1061-IPTPB3.4511.31.2016.2.AC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2016 r. (data wpływu 18 stycznia 2016 r.), uzupełniony pismem z dnia 24 marca 2016 r. (data wpływu 30 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczenia pieniężnego w związku z rozwiązaniem umowy o pracę - jest prawidłowe.

W dniu 18 stycznia 2016 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczenia pieniężnego w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), pismem z dnia 15 marca 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.31.2016.1.AC (doręczonym w dniu 21 marca 2016 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 30 marca 2016 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 25 marca 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

W spółce akcyjnej, w której do dnia 30 czerwca 2015 r. Wnioskodawca był zatrudniony, w związku z prowadzonym procesem restrukturyzacji na lata 2013-2015, obejmującym między innymi zwolnienia pracowników, zostało zawarte "Porozumienie w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść" pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi dotyczące rozwiązywania umów z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników. Na mocy § 1 ust. 4 ww. porozumienia zwalnianym pracownikom, pod warunkiem dobrowolnego przystąpienia do "programu dobrowolnych odejść" przez konkretnego pracownika, przyznano następujące świadczenia pieniężne:

Wedle postanowień wyżej wymienionego porozumienia, powyższe świadczenia zostają przyznane w związku z prowadzonym procesem restrukturyzacji na lata 2013-2015 i mają na celu złagodzenie skutków wynikających z procesów restrukturyzacji spółki, a w szczególności mają związek ze zwolnieniami pracowników z przyczyn niedotyczących pracowników.

Porozumienie w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść nie posługuje jednak się pojęciem "odszkodowanie" lub "zadośćuczynienie" i nie nazywa wymienionych we wniosku świadczeń "odszkodowaniem" lub "zadośćuczynieniem" pomimo, że z charakteru i celu zawartego porozumienia można wprost wywnioskować, że świadczenie to ma taki właśnie charakter.

Zgodnie z § 1 ust. 4 porozumienia: "Pracownik, który przystąpił do Programu Dobrowolnych Odejść, po zaakceptowaniu przez Pracodawcę podpisze porozumienie stron o rozwiązaniu umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika i otrzyma następujące świadczenia:

Dalsze postanowienia porozumienia stanowią, że maksymalna, łączna wysokość ww. świadczeń nie mogła przekroczyć kwoty 60 000 zł, przy czym kwota ta była waloryzowana począwszy od 1 stycznia 2014 r. o wskaźnik inflacji ogłaszany corocznie przez GUS. Wypłata świadczeń wynikających z porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść, po dokonaniu potrąceń zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, realizowana będzie w terminie 10 dni od daty rozwiązania umowy o pracę.

Ponadto, w porozumieniu zapisano, że Zasady Programu Dobrowolnych Odejść dotyczą zwolnień indywidualnych pracowników dokonywanych w trybie art. 10 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Wnioskodawca przystąpił do programu dobrowolnych odejść i wyraził zgodę na rozwiązanie z Nim umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników na mocy porozumienia stron z dniem 30 czerwca 2015 r. Zgodnie z zawartym porozumieniem i programem dobrowolnych odejść, Wnioskodawca otrzymał w dniu 7 lipca 2015 r. od pracodawcy świadczenie pieniężne w łącznej wysokości 68 612 zł brutto, zgodnie z postanowieniami wyżej wymienionego porozumienia określonymi w § 1 ust. 4 pkt a) i b) oraz ust. 5 i 6 porozumienia. Świadczenie pieniężne w wysokości 68 612 zł brutto obejmowało zarówno świadczenie pieniężne w stałej kwocie 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w spółce (określone w § 1 ust. 4 pkt a) oraz odprawę wynikającą z ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (określoną w § 1 ust. 4 pkt b).

