstytucji RP i powtórzona następnie w art. 120 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tą zasadą organy władzy publicznej (w tym organy podatkowe) działają na podstawie i w granicach prawa. Podkreślić należy ponadto, że od dnia 1 maja 2004 r. w polskim porządku prawnym, oprócz prawa stanowionego przez ustawodawcę krajowego, obowiązują również przepisy prawa wspólnotowego.

W zakresie podatku od towarów i usług obowiązującym w Polsce aktem prawnym jest ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 53, poz. 535, z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi-w tym rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798). Dokonywane przez polskie organy podatkowe rozstrzygnięcia w tym zakresie opierają się na ww. przepisach, które na podstawie przepisów wspólnotowych, są prawem zharmonizowanym z systemem prawa tworzonego przez organy Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 249 Traktatu ogólnie obowiązujący charakter posiadają akty prawne wydane w formie rozporządzenia. Są one w pełni wiążące i obowiązują bezpośrednio w każdym państwie członkowskim. W dalszej części cytowany przepis wskazuje natomiast, iż źródłem pochodnego prawa wspólnotowego są m.in. dyrektywy, wiążące państwa członkowskie, do których są skierowane, odnośnie wyniku w nich określonego, jaki powinien być osiągnięty przez państwo członkowskie, pozostawiają natomiast instytucjom narodowym swobodę wyboru formy i środków realizacji tego wyniku.

Analogiczne stanowisko dotyczące charakteru dyrektyw zauważalne jest w orzecznictwie sądowym. W wyroku z dnia 2 lutego 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3886/06 WSA stwierdził, iż " (...)To zadaniem sądu polskiego jest w przypadku sprzeczności naszego ustawodawstwa z dyrektywą, dokonanie oceny, czy poszczególne postanowienia określonej dyrektywy są na tyle precyzyjne i bezwarunkowe, że nadają się do zastosowania w konkretnym przypadku. Nie zawsze zatem sprzeczność polskiego ustawodawstwa z normami zawartymi w dyrektywie prowadzić będzie do ich bezpośredniego zastosowania (...)".

Ponadto Trybunał Konstytucyjny w wyr. z dnia 11 maja 2005 r., sygn. akt K 18/04, przyznał, że zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego nie jest instytucją traktatów założycielskich Unii Europejskiej i Wspólnot. Zasada ta ukształtowała się w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Jej uzasadnieniem jest ustanowienie specyficznego porządku prawnego, na korzyść którego państwa członkowskie ograniczyły swoje uprawnienia suwerenności. Wspólnotowy porządek prawny z chwilą wejścia Traktatu w życie stał się integralną częścią porządków prawnych państw członkowskich, które sądy obowiązane są stosować. Europejski Trybunał Sprawiedliwości odnosi pierwszeństwo zarówno do prawa pierwotnego (traktatów założycielskich), jak i prawa pochodnego (aktów wydawanych przez organy Unii). Podkreślić należy jednakże, że pierwszeństwo prawa wspólnotowego jest pierwszeństwem stosowania, a nie obowiązywania. Oznacza to, że prawo wspólnotowe nie jest w stanie uchylić prawa krajowego. Innymi słowy, z regulacji Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską nie wynika wprost, aby dyrektywa mogła być stosowana bezpośrednio i żeby miała korzystać z pierwszeństwa przed ustawami. Możliwość stosowania wprost przepisów dyrektywy wynika przede wszystkim z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i podążającej za nim doktryny.

Orzecznictwo ETS nie dopuszcza jednak bezpośredniego stosowania dyrektyw bezwarunkowo, uzależniając zastosowanie norm dyrektywy od spełnienia co najmniej dwóch przesłanek:

1. dyrektywa, której normy mają być stosowane bezpośrednio, nie została - mimo upływu terminu do implementacji - przetworzona do prawa krajowego,

2. normy te muszą być na tyle precyzyjne i bezwarunkowe, że nadają się do zastosowania w konkretnym przypadku (por. wyroki ETS: z 19 stycznia 1982 r. w sprawie Becker, OTS 8/81,1982, s. 53; z 15 maja 1986 r. w sprawie Johnston, OTS 222/84, 1982, s. 53 oraz z 4 grudnia 1974 r. w sprawie Van Duyn, OTS 41/74).

Powyższe podkreślił NSA w wyr. z dnia 10 marca 2006 r., sygn. akt I FSK 705/05, dodając ponadto, iż orzecznictwo ETS nie dopuszcza żadnej wątpliwości co do możliwości zastosowania dyrektywy, nie dopuszcza tego jednak bezwarunkowo. W przypadku, gdy podmiot dochodzi swych uprawnień, wynikających z tak określonego prawa, jego stosowanie musi uwzględniać treść trzech podstawowych zasad regulujących relacje między prawem wspólnotowym i prawem krajowym. Są to: zasada bezpośredniego skutku prawa wspólnotowego, zasada pierwszeństwa tego prawa oraz zasada efektywności. Zasady te zostały ukształtowane w orzecznictwie Trybunału. Wynika z nich prawo jednostki do powoływania się na przepis prawa wspólnotowego w postępowaniach przed organami danego państwa, przy czym podkreśla się, że bezpośredni skutek mogą wywoływać te przepisy prawa wspólnotowego, które są:

W sytuacji, gdy nie występują wątpliwości, że przepisy prawa krajowego są sprzeczne z bezpośrednio skutecznymi przepisami prawa wspólnotowego, to wówczas ich kolizja musi być rozstrzygnięta zgodnie z zasadą pierwszeństwa prawa wspólnotowego, która sprowadza się do zakazu stosowania prawa krajowego sprzecznego z prawem wspólnotowym, a na etapie jego uchwalania zakazu jego stanowienia.

