1061-IPTPB4.4511.207.2016.2.KSM - PIT w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem noclegów pracowników mobilnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2016 r. (data wpływu 30 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 października 2016 r. (data wpływu 2 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem noclegów pracowników mobilnych - jest prawidłowe.

W dniu 30 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 18 października 2016 r., nr 1061-IPTPB4.4511.207.2016.1.KSM, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 19 października 2016 r. (data doręczenia 25 października 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 25 października 2016 r. (data wpływu 2 listopada 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 28 października 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest polską spółką osobową, prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji nawozów i pasz. Spółka zatrudnia pracowników, w związku z czym jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: p.d.o.f.) z tytułu przychodów ze stosunku pracy uzyskiwanych przez tych pracowników.

W celu bezpośredniego dotarcia do klientów Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę doradców/przedstawicieli handlowych i kierowników sprzedaży (dalej: pracownicy mobilni). Miejscem pracy pracowników mobilnych (określonym w umowach o pracę) jest ograniczony obszar (województwo/kilka województw). Wynagrodzenie zasadnicze pracowników mobilnych nie jest powiększane o diety z tytułu podróży służbowych, jeśli pracownik przemieszcza się po obszarze, na którym realizuje zadania zlecone (służbowe). Pracownicy mobilni wykonują zadania w warunkach stałego przemieszczania się (spotkania z partnerami handlowymi, wizyty u dystrybutorów produktów). Ich wyjazdy nie są zjawiskiem wyjątkowym (incydentalnym), lecz należą do zakresu normalnych obowiązków pracowniczych (dodatkowo pracownicy mobilni mogą wykonywać zadania nadzorcze w ramach grup sprzedażowych). Przemieszczanie się pracowników mobilnych w ramach podległego obszaru nie jest traktowane jako podróż służbowa na podstawie regulacji prawa pracy. Dla realizacji obowiązków służbowych Wnioskodawca powierza pracownikom mobilnym samochody służbowe, które mają służyć do przemieszczania się po obszarze, na którym dany pracownik realizuje obowiązki. Z uwagi na zakres obowiązków (w tym obszar/zasięg terytorialny, po którym pracownik mobilny się porusza), możliwe są sytuacje, w których pracownik mobilny nie ma możliwości powrotu do miejsca zamieszkania na nocleg w danym dniu (lub ten powrót jest z punktu widzenia spółki nieekonomiczny). W takiej sytuacji, Wnioskodawca może zapewnić pracownikowi mobilnemu nocleg (pokrycie kosztów noclegu w miejscu wybranym przez pracownika przy akceptacji Wnioskodawcy - pokrycie kosztów przez przedpłatę lub zwrot poniesionych wydatków).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy w świetle art. 31 i art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., pokrycie (sfinansowanie poprzez zapłatę zaliczki lub zwrot wydatków) przez Wnioskodawcę wydatków na nocleg pracownika mobilnego w związku z realizacją obowiązków służbowych nie kreuje przychodu podlegającego opodatkowaniu po stronie pracownika mobilnego, a tym samym czy Wnioskodawca nie powinien obliczać i pobierać zaliczki p.d.o.f. od równowartości pokrywanych wydatków?

Zdaniem Wnioskodawcy, doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: p.d.o.f.), pokrycie (sfinansowanie poprzez zapłatę zaliczki lub zwrot wydatków) przez Wnioskodawcę wydatków na nocleg pracownika mobilnego w związku z realizacją obowiązków służbowych nie kreuje przychodu podlegającego opodatkowaniu po stronie pracownika mobilnego.

Jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W przedmiotowej sytuacji, nie powinno budzić wątpliwości, iż kwestią podlegającą rozważeniu jest możliwość uznania sfinansowania przez Wnioskodawcę noclegu pracownika mobilnego jako przychodu tego pracownika ze stosunku pracy. O ile zostanie uznane, że sfinansowanie noclegu skutkuje przysporzeniem pracownika mobilnego i jest korzyścią dla niego, po stronie pracownika mobilnego może wystąpić przychód podlegający opodatkowaniu (przychód z nieodpłatnych świadczeń w ramach stosunku pracy).

