1061-IPTPP1.4512.130.2017.1.MW

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2017 r. (data wpływu 21 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku wykazanego na fakturze oraz możliwości wystawienia faktury korygującej w związku z bezzasadnym naliczeniem podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

W dniu 21 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie:

* braku opodatkowania dostawy majątku upadłej (nieruchomości)

* obowiązku zapłaty podatku wykazanego na fakturze oraz możliwości wystawienia faktury korygującej w związku z bezzasadnym naliczeniem podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 17 listopada 2015 r., postanowieniem sądu, ogłoszono upadłość konsumencką osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej zamieszkałej w....

Wnioskodawcę ustanowiono syndykiem masy upadłości. Z dniem ogłoszenia upadłości konsumenckiej syndyk przejął od upadłej majątek, który wszedł w skład masy upadłości. Upadła wraz z mężem jest właścicielem majątku przejętego przez syndyka. Masa upadłości objęta zakresem wniosku została ustalona na podstawie art. 61, 62, 69 i 124 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2016 r.

W skład przejętego majątku wchodzi między innymi:

* samochód osobowy,

* nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem mieszkalnym na działce w... o powierzchni działki 1055 m² i powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego 112,12 m².

* nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem produkcyjnym na działce w... o powierzchni działki 1205 m² i powierzchni użytkowej budynku produkcyjnego 260 m².

Ww. majątek był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej przez męża upadłej działalności gospodarczej. Budynek mieszkalny służył jako budynek administracyjno-biurowy, a w budynku produkcyjnym były produkowane i magazynowane produkty służące działalności gospodarczej.

Samochód osobowy był również użytkowany w działalności gospodarczej męża upadłej. Mąż upadłej zlikwidował działalność gospodarczą 6 czerwca 2014 r., był zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Upadła (żona) nie prowadziła działalności gospodarczej (np. w formie jednoosobowej, w formie spółki osobowej), w której wykorzystywała nieruchomości/ruchomości objęte zakresem wniosku. Upadła nie jest i nie była czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Ww. nieruchomości/ruchomości nie były przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, użyczenia, leasingu, itp. Nieruchomości/ruchomości nie były przedmiotem spisu z natury upadłej, upadła nie prowadziła działalności gospodarczej.

Budynki objęte zakresem wniosku zostały wybudowane. Przy wytworzeniu ww. nieruchomości nie był odliczony podatek naliczony VAT. Wnioskodawca nie uzyskał odpowiedzi od upadłej i nie posiada informacji na temat czy na nieruchomości objętej zakresem wniosku były ponoszone nakłady powyżej 30% wartości początkowej. Nie odliczono podatku naliczonego VAT od ww. nieruchomości. Wnioskodawca nie posiada informacji czy nieruchomości objęte zakresem wniosku były wykorzystywane przez 5 lat po oddaniu ww. ulepszeń do użytkowania. Ww. nieruchomości nie były przedmiotem spisu z natury sporządzonego na dzień zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej przez męża upadłej, tj. na dzień 6 czerwca 2014 r. Nie odprowadzono podatku należnego od ww. nieruchomości, nie były one zamieszczone w spisie z natury na dzień zakończenia działalności gospodarczej męża upadłej. Nie rozliczono podatku od towarów objętych spisem.

Przy nabyciu samochodu osobowego nie odliczono podatku naliczonego. Wnioskodawca nie posiada informacji czy były ponoszone wydatki na części składowe do samochodu osobowego objętego zakresem wniosku. Przysługiwało prawo do odliczenia wydatków na samochód osobowy objęty zakresem wniosku. Nie był odliczony podatek naliczony od samochodu osobowego objętego zakresem wniosku. Ww. samochód nie był wykorzystywany wyłącznie do czynności zwolnionych.

Po zakończeniu działalności gospodarczej przez męża upadłej, tj. po dniu 6 czerwca 2014 r. nieruchomości/ruchomości wykorzystywał mąż upadłej do celów prywatnych.

