1061-IPTPB3.4511.498.2016.1.PW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), w związku § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2016 r. (data wpływu 1 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykupienia przez pracodawcę polis ubezpieczeniowych dla pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 1 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykupienia przez pracodawcę polis ubezpieczeniowych dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Pracownicy. Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) odbywają podróże służbowe w rozumieniu art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, dalej: k.p.), w tym podróże służbowe poza granicami kraju.

W związku z tym, Wnioskodawca zawiera z ubezpieczycielami polisy ubezpieczeniowe, w tym polisę "..." (dalej: Ubezpieczenie), dającą ochronę pracownikom Spółki przebywającym w podróży służbowej poza granicami kraju (dalej: Pracownicy) m.in. w następującym zakresie:

* kosztów leczenia za granicą, w tym kosztów ratownictwa i nagłego leczenia stomatologicznego do kwoty 2 000 zł,

* kosztów leczenia następstw chorób przewlekłych,

* odpowiedzialności cywilnej,

* ubezpieczenie bagażu (utrata lub opóźnienie powyżej 4 godzin) obejmuje wyłącznie zwrot kosztów na podstawie dowodów zakupu niezbędnych w podróży przedmiotów osobistego użytku, które mają zastąpić przedmioty znajdujące się w bagażu powierzonym zawodowemu przewoźnikowi na podstawie odpowiedniego dokumentu przewozowego,

* kosztów obsługi prawnej i wynagrodzenia tłumacza,

* organizacji i pokrycia kosztów podróży osoby zastępującej w wykonywaniu obowiązków służbowych,

* kosztów pobytu osoby towarzyszącej/wezwanej do towarzyszenia w okresie hospitalizacji i powrotu do kraju pracownika, jeżeli jej obecność była konieczna i została zlecona na piśmie przez lekarza prowadzącego leczenie,

* kosztów wynajęcia kierowcy i pokrycia kosztów jego podróży i zakwaterowania w przypadku, gdy stan zdrowia pracownika potwierdzony pisemnie przez lekarza prowadzącego leczenie zagranicą, nie pozwalają mu na prowadzenie własnego pojazdu samochodowego w czasie powrotu do kraju, a osoba towarzysząca nie ma prawa jazdy;

* pomocy przy zablokowaniu konta - w przypadku utraty kart bankowych lub danych dostępu do konta udzielane są informacje gdzie i w jaki sposób można zablokować karty/konto,

* następstw nieszczęśliwych wypadków w podróży służbowej, w tym:

* nabycia środków pomocniczych, protez i innych przedmiotów ortopedycznych,

* przeszkolenia zawodowego inwalidów,

* odbudowy stomatologicznej zębów,

* kosztów pogrzebu.

Osobami ubezpieczonymi z tytułu wykupionego Ubezpieczenia są bezimiennie wskazani Pracownicy Spółki, przebywający w podróży służbowej poza granicami kraju (Ubezpieczenie przewiduje 10 000 osobodni w okresie ubezpieczenia). W związku z tym ewentualne świadczenia z tytułu Ubezpieczenia wypłacane będą Pracownikom (bądź osobie wskazanej przez pracownika na wypadek jego śmierci).

Płatność składek dokonywana jest przez Wnioskodawcę w okresach miesięcznych, na podstawie faktur wystawianych przez ubezpieczyciela. Do faktury załączany jest wykaz Pracowników, którzy w danym miesiącu odbyli zagraniczną podróż służbową, oraz ilość dni spędzonych w takiej podróży. Comiesięczna płatność stanowi zatem iloczyn osobodni oraz stawek składki za osobodzień.

Wnioskodawca zawarł Ubezpieczenie w celu ochrony swoich interesów, tj. przede wszystkim w celu ochrony przed ewentualnymi roszczeniami Pracowników względem Spółki, które mogłyby powstać w związku ze zrealizowaniem się ryzyk objętych zakresem Ubezpieczenia podczas podróży służbowej.

