1061-IPTPP2.4512.509.2016.1.IR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2016 r. (data wpływu 7 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (Wnioskodawca) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Spółka świadczy usługi na rzecz banków, zakładów ubezpieczeń oraz innych instytucji finansowych oferujących swoje produkty finansowe (dalej: instytucje finansowe).

Produktami tymi są w szczególności:

* kredyty (w tym kredyty hipoteczne, kredyty gotówkowe, kredyty samochodowe, kredyty konsolidacyjne, kredyty dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą),

* pożyczki (w tym pożyczki dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą),

* lokaty, karty kredytowe, rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, rachunki terminowe lokat oszczędnościowych, rachunki lokat terminowych, rachunki rozliczeniowe,

* leasing finansowy i operacyjny,

* faktoring,

* różnego rodzaju ubezpieczenia majątkowe i na życie.

Spółka poprzez swoją działalność dąży do stworzenia klientowi okazji do realizacji odpowiedniej dla niego usługi, spośród tych oferowanych przez instytucje finansowe. Spółka samodzielnie decyduje o formach i sposobie realizacji swej działalności (obsługi klienta). Proces obsługi klienta jest realizowany przez kontakt osobisty oraz nowoczesne rozwiązania informatyczne, w tym kanały internetowe i telefoniczne. Spółka na podstawie rozpoznanych potrzeb klienta indywidualnego proponuje odpowiednią ofertę instytucji finansowych, z którymi bezpośrednio lub pośrednio współpracuje i poprzez stworzenie okazji do kontaktu pomiędzy instytucją finansową, a klientem stwarza okazję do zawarcia umowy.

Czynności wykonywane przez Spółkę, w zależności od zawartej umowy, to głównie: docieranie do klientów zainteresowanych produktem finansowym; informowanie potencjalnych klientów o produktach instytucji finansowych; wybieranie i prezentowanie oferty odpowiadającej oczekiwaniom klientów; przedstawianie klientom procedury i warunki finansowe obowiązujące w instytucjach finansowych, dotyczące oferowanego produktu; dostarczanie formularza aplikacyjnego do wypełnienia przez klientów zainteresowanych zakupem oferowanych usług finansowych; przyjmowanie wniosków o zakup usług finansowych od potencjalnych klientów; przekazywanie danych klienta instytucji finansowej (tj. zgłoszenie osoby zainteresowanej określonym produktem, stanowiące podstawę do rozpoczęcia procedury zawarcia umowy pomiędzy instytucją finansową i osobą zainteresowaną).

Z tytułu świadczonych usług Spółka otrzymuje prowizję za doprowadzenie do zawarcia umowy pomiędzy instytucją finansową a potencjalnym klientem, która jest warunkiem koniecznym do otrzymania wynagrodzenia przez Spółkę. Zgodnie z zawartą umową o współpracy z instytucją finansową okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy. Instytucja finansowa (w zależności od indywidualnych postanowień zawartych w umowach, między 10 a 25 dniem każdego miesiąca następującego po miesiącu, w którym uruchomiono kredyt, zawarto umowę kredytową, leasingową lub ubezpieczeniową) przesyła Spółce raport z dokonanych aktywacji - skutecznego zawarcia umów w miesiącu poprzednim - będący podstawą fakturowania prowizji. Spółka po weryfikacji raportu wystawia fakturę w ciągu 7 dni od otrzymania raportu, który dotyczy umów zawartych przez instytucję finansową z klientem Spółki w miesiącu poprzednim.

Umowy zawarte z instytucjami finansowymi zawierają następujące postanowienia dotyczące sposobu ustalania i weryfikacji prowizji należnej Spółce:

1. W terminie do 10 lub 25 dnia każdego miesiąca kalendarzowego upoważniony pracownik instytucji finansowej przekazywał będzie w formie elektronicznej osobie wskazanej przez Spółkę jako właściwej do kontaktu, informacje o przysługującym Spółce wynagrodzeniu za poprzedni miesiąc kalendarzowy.

2. Spółka zobowiązuje się zaakceptować w formie elektronicznej otrzymane rozliczenie niezwłocznie. W przypadku braku odpowiedzi przez Spółkę w terminie 7 dni od otrzymania rozliczenia, strony uznają że rozliczenie zostało zaakceptowane. W przypadku gdy Spółka kwestionuje dane zawarte w rozliczeniu, strony zobowiązane są w terminie trzech dni roboczych uzgodnić ostateczne rozliczenie.

