1061-IPTPB3.4511.400.2016.2.JZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2016 r. (data wpływu 15 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 marca 2016 r. (data wpływu 21 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wartości początkowej środków trwałych wchodzących w skład przedsiębiorstwa - jest prawidłowe.

W dniu 15 marca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wartości początkowej środków trwałych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: "Wnioskodawca").

Wnioskodawca jest wspólnikiem - komandytariuszem spółki komandytowej (dalej: "Spółka Komandytowa"). Spółka powstała w dniu 29 października 2015 r. z przekształcenia spółki komandytowo-akcyjnej (dalej: "Spółka"), w której Wnioskodawca był akcjonariuszem.

Spółka do momentu zmiany formy prawnej ze spółki komandytowo-akcyjnej na spółkę komandytową nie była podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, co potwierdził Minister Finansów wydając interpretacje indywidualne w dniu 29 grudnia 2014 r., sygn. IPTPB3/423-338/14-5/KJ, IPTPB3/423-338/14-7/KJ, IPTPB3/423-338/14-4/KJ, IPTPB3/423-338/14-6/KJ. Wymienione interpretacje indywidualne wskazują, że Spółka stałaby się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych począwszy od dnia 1 listopada 2015 r., jednak w dniu 29 października 2015 r. Spółka Komandytowa, powstała z przekształcenia Spółki, została zarejestrowana w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Spółka (czyli Spółka Komandytowa przed zmianą formy prawnej, dalej także: "Pożyczkobiorca") zawarła z inną spółką (dalej: "Pożyczkodawca") umowę pożyczki (dalej: "Umowa Pożyczki"). Umowa Pożyczki została zawarta w dniu 17 sierpnia 2015 r.

Na podstawie Umowy Pożyczki, Pożyczkodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na komercyjnym udzielaniu pożyczek, zobowiązał się do przeniesienia na własność Pożyczkobiorcy określonej ilości pieniędzy wynikającej z Umowy Pożyczki, a Pożyczkobiorcy przysługiwała wobec Pożyczkodawcy wierzytelność (roszczenie) o wydanie przedmiotu pożyczki - o przeniesienie własności określonej ilości pieniędzy. Pożyczkobiorca na podstawie Umowy pożyczki zobowiązał się do zwrotu całej kwoty otrzymanej Pożyczki na dzień 30 sierpnia 2020 r. Zgodnie z Umową Pożyczki odsetki należne Pożyczkodawcy od kwoty Pożyczki mają być rozliczane w okresach miesięcznych. Wysokość odsetek należnych od kwoty Pożyczki ustalana jest w oparciu o wartość indeksu WIBOR.

Zawarta Umowa Pożyczki stanowiła umowę pożyczki, o której mowa w art. 720 Kodeksu cywilnego. Z uwagi na fakt, iż Pożyczkodawca nie był w stanie wypełnić swojego zobowiązania do spełnienia świadczenia w postaci przeniesienia własności ilości pieniędzy wynikającej z Umowy Pożyczki, Pożyczkobiorca i Pożyczkodawca zawarli umowę datio in solutum - "Umowę przeniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w celu zwolnienia się ze zobowiązania" (w dniu 21 października 2015 r.), dalej: "Umowa datio in solutum".

Na podstawie Umowy datio in solutum Pożyczkodawca w miejsce świadczenia pieniężnego z tytułu udzielenia pożyczki spełnił inne świadczenie, polegające na przeniesieniu składników majątkowych w postaci zespołu składników materialnych i niematerialnych stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa (dalej także: "ZCP"). Zgodnie z zawartą Umową datio in solutum Pożyczkodawca oświadczył, iż w celu zwolnienia się z obowiązku wypłaty części kapitału pożyczki, zgodnie z Umową Pożyczki przenosi na rzecz Pożyczkobiorcy opisaną w treści Umowy datio in solutum zorganizowaną część przedsiębiorstwa, a Pożyczkobiorca oświadczył, że wyraża na to zgodę. Czynność przeniesienia ZCP, w miejsce wykonania świadczenia pieniężnego, celem zwolnienia się ze zobowiązania (dokonywana za zgodą wierzyciela) mieści się w ramach "datio in solutum", zgodnie z przepisem art. 453 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Dłużnik za zgodą wierzyciela może dla zwolnienia się z zobowiązania spełnić więc inne świadczenie.

