1061-IPTPP3.4512.297.2016.1.JM - Podatek od towarów i usług w zakresie uznania wnioskodawcy za podatnika w związku ze sprzedażą udziału w nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2016 r. (data wpływu 7 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku ze sprzedażą udziału w nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku ze sprzedażą udziału w nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Pan.... (dalej: Wnioskodawca) jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów i usług. W 1995 r. Wnioskodawca nabył w spadku udział w wysokości 1/3 we współwłasności nieruchomości gruntowej zabudowanej domem letniskowym przy ul..... (dalej - Nieruchomość).

W 1996 r. pozostałe udziały w wysokości 2/3 części we współwłasności Nieruchomości zostały nabyte przez Wnioskodawcę i jego żonę (dalej łącznie jako: Małżonkowie) od pozostałych spadkobierców na podstawie umowy sprzedaży (niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług) do majątku wspólnego. Po zakupie rozebrano istniejący na działce budynek letniskowy. Małżonkowie uzyskali decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz decyzję o pozwoleniu na budowę budynku administracyjno-magazynowego.

12 grudnia 1998 r. Małżonkowie zarejestrowali działalność gospodarczą (prowadzoną na imię obojga małżonków) - przedmiot działalności: usługi marketingowe, pośrednictwo handlowe najem lokali, handel hurt-detal stacjonarny artykułami przemysłowymi krajowymi i zagranicznymi. 28 maja 1999 r. na działce rozpoczęto budowę budynku administracyjno-magazynowego a 14 listopada 2000 r. uzyskano pozwolenie na jego użytkowanie. Budynek został wprowadzony w listopadzie 2000 r. do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, do amortyzacji przyjęto stawkę 2,5% oraz wartość początkową 439 732 zł. Nieruchomość została ogrodzona, na działce znajduje się również utwardzenie wykonane z kostki oraz betonowych płyt ażurowych. Przy budowie odliczano podatek od towarów i usług.

Na podstawie umowy najmu z 31 października 2001 r. cała nieruchomość została wynajęta. W związku z zaprzestaniem wykonywania tej umowy wynajmujący zawarli 24 lipca 2002 r. nową umowę najmu z innym najemcą. Kolejna umowa najmu zawarta została 28 marca 2005 r. z innym podmiotem.

5 stycznia 2006 r. na podstawie decyzji Prezydenta Miasta.... wykreślono Wnioskodawcę z ewidencji działalności gospodarczej. Od tego dnia działalność gospodarcza prowadzona była wyłącznie przez żonę Wnioskodawcy (Wnioskodawca nie współpracował z żoną przy wykonywaniu przez nią działalności, nie był także zgłoszony do ZUS jako osoba współpracująca). Od chwili wykreślenia Wnioskodawcy z ewidencji działalności gospodarczej nie podejmował on żadnych działań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej przez żonę.

31 maja 2012 r. żona Wnioskodawcy rozwiązała umowę najmu z dotychczasowym najemcą a 13 grudnia 2012 r. wynajęła nieruchomość nowemu najemcy.

Małżonkowie zamierzają sprzedać całą Nieruchomość dotychczasowemu najemcy małżonki w ramach jednej transakcji (sprzedaż udziału 1/3 przez Wnioskodawcę oraz sprzedaż 2/3 udziału przez Małżonków). Należy podkreślić, że Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmował żadnych dodatkowych czynności zmierzających do zbycia Nieruchomości (sprzedaż nastąpi na rzecz dotychczasowego najemcy żony Wnioskodawcy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stosunku do planowanej sprzedaży Nieruchomości, wskazanej w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawcy będzie przysługiwać status podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm. - dalej jako: u.p.t.u.).

Zdaniem Wnioskodawcy stosownie do art. 15 ust. 1 u.p.t.u., podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Ustęp 2 precyzuje że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazana wyżej definicja podatnika wprowadza wymóg samodzielnego prowadzenia przez niego działalności gospodarczej, przez co rozumieć należy prowadzenie działalności na własne ryzyko, w warunkach niepewności rynkowej. Z przytoczonej definicji można także wywnioskować że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w odniesieniu od danej czynności ten kto dokonuje jednorazowo, okazjonalnie transakcji oraz nie prowadzi działalności gospodarczej w sposób ciągły w tym zakresie. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala zatem na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, jak również nie współpracuje z żoną przy prowadzeniu jej działalności. Należy ponadto odnotować, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników, zatem status żony Wnioskodawcy jako podatnika podatku od towarów i usług jest bez znaczenia dla statusu Wnioskodawcy na gruncie tego podatku zarówno w odniesieniu do sprzedaży udziału ze swego majątku odrębnego, jak i do sprzedaży udziału stanowiącego majątek wspólny małżonków. Jak wynika ponadto z orzecznictwa luksemburskiego czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok TSUE z 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec., pkt 32).

Trybunał akcentuje także, że "inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności" (wyrok TSUE z 15 września 2011 r. w sprawie C-181/10 Kuć, pkt 39-41). Należy jednak podkreślić że jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmował żadnych dodatkowych czynności zmierzających do zbycia Nieruchomości. Nie można zatem uznać że dokona on czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Wskazane wyżej stanowisko Wnioskodawcy w przedmiocie opisanego zdarzenia przyszłego znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. W interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 marca 2009 r. (IBPP3/443-22/09/IK) stwierdzono, że "w sytuacji gdy działalność gospodarczą prowadzi tylko jeden z małżonków, ale korzysta z majątku obojga tj. małżonka Wnioskodawcy wówczas to on jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT". Z kolei w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 17 lipca 2014 r. (IBPP1/443-336/14/LSz) podkreślono, że "Wnioskodawca nie może być uznany za podatnika gdyż w istocie transakcji dostawy tej części działki dokona małżonek Wnioskodawcy a nie Wnioskodawca, gdyż stanowi ona środek trwały czyli składnik majątku jego działalności gospodarczej".