Pomiędzy małżonkami przed dniem ogłoszenia upadłości żony nie było rozdzielności majątkowej.

Braki w dokumentach sprzed okresu upadłości, syndyk nie posiada dokumentów nabycia ani faktur zakupu ww. nieruchomości i ruchomości oraz utrudniony kontakt z reprezentantem upadłej uniemożliwia syndykowi głębszą analizę wszystkich zdarzeń poprzedzających ogłoszenie upadłości.

Stan faktyczny - syndyk sprzedał samochód osobowy i w imieniu upadłej wystawił fakturę VAT i odprowadził do Urzędu Skarbowego w... podatek VAT należny. Dostawa samochodu będącego przedmiotem wniosku nastąpiła 5 września 2016 r. przez syndyka. Faktura dotycząca sprzedaży ww. samochodu została wprowadzona do obrotu.

Zdarzenie przyszłe - syndyk w najbliższym czasie zamierza sprzedać nieruchomości zabudowane budynkiem mieszkalnym i budynkiem produkcyjnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, syndyk, sprzedając samochód osobowy, wystawił w imieniu upadłej fakturę VAT, w której wykazał kwotę podatku, zgodnie z art. 108 ust. 1 ustawy o podatku VAT był obowiązany do jego zapłaty.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku nieprawidłowo wystawionej faktury na dostawę samochodu osobowego, syndyk może do tej faktury wystawić fakturę korygującą bez podatku VAT i skorygować podatek VAT, zgodnie z art. 106j-106k ustawy o podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie ruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami, według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą, istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków, budowli lub ich części) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze sprzedażą ruchomości (samochodu osobowego) osoby fizycznej będącej w upadłości likwidacyjnej, zatem zasadnym jest odwołanie do przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 2171, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym - jak wskazał Wnioskodawca - przed 1 stycznia 2016 r. Przepisy określające postępowanie upadłościowe wobec osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej określone zostały w tytule V, część III ustawy - Prawo upadłościowe, jako postępowanie odrębne.

Zgodnie z art. 491¹ ustawy - Prawo upadłościowe, przepisy niniejszego tytułu stosuje się wobec osób fizycznych, których upadłości nie można ogłosić zgodnie z przepisami działu II tytułu I części pierwszej.

W sprawach nieuregulowanych w niniejszym tytule stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu upadłościowym obejmującym likwidację majątku upadłego, z tym że nie stosuje się przepisów art. 13, art. 21, art. 25, art. 36, art. 38, art. 40, art. 44-50, art. 55, art. 56, art. 73 ust. 5, art. 74, art. 165 ust. 1, art. 166, art. 167, art. 307 ust. 1 i art. 361 (art. 4912 ustawy - Prawo upadłościowe).

Stosownie do art. 61 ustawy - Prawo upadłościowe, z dniem ogłoszenia upadłości majątek upadłego staje się masą upadłości, która służy zaspokojeniu wierzycieli upadłego.

W skład masy upadłości wchodzi majątek należący do upadłego w dniu ogłoszenia upadłości oraz nabyty przez upadłego w toku postępowania upadłościowego, z wyjątkami określonymi w art. 63-67a (art. 62 ustawy - Prawo upadłościowe).

W myśl art. 124 ust. 1 ustawy - Prawo upadłościowe, z dniem ogłoszenia upadłości jednego z małżonków powstaje między małżonkami rozdzielność majątkowa, o której mowa w art. 53 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r. poz. 788, z późn. zm.). Jeżeli małżonkowie pozostawali w ustroju wspólności majątkowej, majątek wspólny małżonków wchodzi do masy upadłości, a jego podział jest niedopuszczalny.

Zgodnie art. 160 ust. 1 ustawy - Prawo upadłościowe, w brzmieniu obowiązującym w 2015 r., w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk, zarządca oraz nadzorca sądowy dokonują czynności na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym.

W myśl art. 173 ww. ustawy, syndyk niezwłocznie obejmuje majątek upadłego, zarządza nim, zabezpiecza go przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub zabraniem go przez osoby postronne oraz przystępuje do jego likwidacji.