W kontekście powyższych rozważań, organ drugiej instancji stwierdza, iż na tym etapie postępowania w przedmiotowej sprawie zastosowanie winien znaleźć przepis prawa krajowego - § 16 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. Przepis ten jest bowiem zgodny z wyznaczonym przez Dyrektywę 2006/112/WE (wcześniej VI Dyrektywę) celem w postaci prawa do obniżenia podstawy opodatkowania. Przypomnieć zaś należy, iż dyrektywa, jako prawo wspólnotowe wtórne, jest wiążąca dla państw członkowskich w zakresie wyznaczonego przez nią celu.

W tym miejscu organ drugiej instancji zauważa, że zgodnie z art. 90 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, w przypadku anulowania, wypowiedzenia, rozwiązania, całkowitego lub częściowego niewywiązania się z płatności lub też w przypadku obniżenia ceny po dokonaniu dostawy, podstawa opodatkowania jest stosownie obniżana na warunkach określonych przez państwa członkowskie (przepis ten jest odpowiednikiem art. 11 (C) (1) VI Dyrektywy, w myśl którego w przypadku odwołania, odmowy oraz całkowitego lub częściowego braku zapłaty, lub w przypadku obniżki ceny po dokonaniu dostawy towarów lub wykonaniu usługi, podstawę opodatkowania pomniejsza się odpowiednio, zgodnie z warunkami określonymi przez Państwa Członkowskie).

Biorąc powyższe pod uwagę, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazuje, iż ww. § 16 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. nie pozostaje w kolizji z ww. przepisami prawa Unii Europejskiej.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez Stronę orzeczenia ETS w sprawie C-317/94 Elida Gibbs, organ odwoławczy podziela stanowisko Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie przedstawione w żalonym postanowieniu, że orzeczenie to dotyczy innego stanu faktycznego niż zaistniały w przedmiotowej sprawie.

Ustosunkowując się do zarzutu, podniesionego w zażaleniu dotyczącego niekonstytucyjności § 16 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług organ drugiej instancji wyjaśnia, że ocena konstytucyjności powyższego przepisu rozporządzenia nie leży w kompetencji organów podatkowych, które nie mogą odmówić zastosowania przepisu rozporządzenia, będącego aktem prawa powszechnie obowiązującego. Stosownie do art. 188 ust. 3 Konstytucji RP, Trybunał Konstytucyjny orzeka w sprawach zgodności przepisów prawa, wydawanych przez centralne organy państwowe, z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi i ustawami. Jedynie sędziowie, którzy zgodnie z art. 178 ust. 1 Konstytucji w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom, w przypadku stwierdzenia wydania przez organy aktu administracyjnego w oparciu o przepis rangi podustawowej naruszający Konstytucję, mogą odmówić jego zastosowania w sprawie, bez występowania do Trybunału Konstytucyjnego w celu stwierdzenia niekonstytucyjności tego przepisu. Takie stanowisko potwierdza między innymi WSA w wyr. z dnia 16 listopada 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 805/07.

W związku z powyższym, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie organ podatkowy może odmówić zastosowania przepisu aktu wykonawczego tylko w sytuacji, gdy sąd administracyjny, kontrolując legalność zaskarżonej decyzji odmówi zastosowania przepisu aktu wykonawczego, sprzecznego z ustawą. Wówczas organ podatkowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy będzie związany oceną prawną sądu.

Jednocześnie organ odwoławczy wskazuje, że w wyr. z dnia 11 grudnia 2007 r., sygn. akt U 6/06 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż § 16 ust. 4 zdanie drugie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim, w przypadku wystawienia faktury korygującej, uzależnia prawo do obniżenia kwoty podatku należnego od posiadania potwierdzenia odbiory tej faktury, jest niezgodny z art. 29 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny odroczył wejście w życie ww. wyr., gdyż zdecydował, że powyższy przepis traci moc obowiązującą z upływem 12 (dwunastu) miesięcy od dnia ogłoszenia wyr. w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż wyrok ten został opublikowany w Dzienniku Ustaw z dnia 18 grudnia 2007 r., Nr 235, poz. 1735.

Biorąc powyższe pod uwagę, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stoi na stanowisku, że skoro Trybunał Konstytucyjny zadecydował o odroczeniu wejścia w życie tego wyr., to organy podatkowe winny zastosować się do niego dopiero po upływie wskazanego przez Trybunał Konstytucyjny terminu. Zatem organy podatkowe orzekając, jeszcze przez rok od ww. wyr. powinny stosować § 16 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w całości, co powoduje, że o terminie obniżenia kwoty podatku należnego (obrotu) nadal decyduje potwierdzenie odbioru faktury korygującej, przy czym obniżenia, o którym mowa wyżej podatnik będzie mógł dokonać w rozliczeniu za miesiąc, w którym otrzymał to potwierdzenie.

Ponadto odnosząc się do powołanych przez Stronę wyroków WSA organ drugiej instancji nadmienia, iż orzeczenia WSA nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzyga wyłącznie konkretną sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Zatem powołane wyroki nie posiadają waloru wykładni powszechnej, co w praktyce oznacza, że nie stanowią one podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez inne organy podatkowe.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanawia jak w sentencji decyzji.