1061-IPTPP2.4512.214.2016.2.PRP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2016 r. (data wpływu 18 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia aportem gruntu do Spółki z o.o. - jest prawidłowe.

W dniu 18 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia aportem gruntu do Spółki z o.o. oraz określenia podstawy opodatkowania dla ww. czynności. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. poprzez wskazanie adresu elektronicznego do doręczeń oraz doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Miasto... z dniem 1 stycznia 1993 r. zawiązało spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z wyłącznym jego udziałem - Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej Spółka z o.o.w....

Spółka prowadzi działalność gospodarczą należącą do zadań własnych gminy, o charakterze użyteczności publicznej, obejmującą sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości, urządzeń sanitarnych, utylizacji odpadów komunalnych, zieleni komunalnej i zadrzewień, cmentarzy komunalnych, a wynikających z art. 7 ust. 1 pkt 3, 12, 13 ustawy o samorządzie gminnym.

Spółka zachowuje ciągłość usług jako następca prawny przedsiębiorstwa - Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej w.... Na mocy aktu notarialnego przekształcenia Repertorium A Nr.. z dnia 30 grudnia 1992 r., sporządzonego w Kancelarii Notarialnej notariusza..., MPGK w... zostało przekształcone w jednoosobową spółkę - Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w....

Miasto... jest jedynym udziałowcem Spółki Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o.w.... Dnia 20 marca 2007 r. pomiędzy Miastem a Spółką zawarta została umowa użyczenia Nr...nieruchomości położonych w..., oznaczonych wg ewidencji gruntów Miasta...: w obrębie 7 numerem działki 34/5 o pow. 1159 m², stanowiącej własność Miasta..., dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w.... Wydział Ksiąg Wieczystych księga wieczysta KW Nr... i w obrębie 7 numerami działek 35/4 o pow. 1206 m², 36/4 o pow. 1024 m², 37/4 o pow. 1178 m², stanowiącej własność Miasta..., dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w. Wydział Ksiąg Wieczystych księga wieczysta KW Nr. Umowa użyczenia była zmieniana kolejno aneksami od nr 1 do nr 6.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta... uchwalonym uchwałą Nr.. Rady Miejskiej w... z dnia 28 grudnia 2001 r. (Dz. Urz. Województwa. Nr 7 poz. 255) działki nr: 34/5, 35/4, 36/4, 37/4 wchodzą w skład terenów przeznaczonych pod miejską oczyszczalnię ścieków, zakład utylizacji odpadów (symbol F1.NO-2).

Grunt ten jest przeznaczony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę.

Na przedmiotowym gruncie Spółka wybudowała z własnych środków finansowych część hali osadu (PKOB 1252), dojazd z kostki brukowej do hali osadu i do automatycznej stacji zlewnej ścieków przy oczyszczalni ścieków (PKOB 2112), ogrodzenie hali osadu i dojazdów (PKOB 2420). Wszystkie obiekty są trwale związane z gruntem. Inwestycja ta została oddana do użytkowania w listopadzie 2008 r. Przedmiotowa inwestycja wykorzystywana jest przez Spółkę dla prowadzonej przez nią działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, tj. działalności między innymi związanej z kanalizacją oraz usuwaniem i oczyszczaniem ścieków komunalnych, a wynikających z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym. W trakcie realizacji inwestycji Spółka skorzystała z prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących przedmiotowe zakupy inwestycyjne. Ponadto Spółka poniosła wydatki na ulepszenie hali osadu, które wynoszą w latach 2011-2012 - 9,27% wartości początkowej tego obiektu, a w roku 2015 - 0,83%.

Miasto... planuje obecnie czynność wniesienia gruntu będącego przedmiotem umowy użyczenia aportem do Spółki. Czynność ta będzie miała miejsce po 1 czerwca 2016 r. Wniesienie aportem gruntów nastąpi w celu realizacji przez Spółkę w imieniu Miasta... zadań własnych, tj. budowy i utrzymywania urządzeń publicznych służących do oczyszczania i odprowadzania ścieków, czyli zadań związanych z działalnością statutową Spółki.

Strony umowy umówią się w ten sposób, że wartość przedmiotu aportu stanowić będzie sumę wartości gruntu bez wartości budynków i budowli, ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego i kwoty podatku VAT naliczonego od wartości gruntu.

