1061-IPTPP2.4512.430.2016.2.JS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2016 r. (data wpływu 26 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 listopada 2016 r. (data wpływu 4 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia dokumentu Tax free oraz dokonania zwrotu podatku od towarów i usług podróżnym - jest prawidłowe.

W dniu 26 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia dokumentu Tax free oraz dokonania zwrotu podatku od towarów i usług podróżnym.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 2 listopada 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz informację o sposobie doręczenia korespondencji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

1. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na sprzedaży sprzętu elektronicznego, sprzedaży perfum i kosmetyków, sprzedaży artykułów użytku domowego, sprzedaży wyrobów chemicznych. Jednym ze sposobów prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności jest sprzedaż towarów w systemie, o którym mowa w art. 126-130 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako u.p.t.u.). Wnioskodawca spełnia wymogi wskazane w art. 127 ust. 1-6 u.p.t.u., aby móc dokonywać podróżnym, niemającym stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, zwrotu podatku VAT zapłaconego przy nabyciu towaru na terytorium kraju. Wnioskodawca samodzielnie, bez pośrednictwa podmiotów uprawnionych do dokonywania zwrotów realizuje zwroty podatku podróżnym.

2. Wnioskodawca odbiera pisemne oświadczenia od podróżnych o przeznaczeniu nabywanych przez nich towarów od Wnioskodawcy. Jeżeli podróżny oświadcza, że nabywa towary na potrzeby własne (osobiste, prywatne), Wnioskodawca wystawia podróżnemu dokument Zwrot VAT dla podróżnych (tzw. "deklarację Tax-free"). Na podstawie przedłożonej przez podróżnego deklaracji Tax-free, w której urząd celny potwierdził wywóz towarów w bagażu osobistym podróżnego stemplem zaopatrzonym w numerator zgodnym ze wzorem w Rozporządzeniu do u.p.t.u., Wnioskodawca dokonuje zwrotu VAT podróżnemu.

3. Wnioskodawca nie wystawia deklaracji Tax-free podróżnym, którzy nie złożą żadnego oświadczenia o celu nabycia towarów lub oświadczą, że nabyli towary do innych celów niż prywatne, osobiste.

4. Wnioskodawca nie dokonuje również zwrotu VAT podróżnym, którzy przedstawiają deklarację Tax-free niepotwierdzoną przez urząd celny lub potwierdzoną w sposób budzący wątpliwości co do autentyczności stempla opatrzonego w numerator, a także na której urząd celny uczynił wzmiankę, że towary nie zostały wywiezione w bagażu osobistym podróżnego. Przede wszystkim zwrot VAT nie jest należny podróżnemu, o którym Wnioskodawca posiada informację, że bierze udział w oszustwie podatkowym.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

2. Nabywane od Wnioskodawcy towary wywożone są przez podróżnego w stanie nienaruszonym.

3. Podróżni wywożą towary nabywane od Wnioskodawcy poza terytorium Unii Europejskiej nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonali zakupu ww. towarów.

4. Dokumenty przedstawiane każdorazowo Wnioskodawcy przez podróżnych mają przymocowane wystawione przez sprzedawcę paragony z kasy rejestrującej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca ma prawo odmówić wystawienia deklaracji Tax-free podróżnemu mającemu miejsce zamieszkania poza terytorium UE, który zgłasza się do punktu sprzedaży i żąda wystawienia takiego dokumentu w odniesieniu do towarów nabytych od Wnioskodawcy, jeżeli podróżny ten złoży pisemne oświadczenie, że dokonał zakupów wyłącznie na potrzeby własne (prywatne, osobiste) i że wywiezie w terminie wynikającym z przepisów u.p.t.u. towary w bagażu osobistym poza terytorium Unii Europejskiej?

