1061-IPTPB3.4511.137.2017.1.PW

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2017 r. (data wpływu 25 stycznia 2017 r.), uzupełniony pismem z dnia 3 marca 2017 r. (data wpływu 10 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od udziału w prawie ochronnym na znak towarowy oraz sposobu ustalenia wartości początkowej (pytanie nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2017 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od spadków i darowizn.

Z uwagi na braki wniosku, Organ podatkowy, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), pismem z dnia 21 lutego 2017 r., nr 1061-IPTPB3.4511.100.2017.1.PW (doręczonym w dniu 27 lutego 2017 r.), wezwał Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 10 marca 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 6 marca 2017 r.). W dniu 6 marca 2017 r. uiszczono brakującą opłatę od wniosku w kwocie 200 zł.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni otrzyma w drodze darowizny, wspólnie z rodzeństwem (w sumie Wnioskodawczyni i jedna osoba), od mamy, zarejestrowany znak towarowy, wytworzony przez nią we własnym zakresie (prawo ochronne na znak towarowy powstało na skutek wydania decyzji przez Urząd Patentowy) w ramach prowadzanej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Rodzeństwo, w tym i Wnioskodawczyni, zamierza znak ten:

W wyniku opisanych zdarzeń wszyscy wspólnicy spółki cywilnej (rodzeństwo) będą współwłaścicielami znaku towarowego, który będzie gospodarczo wykorzystywany w ramach spółki (np. poprzez udzielanie licencji na wykorzystanie) od dnia przyjęcia do używania.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni dodała, że jest Ona polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od wszystkich osiąganych przez siebie dochodów (przychodów). Wnioskodawczyni będzie posiadała 50% udział we własności otrzymanego w drodze darowizny znaku towarowego (znaków towarowych - możliwe jest bowiem otrzymanie kilku zarejestrowanych znaków towarowych). Wnioskodawczyni obecnie prowadzi działalność gospodarczą. Przychody z tej działalności są opodatkowane według stawki liniowej 19%.

Spółka cywilna Wnioskodawczyni będzie założona po otrzymaniu znaku towarowego (znaków towarowych). Obecnie nie jest znany termin założenia tej spółki. Wnioskodawczyni po otrzymaniu udziału w znaku towarowym zamierza wykorzystywać go w swojej działalności w ten sposób, że będzie udzielała licencji na korzystanie z tego znaku. Po okresie przygotowań do założenia spółki cywilnej, ustaleniu warunków współpracy z drugim współwłaścicielem znaku planowane jest zawarcie umowy spółki cywilnej. Okres przejściowy i przygotowań może trwać około roku, jednak nie jest wykluczone wydłużenie tego czasu. Wnioskodawczyni dochody uzyskiwane w spółce cywilnej zamierza opodatkować podatkiem liniowym według stawki 19%. Wartość początkowa znaku towarowego (jednego lub każdego z otrzymanych) przekroczy 3 500 zł.

Wnioskodawczyni będzie wykorzystywała udział w tym znaku we własnej działalności poprzez udzielanie licencji przez okres przejściowy, przygotowawczy, tj. pomiędzy otrzymaniem udziału w prawach do znaku (znaków) do momentu założenia spółki cywilnej i wniesieniu do niej swoich praw. Okres ten, jak wskazano wyżej, przekroczyć może rok. Wartość początkowa znaku (każdego ze znaków) wprowadzonych do spółki przekroczy 3 500 zł. Zgodnie z zamiarem Wnioskodawczyni, będzie on (one) wykorzystywany w spółce przez okres dłuższy niż rok. Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić otrzymany w drodze darowizny znak towarowy (znaki towarowe) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w swojej działalności. Po założeniu spółki i przekazaniu jej znaku towarowego (znaków towarowych) zostaną one w spółce wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ostateczne warunki, na jakich zostanie założona spółka cywilna nie są jeszcze znane, jednak bardzo prawdopodobne jest, że po otrzymaniu udziałów w znaku towarowym, jeśli pomiędzy przyszłymi wspólnikami spółki cywilnej dojdzie do porozumienia, wniosą oni wkłady do spółki zgodnie z ich wartością rynkową. Należy jednak zauważyć, że w okresie przygotowania spółki cywilnej, w przedsiębiorstwie Wnioskodawczyni pojawi się wiele innych składników majątkowych. Istnieje w związku z tym duże prawdopodobieństwo, że dla zachowania ciągłości działalności Wspólników nie będą oni do spółki cywilnej wnosili jedynie znaków towarowych, ale wszelkie inne składniki majątkowe (materialne i niematerialne), jakie w trakcie prowadzenia działalności związanej z korzystaniem ze znaków towarowych nabędą. Stąd też do spółki cywilnej wniesione będzie prawdopodobnie przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, w którym znak towarowy będzie jednym ze składników. Jak wskazano wyżej, wkłady do spółki cywilnej mają zostać wniesione w formie aportu. Wkładem tym może być znak (znaki towarowe) lub przedsiębiorstwo albo zorganizowana część przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, jeśli takie będą warunki założenia spółki cywilnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymanie w darowiźnie znaku towarowego (który stanowić będzie współwłasność) będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i skutkować będzie powstaniem przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych w całości korzystającego ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2. Czy Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od otrzymanego w drodze darowizny znaku towarowego objętego prawem ochronnym oraz zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów i czy odpisów amortyzacyjnych należy dokonywać od wartości początkowej, którą stanowić będzie połowa (zakładając równe udziały z rodzeństwem w prawie) wartości rynkowej przedmiotu darowizny (zakładając, że taka też będzie wartość uwidoczniona w umowie darowizny)?

