1401/PH-I/4407/14-146/06/KO/PV-I - Nieodpłatne przekazanie pracownikom, ich dzieciom, emerytom oraz rencistom uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych - opodatkowanie podatkiem VAT.

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 w związku z art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 14 września 2006 r., wniesionego przez XXX, na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 5 września 2006 r., znak 1471/NUR1/443-222/1/06/GW, w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanawia

* zmienić postanowienie organu pierwszej instancji.

Wnioskiem z dnia 5 czerwca 2006 r. Strona wystąpiła o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisu art. 5 w związku z art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Pytanie zawarte we wniosku dotyczyło opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego przekazania pracownikom, emerytom i rencistom, a także dzieciom pracowników zakupionych przez Stronę uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych. Ponadto, Strona wystąpiła o potwierdzenie zasadności stosowania 7% stawki podatku do ww. świadczeń, jeżeli organ podatkowy uzna, iż podlegają one opodatkowaniu tym podatkiem.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Strona jest pracodawcą zrzeszonym w Związku Pracodawców Kolejowych. Z tego też tytułu zobowiązana jest na podstawie § 66 oraz 67 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy do wykupienia uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych dla obecnie zatrudnionych pracowników, emerytów i rencistów oraz dla dzieci pracowników.

Powyższe uprawnienia umożliwiają zakup ulgowych biletów ze zniżką odpowiednio 99% pracownikom, emerytom i rencistom oraz 80% dzieciom pracowników.

Strona nabywa uprawnienia do ulgowych świadczeń przejazdowych od P. P. Sp. z o.o. W fakturze potwierdzającej nabycie ww. uprawnień zastosowana została 7% stawka podatku VAT, z wskazanym symbolem PKWiU 60.10.1.

Strona dokonuje pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w opisanych powyżej fakturach.

Przedstawiając własne stanowisko Strona wskazała, iż zakup i przekazanie dla pracowników i ich dzieci, a także emerytów i rencistów uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych stanowi świadczenie zgodne z nakazem wynikającym z mocy prawa. Tego typu świadczenia podlegają opodatkowaniu tylko w przypadku, gdy są odpłatne. Nie można bowiem zgodzić się z twierdzeniem, że podmiot gospodarczy świadczący nieodpłatnie usługę (świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT), do świadczenia której został zobowiązany przepisami prawa, jest dodatkowo zmuszony do zapłacenia podatku VAT.

W wydanym w dniu 5 września 2006 r. postanowieniu znak 1471/NUR1/443-222/1/06/GW Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe.

Powołując art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) organ pierwszej instancji wskazał, iż przekazywane nieodpłatnie uprawnienia do zakupu ulgowych świadczeń przejazdowych wypełniają hipotezę art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w związku z czym podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W dniu 15 września 2006 r. Strona wniosła zażalenie na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, w którym zarzuca błędną interpretację art. 5 oraz art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), a także naruszenie art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Strona wnosi o zmianę wydanego postanowienia organu pierwszej instancji.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług /Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm./ opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z treści art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa powyżej, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Za czynności zrównane z odpłatnym świadczeniem, uważa się również, w myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenia usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części.

Tym samym, aby świadczenie usług podlegało opodatkowaniu muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

W tym miejscu należy podkreślić, iż wszelkie nieodpłatne usługi świadczone przez podatnika w ramach jego przedsiębiorstwa i na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem nie powinny podlegać opodatkowaniu (vide wyroki WSA z dnia 13 lipca 2007 r., sygn. akt III SA 3630/06, z dnia 13 lipca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3537/06).

Jak wynika z treści wniosku, obowiązek zakupu oraz nieodpłatne przekazania dla pracowników i ich dzieci, a także emerytów i rencistów uprawnień do ulgowych świadczeń wynika z Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy, stanowiącego prawo pracy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż zakup przedmiotowych uprawnień do ulgowych świadczeń ma na celu zaspokojenie potrzeb pracowniczych. Biorąc pod uwagę fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia potrzeb pracowniczych, można przyjąć, iż są to potrzeby do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

W świetle powyższego, organ drugiej instancji stwierdza, iż w zaistniałym stanie faktycznym nieodpłatne przekazanie przez Stronę uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych pracownikom, ich dzieciom, emerytom oraz rencistą jest czynnością, mającą na celu zaspokojenie potrzeb pracowniczych oraz służy zgodnemu z przepisami prawa (w szczególności zbiorowych układów pracy) funkcjonowaniu przedsiębiorstwa.

Zatem ww. czynność jako nie wypełniająca hipotezy art. 8 ust. 2 ustawy VAT znajduje się poza zakresem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się natomiast do zarzutu nie dochowania przez Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie terminu określonego w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż organ pierwszej instancji zachował wskazany w art. 14b § 3 powołanej ustawy termin, wydając postanowienie w dniu 5 września 2006 r.

Jak bowiem wynika z akt sprawy Strona złożyła wniosek w trybie art. 14a ww. ustawy w dniu 6 czerwca 2006 r. Udzielona interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego została wydana przez organ pierwszej instancji w dniu 5 września 2006 r., doręczenie natomiast przedmiotowego postanowienia nastąpiło w dniu 11 września 2006 r., a więc jak wskazuje Strona po upływie 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa w przypadku niewydania przez organ postanowienia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w art. 14a § 1, uznaje się, że organ ten jest związany stanowiskiem podatnika, płatnika lub inkasenta zawartym we wnioski. Przepis § 5 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego przepisu wynika, iż w przypadku niewydania przez organ postanowienia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji, uznaje się, że organ ten związany jest stanowiskiem podatnika zawartym we wniosku.

W tym miejscu należy podkreślić, iż powyższy przepis określa podstawowy termin załatwienia sprawy, tj. wydania interpretacji, który należy liczyć od momentu faktycznego otrzymania stosownego wniosku przez organ podatkowy.

W niniejszej sprawie zapytanie Strony wpłynęło do organu podatkowego w dniu 6 czerwca 2006 r., zatem terminem do wydania postanowienia w sprawie interpretacji przepisów był dzień 6 września 2006 r.

Powyższe wynika z faktu, iż ustawodawca wyraźnie wskazał, iż postanowienie ma być wydane, a nie jak wskazuje Strona doręczone w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku przez organ podatkowy (vide wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 września 2007 r., sygn. akt II FSK 700/07).

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanowił jak w sentencji.