W ocenie Wnioskodawcy, dla oceny, czy po stronie pracownika mobilnego powstaje przysporzenie należy odwołać się do stanowiska wyrażonego przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Z tego orzeczenia wynika, iż przychód pracownika z nieopłatnych świadczeń w ramach stosunku pracy wystąpi, tylko jeśli:

* te świadczenia zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* te świadczenia zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* korzyść ze spełnienia tych świadczeń jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Wnioskodawcy, mając na względzie stanowisko wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w odniesieniu do interpretacji przepisów ustawy o p.d.o.f. w zakresie nieodpłatnych świadczeń w ramach stosunku pracy, należy uznać, iż sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów noclegu pracownika mobilnego (w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych) nie skutkuje przychodem tego pracownika. Wynika to z następujących argumentów:

* pracownik mobilny realizuje swoje obowiązki służbowe na danym obszarze i w ramach tego obszaru ma m.in. utrzymywać relacje z klientami oraz organizować akcje sprzedażowe; jeśli w danej sytuacji, powrót pracownika mobilnego do domu powodowałby brak możliwości spotkania się z kontrahentem w kolejnym dniu, to brak sfinansowania noclegu przez Wnioskodawcę oznacza, iż Wnioskodawca traci szansę na potencjalny przychód,

* sfinansowanie noclegu pracownikowi mobilnemu leży więc przede wszystkim w interesie Wnioskodawcy, którego biznes jest uzależniony m.in. od efektywności działań pracownika mobilnego (czas dojazdu, poziom wypoczęcia, to są elementy mające wpływ na efektywność pracownika mobilnego),

* pracownik mobilny faktycznie nie uzyskuje korzyści w związku ze sfinansowaniem noclegu przez Wnioskodawcę; alternatywą dla pracownika mobilnego byłaby podróż do miejsca zamieszkania i podróż powrotna - pracownik mobilny zrealizowałby to zadanie uzyskując podobny komfort pracy, natomiast interesy Wnioskodawcy mogłyby na tym ucierpieć,

* pracownik mobilny wróciłby do miejsca zamieszkania i nie poniósłby wydatku na nocleg; tak więc sfinansowanie tego kosztu przez Wnioskodawcę nie oznacza, że pracownik jest przysporzony (gdyby nie Wnioskodawca, to nie byłoby tego kosztu), czy zwiększają się jego aktywa.

Dlatego też to nie pracownik mobilny, a Wnioskodawca jest głównie zainteresowany tym, aby pracownik mobilny miał możliwość noclegu w miejscu pozwalającym mu na najbardziej efektywne realizowanie obowiązków służbowych.

W konsekwencji, jeśli główna korzyść w związku ze sfinansowaniem noclegu jest po stronie Wnioskodawcy, to nie można pracownikowi mobilnemu przypisać przysporzenia, czy też przychodu ze stosunku pracy. Koszt noclegu, nie będzie mieć odzwierciedlenia w przychodach pracownika mobilnego, a więc nie będzie podlegać opodatkowaniu (Wnioskodawca nie będzie pobierał zaliczki na p.d.o.f. z tego tytułu).

Powyższe stanowisko ma odzwierciedlenie w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych i praktyce organów podatkowych (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, czy interpretacja prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 10 lutego 2014 r., sygn. IPTPB1/415-710/13-4/MD, czy interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 12 września 2013 r., sygn. ILPB1/415-680/13-2/IM).

Na podstawie art. 31 ustawy o p.d.o.f. Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia i poboru zaliczek na p.d.o.f. od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłacanych swoim pracownikom (Wnioskodawca jest płatnikiem zaliczek na p.d.o.f. w stosunku do swoich pracowników). Dlatego też, z perspektywy Wnioskodawcy jako płatnika, kluczowe jest potwierdzenie, czy dane świadczenie stanowi przychód dla pracownika podlegający opodatkowaniu p.d.o.f. i czy od tego przychodu należy pobrać zaliczkę.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty te nie stanowią dla pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., a tym samym Wnioskodawca nie ma obowiązku poboru zaliczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy, o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest polską spółką osobową, prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji nawozów i pasz. Spółka zatrudnia pracowników, w związku z czym jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu przychodów ze stosunku pracy uzyskiwanych przez tych pracowników.