2. Czy Wnioskodawca ma prawo odmówić dokonania zwrotu VAT podróżnemu, który przed wystawieniem deklaracji Tax-free złoży pisemne oświadczenie, że nabył towary od Wnioskodawcy wyłącznie na potrzeby własne (prywatne, osobiste) i następnie zgłasza się do Wnioskodawcy z potwierdzoną przez urząd celny deklaracją Tax-free, że towary zostały wywiezione w bagażu osobistym podróżnego?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Wnioskodawca będąc sprzedawcą spełniającym przesłanki formalne z art. 127 u.p.t.u., będzie każdorazowo zobowiązany wystawić deklarację Tax-free podróżnemu, jeżeli podróżny ten zgłosi się do punktu sprzedaży i złoży pisemne oświadczenie, że dokonał zakupów wyłącznie na potrzeby własne (prywatne, osobiste) oraz że wywiezie towary w bagażu osobistym w terminie wynikającym z przepisów u.p.t.u. poza terytorium UE.

Zgodnie z art. 126 ust. 1 u.p.t.u. podróżni mają prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 127 i 128.

Na podstawie art. 128 ust. 1 u.p.t.u. zwrot podatku może być dokonany, jeżeli podróżny wywiózł zakupiony towar poza terytorium Unii Europejskiej nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonał zakupu. Podstawą do dokonania zwrotu podatku jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celny potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej.

Na podstawie powyższych przepisów dokonanie zwrotu VAT podróżnemu jest zależne od tego, czy podróżny wywiezie towary w bagażu osobistym poza terytorium UE nie później niż ostatniego dnia trzeciego miesiąca po miesiącu, w którym dokonał zakupu, i uzyska na deklaracji Tax-free potwierdzenie z urzędu celnego. Potwierdzeniem wywozu towarów jest przybicie stempla opatrzonego w numerator zgodnego ze wzorem stempla w Rozporządzeniu do u.p.t.u.

W celu uzyskania potwierdzenia od urzędu celnego o wywozie towarów poza UE podróżny powinien posiadać deklarację Tax-free, wypełnioną o dane wymienione w Rozporządzeniu do u.p.t.u. Deklaracja Tax-free jest wystawiana przez sprzedawcę lub inny podmiot uprawniony do zwrotu VAT podróżnym. Przepisy u.p.t.u. nie odnoszą się jednak stricte do zdarzenia wystawienia deklaracji Tax-free, tj. nie określają warunków (przesłanek) wystawienia deklaracji.

Zdaniem Wnioskodawcy warunki (przesłanki) wystawienia deklaracji Tax-free należy odczytywać przez pryzmat całokształtu przepisów dotyczących zwrotu VAT podróżnym. Jeżeli podróżny nabywa towary w celu ich wywozu w bagażu osobistym poza terytorium UE, dokonanie takiego wywozu w terminie wynikającym z przepisów u.p.t.u. będzie uprawniało podróżnego do uzyskania zwrotu VAT. W momencie dokonania zakupów, podróżnemu zgłaszającemu się do punktu sprzedaży, który oświadcza pisemnie, że nabył towary na potrzeby własne oraz że wywiezie je w bagażu osobistym poza terytorium UE, należy każdorazowo wystawić deklarację Tax-free. Odmowa wystawienia deklaracji Tax-free w takim przypadku naruszałaby zasady dokonywania zwrotu VAT podróżnym ustanowione w u.p.t.u. Mogłaby bowiem uniemożliwić podróżnemu otrzymanie zwrotu VAT nawet jeśli okaże się, że nabyte od Wnioskodawcy towary zostaną wywiezione w bagażu osobistym podróżnego poza terytorium UE, na którą to okoliczność podróżny uzyska potwierdzenie z urzędu celnego.