Umowa Pożyczki została zatem zmieniona poprzez zawarcie Umowy datio in solutum, na mocy której strony umowy postanowiły, że część kapitału pożyczki zamiast wypłaty kwoty pieniężnej, zostanie przez Pożyczkodawcę wydana w formie niepieniężnej. Żadne inne postanowienia Umowy Pożyczki nic zostały zmienione w Umowie datio in solutum. Poprzez zawarcie Umowy datio in solutum i wydanie ZCP, Pożyczkodawca zwolnił się z części swojego zobowiązana do wypłaty kwoty pieniężnej z tytułu Umowy Pożyczki.

W skład ZCP wchodziły między innymi środki trwałe, wartości niematerialne i prawne (w tym prawa ochronne na znak towarowy) oraz inne składniki majątkowe. Wraz z wydaniem ZCP przez Pożyczkodawcę na rzecz Spółki, Spółka przejęła również zobowiązania (długi) funkcjonalnie związane z ZCP. Wartość rynkowa ZCP została określona przez Pożyczkodawcę oraz Pożyczkobiorcę w zawartej Umowie datio in solutum. Ustalając wartość rynkową ZCP strony umowy wzięły pod uwagę m.in. wartość rynkową nieruchomości wchodzącą w skład ZCP, która wynikła z operatorów szacunkowych sporządzonych przez rzeczoznawcę majątkowego; wartość rynkową kluczowych środków trwałych określoną w wycenach sporządzonych przez rzeczoznawcę majątkowego; wartość rynkową znaku towarowego określoną w wycenie sporządzonej przez zewnętrznego eksperta specjalizującego się w wycenie marek i znaków produktowych; wartość związanych z ZCP środków pieniężnych; wartość związanych z ZCP i przejmowanych zobowiązań. Przyjęta przez strony Umowy Pożyczki wartość rynkowa ZCP przewyższała wartość rynkową składników majątkowych wchodzących w skład ZCP oraz wartość związanych z ZCP środków pieniężnych, pomniejszoną o wartość zobowiązań związanych z ZCP.

Podstawą prawną przejęcia przez Pożyczkobiorcę zobowiązań funkcjonalnie związanych ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa był m.in. przepis art. 519 Kodeksu cywilnego. Strony Umowy datio in solutum, dopełniły wszystkich obowiązków wskazanych w art. 519 Kodeksu cywilnego, w tym uzyskania zgód. W zależności od rodzaju przejętych zobowiązań, Spółka podpisała z wierzycielami ZCP stosowne umowy. Fakt przejęcia zobowiązań oraz kwota przejętych zobowiązań zostały uwzględnione w zawartej Umowie datio in solutum. Nabyte ZCP stanowiło u Pożyczkodawcy Wydział Marketingu i Zarządzania Majątkiem Trwałym, z którym związane były m.in. następujące składniki majątkowe: nieruchomości, prawo do znaku towarowego, aktywa trwale oraz wartości niematerialne i prawne, środki pieniężne, prawa wynikające z zawartych umów, pracownicy, zobowiązania.