Wobec powyższego, całkowite wynagrodzenie Miasta... z tytułu aportu gruntu stanowić będą udziały w kapitale zakładowym Spółki (o wartości odpowiadającej wartości nieruchomości netto wynikającej z wyceny rzeczoznawcy) oraz dopłata pieniężna stanowiąca równowartość podatku VAT naliczonego od wartości gruntu netto.

Jednocześnie strony nie dokonają przed wniesieniem aportu rozliczenia nakładów poniesionych przez Spółkę na wybudowanie na użyczonym od Miasta... gruncie hali osadu automatycznej stacji zlewnej ścieków przy oczyszczalni ścieków, dojazdu z kostki brukowej do automatycznej stacji zlewnej ścieków do hali osadu oraz ogrodzenia. Przedmiotem dostawy będzie sam grunt, a nie nieruchomość zabudowana ww. obiektami budowlanymi.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, iż jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca od 2007 r. użycza działki nr 34/5, 35/4, 36/4, 37/4 Miejskiemu Przedsiębiorstwu Gospodarki Komunalnej Spółka z o.o.w..., którego jest jedynym udziałowcem i które w imieniu Miasta wykonuje zadania własne gminy o charakterze użyteczności publicznej, obejmujące sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości, urządzeń sanitarnych, utylizacji odpadów komunalnych, zieleni komunalnej, cmentarzy komunalnych. Spółka prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT. Miasto nabyło aktami notarialnymi trzy działki w roku 1992 i jedną działkę skomunalizowało w roku 1993. Miastu nie przysługiwało prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynność wniesienia do Spółki aportem gruntu w warunkach opisanych w niniejszym wniosku będzie opodatkowana stawką podatku VAT w wysokości 23%... (oznaczone we wniosku ORD-IN jako pytanie nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Miasto... jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ocenie Miasta, wniesienie do Spółki wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci gruntu, w zamian za udziały oraz dopłatę pieniężną stanowiącą równowartość podatku VAT, mieści się w definicji dostawy towaru, w sytuacji tej dochodzi bowiem do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem (gruntem) jak właściciel. Spółka staje się bowiem w miejsce Miasta właścicielem gruntu będącego przedmiotem aportu.

Opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami natomiast są, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Przez dostawę towaru rozumieć należy, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Należy wskazać, że przedmiotowa czynność ma charakter odpłatny, ponieważ odbywa się za wynagrodzeniem, tj. z tytułu wniesionego aportu Miasto otrzyma wynagrodzenie w formie udziałów oraz kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość podatku VAT naliczonego od wartości gruntu netto.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że czynność wniesienia do Spółki aportu rzeczowego (gruntu) w zamian za udziały w kapitale zakładowym Spółki oraz dopłatę pieniężną stanowiącą równowartość podatku VAT, jest odpłatną dostawą opodatkowaną podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 48 kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Tak więc co do zasady, rzecz która stała się częścią składową innej rzeczy, traci samodzielny byt prawny i dzieli losy rzeczy głównej. Oznacza to, że w rozumieniu prawa cywilnego budynek i budowle wzniesione przez Spółkę na gruncie Miasta stanowią własność właściciela gruntu, czyli Miasta.... Zgodnie z brzmieniem art. 47 § 1 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z punktu widzenia prawa cywilnego użyczający jako właściciel użyczanych gruntów jest również właścicielem wzniesionych na nich budynków, zatem przedmiotem sprzedaży jest cała nieruchomości (grunt z budynkiem). Sposób rozliczenia się przez strony umowy użyczenia w związku z ulepszeniami poczynionymi przez biorącego do używania na rzeczy użyczonej, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba, że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku użyczenia, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z art. 3531 k.c.

Użyczający w braku odmiennej umowy może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Zgodnie z przepisem art. 718 § 1 k.c., po zakończeniu użyczenia biorący do używania obowiązany jest zwrócić użyczającemu rzecz w stanie niepogorszonym, jednakże biorący do używania nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania.

Natomiast zgodnie z art. 713 k.c. "biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia".

Z powyższych przepisów wynika zatem, że roszczenie o zwrot nakładów ulepszających powstaje z chwilą dokonania przez użyczającego wyboru pomiędzy uprawnieniami wynikającymi z art. 676 k.c.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że zbycie nieruchomości w części dotyczącej wybudowanego przez Spółkę (biorącego do używania) części hali osadu i innych budowli nie będzie spełniało definicji dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, bowiem Miasto nie przeniesie na nabywcę prawa do rozporządzania częścią hali osadu i innymi budowlami jak właściciel. Prawo to jest bowiem po stronie podmiotu, który ten grunt zabudował. Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 k.c. prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, w przypadku, gdy Miasto przed dokonaniem dostawy nieruchomości nie będzie dokonywało rozliczenia i zwrotu poniesionych przez biorącego do używania (Spółkę) nakładów na budowę części hali osadu i innych budowli, przedmiotem dostawy będzie jedynie grunt.