Ponadto odmowa wystawienia deklaracji Tax-free podróżnemu, zgłaszającego się do punktu sprzedaży i oświadczającego o charakterze osobistym zakupów oraz planowanym wywozie towarów w bagażu osobistym, z innych, bliżej niedookreślonych powodów mogłaby zostać uznana za nieuzasadnioną i dyskryminującą. Podróżny byłby dyskryminowany w sytuacji, gdyby pomimo spełnienia takich samych warunków w jednym państwie członkowskim UE otrzymał deklarację Tax-free, a w drugim nie otrzymał takiej deklaracji. Państwo, w którym odmawia się wydawania deklaracji Tax-free z innych powodów niż ustalone w Dyrektywie VAT, narażałoby się w ten sposób na zarzut dyskryminacji.

Konsekwencje wynikające z dyskryminacji podróżnego mógłby ponieść również sprzedawca oraz jego pracownicy. Zgodnie z art. 135 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2013.482) kto, zajmując się sprzedażą towarów w przedsiębiorstwie handlu detalicznego lub w przedsiębiorstwie gastronomicznym, ukrywa przed nabywcą towar przeznaczony do sprzedaży lub umyślnie bez uzasadnionej przyczyny odmawia sprzedaży takiego towaru, podlega karze grzywny. Odmowa wystawienia deklaracji Tax-free podróżnym na etapie dokonywania zakupów mogłaby zostać odczytana jako odmowa sprzedaży, co zostałoby najpewniej zakwalifikowane jako ograniczenie dostępu do dóbr i usług z powodu pochodzenia podróżnych. Sytuacja taka jest niedopuszczalna w świetle zasady niedyskryminacji ze względu na pochodzenie.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy podróżny w momencie wystawiania deklaracji Tax-free, złożył pisemne oświadczenie, że nabył od Wnioskodawcy towary na potrzeby własne a urząd celny na deklaracji Tax-free potwierdził wywóz towarów w bagażu osobistym podróżnego, przesłanki do dokonania zwrotu VAT podróżnemu zostaną spełnione, a zatem Wnioskodawca nie ma prawa odmówić dokonania zwrotu VAT podróżnemu.

Powyższe przesłanki uprawniające do dokonania zwrotu VAT wynikają z wyżej powołanych przepisów u.p.t.u., które to przepisy powinny implementować Dyrektywę VAT. Jedyna regulacja procedury Tax-free w Dyrektywie VAT znalazła się w art. 147. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu państwa członkowskie zwolnią dostawę towarów przewożonych w bagażu osobistym podróżnych poza terytorium Wspólnoty wyłącznie po spełnieniu następujących warunków:

Państwa członkowskie mogą jednakże zwolnić dostawę, której całkowita wartość jest niższa od kwoty przewidzianej w akapicie pierwszym lit. c.

Dalej art. 147 stanowi, że przez "podróżnego niemającego siedziby we Wspólnocie" rozumie się podróżnego, którego stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu nie znajduje się na terytorium Wspólnoty. W takim przypadku przez "stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu" rozumie się miejsce wskazane jako takie w paszporcie, dowodzie osobistym lub każdym innym dokumencie potwierdzającym tożsamość uznanym za ważny przez państwo członkowskie, na którego terytorium odbywa się dostawa. Następnie w art. 147 postanowiono, że dowód eksportu stanowi faktura lub inny zastępujący ją dokument potwierdzony przez urząd celny, przez który towary zostały wywiezione ze Wspólnoty. Na podstawie tego przepisu każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wzory pieczęci, jakie stosuje w celu wydania potwierdzenia, o którym mowa w akapicie drugim. Komisja przekazuje te informacje organom podatkowym w pozostałych państwach członkowskich.