3. Na podstawie zaakceptowanego rozliczenia Spółka wystawia fakturę na rzecz instytucji finansowej.

Wysokość prowizji należna Spółce oraz moment jej przyznania zostały określone w umowie w zależności od produktu finansowego:

W każdym przypadku podstawą rozliczenia z instytucją finansową jest raport z wykonania usług w związku z czynnościami Spółki na rzecz klientów w miesiącu poprzednim.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Kiedy w zaistniałym stanie faktycznym powstaje obowiązek podatkowy na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 19a obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi (ust. 1), natomiast usługę ciągłą uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi (ust. 3).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka świadczy usługi pośrednictwa finansowego na podstawie zawartych umów z instytucjami finansowymi. Usługi te świadczone są w sposób ciągły. Spółka w zależności od indywidualnych postanowień zawartych w umowach, między 10 a 25 dniem każdego miesiąca następującego po miesiącu, w którym uruchomiono kredyt, zawarto umowę ubezpieczeniową lub kredytową, otrzymuje od instytucji finansowej raport z zawartych umów przez instytucję finansową z nabywcami jej produktów finansowych w miesiącu poprzednim, będący podstawą fakturowania prowizji na instytucję finansową. Fakturowanie odbywa się w okresach miesięcznych, w ciągu siedmiu dni od otrzymania raportu od instytucji finansowej i obejmuje czynności wykonywane przez Spółkę w okresach poprzednich, które doprowadziły do zawarcia umowy przez klienta z instytucją finansową w miesiącu poprzednim. Otrzymanie raportu jest zgodnie z umową, akceptacją przez instytucję finansową wykonania usługi przez Spółkę.

W ocenie Wnioskodawcy, należy zauważyć - co jest istotne w sprawie - że przed datą otrzymania raportu od instytucji finansowej rzeczywista wartość usługi nie jest znana Spółce, ani nie może być przez nią oszacowana. Spółka nie jest w stanie samodzielnie przed otrzymaniem raportu od instytucji finansowej określić wartości świadczonych usług, gdyż wykonanie usługi (fakt, że dana umowa została zakwalifikowana przez instytucję finansową jako zawarta i Spółce należy się wynagrodzenie) jest ściśle związany z działaniami instytucji finansowej oraz możliwością odstąpienia od umowy przez klienta końcowego.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy, jedynie raport instytucji finansowej stanowi podstawę uznania, że usługa została wykonana i to raport instytucji finansowej wyznacza moment powstania obowiązku podatkowego.

Spółka stoi na stanowisku, że moment powstania obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług w jej specyficznej sytuacji, to zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy, data otrzymania raportu z rozliczeniem i potwierdzeniem wykonania usługi. Określenie wartości opodatkowania przed tą datą jest niemożliwe. Opodatkowanie natomiast każdej innej kwoty niż wynikająca z raportu otrzymanego od instytucji finansowej stanowiłoby sankcjonowanie fikcji gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą" opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 19a ust. 2 ustawy, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Z kolei przepis art. 19a ust. 3 ustawy stanowi, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W myśl art. 19a ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., dla powstania obowiązku podatkowego na zasadach ogólnych nie ma zupełnie znaczenia chwila wystawienia faktury.

Natomiast w odniesieniu do usług przyjmowanych częściowo, o których mowa w ust. 2 powołanego artykułu, należy wskazać, że obowiązek podatkowy - w przypadku wykonania usługi częściowej - powstaje właśnie w tej części.

W art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie uznania usługi za wykonaną w odniesieniu do "usługi, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń", czyli takiej usługi, która jest zwykle wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas, natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.

Należy zauważyć, że powołany wyżej przepis art. 19a ust. 3 ustawy jest konsekwencją skorzystania przez ustawodawcę krajowego z możliwości jaką daje art. 64 ust. 2 akapit trzeci Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym Państwa członkowskie mogą postanowić, że w niektórych przypadkach, innych niż określone w akapicie pierwszym i drugim, dostawy towarów lub świadczenie usług dokonywane w sposób ciągły przez pewien okres, uważa się za dokonane z upływem okresów nie dłuższych niż jeden rok.

Obecnie przepisy regulujące podatek od towarów i usług nie definiują pojęcia "sprzedaży o charakterze ciągłym". Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 935/11 odniósł się do tego pojęcia następująco: "(...) sprzedaż o charakterze ciągłym (...) polega na świadczeniach ciągłych podatnika, obejmujących pewne stałe zachowania w czasie trwania stosunku obligacyjnego, zaspokajające interes odbiorcy tych świadczeń, poprzez ich trwały - pod względem czasowym i funkcjonalnym - charakter oraz cechujące się niemożliwością wyodrębnienia powtarzających się czynności podatnika, co jest charakterystyczne dla świadczeń ciągłych (okresowych)".

Należy zaznaczyć, że wykładnia językowa pojęcia "sprzedaż o charakterze ciągłym" sprowadza się do ustalenia znaczenia przymiotnika "ciągły". W Słowniku Języka Polskiego pod red. J. Szymczaka (PWN, Warszawa 1989) słowo to zdefiniowane zostało jako "dziejący się, odbywający nieustannie, trwający stale, nieustannie; bezustanny, ustawiczny, stale się powtarzający, stały" oraz "ciągnący się nieprzerwanie w przestrzeni, nie mający luk, odstępów".

Wynika z powyższego, że za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać sprzedaż odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy, itd.