W przedmiotowym stanie faktycznym strony nie będą rozliczać nakładów poniesionych przez Spółkę na wybudowanie części hali osadu i innych budowli, a więc aport gruntu nie będzie związany z zakończeniem trwania umowy użyczenia i zwrotem Miastu przedmiotowego gruntu. Ponieważ Miasto nie nabędzie w sensie ekonomicznym własności budynków i budowli wzniesionych przez Spółkę (nakłady nie będą rozliczone), zatem w rozumieniu podatku VAT, przedmiotem aportu będzie jedynie grunt. Miasto bowiem nie będąc właścicielem budynków i budowli - nie przeniesie na Spółkę prawa ich własności. Ponieważ grunt jest przeznaczony w planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę, w ocenie Miasta właściwą stawką VAT w obecnie obowiązującym stanie prawnym będzie stawka 23%.

Stanowisko takie potwierdza interpretacja indywidualna znak ILPP2/443-318/13-2/MR z dnia 4 lipca 2013 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego w imieniu Ministra Finansów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie "dostawa towarów", akcentuje "własność ekonomiczną" funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że "wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym" (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że "zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy, miało miejsce" (pkt 2).

W art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zatem, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Zarówno dostawa towarów, jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, według której sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko, co nie będąc pieniądzem, przedstawia jakąkolwiek wartość ekonomiczną mogącą się składać na kapitał zakładowy.

Za aport uważa się wkład niepieniężny wniesiony do spółki na pokrycie kapitału zakładowego, w postaci wartości niematerialnych (praw) lub rzeczy. Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

Wniesienie aportu w postaci nieruchomości do spółki kapitałowej spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie wyrażonych pieniężnie udziałów), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, zatem podlega opodatkowaniu.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy - nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.) - zgodnie z którym - krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Według art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane - w myśl art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

Należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego zwolnienia od podatku VAT, to w przypadku nieruchomości może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w tych przepisach.

I tak w świetle art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od dnia 1 stycznia 2014 r., dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jednym z warunków zastosowania zwolnienia z podatku VAT jest brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) towarów, będących przedmiotem dostawy.

Kolejnym warunkiem zastosowania zwolnienia z podatku VAT jest konieczność wykorzystywania towarów, będących przedmiotem dostawy przez podatnika, wyłącznie na cele działalności zwolnionej z podatku VAT. Oznacza to, że towary te muszą zostać wykorzystane choć jeden raz na cele takiej działalności. W konsekwencji z tego zwolnienia nie może skorzystać dostawa towarów "handlowych" oraz takich towarów, które nigdy nie zostały wykorzystane, choć zostały zakupione w takim celu. Warunek wykorzystania wyłącznie na cele działalności zwolnionej oznacza, że od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie takiej działalności, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

* towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

* brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Brak prawa do odliczenia należy odczytywać w kontekście tez zawartych w wyroku TSUE z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finans A/S przeciwko Skatteministeriet (pkt 24-26). W sprawie tej Trybunał wskazuje, że:

"Zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy może obejmować zatem jedynie dostawy towarów, przy których nabyciu wyłączone było, na podstawie ustawodawstwa krajowego, prawo do odliczenia. Treść tego artykułu nie może być w tym aspekcie interpretowana w inny sposób, który umożliwiłby uniknięcie sytuacji, w której podatnik pozbawiony możliwości skorzystania z takiego zwolnienia podlegałby podwójnemu opodatkowaniu (pkt 24).

Jeśli tego rodzaju ustawodawstwo, jak to rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, przewiduje, iż przedsiębiorstwa, których działalność polega na wynajmie pojazdów mechanicznych mogą odliczyć podatek od zakupów przeznaczonych na tę działalność, to wynika z tego, iż nabycie pojazdu przez tego rodzaju przedsiębiorstwo nie dotyczy w rozumieniu art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 tej dyrektywy. Nie można zatem uznawać, że odsprzedaż tego pojazdu zalicza się do dostaw podlegających zwolnieniu przewidzianemu w owym art. 13 część B lit.c. Okoliczność, że przy takim nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia z tego względu, że - podobnie jak w sprawie przed sądem krajowym - nastąpiło ono od sprzedawców, którzy sami nie mogli, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, odliczyć podatku naliczonego od dokonanych przez nich zakupów pojazdów i stąd nie zadeklarowali naliczonego podatku VAT, jest bez znaczenia dla kwalifikacji tego nabycia do celów stosowania owego art. 13 (pkt 25).