Porównując przepisy u.p.t.u do przepisów Dyrektywy VAT o zwrocie VAT podróżnym te ostatnie nie zawierają warunków formalnych, jakie ciążą na sprzedawcy, których spełnienia się wymaga w celu dokonywania zwrotu VAT podróżnym. Wnioskodawca spełnia wszystkie warunki, w tym także ustanowione w u.p.t.u., do dokonywania zwrotu VAT podróżnym. W tym celu Wnioskodawca poinformował właściwego naczelnika urzędu skarbowego, że jest sprzedawcą w rozumieniu art. 127 ust. 1 u.p.t.u. Ponadto Wnioskodawca zapewnił podróżnym pisemną informację o zasadach zwrotu podatku w czterech językach: polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim, oznaczył punkty sprzedaży znakiem informującym podróżnych o możliwości zakupu w tych punktach towarów, od których przysługuje zwrot podatku, poinformował właściwego naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący zakupu towarów może odebrać podatek. Wnioskodawca będzie dokonywał zwrotu VAT podróżnym tylko od towarów nabytych od Wnioskodawcy. Wszelkie pozostałe warunki wynikające z u.p.t u. również zostaną spełnione przez Wnioskodawcę.

W związku z tym wywóz towarów zakupionych od Wnioskodawcy będzie skutkował dla podróżnego otrzymaniem zwrotu VAT w wypadku gdy podróżny zgłosi się do Wnioskodawcy z deklaracją Tax-free, w której urząd celny potwierdził, że towary zostały wywiezione w bagażu osobistym podróżnego. Zatem w ww. okolicznościach Wnioskodawca nie będzie miał prawa odmówić dokonania zwrotu VAT podróżnemu.

W orzecznictwie sądowym szczególnie mocno akcentuje się prawo podróżnego do uzyskania zwrotu VAT, w przypadku gdy nastąpił wywóz towarów poza terytorium UE. Prawo do otrzymania zwrotu VAT istnieje nawet w przypadku, gdy sprzedawca nie spełnił warunków formalnych do dokonywania zwrotu VAT. Stanowisko takie zajmują przykładowo WSA w Rzeszowie w wyroku z dnia 18 września 2012 r., sygn. I SA/Rz 658/12 oraz NSA w wyroku z dnia 12 czerwca 2012 r., sygn. I FSK 841/11. Z wyroków tych wynika, że na przeszkodzie dokonania zwrotu nie może stanąć niespełnienie warunków formalnych przez sprzedawcę, nawet jeśli wynikają z przepisów u.p.t.u. Do dokonania zwrotu VAT podróżnemu wystarczające jest spełnienie warunków materialnych w postaci dokonania wywozu towarów przez podróżnego poza UE w bagażu osobistym podróżnego i potwierdzenia tego wywozu przez urząd celny na deklaracji Tax-free. W świetle tych wyroków tym bardziej nieuzasadniona byłaby odmowa dokonania zwrotu VAT podróżnemu na podstawie innych przyczyn, warunków, które nie znajdują oparcia ani w przepisach u.p.t.u. ani w przepisach Dyrektywy VAT.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca podejmuje wszelkie środki ostrożności w celu dokonywania zwrotu VAT podróżnym, w tym w szczególności odbiera od podróżnych pisemne oświadczenie o przeznaczeniu nabywanych towarów, mimo że - po raz kolejny należy podkreślić - przepisy wcale takiego obowiązku nie nakładają. Wnioskodawca ponadto nie dokonuje zwrotu VAT podróżnym, którzy nie posiadają stosownego potwierdzenia z urzędu celnego na deklaracji Tax-free o wywozie towarów poza terytorium UE. Ponadto Wnioskodawca nie dokonuje zwrotu VAT podróżnym, o których Wnioskodawca posiada informację, że uczestniczą w oszustwie podatkowym.

Wnioskodawca podnosi, że prawo do zwrotu VAT przysługuje podróżnemu nawet gdyby doszło do oszustwa podatkowego, a sprzedawca nie zdawałby sobie z tego sprawy przy zachowaniu staranności sumiennego kupca. Tezy takie wynikają z wyroku TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-271/06 Netto Supermarkt GmbH & Co. OHG vs. Finanzamt Machin. TSUE w wyroku tym stwierdził, że art. 15 (2) VI Dyrektywy, którą zastąpiła Dyrektywa VAT należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on przyznaniu przez państwo członkowskie zwolnienia od podatku od wartości dodanej związanego z wywozem towarów poza terytorium Wspólnoty Europejskiej, gdy przesłanki tego zwolnienia nie są spełnione, lecz gdy podatnik nie mógłby sobie z tego zdawać sprawy nawet przy dołożeniu wszelkiej staranności sumiennego kupca ze względu na sfałszowanie dowodu wywozu przedstawionego przez nabywcę. Podatnik nie może bowiem ponosić wyłącznej odpowiedzialności za zapłatę podatku w przypadku zdarzeń, na które nie ma żadnego wpływu.