Opisane ZCP stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 5a pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.; dalej: "Ustawa o PIT"). Kwota kapitału pożyczki, z której obowiązku wypłaty został zwolniony Pożyczkodawca, na skutek przeniesienia ZCP na Spółkę, odpowiadała wartości rynkowej ZCP z uwzględnieniem zobowiązań przejmowanych przez Spółkę. Suma wartości rynkowej składników majątkowych wchodzących w skład ZCP była niższa niż kwota kapitału pożyczki, z której obowiązku wypłaty został zwolniony Pożyczkodawca, na skutek przeniesienia ZCP na Spółkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jako wspólnik Spółki Komandytowej, jest uprawniony do rozpoznawania jako koszt uzyskania przychodu przypadającej na Niego - zgodnie z przysługującym Mu udziałem w zysku Spółki Komandytowej - części odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład ZCP, przyjmując za ich wartość początkową ich wartość rynkową, zgodnie z art. 22g ust. 14 pkt 1 Ustawy o PIT.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na ww. pytanie w zakresie zdarzenia przyszłego, natomiast w zakresie zaistniałego stanu faktycznego zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest On uprawniony jako wspólnik Spółki Komandytowej, z uwagi na treść przepisu art. 22g ust. 12 Ustawy o PIT, do rozpoznawania jako koszt uzyskania przychodu przypadającej na Niego - zgodnie z przysługującym mu udziałem w zysku Spółki Komandytowej (stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PIT) - części odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład ZCP - zgodnie z art. 22 ust. 8 Ustawy o PIT, przyjmując za ich wartość początkową ich wartość rynkową - zgodnie z art. 22g ust. 14 pkt 1 Ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, przed przekształceniem Spółki w Spółkę Komandytową, w ewidencji Spółki, wartość początkowa środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nabytych przez Spółkę w ramach ZCP powinna zostać określona zgodnie z dyspozycją art. 22g ust. 14 pkt 1 Ustawy o PIT, tj. w ich wartości rynkowej. Spółka nabyła ZCP Pożyczkodawcy w związku z wykonaniem przez niego umowy dotyczącej świadczenia w miejsce wypełnienia. Podstawą prawną nabycia przez Spółkę tytułu prawnego do ZCP była zatem instytucja prawna, o której mowa w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny ("Kodeks Cywilny"). Przepis art. 453 Kodeksu Cywilnego stanowi, że jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. W literaturze prawniczej wskazuje się, że świadczenia w miejsce wykonania (tzw. datio in solutum) jest "umową, mocą której obie strony wyrażają zgodę na umorzenie dotąd istniejącego zobowiązania, jeśli dłużnik zamiast pierwotnie ustalonego spełni inne świadczenie" (E. Gniewek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, wydanie 4, Legalis, komentarz do art. 453 k.c., nb 1).

Na podstawie umowy datio in solutum dochodzi zatem do wygaśnięcia istniejącego pomiędzy stronami zobowiązania poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż świadczenie pierwotne - tj. świadczenie objęte treścią zobowiązania wynikającego z pierwotnej umowy. Zobowiązanie wygasa wówczas tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (tekst jedn.: spełnienie świadczenia pierwotnego), przy czym ze względu na realny charakter datio in solutum konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania jest rzeczywiste (faktyczne) spełnienie świadczenia (zastępczego) przez dłużnika. Tym samym należy uznać, że umowa datio in solutum ma charakter odpłatnej umowy rozporządzającej, ponieważ wierzyciel w miejsce dotychczasowego roszczenia uzyskuje inne świadczenie. Płatność za świadczenie (wynagrodzenie) nie musi mieć bowiem charakteru pieniężnego, może oznaczać również uzyskanie świadczenia wzajemnego w postaci np. zapłaty w naturze.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub prawa w celu wygaśnięcia istniejącego zobowiązania, jest odpłatnym zbyciem tej rzeczy lub prawa, nie następuje bowiem pod tytułem darmym. Spółka nie otrzymała więc ZCP "za darmo", lecz zamiast spełnienia przez jej dłużnika (Pożyczkodawcę) zobowiązania do przeniesienia na własność Spółki określonej ilości pieniędzy, wynikającej z umowy pożyczki.

W odniesieniu do zdarzenia faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę oznacza to, że poprzez przeniesienie na Spółkę przez Pożyczkodawcę ZCP doszło do wygaśnięcia zobowiązania do przeniesienia na własność Spółki określonej ilości pieniędzy. Nabycie ZCP będzie zatem, na gruncie Ustawy o PIT nabyciem odpłatnym, spowoduje bowiem częściowe wygaśnięcie wierzytelności Spółki wobec Pożyczkodawcy. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że skutki nabycia ZCP w przedstawionym zdarzeniu przyszłym będą takie same jak w przypadku zakupu ZCP. Ze względu na to, że nabycie ZCP w ramach wykonania umowy datio in solutum będzie miało charakter odpłatny, zastosowanie powinny znaleźć przepisy ustawy o PIT dotyczące zakupu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Za cenę zakupu powinna być przyjęta wartość świadczenia, z którego - w wyniku wykonania umowy datio in solutum - zwalniany jest Pożyczkodawca, a więc część kwoty kapitału potyczki.