Obowiązki Wnioskodawcy w zakresie zwrotu określonych wydatków wynikają z następujących przepisów:

* art. 77⁵ § 1 k.p., zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową;

* § 19 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167; dalej: rozporządzenie), zgodnie z którym pracodawca obowiązany jest do zwrotu pracownikowi udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą oraz pokrycia kosztów transportu zwłok do Polski w razie zgonu pracownika za granicą;

* § 2 pkt 2 lit. d rozporządzenia, zgodnie z którym pracownikowi przysługuje, z tytułu krajowej bądź zagranicznej delegacji, zwrot innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Analogiczny cel miało zawarcie Ubezpieczenia z tytułu odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z art. 120 § 1 k.p., w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązanym do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca. Pracownik obowiązany jest, na podstawie art. 114 k.p., do pokrycia szkody poniesionej z tego tytułu przez pracodawcę, przy czym możliwość skutecznego dochodzenia takiego odszkodowania od pracownika zależna jest od jego aktualnej sytuacji majątkowej. Zatem wypłata świadczenia przez ubezpieczyciela na rzecz Pracownika w razie wyrządzenia przez niego szkody osobie trzeciej, ułatwiłaby Spółce dochodzenie odszkodowania od tego Pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie przez Spółkę Ubezpieczenia oraz opłacanie przez Nią składek z tego tytułu skutkuje otrzymaniem przez Pracowników nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiącego przychód ze stosunku pracy, w konsekwencji czego Wnioskodawca jako płatnik ma obowiązek obliczać i pobierać zaliczkę na podatek od tego przychodu, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie Ubezpieczenia oraz opłacanie składek z tego tytułu nie skutkuje otrzymaniem przez Pracowników nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym nie występuje On w tym zakresie w roli płatnika w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Dla określenia obowiązków płatnika koniecznym staje się zatem sięgnięcie do definicji przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, za które, w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z powyższym, w opisanym we wniosku zakresie Spółka występowałaby w roli płatnika tylko wtedy, jeżeli fakt opłacania przez Nią Ubezpieczenia powodowałby powstanie dla Pracowników przychodów ze stosunku pracy. W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym Pracownicy nie uzyskują żadnych przychodów z tytułu wykupionego przez Spółkę Ubezpieczenia, gdyż nie otrzymują oni od Wnioskodawcy żadnych przysporzeń określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności żadnych nieodpłatnych świadczeń.

Ocena danego świadczenia w kontekście zakwalifikowania go jako przychodu pracownika ze stosunku pracy musi być dokonywana z uwzględnieniem treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13). W ocenie Trybunału, za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być uznane tylko takie świadczenia, które:

* "po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)".

W związku z powyższym, niespełnienie choćby jednej z powyższych przesłanek wyklucza potraktowanie danego świadczenia jako nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opisanym stanie faktycznym Ubezpieczenie jest zawierane bezimiennie, dla wszystkich Pracowników Spółki, zatem udając się w podróż służbową Pracownik nie ma wyboru co do korzystania lub nie z tego świadczenia lub określenia w jakim zakresie chciałby z niego korzystać - jest nim objęty w całości automatycznie, a zatem nie jest spełniona pierwsza z określonych przez Trybunał Konstytucyjny przesłanek. Ponadto, Ubezpieczenie jest zawierane w interesie Spółki jako pracodawcy, a nie jej Pracowników, zatem przedmiotowe świadczenie nie spełnia także drugiego z wyżej wskazanych kryteriów.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca zawarł Ubezpieczenie w celu ochrony swoich interesów, tj. przede wszystkim w celu ochrony przed ewentualnymi roszczeniami Pracowników względem Spółki, które mogłyby powstać w związku ze zrealizowaniem się ryzyk objętych zakresem Ubezpieczenia podczas podróży służbowej realizowanej na polecenie, a więc w interesie Wnioskodawcy.