W innych wyrokach TSUE podkreślił, że o ile uzasadnione jest, by środki stosowane przez państwa członkowskie zmierzały do jak najskuteczniejszej ochrony praw skarbu państwa to nie powinny one wykraczać poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tego celu. Państwa członkowskie muszą stosować środki, które przy jednoczesnym umożliwieniu im efektywnego osiągnięcia realizowanego celu, w jak najmniejszym stopniu zagrażają celom i zasadom wynikającym z odpowiednich przepisów wspólnotowych (wyrok z 18 grudnia 1997 r. w sprawie C-47/96 Molenheide i in., pkt 46, oraz wyrok z 27 września 2007 r. w sprawie C-409/04 Teleos i in.).

W świetle powyższych wyroków Wnioskodawca uważa, że nie ma prawa odmówić dokonania podróżnemu zwrotu VAT w sytuacji, gdy podróżny oświadczył na piśmie, że nabył towary od Wnioskodawcy na potrzeby własne i wywiózł je w bagażu osobistym poza terytorium UE w terminie wynikającym z przepisów u.p.t.u., na którą to okoliczność podróżny przedkłada potwierdzoną przez urząd celny deklarację Tax-free, a sprzedawca nie ma informacji o tym, aby podróżny działał w zamiarze oszustwa podatkowego.

Przeciwna konkluzja prowadziłaby - podobnie jak uzasadniono odnośnie wystawiania deklaracji Tax-free (odpowiedź na pytanie nr 1) - do naruszenia przepisów Dyrektywy VAT i przepisów u.p.t.u., a także do dyskryminacji podróżnych w różnych krajach członkowskich UE, w tym dyskryminacji niektórych podróżnych przez sprzedawcę.

Podkreślić ponadto należy, iż na podstawie art. 128 ust. 3 u.p.t.u. urząd celny każdorazowo zobowiązany jest do potwierdzenia wywozu towaru na dokumencie Tax-free i w związku z tym każdorazowo to właśnie urząd celny dokonuje zbadania czy wywóz towaru, a w szczególności jego ilość, kwalifikuje się do otrzymania przez podróżnego zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towaru. W razie bowiem stwierdzenia przez urząd celny, iż ilość towaru wskazuje na cel handlowy urząd celny odmawia potwierdzenia wywozu towaru, co skutkuje niemożliwością dokonania zwrotu podatku podróżnemu przez sprzedawcę, z uwagi na brzmienie art. 128 ust. 2 u.p.t.u.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej "ustawą", osoby fizyczne niemające stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, zwane dalej "podróżnymi", mają prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione przez nie poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 127 i 128.

W ust. 2 i 3 ww. artykułu wskazano, że stałe miejsce zamieszkania, o którym mowa w ust. 1, ustala się na podstawie paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość. Zwrot podatku nie przysługuje w przypadku nabycia paliw silnikowych.

W myśl art. 127 ust. 1 ustawy, zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej "sprzedawcami", którzy:

Z ust. 2 ww. art. 127 wynika, że przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu.

W myśl art. 127 ust. 3 ustawy, sprzedawcami nie mogą być podatnicy zwolnieni od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Zaś z ust. 4 ww. artykułu wynika, że sprzedawcy są obowiązani:

Zgodnie z art. 128 ust. 1 ustawy, zwrot podatku może być dokonany, jeżeli podróżny wywiózł zakupiony towar poza terytorium Unii Europejskiej nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonał zakupu.