W celu bezpośredniego dotarcia do klientów Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę doradców/przedstawicieli handlowych i kierowników sprzedaży (pracownicy mobilni). Miejscem pracy pracowników mobilnych (określonym w umowach o pracę) jest ograniczony obszar (województwo/kilka województw). Wynagrodzenie zasadnicze pracowników mobilnych nie jest powiększane o diety z tytułu podróży służbowych, jeśli pracownik przemieszcza się po obszarze, na którym realizuje zadania zlecone (służbowe). Pracownicy mobilni wykonują zadania w warunkach stałego przemieszczania się (spotkania z partnerami handlowymi, wizyty u dystrybutorów produktów). Ich wyjazdy nie są zjawiskiem wyjątkowym (incydentalnym), lecz należą do zakresu normalnych obowiązków pracowniczych (dodatkowo pracownicy mobilni mogą wykonywać zadania nadzorcze w ramach grup sprzedażowych). Przemieszczanie się pracowników mobilnych w ramach podległego obszaru nie jest traktowane jako podróż służbowa na podstawie regulacji prawa pracy. Dla realizacji obowiązków służbowych Wnioskodawca powierza pracownikom mobilnym samochody służbowe, które mają służyć do przemieszczania się po obszarze, na którym dany pracownik realizuje obowiązki. Z uwagi na zakres obowiązków (w tym obszar/zasięg terytorialny, po którym pracownik mobilny się porusza), możliwe są sytuacje, w których pracownik mobilny nie ma możliwości powrotu do miejsca zamieszkania na nocleg w danym dniu (lub ten powrót jest z punktu widzenia spółki nieekonomiczny). W takiej sytuacji, Wnioskodawca może zapewnić pracownikowi mobilnemu nocleg (pokrycie kosztów noclegu w miejscu wybranym przez pracownika przy akceptacji Wnioskodawcy - pokrycie kosztów przez przedpłatę lub zwrot poniesionych wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii "nieodpłatnego świadczenia", zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, zgodnie z którym za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Warto zauważyć, że w wyrokach z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12 oraz z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12 Naczelny Sąd Administracyjny wyraża pogląd, że o ile bowiem umowa o pracę wskazuje jako miejsce świadczenia pracy określony region lub obszar całej Polski mamy do czynienia z pracownikami mobilnymi, u których podczas wyjazdów służbowych, mogą zdarzyć się sytuacje, że pracownicy będą zmuszeni nocować w miejscu wykonywania swoich czynności służbowych.

Uwzględniając zatem specyfikę pracy pracownika mobilnego oraz ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy. Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Jeżeli prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. W konsekwencji, Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że w tego rodzaju sytuacji zapewnienie przez pracodawcę bezpłatnego zakwaterowania pracownikowi mobilnemu, który z uwagi na zakres i charakter wykonywania pracy nie może w danym dniu wrócić do domu (stałego lub czasowego miejsca pobytu), nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowy od osób fizycznych.

W rozpatrywanej sprawie ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikom mobilnym, przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny, jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy - pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę - oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika.

Reasumując uznać należy, że sfinansowanie przez Wnioskodawcę wydatków na nocleg pracowników mobilnych nie stanowi (nie będzie stanowić) dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem wydatki te ponoszone są w interesie pracodawcy. Jednocześnie trzeba podkreślić, że przedmiotowe wydatki nie przyczyniły się (nie przyczynią się) do powiększenia aktywów przez pracowników lub uniknięcia przez nich wydatków, zatem nie sposób uznać, że pracownicy otrzymują (będą otrzymywać) jakiekolwiek przysporzenie majątkowe. W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie ciążą (nie będą ciążyły) obowiązki płatnika do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.