1061-IPTPB3.4511.680.2016.1.MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2016 r. (data wpływu 19 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem przez pracodawcę noclegów pracowników mobilnych - jest prawidłowe.

W dniu 19 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem przez sprzedawcę noclegów pracowników mobilnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

. Spółka z o.o. (dalej jako "Spółka", "Wnioskodawca") jest podmiotem działającym w branży handlowej, którego głównym przedmiotem działalności jest sprzedaż detaliczna artykułów spożywczych poprzez sieć własnych sklepów detalicznych i sklepów franczyzowych, które w większości zaopatrywane są przez magazyny własne Wnioskodawcy. Zarówno sklepy, jak i magazyny zlokalizowane są na terenie całej Polski. Na dzień złożenia wniosku sieć detaliczna... liczy łącznie 348 sklepów oraz 9 magazynów i dalej intensywnie się rozwija. Wnioskodawca jest Spółką z o.o. z siedzibą na terytorium Polski oraz płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Z uwagi na rozbudowaną sieć sklepów i magazynów, znajdującą się na terenie całego kraju, Spółka zatrudnia znaczne grono pracowników mobilnych.

"Pracownicy mobilni" w rozumieniu Spółki to pracownicy, którzy z uwagi na zakres obowiązków wykonują zadania służbowe poza siedzibą Wnioskodawcy, jednakże na obszarze, który zgodnie z zawartymi umowami o pracę stanowi stałe miejsce wykonywania pracy. Pracownicy mobilni faktycznie wykonują pracę w terenie, w warunkach częstego przemieszczania się, ich wyjazdy nie są zjawiskiem rzadkim i incydentalnym, lecz należą do zakresu normalnych obowiązków pracowniczych. Miejscem zatrudnienia pracownika mobilnego, określonym w umowie o pracę może być (w zależności od stanowiska na jakim jest on zatrudniony): obszar jednego województwa, obszar kilku województw lub obszar całego kraju.

Pracownicy mobilni w Spółce, to osoby zatrudnione w różnych działach i na różnych stanowiskach, dla których specyfika pracy i zakres obowiązków wymagają stałego przemieszczania się w ramach obszaru wynikającego z umowy o pracę. Do obowiązków służbowych pracowników mobilnych, wykonywanych w obszarze wskazanym w umowie o pracę, w zależności od działu w jakim są zatrudnieni należy m.in.:

Opisane wyżej zakresy obowiązków oraz wielkość obszarów, w których zgodnie z umową o pracę pracownicy mobilni świadczą pracę może powodować, że w poszczególnych dniach pracy, pracownicy mobilni wykonują swoje obowiązki służbowe w miejscowościach znacznie oddalonych od ich miejsca zamieszkania. W takiej sytuacji Wnioskodawca przewiduje możliwość skorzystania przez nich z noclegu w trakcie wyjazdu służbowego.

Z uwagi na to, że ww. zadania służbowe wykonywane są w stałym miejscu wykonywania pracy określonym w umowie o pracę, wyjazdy pracowników mobilnych nie są zdaniem Spółki "podróżami służbowymi" w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy. Z tego względu Spółka nie wypłaca pracownikom mobilnym diet i innych należności z art. 77⁵ § 2 Kodeksu pracy, w przypadku podróży służbowych. Specyfika zadań służbowych określona dla danego pracownika mobilnego, racjonalne planowanie tras wyjazdów oraz rozległość przydzielonego pracownikowi obszaru jako miejsca świadczenia pracy powodują, że zdarza się, że kończy on pracę w danym dniu w znacznej odległości od miejsca zamieszkania, by następnego dnia kontynuować pracę w tej samej okolicy. W takich sytuacjach w celu umożliwienia pracownikom należytego wykonania obowiązków służbowych, zapewnienia wymaganych Kodeksem pracy okresów odpoczynku dobowego, jak również ze względów ekonomicznych, Spółka zapewnia pracownikowi nocleg w hotelu. Spółka zapewnia nocleg pracownikom mobilnym wyłącznie w sytuacji, gdy charakter zadania służbowego, jak i odległość miejsca jego wykonania od miejsca zamieszkania pracownika, uzasadnia taką konieczność. W takim przypadku pracownik mobilny uzgadnia potrzebę skorzystania z noclegu z przełożonym, a następnie wydatki poniesione na ten cel są poddane merytorycznej i formalnej kontroli w Spółce na podstawie przedłożonych dokumentów potwierdzających ich poniesienie - faktur wystawionych na Spółkę jako nabywcę usług noclegowych. Opłacenie kosztów noclegu przez Wnioskodawcę następuje najczęściej w formie przelewu. Zdarzają się też sytuacje, że pracownicy mobilni uiszczają opłatę kartą służbową, bądź pokrywają koszty noclegów z własnych środków, a następnie Spółka zwraca im poniesione koszty. W ocenie Spółki, w uzasadnionych okolicznościach zapewnienie pracownikowi noclegu w trakcie wykonywania obowiązków pracowniczych, w obszarze stanowiącym miejsce pracy tego pracownika jest wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, służy pracodawcy w celu zwiększenia efektywności i wydajności pracownika, a w niektórych sytuacjach może powodować zmniejszenie poniesionych kosztów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość finansowanych przez Spółkę noclegów pracowników mobilnych w obszarze określonym w umowie jako miejsce pracy stanowi dla pracowników mobilnych przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a w konsekwencji, czy na Spółce ciąży obowiązek pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość finansowanych przez Spółkę noclegów nie stanowi dla pracowników mobilnych przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.; zwaną dalej: "ustawą PIT"), a w konsekwencji, na Spółce nie ciąży obowiązek pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu tych świadczeń.