W tej sytuacji (...) art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem VAT czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na potrzeby swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia (pkt 26)".

W art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.Urz.UE. L Nr 145, str. 1) wskazano, że nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, Państwa Członkowskie zwalniają, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom: dostawy towarów przeznaczonych w całości dla działalności, która jest zwolniona od podatku na podstawie art. 28 ust. 3 lit. b), jeśli dla tych towarów nie przedsięwzięte zostały odliczenia podatkowe, jak również dla towarów, od których nabycia lub produkcji nie przysługiwało na podstawie art. 17 ust. 6 prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 17 ust. 6 szóstej Dyrektywy - przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne.

TSUE w podanym wyżej wyroku orzekł, że art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej Dyrektywą Rady 94/5/WE z dnia 14 lutego 1994 r., należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na cele swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowanie wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż dnia 20 marca 2007 r. pomiędzy Miastem a Spółką zawarta została umowa użyczenia Nr.. nieruchomości położonych w..., oznaczonych wg ewidencji gruntów Miasta...: w obrębie 7 numerem działki 34/5 o pow. 1159 m², stanowiącej własność Miasta..., dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w. Wydział Ksiąg Wieczystych księga wieczysta KW Nr..7 i w obrębie 7 numerami działek 35/4 o pow. 1206 m², 36/4 o pow. 1024 m², 37/4 o pow. 1178 m², stanowiącej własność Miasta..., dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w. Wydział Ksiąg Wieczystych księga wieczysta KW Nr. Grunt ten jest przeznaczony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę. Na przedmiotowym gruncie Spółka wybudowała z własnych środków finansowych część hali osadu (PKOB 1252), dojazd z kostki brukowej do hali osadu i do automatycznej stacji zlewnej ścieków przy oczyszczalni ścieków (PKOB 2112), ogrodzenie hali osadu i dojazdów (PKOB 2420). Wszystkie obiekty są trwale związane z gruntem. Inwestycja ta została oddana do użytkowania w listopadzie 2008 r. Przedmiotowa inwestycja wykorzystywana jest przez Spółkę dla prowadzonej przez nią działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, tj. działalności między innymi związanej z kanalizacją oraz usuwaniem i oczyszczaniem ścieków komunalnych, a wynikających z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym. Miasto planuje obecnie czynność wniesienia gruntu będącego przedmiotem umowy użyczenia aportem do Spółki.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, iż jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Miasto nabyło aktami notarialnymi trzy działki w roku 1992 i jedną działkę skomunalizowało w roku 1993. Miastu nie przysługiwało prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że aby stwierdzić czy wniesienie aportem gruntu do Spółki będzie opodatkowane właściwą stawką podatku VAT, czy też będzie korzystało ze zwolnienia od tego podatku, w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie, czy dana nieruchomość jest gruntem zabudowanym, czy też niezabudowanym.

Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych, wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), dokonuje klasyfikacji obiektów budowlanych rozumianych jako konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Natomiast przez budynki rozumie się zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia "obiekt budowlany". W tym zakresie należy odnieść się do przepisu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290), w myśl którego, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Na mocy art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Przez budowlę - stosownie do art. 3 pkt 3 ww. ustawy - należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W myśl art. 3 pkt 9 ustawy - Prawo budowlane, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Na podstawie art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Ponadto, zgodnie z art. 47 § 1-3 k.c. część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 k.c., wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit ("własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową").

Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit.

W myśl z art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Na podstawie art. 713 Kodeksu cywilnego, biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Według art. 718 § 1 Kodeksu cywilnego, po zakończeniu użyczenia biorący do używania obowiązany jest zwrócić użyczającemu rzecz w stanie niepogorszonym; jednakże biorący nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania.