Pracodawca wypłacając powyższą kwotę Wnioskodawcy nie dokonał szczegółowego wyodrębnienia kwoty odprawy wynikającej z ww. ustawy (świadczenia określonego w § 1 ust. 4 pkt b) od pozostałej kwoty określonej w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia, tj. kwoty stałej 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą wyliczoną za każdy rok pracy w spółce, jednak ustalenie wysokości takiej odprawy przysługującej Wnioskodawcy jest możliwe z uwagi na fakt, że jej wysokość regulowana jest przepisami powszechnie obowiązującego prawa.

Od wypłaconych Wnioskodawcy świadczeń przewidzianych w porozumieniu pracodawca odprowadził zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że: W dokumencie przyznającym świadczenie, tj. porozumieniu w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść z dnia 26 kwietnia 2013 r., jak i w piśmie kierowanym bezpośrednio do Wnioskodawcy z dnia 9 czerwca 2015 r., pracodawca nie posługuje się pojęciem "odszkodowanie" lub "zadośćuczynienie" i nie nazywa wymienionych we wniosku świadczeń "odszkodowaniem" lub "zadośćuczynieniem".

Co prawda strony porozumienia nie nazwały wprost tego świadczenia jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, ale z charakteru i celu zawartego porozumienia można wprost wywnioskować, że świadczenie to ma taki właśnie charakter. Wedle zapisów porozumienia świadczenie to ma na celu złagodzenie skutków przeprowadzonej, restrukturyzacji, która wiąże się niewątpliwie z utratą pracy przez pewną liczbę zatrudnionych, zaś otrzymane świadczenie pieniężne jest tutaj rozumiane jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, które zdaniem Wnioskodawcy jest świadczeniem zwolnionym z opodatkowania.

Wypłata świadczeń wynikających z porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść, po dokonaniu potrąceń zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa realizowana będzie w terminie 10 dni od daty rozwiązania umowy o pracę.

Wysokość i zasady świadczenia określonego w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść, wynika wprost z porozumienia zbiorowego, o którym jest mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy - tj. porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść z dnia 26 kwietnia 2013 r.

Porozumienie w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść z dnia 26 kwietnia 2013 r. zawarte pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi jest porozumieniem w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

W związku z tym, że postawione we wniosku pytanie dotyczy świadczenia przewidzianego w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść, odpowiadając na pytanie zawarte w wezwaniu wystosowanym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi działającego w imieniu Ministra Finansów, stwierdzić należy, że wysokość i zasady świadczenia określonego w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść, nie wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Natomiast, świadczenie określone w § 1 ust. 4 pkt b) porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść, które nie jest przedmiotem wniosku Wnioskodawcy wynika z ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Świadczenia pieniężne, którego dotyczy pytanie Wnioskodawcy, a więc świadczenie pieniężne przewidziane w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść, nie stanowi odprawy pieniężnej, o której mowa w art. 8 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Art. 8 ww. ustawy z przyczyn niedotyczących pracowników dotyczy bowiem odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, natomiast jak wskazano wprost w zawartym porozumieniu w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść z dnia 26 kwietnia 2013 r. Zasady Programu Dobrowolnych Odejść dotyczą zwolnień indywidualnych pracowników dokonywanych w trybie art. 10 ustawy z dnia o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy świadczenie pieniężne w stałej kwocie 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą 3 000 zł za każdy pełny rok stażu pracy w spółce, przewidziane w § 1 ust. 4 pkt a), porozumienia (porozumienie zbiorowe dotyczące rozwiązania umów z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników) związanego z programem dobrowolnych odejść, zawartego pomiędzy pracodawcą - spółką a związkami zawodowymi, w związku z prowadzoną restrukturyzacją w latach 2013-2015, w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć jako dodatkowe odszkodowanie lub zadośćuczynienie z tytułu rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem z przyczyn niedotyczących pracowników i czy w związku z tym świadczenie to jest zwolnione od opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Czy w przypadku, gdy pracodawca dokona ujęcia wartości odszkodowania lub zadośćuczynienia (świadczenia pieniężnego w stałej kwocie 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą 3 000 zł za każdy pełny rok stażu pracy w spółce, przewidzianego w § 1 ust. 4 pkt a), porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą - spółką a związkami zawodowymi, w związku z prowadzoną restrukturyzacją w latach 2013 - 2015) w przychodzie pracownika podlegającym opodatkowaniu i potrąci zaliczkę na ten podatek, podatnik jest uprawniony do pominięcia tego świadczenia pieniężnego w swoim zeznaniu rocznym i wykazania nadpłaty podatku wobec nieuprawnionego odprowadzenia zaliczki przez pracodawcę, a tym samym czy może domagać się zwrotu nadpłaty podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymał On od pracodawcy świadczenie pieniężne w łącznej wysokości 68 612 zł brutto, zgodnie z postanowieniami porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść określonymi w § 1 ust. 4 pkt a) i b) oraz ust. 5 i 6 tego porozumienia, świadczenie pieniężne w wysokości 68 612 zł brutto obejmowało zarówno świadczenie pieniężne w stałej kwocie 10 000 zł wraz dodatkową kwotą 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w spółce (określone w § 1 ust. 4 pkt a) oraz odprawę wynikającą z ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (określoną w § 1 ust. 4 pkt b). Pracodawca wypłacając powyższą kwotę Wnioskodawcy nie dokonał szczegółowego wyodrębnienia kwoty odprawy wynikającej z ww. ustawy od pozostałej kwoty określonej w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia, tj. kwoty stałej 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą wyliczoną za każdy rok pracy w spółce. Z uwagi na to, że postawione we wniosku pytanie dotyczy świadczenia przewidzianego w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść, a więc jedynie części z łącznej kwoty 68 612 zł brutto, stanowisko Wnioskodawcy, dotyczy jedynie tego świadczenia przewidzianego w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść wypłaconego łącznie ze świadczeniem z § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść.