Przepisy ww. ustawy, określają zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych i obowiązki płatników tego podatku.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, "opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku".

Zgodnie z art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT, dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, zaś z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, "za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych".

Dla prawidłowego określenia przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 fundamentalne znaczenie ma stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W tym wyroku Trybunał Konstytucyjny oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy PIT, przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane wyłącznie świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wykładnię Trybunału Konstytucyjnego stosują sądy w odniesieniu do orzekania w kwestii świadczenia pracodawcy polegającego na zapewnieniu pracownikom noclegów, przykładowo:

* Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12,

* Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12,

* Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 4 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2196/14,

* Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 810/14,

* Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 20 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Po 548/14.

oraz potwierdzają liczne interpretacje podatkowe Ministra Finansów, przykładowo:

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 2 lutego 2016 r., nr IPTPB3/4511-409/15-2/PM,

* interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: z dnia 28 stycznia 2016 r., nr IPPB4/4511-1378/15-2/JK2, z dnia 28 stycznia 2016 r., nr IPPB4/4511-1522/15-4/MS oraz z dnia 19 października 2015 r., nr IPPB4/4511-962/15-2/JK,

* interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 11 stycznia 2016 r., nr DD3.8222.2.412.2015.CRS (zmiana interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi,),

* indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 października 2015 r., nr ILPB2/4511-1-766/15-2/WS.

W opinii Spółki, poniesienie wydatku na nocleg pracownika mobilnego nie stanowi przychodu pracownika mobilnego pomimo, że skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które ten musiałby ponieść.

Jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego, Spółka zapewnia nocleg pracownikom mobilnym w trakcie realizacji zadań służbowych (w obszarze stanowiącym miejsce pracy pracownika mobilnego, określonym w jego umowie o pracę) wyłącznie w sytuacji, gdy charakter zadania służbowego, jak i odległość miejsca realizacji tego zadania od miejsca zamieszkania pracownika uzasadniają taką konieczność.

Należy podkreślić, że pracownik świadczący pracę poza swoim miejscem zamieszkania z polecenia pracodawcy korzysta z noclegu tylko i wyłącznie w związku ze świadczeniem pracy i nie korzystałby z niego, gdyby nie wykonywał polecenia pracodawcy - nie można więc w tym przypadku mówić o żadnym przysporzeniu po stronie pracownika. Z kolei, dla Spółki wydatek na nocleg pracownika stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych, mający na celu zwiększenie efektywności i wydajności pracy pracownika. Nieopłacalny z punktu widzenia Spółki byłby każdorazowy powrót pracownika do miejsca zamieszkania na nocleg w sytuacji, kiedy miejsce to jest oddalone od regionu, w którym aktualnie pracownik realizuje swoje zadanie, a kolejnego dnia pracownik ma realizować te zadania w tym właśnie regionie. Takie postępowanie byłoby dla Spółki nie tylko nieefektywne (Spółka jest zainteresowana zapłatą pracownikowi za realizację konkretnych zadań nie za przejazdy), lecz również mogłoby być nieopłacalne pod względem finansowym (niejednokrotnie koszty podróży tam i z powrotem przekraczałyby koszty noclegu).

Ponadto Spółka - jako pracodawca, zgodnie z przepisami art. 94 pkt 2 i 2a Kodeksu pracy, jest obowiązana organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy oraz organizować tę pracę w sposób zapewniający zmniejszenie jej uciążliwości dla pracownika, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie. Dodatkowo, poprzez zapewnienie noclegu pracownikowi mobilnemu w sytuacjach opisanych przez Wnioskodawcę, Spółka realizuje jeden z podstawowych obowiązków pracodawcy, czyli planowanie czasu pracy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy - zapewnienie pracownikowi nieprzerwanego 11-godzinnego odpoczynku dobowego.

Na tle przedstawionych okoliczności stanu faktycznego, przepisów prawa, a także w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. Spółka stoi na stanowisku, że sfinansowanie przez Spółkę kosztów noclegów dla pracowników mobilnych nie będzie generować po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy ani po stronie Spółki obowiązku pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu tych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i tylko dla nich zostały one wydane.

Końcowo - odnosząc się do powołanych tez wyroków sądów administracyjnych - wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.