Na Wnioskodawcy ciąży bowiem szereg obowiązków w zakresie zwrotu określonych wydatków, wynikających z następujących przepisów:

* art. 77⁵ § 1 k.p., zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową;

* § 19 ust. 1 i 3 rozporządzenia, zgodnie z którym pracodawca obowiązany jest do zwrotu pracownikowi udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą (z wyjątkami określonymi w § 19 ust. 3 rozporządzenia) oraz pokrycia kosztów transportu zwłok do Polski w razie zgonu pracownika za granicą;

* § 2 pkt 2 lit. d rozporządzenia, zgodnie z którym pracownikowi przysługuje, z tytułu krajowej bądź zagranicznej delegacji, zwrot innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Przykładowo, w sytuacji nagłego zachorowania Pracownika odbywającego zagraniczną podróż służbową oraz ponoszenia w związku z tym przez niego kosztów hospitalizacji, wizyt lekarskich, zakupu niezbędnych lekarstw itp., to Spółka jako pracodawca obowiązana byłaby do zwrotu Pracownikowi takich wydatków. Zamiast tego, Wnioskodawca zawiera umowę Ubezpieczenia, która obejmuje swoim zakresem takie ryzyko i wówczas to ubezpieczyciel dokona odpowiedniej wypłaty na rzecz Pracownika. Zatem Spółka, opłacając Ubezpieczenie, działa w swoim interesie, gdyż ponosząc koszt składek ubezpieczeniowych, eliminuje ryzyko wypłaty znacznie wyższej kwoty na rzecz Pracownika, który może np. ciężko zachorować podczas zagranicznej podróży służbowej. Ubezpieczenie zapewnia również Pracodawcy pokrycie kosztów organizacji zastępstwa w wykonywaniu zadań służbowych niezdolnego do pracy Pracownika.

Poza ubezpieczeniem kosztów leczenia, wykupywane przez Pracodawcę Ubezpieczenie obejmuje: następstwa nieszczęśliwych wypadków, odpowiedzialność cywilną oraz inne opisane wyżej świadczenia. Wnioskodawca uznał bowiem, że w przypadku zaistnienia określonych zdarzeń podczas podróży służbowej pracownika za granicą lub związanych z tą podróżą, istnieje ryzyko konieczności zwrotu na podstawie przepisu § 2 pkt 2 lit. d rozporządzenia, innych niezbędnych udokumentowanych wydatków. Pracodawca, zawierając umowę Ubezpieczenia o określonym zakresie wskazał tym samym rodzaj innych niezbędnych wydatków, jakie poprzez firmę ubezpieczeniową będzie zwracał Pracownikowi na wypadek ziszczenia się określonych w umowie ubezpieczenia okoliczności.

Również zawierając ubezpieczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej, Wnioskodawca miał na celu ochronę swoich interesów. Zgodnie z art. 120 § 1 k.p., w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązanym do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca. Jednakże ostatecznie to pracownik obowiązany jest, na podstawie art. 114 k.p., do pokrycia szkody poniesionej z tego tytułu przez pracodawcę. Zatem, wypłata świadczenia przez ubezpieczyciela na rzecz Pracownika w razie wyrządzenia przez niego szkody osobie trzeciej, ułatwi Spółce dochodzenie odszkodowania od tego Pracownika.

Ponadto, nie sposób uznać, że ponoszone przez Pracodawcę wydatki na Ubezpieczenie przynoszą Pracownikom korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść gdyż:

* po pierwsze, Pracownik nigdy nie poniósłby tego typu wydatków, gdyby nie podróże służbowe odbywane na polecenie pracodawcy, dlatego też nie sposób mówić o żadnej korzyści Pracownika z tego tytułu,

* po drugie, Pracodawca byłby zobowiązany do zwrócenia tych wydatków Pracownikowi na podstawie przepisów prawa.