W świetle cytowanych przepisów, upadły z mocy prawa traci zarząd oraz możliwość korzystania i rozporządzania majątkiem należącym do niego, jednakże ta okoliczność nie pozbawia upadłego statusu podatnika, do którego to stosuje się prawa i obowiązki wynikające z przepisów obowiązujących ustaw podatkowych.

We wszelkich postępowaniach, stroną w znaczeniu materialnym pozostaje upadły - to on jest podmiotem praw i obowiązków, natomiast syndykowi przysługuje legitymacja formalna do występowania w tych postępowaniach; jest on stroną w znaczeniu formalnym. W zakresie prawnopodatkowym działanie syndyka należy potraktować jako działanie przez pełnomocnika ze wszystkimi prawnymi tego stanu rzeczy konsekwencjami. W świetle powyższego, syndyk masy upadłości jest osobą odpowiedzialną w czasie trwania postępowania upadłościowego za realizację wszystkich obowiązków podatnika i płatnika przez upadłego.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca będący syndykiem masy upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, sprzedał samochód osobowy, który wszedł w skład masy upadłości. Upadła wraz z mężem jest właścicielem majątku przejętego przez syndyka. Ww. majątek był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej przez męża upadłej działalności gospodarczej. Mąż upadłej zlikwidował działalność gospodarczą 6 czerwca 2014 r., był zarejestrowanym podatnikiem VAT. Upadła (żona) nie prowadziła działalności gospodarczej, w której wykorzystywała samochód objęty zakresem wniosku. Upadła nie jest i nie była czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Ww. samochód nie był przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, użyczenia, leasingu, itp. Samochód nie był przedmiotem spisu z natury upadłej, upadła nie prowadziła działalności gospodarczej. Dostawa samochodu będącego przedmiotem wniosku nastąpiła 5 września 2016 r. przez syndyka. Faktura dotycząca sprzedaży ww. samochodu została wprowadzona do obrotu.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa, należy stwierdzić, że samochód będący przedmiotem wniosku nie był wykorzystywany przez upadłą do prowadzenia działalności gospodarczej, nie był też przedmiotem najmu, dzierżawy użyczenia, leasingu. Upadła nie czerpała z niego jakichkolwiek pożytków. Syndyk dokonał sprzedaży majątku prywatnego upadłej, który - przed dniem ogłoszenia upadłości - stanowił wspólność majątkową.

Mając powyższe na uwadze nie można uznać, że sprzedaż przez syndyka ww. samochodu, mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym nie można uznać upadłej z tytułu sprzedaży tego samochodu za podatnika podatku VAT.

Zatem sprzedaż przez syndyka przedmiotowego samochodu, niezwiązanego z prowadzoną przez upadłą działalnością gospodarczą, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 106a pkt 1 ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których ustawodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiona przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Jak wynika z zapisu art. 106b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

Stosownie do art. 108 ust. 1 ustawy w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Zgodnie z art. 108 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego.

Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Zakres i sposób, w jaki czynności dokonywane są przez podmioty winny być udokumentowane za pomocą faktur VAT, zawarty jest w ustawie o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeniu wydanym na jej podstawie. Katalog czynności dokumentowanych fakturami VAT obejmuje m.in. dokonanie sprzedaży.

Przez sprzedaż zaś - stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy-rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego.

Zatem wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura sporządzona, a nie wprowadzona do obrotu prawnego (nie została doręczona adresatowi), nie jest zatem fakturą wystawioną w rozumieniu wyżej cytowanego przepisu prawnego i nie stanowi podstawy do zapłaty podatku w niej wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy.

Podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura VAT jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki) i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

Faktura korygująca, stosownie do art. 106j ust. 2 ustawy, powinna zawierać:

Natomiast w przypadku gdy podatnik udziela opustu lub obniżki ceny w odniesieniu do wszystkich dostaw towarów lub usług dokonanych lub świadczonych na rzecz jednego odbiorcy w danym okresie, faktura korygująca, o której mowa w ust. 2, stosownie do art. 106j ust. 3 ustawy:

Z powyższego wynika, że faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Wystawia się je w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Uregulowania zawarte w ustawie mają na celu uniknięcie sytuacji, w której zmniejszenie podstawy opodatkowania i tym samym kwoty podatku należnego u sprzedawcy nie znajduje odzwierciedlenia w zmniejszeniu kwoty podatku naliczonego u nabywcy towarów i usług. Podatek należny u sprzedawcy jest bowiem podatkiem naliczonym u nabywcy towarów i usług.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jednocześnie, zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

Podstawę opodatkowania, stosownie do art. 29a ust. 10 ustawy, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

W myśl art. 29a ust. 13 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna - art. 29a ust. 14.

Ze wskazanych przepisów wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Tym samym, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Jednakże dokonanie korekty faktury jest możliwe jedynie w przypadku, gdy pierwotna faktura została wprowadzona do obrotu prawnego, tzn. została przyjęta (odebrana) przez nabywcę towaru lub usługi.

Należy podkreślić, że potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę powoduje akceptację zmiany wartości zawartych na fakturze i daje prawo do obniżenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego. Faktura korygująca bez potwierdzenia jej odbioru nie spełnia powyższej przesłanki i nie stanowi wystarczającej podstawy do takiego obniżenia. Zatem potwierdzenie odbioru faktury korygującej pełni istotną rolę w systemie podatku od towarów i usług opartym na metodzie fakturowej, gdyż zapobiega nieuzasadnionym i samowolnym obniżkom podstawy opodatkowania u dostawcy. Ponadto, faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur, bowiem celem wystawienia faktury korygującej jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości.

Zaznaczenia wymaga, że uregulowanie zawarte w art. 29a ust. 13 ustawy, ma na celu uniknięcie sytuacji, w której zmniejszenie podstawy opodatkowania i tym samym kwoty podatku należnego u sprzedawcy nie znajduje odzwierciedlenia w zmniejszeniu kwoty podatku naliczonego u nabywcy towarów i usług. Podatek należny u sprzedawcy jest bowiem podatkiem naliczonym u nabywcy towarów i usług. Z powyższego wynika, że skoro będący podstawą opodatkowania obrót ulega zmniejszeniu, to czynność taka, dokonywana przez sprzedawcę towarów i usług, powoduje konieczność zmniejszenia kwoty podatku naliczonego u nabywcy. W przeciwnym razie dochodziłoby do obniżenia kwoty lub zwrotu podatku, który w rzeczywistości nie został zapłacony. Oznacza to, że faktura korygująca musi dotrzeć do nabywcy, nabywca musi potwierdzić ten fakt, by wystawca miał możliwość obniżenia podstawy opodatkowania oraz podatku należnego w związku z wystawieniem tej faktury.

Mając na uwadze okoliczności sprawy i obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca wystawił fakturę dokumentującą dostawę samochodu będącego przedmiotem wniosku z wykazaną kwotą podatku VAT, to stosownie do art. 108 ust. 1 ustawy, był zobowiązany do jego uiszczenia.

Jednocześnie należy stwierdzić, że skoro zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy, Wnioskodawca jest uprawniony do wystawienia faktury korygującej mającej na celu skorygowanie stawki i kwoty podatku VAT. Przy czym, warunkiem uwzględnienia wystawionej faktury korygującej w rozliczeniu podatku od towarów i usług jest uzyskanie przez Wnioskodawcę potwierdzenia odbioru wystawionej faktury korygującej przez nabywcę, stosownie do art. 29a ust. 13 w związku z art. 29a ust. 14 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zatem w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla męża upadłej.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, tj. nie przeprowadza dowodów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej obowiązku zapłaty podatku wykazanego na fakturze oraz możliwości wystawienia faktury korygującej w związku z bezzasadnym naliczeniem podatku od towarów i usług. Wniosek w pozostałej części zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.