Świadczenie pieniężne w stałej kwocie 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w spółce, przewidziane w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi, związanego z programem dobrowolnych odejść w związku z prowadzoną restrukturyzacją spółki w latach 2013-2015 (rozwiązywanie umów o pracę z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników w oparciu o warunki określone w porozumieniu zbiorowym pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi) należy rozumieć jako świadczenie o charakterze odszkodowania lub zadośćuczynienia w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a celem tego świadczenia - odszkodowania jest złagodzenie skutków utraty pracy. Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie to ma na celu zadośćuczynić pracownikowi stratę w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy, a także umożliwia zwalnianemu pracownikowi zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w sytuacji utraty źródła dochodu. Co prawda, strony porozumienia nie nazwały wprost tego świadczenia jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, ale z charakteru i celu zawartego porozumienia można wprost wywnioskować, że świadczenie to ma taki właśnie charakter. Wedle zapisów porozumienia świadczenie to ma na celu złagodzenie skutków przeprowadzonej restrukturyzacji, która wiąże się niewątpliwie z utratą pracy przez pewną liczbę zatrudnionych, zaś otrzymane świadczenie pieniężne jest tutaj rozumiane jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, które zdaniem Wnioskodawcy jest świadczeniem zwolnionym z opodatkowania.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stwierdził, że jeżeli świadczenia pieniężne przewidziane w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi, związanego z programem dobrowolnych odejść w związku z prowadzoną restrukturyzacją spółki w latach 2013-2015 (rozwiązywanie umów o pracę z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników w oparciu o warunki określone w porozumieniu zbiorowym pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi) mają charakter odszkodowania, które ma na celu zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych pracowników w sytuacji utraty źródła dochodu, oraz zadośćuczynienie doznanej szkody w postaci braku możliwości osiągania dochodu, to do tego świadczenia pieniężnego, w ocenie Wnioskodawcy, powinien znaleźć zastosowanie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro bowiem wypłata świadczeń pieniężnych w postaci odszkodowania i dodatkowych odszkodowań następuje na podstawie porozumienia, z którego wprost wynika wysokość lub zasady ustalania tego świadczenia, a porozumienie to jest regulacją prawną, o której mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, opartą na wyraźnym przepisie ustawy, to spełniona jest w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wyraźnie wskazuje bowiem, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Reasumując, Wnioskodawca stwierdził, że świadczenie pieniężne przewidziane w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia, wypłacone przez pracodawcę w ramach programu dobrowolnych odejść korzysta ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wysokość i zasady wypłaty przedmiotowego świadczenia pieniężnego wynikają wprost z regulacji prawnej, o której mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

