1061-IPTPB3.4511.102.2017.2.KJ - PIT w zakresie możliwości zastosowania do otrzymywanego wynagrodzenia 50% kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2017 r. (data wpływu 1 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 lutego 2017 r. (data wpływu 2 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania do otrzymywanego wynagrodzenia 50% kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania do otrzymywanego wynagrodzenia 50% kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 lutego 2017 r., nr 1061-IPTPB3.4511.102.2017.1.KJ, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia wniosku wysłano w dniu 13 lutego 2017 r. (data doręczenia 23 lutego 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił wniosek pismem, które wpłynęło do Organu w dniu 2 marca 2017 r., nadanym za pośrednictwem... S.A. w dniu 1 marca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od stycznia 2016 r. Wnioskodawca pracuje na podstawie umowy o pracę jako projektant instalacji przemysłowych w firmie projektowo-inżynieryjnej. Jego praca polega na wykonywaniu projektów instalacji przemysłowych i wykonywaniu dokumentacji technicznej w postaci rysunków izometrycznych przez Niego podpisanych. Na podstawie umowy o pracę wszelkie prawa autorskie i prawa pokrewne do utworów stworzonych lub współtworzonych przez Wnioskodawcę w trakcie Jego zatrudnienia lub wynikające z tegoż zatrudnienia są własnością pracodawcy.

Jednocześnie prawa majątkowe do wszelkich przejawów Jego działalności twórczej niestanowiących samoistnie przedmiotu prawa autorskiego, stworzonych przez Wnioskodawcę w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy nabywa pracodawca, a On otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenie.

Pracodawca prowadzi szczegółową ewidencję czasu pracy Wnioskodawcy, z której można stwierdzić jaki czas został poświęcony na pracę twórczą.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 666) jest twórcą, ponieważ w tworzonych przez Niego utworach (dokumentacja techniczna, rysunki izometryczne, modele trójwymiarowe) jest wymieniony jako ich autor.

Postanowienia Jego umowy o pracę odnośnie pracy twórczej: Wszelkie prawa autorskie i prawa pokrewne do utworów stworzonych lub współtworzonych przez pracownika w trakcie Jego zatrudnienia lub wynikające z tegoż zatrudnienia są własnością Pracodawcy. Jednocześnie prawa majątkowe do wszelkich przejawów działalności twórczej pracownika niestanowiących samoistnie przedmiotu prawa autorskiego, stworzonych przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa Pracodawca. Strony zgodnie ustalają, że prawa, o których mowa powyżej przysługują Pracodawcy na wszystkich polach eksploatacji danego utworu, w tym nieznanych w chwili zawarcia umowy, o ile stały się one znane w czasie jej trwania. Pracownik jest zobowiązany podjąć wszelkie stosowne kroki w celu umożliwienia Pracodawcy czerpania korzyści z tegoż utworu. Przejście praw autorskich i pokrewnych na Pracodawcę następuje z chwilą ustalenia utworu przez Pracownika w jakiejkolwiek postaci. Z tą chwilą Pracodawca nabywa na własność przedmiot, na którym utwór utrwalono.

Wynagrodzenie za pracę twórczą jest obliczane na podstawie liczby godzin prac twórczych pomnożonych poprzez wyliczoną stawkę godzinową (przeliczenia stawki godzinowej w poszczególnych miesiącach dokonuje się ze stawki miesięcznej brutto pracownika).

Zakres obowiązków Wnioskodawcy jest realizowany w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. 40 godzin tygodniowo, obejmuje realizację następujących zadań: modelowanie instalacji przemysłowych za pomocą oprogramowania komputerowego, przygotowywanie, tworzenie dokumentacji technicznej, przygotowywanie zestawień materiałowych.

Rezultatem realizacji obowiązków wynikających z umowy o pracę jest m.in. tworzenie dokumentów, którym możliwe jest przypisanie waloru utworu w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zakład prowadzi ewidencję czasu pracy z podziałem na godziny projektowe, w których jest wyszczególniona konkretna liczba godzin pracy twórczej oraz pozostałe godziny pracy przeznaczone na inne obowiązki. Liczba godzin pracy twórczej jest potwierdzana zaświadczeniem od Pracodawcy, które również potwierdza wartość pracy twórczej Wnioskodawcy.

Zakład pracy dokonuje przeliczenia stawki miesięcznej brutto pracownika na stawkę godzinową brutto. Wysokość wynagrodzenia za prawa autorskie (pracę twórczą) jest obliczana jako iloczyn liczby godzin pracy twórczej i przeliczonej stawki godzinowej brutto pracownika. Ponadto, jeśli praca twórcza była wykonywana w godzinach nadliczbowych lub nocnych do stawki godzinowej brutto doliczany jest odpowiedni dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych wynikający z art. 1511 § 1 Kodeksu pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, 1662, z 2015 r., poz. 1066, 1220, 1224, 1240, 1268, 1735, z 2016 r. poz. 868, 910, 960, 1053) oraz dodatek nocny (art. 1518 § 1 Kodeksu pracy).

U Pracodawcy nie obowiązuje Regulamin Pracy Twórczej.

Pracodawca stosuje art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) do wynagrodzeń za pracę twórczą.

Pracodawca raz w miesiącu dostarcza pasek wypłaty, w którym jest określona wysokość zastosowanych kosztów uzyskania przychodu.