Udzielając zatem odpowiedzi na zadane pytanie stwierdzić należy, że w stosunku do planowanej sprzedaży Nieruchomości, wskazanej w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać status podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego).

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Artykuł 45 Kodeksu cywilnego definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 ww. Kodeksu cywilnego).

Zatem, w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest część budynku lub budowli, a także udział w prawie własności nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Z kolei w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 2082, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Natomiast zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów, jako rzeczy oraz ich części, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie udziału w nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie

C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć należy również, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania działki mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów i usług. W 1995 r. Wnioskodawca nabył w spadku udział w wysokości 1/3 we współwłasności nieruchomości gruntowej zabudowanej domem letniskowym (dalej - Nieruchomość). W 1996 r. pozostałe udziały w wysokości 2/3 części we współwłasności Nieruchomości zostały nabyte przez Wnioskodawcę i jego żonę od pozostałych spadkobierców na podstawie umowy sprzedaży (niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług) do majątku wspólnego. Po zakupie rozebrano istniejący na działce budynek letniskowy. Małżonkowie uzyskali decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz decyzję o pozwoleniu na budowę budynku administracyjno-magazynowego. W dniu 12 grudnia 1998 r. Małżonkowie zarejestrowali działalność gospodarczą (prowadzoną na imię obojga małżonków) - przedmiot działalności: usługi marketingowe, pośrednictwo handlowe najem lokali, handel hurt-detal stacjonarny artykułami przemysłowymi krajowymi i zagranicznymi. W dniu 28 maja 1999 r. na działce rozpoczęto budowę budynku administracyjno-magazynowego a 14 listopada 2000 r. uzyskano pozwolenie na jego użytkowanie. Budynek został wprowadzony w listopadzie 2000 r. do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, do amortyzacji przyjęto stawkę 2,5% oraz wartość początkową 439 732 zł. Nieruchomość została ogrodzona na działce znajduje się również utwardzenie wykonane z kostki oraz betonowych płyt ażurowych. Przy budowie odliczano podatek od towarów i usług. Na podstawie umowy najmu z 31 października 2001 r. cała nieruchomość została wynajęta. W związku z zaprzestaniem wykonywania tej umowy wynajmujący zawarli 24 lipca 2002 r. nową umowę najmu z innym najemcą. Kolejna umowa najmu zawarta została 28 marca 2005 r. z innym podmiotem. W dniu 5 stycznia 2006 r. na podstawie decyzji Prezydenta Miasta wykreślono Wnioskodawcę z ewidencji działalności gospodarczej. Od tego dnia działalność gospodarcza prowadzona była wyłącznie przez żonę Wnioskodawcy (Wnioskodawca nie współpracował z żoną przy wykonywaniu przez nią działalności, nie był także zgłoszony do ZUS jako osoba współpracująca). Od chwili wykreślenia Wnioskodawcy z ewidencji działalności gospodarczej nie podejmował on żadnych działań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej przez żonę. W dniu 31 maja 2012 r. żona Wnioskodawcy rozwiązała umowę najmu z dotychczasowym najemcą a 13 grudnia 2012 r. wynajęła nieruchomość nowemu najemcy. Małżonkowie zamierzają sprzedać całą Nieruchomość dotychczasowemu najemcy małżonki w ramach jednej transakcji (sprzedaż udziału 1/3 przez Wnioskodawcę oraz sprzedaż 2/3 udziału przez Małżonków). Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmował żadnych dodatkowych czynności zmierzających do zbycia Nieruchomości (sprzedaż nastąpi na rzecz dotychczasowego najemcy żony Wnioskodawcy).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku ze sprzedażą udziału w nieruchomości.

Wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle przedstawionych okoliczności i powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do kwestii sprzedaży budynku przeznaczonego i wykorzystywanego przez Wnioskodawcę i małżonkę Wnioskodawcy do prowadzonej działalności gospodarczej, ww. sprzedaż będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak wynika z opisu sprawy, na podstawie umowy najmu z 31 października 2001 r. cała nieruchomość została wynajęta, a w związku z zaprzestaniem wykonywania tej umowy wynajmujący zawarli 24 lipca 2002 r. nową umowę najmu z innym najemcą zaś kolejna umowa najmu zawarta została 28 marca 2005 r. z innym podmiotem.

Nieruchomość była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy i małżonki Wnioskodawcy, zatem nieruchomość wykorzystywano w celach zarobkowych. Tak więc w związku z dostawą udziału w nieruchomości wykorzystywanej do działalności gospodarczej Wnioskodawca wypełni przesłankę określoną w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy pozwalającą uznać go za podatnika podatku VAT dokonującego sprzedaży udziału w nieruchomości w ramach działalności gospodarczej. Zatem należy stwierdzić, że nieruchomość także przez Wnioskodawcę była wykorzystywana w celach zarobkowych.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, z którego wynika, że Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać status podatnika, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem przedmiotowa interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem Wnioskodawcy. Przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga natomiast w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem małżonki Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.