Pojęcie ciągłości rozumiane zgodnie z zasadami prawa cywilnego, należy odnieść do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zobowiązanie ciągłe trwa przez cały okres obowiązywania umowy i nie może zostać wypełnione inaczej niż przez upływ czasu, na jaki umowa została zawarta (lub wypowiedzenie bądź rozwiązanie umowy). W zobowiązaniu ciągłym nie da się wyróżnić powtarzających się odrębnych czynności, które można byłoby zakwalifikować jako świadczenia samodzielne w określonym momencie czasu. Innymi słowy, w przypadku świadczenia ciągłego nie sposób stwierdzić, że zostało ono zrealizowane w konkretnej dacie, bowiem jest ono realizowane stale - stan realizacji świadczenia trwa - przez określony okres (np. w przypadku najmu, czy też usług telekomunikacyjnych).

Pod pojęciem sprzedaży "ciągłej" należy więc rozumieć wynikające z zobowiązania o charakterze ciągłym świadczenie polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu się strony zobowiązanej do świadczenia.

W praktyce, za sprzedaż o charakterze ciągłym przyjęło się uważać przede wszystkim systematyczne, wykonywane z dużą częstotliwością, usługi o charakterze powszechnym, np.: dostawy energii cieplnej, wody, dostawy energii elektrycznej czy też najem, dzierżawę, przechowanie.

Z kolei stosownie do art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41.

Przy czym wskazać należy, że na mocy art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W świetle natomiast art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Z kolei w myśl art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy, zwalnia się od podatku usługi, w tym także usługi pośrednictwa, których przedmiotem są udziały w:

- z wyłączeniem usług przechowywania tych udziałów i zarządzania nimi.

Natomiast na mocy art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, zwalnia się od podatku usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 131, poz. 763), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Stosownie do art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Według art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

W myśl art. 43 ust. 15 ww. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Z opisu sprawy wynika, że Spółka będąca zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, świadczy usługi na rzecz banków, zakładów ubezpieczeń oraz innych instytucji finansowych oferujących swoje produkty finansowe. Czynności wykonywane przez Spółkę, w zależności od zawartej umowy, to głównie: docieranie do klientów zainteresowanych produktem finansowym; informowanie potencjalnych klientów o produktach instytucji finansowych; wybieranie i prezentowanie oferty odpowiadającej oczekiwaniom klientów; przedstawianie klientom procedury i warunki finansowe obowiązujące w instytucjach finansowych, dotyczące oferowanego produktu; dostarczanie formularza aplikacyjnego do wypełnienia przez klientów zainteresowanych zakupem oferowanych usług finansowych; przyjmowanie wniosków o zakup usług finansowych od potencjalnych klientów; przekazywanie danych klienta instytucji finansowej (tj. zgłoszenie osoby zainteresowanej określonym produktem, stanowiące podstawę do rozpoczęcia procedury zawarcia umowy pomiędzy instytucją finansową i osobą zainteresowaną). Z tytułu świadczonych usług Spółka otrzymuje prowizję za doprowadzenie do zawarcia umowy pomiędzy instytucją finansową a potencjalnym klientem, która jest warunkiem koniecznym do otrzymania wynagrodzenia przez Spółkę. Zgodnie z zawartą umową o współpracy z instytucją finansową okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy. W każdym przypadku podstawą rozliczenia z instytucją finansową jest raport z wykonania usług w związku z czynnościami Spółki na rzecz klientów w miesiącu poprzednim.

Dokonując zatem analizy okoliczności sprawy w kontekście ww. przepisów zdaniem tut. Organu, nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż w niniejszej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 19a ust. 3 ustawy, bowiem w świetle przywołanej powyżej argumentacji przedmiotowe usługi nie stanowią usług ciągłych. A otrzymanie raportu z instytucji finansowej nie będzie określać momentu wykonania usługi. Z okoliczności sprawy wynika, że przedmiotowy raport stanowi wyłącznie podstawę rozliczenia z instytucją finansową. Jednocześnie podkreślić należy, że okoliczność sporządzenia raportu nie może przesądzać o wykonaniu bądź niewykonaniu usługi. Niesporządzenie raportu, nie zmieni faktu, że świadczenia zostały faktycznie przez Wnioskodawcę wykonane. Natomiast ewentualne postanowienia umowne o uznaniu usługi za wykonaną w innych terminach, które mogą mieć wpływ na przekazanie wynagrodzenia za zrealizowane świadczenia, pozostają bez znaczenia dla momentu powstania obowiązku podatkowego ustalonego na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego bez znaczenia pozostaje również sposób rozliczeń dokonywanych pomiędzy stronami zawartej umowy. Ponadto zaznaczyć należy, że podnoszona przez Wnioskodawcę okoliczność, że przed datą otrzymania raportu od instytucji finansowej rzeczywista wartość usługi nie jest znana Spółce, nie powoduje zmiany daty powstania obowiązku podatkowego.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż w przypadku świadczonych usług objętych zwolnieniem od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje, zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e ustawy, z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Natomiast w przypadku pozostałych usług nieobjętych zwolnieniem od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy tj. z momentem faktycznego wykonania wszystkich czynności składających się na daną usługę, do których zobowiązał się Wnioskodawca w ramach zawartych umów z instytucjami finansowymi.

Wobec powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.