W świetle powyższego, w opinii Wnioskodawcy, wartość świadczeń przewidzianych § 1 ust. 4 pkt a)"Porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść" mających charakter odszkodowania korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego stanowisko potwierdzają liczne interpretacje indywidualne w powyższym zakresie, np.:

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 14 lipca 2015 r., nr IPTPB2/4511-218/15-4/AKr,

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 czerwca 2015 r., nr IBPBII/1/4511-268/15/DP, z dnia 30 grudnia 2014 r., nr BPBII/1/415-881/14/BD, z dnia 23 stycznia 2015 r., nr IBPBII/I/415-882/14/ASz,

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 grudnia 2015 r., nr ILPB2/4511-1-1170/15-3/DJ,

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 grudnia 2015 r., nr IPPB4/4511-1133/15-4/MS2,

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 grudnia 2015 r., nr ITPB2/4511-910/15/ENB, z dnia 17 grudnia 2015 r., nr ITPB2/4511-921/15/MU, z dnia 22 grudnia 2015 r., nr ITPB2/4511-968/15/RS.

W powyższych interpretacjach wskazuje się, że skoro wypłata odszkodowań nastąpiła na podstawie porozumienia zbiorowego, które zostało zawarte na czas określony stosownie do treści ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, Kodeksu pracy oraz Kodeksu cywilnego, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy.

Od świadczeń przewidzianych w porozumieniu pracodawca odprowadził zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych. Wartość tej zaliczki będzie wykazana na PIT-11. Wnioskodawca stwierdza, że pracodawca niesłusznie postąpił, potrącając podatek od kwoty odszkodowania (świadczeń przewidzianych § 1 ust. 4 pkt a)"Porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść"). Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłaconego świadczenia przewidzianego w § 1 ust. 4 pkt a)"Porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść", Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia podatkowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie to ma na celu zadośćuczynić pracownikowi stratę w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy, a także umożliwia zwalnianemu pracownikowi zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w sytuacji utraty źródła dochodu.

Co prawda, strony porozumienia nie nazwały wprost tego świadczenia jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, ale z charakteru i celu zawartego porozumienia można wprost wywnioskować, że świadczenie to ma taki właśnie charakter. Wedle zapisów porozumienia świadczenie to ma na celu złagodzenie skutków przeprowadzonej restrukturyzacji, która wiąże się niewątpliwie z utratą pracy przez pewną liczbę zatrudnionych, zaś otrzymane świadczenie pieniężne jest tutaj rozumiane jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, które zdaniem Wnioskodawcy jest świadczeniem zwolnionym z opodatkowania.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że jeżeli świadczenia pieniężne przewidziane w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi, związanego z programem dobrowolnych odejść w związku z prowadzoną restrukturyzacją spółki w latach 2013-2015 (rozwiązywanie umów o pracę z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników w oparciu o warunki określone w porozumieniu zbiorowym pomiędzy pracodawcą a związkami zawodowymi) mają charakter odszkodowania, które ma na celu zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych pracowników w sytuacji utraty źródła dochodu, oraz zadośćuczynienie doznanej szkody w postaci braku możliwości osiągania dochodu, to do tego świadczenia pieniężnego, w ocenie Wnioskodawcy, powinien znaleźć zastosowanie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro bowiem wypłata świadczeń pieniężnych w postaci odszkodowania i dodatkowych odszkodowań następuje na podstawie porozumienia, z którego wprost wynika wysokość lub zasady ustalania tego świadczenia, a porozumienie to jest regulacją prawną, o której mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, opartą na wyraźnym przepisie ustawy, to spełniona jest w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wyraźnie wskazuje bowiem, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks Pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość (wysokość) świadczenia stałego w wysokości 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w spółce, jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie powinna być ujęta w przychodzie zeznaniu rocznym, albowiem świadczenie to jest wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, Wnioskodawca jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych jest uprawniony do pominięcia tego świadczenia pieniężnego (świadczenia pieniężnego przewidzianego w § 1 ust. 4 pkt a) porozumienia w sprawie zasad programu dobrowolnych odejść) w swoim zeznaniu rocznym i wykazania nadpłaty podatku wobec nieuprawnionego odprowadzenia zaliczki przez pracodawcę. Tym samym Wnioskodawca będzie mógł domagać się zwrotu nadpłaty podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g) tego artykułu.