3. Czy, jeśli Wnioskodawczyni zdecyduje się tylko na działanie w formie spółki cywilnej, spółka odnosząc część odpisu na wspólników, będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od otrzymanego w drodze darowizny znaku towarowego objętego prawem ochronnym oraz zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów i czy odpisów amortyzacyjnych należy dokonywać od wartości początkowej, którą stanowić będzie wartość rynkowa przedmiotu darowizny (zakładając, że taka też będzie wartość uwidoczniona w umowie darowizny)?

4. Czy Wnioskodawczyni osiągnie z tytułu wniesienia aportem do spółki cywilnej przypadającego na Nią prawa do znaku towarowego (udziału we współwłasności) przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych i czy przychód ten w całości będzie korzystać ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2, natomiast w pozostałym zakresie wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, będzie Ona uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości rynkowej (zgodnej z wartością wskazaną w umowie darowizny) otrzymanego w drodze darowizny znaku towarowego (znaków towarowych) objętego prawem ochronnym i ich zaliczania do kosztów uzyskania przychodów w części w jakiej przysługiwać Jej będzie prawo własności tego znaku towarowego (znaków towarowych).

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Jednakże zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawczyni zajętego na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych w przedmiocie możliwości amortyzacji udziału w prawie ochronnym na znak towarowy otrzymanego w drodze darowizny oraz sposobu ustalenia wartości początkowej.

W przedmiocie podatku od spadków i darowizn zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) nie definiuje pojęcia "darowizna", dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego - do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Zatem, podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania danej czynności podatkiem od spadków i darowizn lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma kwalifikacja formy prawnej świadczonej pomocy, a zatem treść konkretnej umowy wiążącej strony.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przy czym, w myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnym i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, które spełniają następujące warunki:

* zostały nabyte,

* nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania przekracza rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych.

Oznacza to, że prawa które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii, co skutkuje brakiem możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej tych składników majątkowych oraz brakiem obowiązku określenia wartości początkowej tych składników.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe.

Prawa, o których mowa w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, normuje ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2017 r. poz. 776).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, na warunkach w niej określonych udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Należy zauważyć, że przepisy prawa podatkowego nie dają podstaw do amortyzowania samych znaków towarowych. Amortyzacji podatkowej podlegają dopiero nabyte prawa ochronne do znaków towarowych udzielone za zasadach wynikających z przepisów ustawy - Prawo własności przemysłowej. Prawo ochronne na znak towarowy powstaje na skutek wydania decyzji przez Urząd Patentowy, co oznacza, że prawo to nie istnieje przed wydaniem takiej decyzji. Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 ustawy Prawa własności przemysłowej). Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 2 ww. ustawy). Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawa własności przemysłowej).

Na podstawie art. 144 ww. ustawy, wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa. Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe podlegają wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149 ustawy Prawa własności przemysłowej). Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ust. 1 ustawy Prawa własności przemysłowej). Ponadto prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu (art. 162 ust. 1 ww. ustawy). Z powyższego wynika, że na warunkach określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej udzielane są m.in. prawa ochronne na znaki towarowe.

W konsekwencji, wskazane we wniosku prawa ochronne na Znaki towarowe należy zakwalifikować, w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kategorii wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji podatkowej. Oczywiście muszą zostać spełnione również pozostałe przesłanki, tj. prawo takie musi być nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Zgodnie z treścią art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa wartości niematerialnych i prawnych, ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-8, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Przy czym, z treści art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, że wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić że wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze darowizny, należy ustalić wg wartości rynkowej z dnia nabycia, z zastosowaniem ww. art. 19.

Jednocześnie art. 22g ust. 11 ww. ustawy stanowi, że w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przytoczonego powyżej przepisu art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jeżeli środek trwały lub wartość niematerialna i prawna stanowi przedmiot współwłasności i nie jest składnikiem majątku współmałżonków, to ustalając ich wartość początkową należy zastosować proporcję do udziału we współwłasności.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni otrzyma w drodze darowizny, wspólnie z rodzeństwem (w sumie Wnioskodawczyni i jedna osoba), od mamy, zarejestrowany znak towarowy, wytworzony przez nią we własnym zakresie (prawo ochronne na znak towarowy powstało na skutek wydania decyzji przez Urząd Patentowy) w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Rodzeństwo, w tym i Wnioskodawczyni, zamierza ten znak, m.in. wykorzystywać (znajdujący się we współwłasności) we własnej działalności gospodarczej w taki sposób, że Wnioskodawczyni, w sumie posiadająca całość praw, wspólnie, każde niejako w połowie, udzielą osobie trzeciej np. licencji na korzystanie ze znaku. Wnioskodawczyni będzie posiadała 50% udział we własności otrzymanego w drodze darowizny znaku towarowego (znaków towarowych - możliwe jest bowiem otrzymanie kilku zarejestrowanych znaków towarowych). Wnioskodawczyni obecnie prowadzi działalność gospodarczą. Przychody z tej działalności są opodatkowane według stawki liniowej 19%.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawczynię w drodze darowizny prawo ochronne na znak towarowy może zostać uznane za podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną. Przy czym, wartość początkową ww. wartości niematerialnej i prawnej, należy ustalić na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli według wartości rynkowej z dnia nabycia, z zastosowaniem cytowanego wyżej przepisu art. 19 ww. ustawy. Jednocześnie Wnioskodawczyni powinna ustalić wartość początkową w proporcji, w jakiej pozostaje Jej udział we współwłasności tego składnika majątku zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tak ustalonej wartości początkowej ww. wartości niematerialnej i prawnej oraz zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.