Zatem także trzecie wskazanie przez Trybunał Konstytucyjny kryteriów nie jest spełnione.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że w zakresie opisanym w stanie faktycznym Pracownicy nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Wykupienie bowiem polisy - jako inne świadczenie nieodpłatne - po pierwsze: zostaje dokonane w interesie pracodawcy; po drugie nie stanowi świadczenia, które pracownik musiałby ponieść; takiego obowiązku wynikającego z przepisów prawa brak po stronie pracownika. W związku z tym, Spółka nie występuje w roli płatnika w zakresie wartości opłacanych przez Nią składek z tytułu Ubezpieczenia.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych, m.in. wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 29 grudnia 2015 r. (nr IPTPB3/4511-262/15-2/MS) oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 września 2015 r. (nr IBPB-2-/4511-290/15/AD).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższych regulacji wynika, że, przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Z przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Stosownie do art. 808 § 1 zdanie pierwsze ww. ustawy - ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że pracownicy Spółki odbywają podróże służbowe, w tym podróże służbowe poza granicami kraju. W związku z tym, Wnioskodawca zawiera z ubezpieczycielami polisy ubezpieczeniowe, w tym polisę "...", dającą ochronę pracownikom Spółki przebywającym w podróży służbowej poza granicami kraju m.in. w zakresie kosztów leczenia za granicą, kosztów leczenia następstw chorób przewlekłych, odpowiedzialności cywilnej etc.

Osobami ubezpieczonymi z tytułu wykupionego Ubezpieczenia są bezimiennie wskazani Pracownicy Spółki, przebywający w podróży służbowej poza granicami kraju. Płatność składek dokonywana jest przez Wnioskodawcę w okresach miesięcznych, na podstawie faktur wystawionych przez ubezpieczyciela.

Wnioskodawca wskazał, że celem zawarcia umowy ubezpieczenia jest ochrona Spółki przed ewentualnymi roszczeniami pracowników, które mogłyby powstać w związku ze zrealizowaniem się wymienionych powyżej ryzyk podczas podróży służbowej pracowników. Definicję pojęcia "podróż służbowa" zawiera art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisem, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167), z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Z kolei, § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą.

Na podstawie § 19 ust. 2 ww. rozporządzenia, zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, następuje ze środków pracodawcy, z wyjątkiem świadczeń gwarantowanych udzielonych zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej, o których mowa w art. 5 pkt 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.). Nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów (§ 19 ust. 3 ww. rozporządzenia).

W razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju (§ 19 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947) uznał, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są zgodne z art. 2 w zw. z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. W uzasadnieniu wyroku Trybunał sprecyzował, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. Zdaniem Trybunału, kryterium wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie podatnika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał na podstawie analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być uznane świadczenia, które:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (tj. skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* stanowią wymierną i przypisaną indywidualnemu pracownikowi korzyść (niedostępną w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wskazać należy, że uznanie danego świadczenia ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy powinno opierać się na przesłankach wynikających z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, których interpretacja, zapewniająca zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, została przedstawiona w wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, uznać należy, że wykupienie polisy ubezpieczeniowej dla pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z wniosku, poniesienie przez pracodawcę kosztów wykupienia polisy ubezpieczeniowej we wskazanym zakresie (w zakresie kosztów leczenia za granicą, kosztów leczenia następstw chorób przewlekłych, odpowiedzialności cywilnej etc.), powoduje zabezpieczenie się pracodawcy przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem na rzecz pracownika udokumentowanych wydatków na wypadek ziszczenia się określonych w umowie ubezpieczenia okoliczności, do czego obliguje Wnioskodawcę przywołany powyżej art. 19 rozporządzenia. Zatem pracownicy, którym Wnioskodawca zleca wyjazd służbowy za granicę nie uzyskują żadnych korzyści z tytułu wykupionego przez Wnioskodawcę ubezpieczenia, co oznacza, że z tego tytułu nie powstaje przychód dla pracownika.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, powołane przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947) stwierdzić należy, że opłacenie przez Wnioskodawcę składek z tytułu zawarcia polis ubezpieczeniowych nie spowoduje wystąpienia nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym nie powstanie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Zatem na Wnioskodawcy nie będą z tego tytułu ciążyć obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.