Zgodnie z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. #8722; Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Z przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca przystąpił do programu dobrowolnych odejść i wyraził zgodę na rozwiązanie z Nim umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników na mocy porozumienia stron z dniem 30 czerwca 2015 r. Zgodnie z zawartym porozumieniem i programem dobrowolnych odejść, Wnioskodawca otrzymał od pracodawcy świadczenie pieniężne w łącznej wysokości 68 612 zł brutto, zgodnie z postanowieniami wyżej wymienionego porozumienia określonymi w § 1 ust. 4 pkt a) i b) oraz ust. 5 i 6 porozumienia. Świadczenie pieniężne w wysokości 68 612 zł brutto obejmowało zarówno świadczenie pieniężne w stałej kwocie 10 000 zł wraz dodatkową kwotą 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w spółce oraz odprawę wynikającą z ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Od wypłaconych kwot pracodawca odprowadził zaliczki na podatek dochodowy. Co prawda strony porozumienia nie nazwały wprost tego świadczenia jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, ale z charakteru i celu zawartego porozumienia można wprost wywnioskować, że świadczenie to ma taki właśnie charakter. Wedle zapisów porozumienia świadczenie to ma na celu złagodzenie skutków przeprowadzonej restrukturyzacji, która wiąże się niewątpliwie z utratą pracy przez pewną liczbę zatrudnionych, zaś otrzymane świadczenie pieniężne jest tutaj rozumiane jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie. Program dobrowolnych odejść, na podstawie którego została rozwiązana umowa jest programem w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy, ponieważ reguluje prawa i obowiązki obydwu stron stosunku pracy, tj. pracodawcy oraz pracowników.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca otrzymał świadczenie pieniężne mające charakter odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron w ramach Programu Dobrowolnych Odejść, który jest regulaminem, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy, to spełnione zostały przesłanki do zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego wartość świadczenia, wypłaconego Wnioskodawcy, korzysta z ww. zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wyraźnie bowiem wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy. W konsekwencji od wypłaconego świadczenia pieniężnego mającego charakter odszkodowania i zadośćuczynienia został nienależnie pobrany podatek, z uwagi na fakt, że przedmiotowe świadczenie korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca, składając zeznanie podatkowe za 2015 r. do dnia 30 kwietnia 2016 r., ma prawo zwrotu nienależnie pobranych zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconego świadczenia podlegającego zwolnieniu.

Tutejszy Organ zaznacza, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi rozstrzygnięcie w zakresie postawionych pytań dotyczących zwolnienia od podatku dochodowego wypłaconego świadczenia pieniężnego mającego charakter odszkodowania i zadośćuczynienia i nie odnosi się do zwolnienia od opodatkowania innych świadczeń pieniężnych, w tym otrzymanej przez Wnioskodawcę odprawy wypłaconej na podstawie art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r. poz. 192, z późn. zm.).

Końcowo wskazać należy, że zakres żądania Wnioskodawcy wyznacza:

* stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,

* stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez Wnioskodawcę oraz

* zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) Wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz własne stanowisko Wnioskodawcy.

Należy również wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (ORD-IN) dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego......, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.