Sposób ustalania wartości początkowej firmy został określony w art. 22g ust. 2 Ustawy o PIT. Z przepisu tego wynika, że wartość początkową firmy stanowi dodatnia różnica pomiędzy ceną nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a wartością rynkową składników majątkowych wchodzących w skład kupionego, przyjętego do odpłatnego korzystania albo wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, odpowiednio z dnia kupna, przyjęcia do odpłatnego korzystania albo wniesienia do takiej spółki. Zgodnie z art. 22g ust. 3 Ustawy o PIT, cenę nabycia (tekst jedn.: cenę występującą przy różnych formach odpłatnego nabycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych) stanowi kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepis art. 22g ust. 1 pkt 6 Ustawy o PIT stanowi, że: "Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia, o którym mowa w art. 14 ust. 2e - wartość wierzytelności (należności) uregulowanej w wyniku wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w tym przepisie; przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio;"

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 14 Ustawy o PIT, w razie nabycia w drodze kupna lub przyjęcia do odpłatnego korzystania przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, łączną wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi:

Biorąc pod uwagę powyższe, przepisy art. 22g ust. 2 oraz art. 22g ust. 14 Ustawy o PIT mają zastosowanie do nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w drodze umowy sprzedaży oraz innych sposobów odpłatnego nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, które na gruncie Ustawy o PIT są traktowane identycznie jak sprzedaż. W analizowanej sprawie cenę nabycia ZCP w rozumieniu art. 22g ust. 1 pkt 6 Ustawy o PIT będzie stanowić wartość wierzytelności uregulowanej w wyniku wykonania świadczenia niepieniężnego.

Podsumowując, skoro suma wartości rynkowej składników majątkowych wchodzących w skład ZCP była niższa niż kwota kapitału pożyczki, z której obowiązku wypłaty został zwolniony Pożyczkodawca, na skutek przeniesienia ZCP na Spółkę, należy stwierdzić, że w niniejszej sytuacji wystąpiła dodatnia wartość firmy.

W związku z powyższym, na podstawie art. 22g ust. 14 pkt 1 Ustawy o PIT, Spółka jako nabywca ZCP, była uprawniona do określenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład ZCP według ich wartości rynkowej. Zgodnie z art. 22a Ustawy o PIT, amortyzacji podlegają określone w tym przepisie środki trwałe. Zgodnie z art. 22b Ustawy o PIT; amortyzacji podlegają określone w tym przepisie wartości niematerialne i prawne.

Zatem, odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład ZCP, ustalonej w sposób opisany przez Wnioskodawcę powyżej, będą stanowić zgodnie z art. 22 ust. 8 Ustawy o PIT koszt uzyskania przychodów jako odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stosownie do opisanego stanu faktycznego, po nabyciu ZCP dokonano przekształcania Spółki w Spółkę Komandytową.

Zgodnie z art. 22g ust. 12 Ustawy o PIT w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Wskazać należy, iż podatnikami podatku dochodowego Spółki Komandytowej są jej wspólnicy, którzy zobowiązani są do rozpoznawania jako przychody i koszty podatkowe przychodów i kosztów Spółki Komandytowej - zgodnie z przysługującym im wedle umowy spółki udziałem w zysku Spółki Komandytowej. Spółka Komandytowa jest bowiem spółką niebędącą osobą prawną w rozumieniu art. 5a pkt 26 Ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o PIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz łączy się z pozostałymi przychodami. Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 Ustawy o PIT, powyższą zasadę stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Stosownie do powyżej zaprezentowanego stanowiska Wnioskodawcy, Spółka jako nabywca ZCP, była uprawniona do określenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład ZCP według ich wartości rynkowej. Na podstawie art. 22g ust. 12 Ustawy o PIT, ustalona we wskazany sposób wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład ZCP, stanowić będzie podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki Komandytowej będącego osobą fizyczną - zgodnie z przysługującym Mu według umowy spółki udziałem w zysku Spółki Komandytowej.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych w analogicznych stanach faktycznych. Przykładowo można wskazać:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy.

Jednocześnie zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie zakresu i stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego. Nie odnosi się natomiast do powołanych w stanowisku Wnioskodawcy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ nie były one przedmiotem zapytania.

Końcowo należy nadmienić, że tutejszy Organ w niniejszej interpretacji indywidualnej prawa podatkowego zajmuje stanowisko tylko w kwestii, która była przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest zaś ocena dopuszczalności prawnej zawarcia umowy datio in solutum opisanej we wniosku w zdarzeniu przyszłym. Jest to bowiem kwestia regulowana przez odrębne przepisy (przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - Dz. U. z 2016 r. poz. 380), niebędące przepisami prawa podatkowego, a tym samym niemogące być przedmiotem indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.