Jeżeli biorący do używania powierzył rzecz innej osobie, obowiązek powyższy ciąży także na tej osobie. (art. 718 § 2 Kodeksu cywilnego)

Należy podkreślić, że jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe planowanej przez Wnioskodawcę transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

O ile jest oczywiste, że wniesienie aportem gruntu do Spółki powoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionych na nim obiektów, jako części składowej gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dochodzi do dostawy towaru, jakim są przedmiotowe obiekty w rozumieniu ustawy.

Opisane we wniosku obiekty w postaci hali osadu, dojazdu z kostki brukowej do hali osadu i do automatycznej stacji zlewnej ścieków przy oczyszczalni ścieków, ogrodzenie hali osadu i dojazdów - jak wynika z okoliczności sprawy - zostały wybudowane w całości przez Spółkę bez udziału Wnioskodawcy jako właściciela gruntu. Zatem w niniejszej sprawie nie ma podstaw do przyjęcia, że Miasto dokona dostawy tych obiektów, chociaż przeniesie ich własność - przenosząc na nabywcę własność gruntu. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę formalnie przejdzie prawo własności obiektów z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, a jednocześnie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towaru, jakim są przedmiotowe obiekty, gdyż Wnioskodawca nie dysponuje tymi obiektami jak właściciel.

Skoro zatem art. 7 ust. 1 ustawy mówi o czynności, w wyniku której nabywca otrzyma prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel, to niewątpliwie transakcja wniesienia aportem gruntu w części dotyczącej wybudowanych przez Spółkę obiektów nie będzie stanowić dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, chociaż Wnioskodawca przeniesie ich własność - przenosząc na Spółkę własność gruntu.

Wobec powyższych rozważań należy wskazać, że przedmiotem planowanego wniesienia aportem do Spółki ze strony Wnioskodawcy jest wyłącznie grunt składający się z działek nr 34/5, 35/4, 36/4, 37/4, na których położone są przedmiotowe obiekty, należące w sensie ekonomicznym do Spółki.

Jednocześnie należy podkreślić, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

W konsekwencji powyższego w sytuacji, gdy przedmiotem aportu jest grunt, na którym usytuowane są obiekty, to zdaniem tut. Organu nie można uznać ww. gruntu za teren niezabudowany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro na nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działki nr 34/5, 35/4, 36/4, 37/4, będącej przedmiotem planowanego aportu, znajdują się obiekty, o których mowa we wniosku, to nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokonując aportu tego gruntu dokonuje aportu gruntu niezabudowanego. Tym samym w rozpatrywanej sprawie planowane przez Wnioskodawcę wniesienie do Spółki aportem gruntu nie będzie mogło korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na powyższe należy przeanalizować warunki do zastosowania w przedmiotowej sprawie zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, jak wcześniej wskazano, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

* towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

* przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wynika z wniosku Zainteresowany nabył aktami notarialnymi trzy działki w roku 1992 i jedną działkę skomunalizował w roku 1993.

Uwzględniając zatem wyżej powołane orzeczenie TSUE podkreślić należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie został spełniony warunek dotyczący braku prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości przez Wnioskodawcę. Zaznaczyć należy, że podatek od towarów i usług został wprowadzony ustawą z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.). Jak wynika z okoliczności sprawy, Zainteresowany nabył aktami notarialnymi trzy działki w roku 1992, a zatem ww. nabycie miało miejsce przed ustanowieniem podatku od towarów i usług. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż jedną działkę skomunalizował w roku 1993. Nabycie w drodze komunalizacji jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, w odniesieniu do przedmiotowej czynności nie wystąpił podatek od towarów i usług. Tym samym w takich sytuacjach nie można mówić, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości lub, że takie prawo nie przysługiwało, ponieważ z uwagi na brak danego podatku dostawa nie mogła być nim obciążona. Zatem nie można uznać, iż skoro danego podatku w momencie nabycia nieruchomości nie było, to Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do jego odliczenia.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż z okoliczności sprawy nie wynika, że przedmiotowa nieruchomość gruntowa wykorzystywana była przez Wnioskodawcę wyłącznie do wykonywania czynności zwolnionych od podatku.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, iż nie zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Mając zatem na uwadze powyższe, uznać należy, że planowane przez Wnioskodawcę wniesienie do Spółki aportem gruntu podlegać będzie opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 23%, stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia aportem gruntu do Spółki z o.o. Natomiast wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla czynności wniesienia aportem gruntu do Spółki z o.o., został rozpatrzony odrębną interpretacją Nr 1061-IPTPP2.4512.224.2016.2.PRP.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.