Stosownie do dyspozycji ust. 2 powołanego artykułu, podstawą do dokonania zwrotu podatku jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celny potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej, o której mowa w art. 111 ust. 1.

Urząd celny potwierdza wywóz towaru na dokumencie, o którym mowa w ust. 2, po sprawdzeniu zgodności danych dotyczących podróżnego zawartych w tym dokumencie z danymi zawartymi w przedstawionym paszporcie lub innym dokumencie stwierdzającym tożsamość (art. 128 ust. 3 ustawy).

Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do potwierdzania wywozu z terytorium Unii Europejskiej towarów nabytych przez podróżnego na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 128 ust. 4 ustawy).

W przypadku, gdy podróżny opuszcza terytorium Unii Europejskiej z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, zwrot podatku przysługuje, jeżeli dokument, o którym mowa w ust. 2, został potwierdzony przez urząd celny, przez który towary zostały wywiezione z terytorium Unii Europejskiej (art. 128 ust. 5 ustawy).

Natomiast na podstawie delegacji zawartej w art. 130 ust. 1 ustawy, w dniu 28 marca 2011 r. Minister Finansów wydał rozporządzenie w sprawie określenia wzorów: znaku informującego podróżnych o możliwości zakupu w punktach sprzedaży towarów, od których przysługuje zwrot podatku od towarów i usług, oraz stempla potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, a także określenia niezbędnych danych, które powinien zawierać dokument będący podstawą do dokonania zwrotu podatku podróżnym (Dz. U. z 2014 r. poz. 426).

Zgodnie z § 4 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, dokument, o którym mowa w art. 128 ust. 2 ustawy, powinien zawierać co najmniej:

c. NIP;

Aby uzyskać zwrot, podróżny musi przedstawić dokument wystawiony przez sprzedawcę, na którym urząd celny potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej. Dokument ten niewątpliwie powinien zawierać co najmniej następujące elementy: oznaczenie sprzedawcy i kwotę podatku zapłaconego przy sprzedaży towarów. Dokument powinien być potwierdzony stemplem przez urząd celny potwierdzający wywóz towaru przez podróżnego poza terytorium Unii. Urząd celny ma obowiązek potwierdzenia wywozu towaru poprzez potwierdzenie stemplem dokumentu, o którym mowa, jednakże może to zrobić wyłącznie po sprawdzeniu zgodności danych podróżnego przedstawionych na dokumencie, z tymi ujętymi w paszporcie lub innym dokumencie potwierdzającym tożsamość podróżnego.

Taki potwierdzony stemplem dokument wraz z paragonem fiskalnym podróżny przedstawia sprzedawcy - dopiero na tej podstawie dokonywany jest zwrot podatku.

W tym miejscu należy dokonać analizy pojęć "podróżnego" i "bagażu osobistego".

Potocznie podróżnik to człowiek będący w podróży. Natomiast stosownie do wykładni językowej pojęcia bagażu osobistego, zgodnie z którą przez "bagaż" należy rozumieć "rzeczy zapakowane w paczki, walizki itp., które podróżujący ma ze sobą lub wysyła je za opłatą do miejsca przeznaczenia pociągiem, samolotem itp." (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. VII, Warszawa 1993 r. - t. 1), a przez "osobisty" rozumie się "odnoszący się do danej osoby, będący własnością danej osoby, właściwy danej osobie, własny prywatny" (tamże - t. 2).

Dokonując dalej wykładni celowościowej pojęcia bagażu osobistego należy kierować się charakterem bagażu osobistego nabywanych od sprzedawcy towarów przez podróżnego, a więc czy ma on charakter okazjonalny i składa się wyłącznie z towarów przeznaczonych do własnego użytku podróżnego lub jego rodziny lub z towarów przeznaczonych na prezenty, przy czym rodzaj i ilość tych towarów powinna być taka, aby nie wskazywała na wywóz w celu handlowym.

Mając na uwadze wspomniany wyżej charakter bagażu osobistego, w ocenie Organu bagaż osobisty, to bagaż, który podróżny jest w stanie przedstawić organom celnym przy wjeździe do Unii Europejskiej, jak również każdy bagaż przedstawiony tym samym organom w późniejszym terminie, pod warunkiem, że możliwe jest przedłożenie dowodu na to, że przy wjeździe podróżnego bagaż ten został zarejestrowany jako bagaż towarzyszący podróżnemu, który dokonał jego przewozu do Wspólnoty z państwa trzeciego, z którego przybył.

Wobec powyższego, podróżnemu (osobie fizycznej mającej miejsce zamieszkania poza terytorium Unii Europejskiej) dokonującemu na terytorium kraju zakupu towaru na cele osobiste z przeznaczeniem do wywozu w stanie niezmienionym przysługuje prawo do otrzymania wystawionego przez sprzedawcę (uprawnionego do zwrotu podatku) dokumentu, w którym urząd celny potwierdzi wywóz towaru poza terytorium Europejskiej.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy w świetle powołanych przepisów prawa a także okoliczności sprawy wskazać należy, że w sytuacji gdy Wnioskodawca będzie dokonywał sprzedaży towarów do celów osobistych podróżnego, przeznaczonych do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej w stanie nienaruszonym w bagażu osobistym podróżnego, nie ma podstaw prawnych do odmowy wystawienia dokumentu Tax free przez Zainteresowanego.

Odnośnie natomiast kwestii dokonania zwrotu podatku VAT podróżnemu, wskazać należy, że warunkiem koniecznym dla dokonania zwrotu podatku "podróżnemu" jest wywóz towarów w stanie nienaruszonym poza granice Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego - nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonał zakupu. Podstawą zaś dokonania zwrotu jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celny potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej, o której mowa w art. 111 ust. 1. Urząd celny potwierdza wywóz towaru na dokumencie, o którym mowa w art. 128 ust. 2, po sprawdzeniu zgodności danych dotyczących podróżnego zawartych w tym dokumencie z danymi zawartymi w przedstawionym paszporcie lub innym dokumencie stwierdzającym tożsamość. (art. 128 ust. 1-3 ustawy).

Powyższe oznacza, że gdy zostaną spełnione wszystkie warunki uprawniające do dokonania zwrotu podatku, podróżny, który nabyty u Wnioskodawcy do celów osobistych towar wywiózł w stanie nienaruszonym w bagażu osobistym poza terytorium Unii Europejskiej (co będzie prawidłowo potwierdzone w przedstawionym Wnioskodawcy dokumencie Tax free), winien on od Wnioskodawcy otrzymać zwrot podatku. W takim też przypadku, jeżeli nie występują inne okoliczności wskazujące na nieprawidłowości występujące w związku z deklarowanym wywozem towarów, nie będzie podstaw do odmowy dokonania zwrotu podatku.

W miejscu tym należy jednak wyraźnie wskazać, że to na sprzedawcy (Wnioskodawcy) ciąży obowiązek zweryfikowania dokumentów - dostarczanych przez kupujących - oraz dokonania oceny zasadności zwrotu i zgodności ze stanem faktycznym. W przypadku bowiem jakichkolwiek nieprawidłowości Wnioskodawca może ponosić negatywne konsekwencje dokonania nieprawidłowego zwrotu podatku.

Uwzględniając powyższe w sytuacji, gdy zgodnie z przepisami dotyczącymi zwrotu podatku VAT spełnione będą przesłanki do wystawienia podróżnemu dokumentu Tax free, jak i zostaną spełnione warunki do dokonania zwrotu tego podatku - Wnioskodawca nie ma podstaw do odmowy wystawienia ww. dokumentu, jak i odmowy dokonania zwrotu podatku.

Stosownie do powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego, w tym również rzetelności posiadanych dokumentów.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego..., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.