Podstawą odliczenia przez Wnioskodawcę kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% jest art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, potwierdzony zaświadczeniem od Pracodawcy o wysokości wynagrodzenia z tytułu korzystania z praw autorskich (art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy) i związanych z tym kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do zastosowania podwyższonych 50% kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w corocznym rozliczeniu podatkowym w odniesieniu do wynagrodzenia uzyskanego za godziny pracy twórczej, w czasie w którym tworzone są przez Niego dokumenty o charakterze utworu zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, praca wykonywana przez Niego jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wnioskodawca, w rozumieniu ww. ustawy, jest twórcą i rozporządza prawami autorskimi (przekazuje prawa autorskie pracodawcy) oraz uzyskuje w związku z tym przychód. Jego pracodawca prowadzi ewidencję Jego czasu pracy z podziałem na godziny pracy projektowej (twórczej) oraz związanej z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że praca wykonywana przez Niego w godzinach pracy twórczej jest przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ponieważ tworzone przez Niego dokumenty mają charakter utworu i zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może On zastosować w odniesieniu do wynagrodzenia za te godziny podwyższone 50% koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie natomiast do treści art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratę ze źródła przychodów.

Osobom posiadającym status pracownika i uzyskującym przychody ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił jednak możliwość ustalania podwyższonych, zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów. Przykładowo, w sytuacji korzystania przez twórców z praw autorskich w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskania przychodów. Zatem, w przypadku uzyskiwania w ramach stosunku pracy przychodów z pracy twórczej koszty te mogą być określone przy zastosowaniu ww. stawki 50%.

Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Przy czym, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy).

Na podstawie art. 22 ust. 10 ww. ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

W tym miejscu należy zauważyć, że powołany wyżej przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenia, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych oraz czy podatnik jest twórcą czy też artystą wykonawcą, należy dokonać w świetle odrębnych przepisów. Odrębnymi przepisami są w tym przypadku przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 666, z późn. zm.). Zgodnie z jej uregulowaniami, w szczególności biorąc pod uwagę treść art. 1, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W art. 1 ust. 2 tej ustawy prawodawca określił, że w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.

Ponadto, na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie. Domniemywa się, że wielkości udziałów są równe. Każdy ze współtwórców może wykonywać prawo autorskie do swojej części utworu mającej samodzielne znaczenie, bez uszczerbku dla praw pozostałych współtwórców (art. 9 ust. 1 i 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej "licencją", obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ustawy).

Zatem, przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas, gdy spełnione są przede wszystkim dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba (twórca) uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego utwór (pracodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania w ramach stosunku pracy czynności zarówno chronionych prawem autorskim, jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, udokumentowania wymaga jaka część wynagrodzenia pracownika obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności niechronionych prawem autorskim. Tylko bowiem wyraźne rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac (utworów) chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Dlatego też 50% koszty uzyskania przychodów mogą być zastosowane do tej części wynagrodzeń pracowników (twórców), która została zakwalifikowana jako wynagrodzenie z tytułu korzystania z praw autorskich, jeżeli konkretne prace lub czynności znajdują odzwierciedlenie w stosownej ewidencji prac twórczych prowadzonej przez pracodawcę. Zakres zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzeń wypłacanych poszczególnym pracownikom, uzależniony powinien być bowiem zawsze od zakresu wykonywanych przez nich prac o twórczym charakterze. Zakres ten powinien znaleźć udokumentowanie w prowadzonej przez pracodawcę ewidencji prac twórczych, wykonywanych przez poszczególnych pracowników, która to ewidencja służyć może ewentualnej weryfikacji wcześniej dokonanych ustaleń w powyższym przedmiocie.

Z ewidencji tej winno więc wynikać jaka - ustalona w sposób skonkretyzowany i jednoznaczny - część wykonywanej przez pracownika pracy przypada na prace o charakterze twórczym, ze ścisłym określeniem wartości tej pracy, a więc wysokości honorarium za stworzenie utworu w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Podkreślić przy tym należy, że za wyodrębnienie tego honorarium z łącznej wartości wynagrodzenia nie można uznać sytuacji, w której podatnik lub płatnik określa je - np. w treści umowy o pracę bądź aneksie do tej umowy czy też w złożonym oświadczeniu - jako procent ogólnego czasu pracy pracownika. Tylko bowiem jednoznaczne wyliczenie wartości honorarium z tytułu rzeczywiście wykonanej pracy twórczej pozwala na zastosowanie do tej wartości kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie znajdzie zastosowania do wynagrodzenia wyliczonego w sposób hipotetyczny, nawet jeśli jest ono zbliżone do wartości rzeczywistej.

Ponadto, praca twórcza cechuje się tym, że jej rezultat jest niepewny, toteż poświęcenie na nią określonego czasu wcale nie świadczy o uzyskaniu zamierzonych efektów w postaci stworzenia utworu. Dlatego też dane wykazujące tylko czas pracy o charakterze twórczym nie określają wysokości honorarium za przeniesienie praw do utworu.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że Wnioskodawca pracuje na podstawie umowy o pracę jako projektant instalacji przemysłowych w firmie projektowo-inżynieryjnej. Jego praca polega na wykonywaniu projektów instalacji przemysłowych i wykonywaniu dokumentacji technicznej w postaci rysunków izometrycznych przez Niego podpisanych. Na podstawie umowy o pracę wszelkie prawa autorskie i prawa pokrewne do utworów stworzonych lub współtworzonych przez Wnioskodawcę w trakcie Jego zatrudnienia lub wynikające z tegoż zatrudnienia są własnością pracodawcy. Postanowienia Jego umowy o pracę odnośnie pracy twórczej są następujące: Wszelkie prawa autorskie i prawa pokrewne do utworów stworzonych lub współtworzonych przez pracownika w trakcie jego zatrudnienia lub wynikające z tegoż zatrudnienia są własnością Pracodawcy. Jednocześnie prawa majątkowe do wszelkich przejawów działalności twórczej pracownika niestanowiących samoistnie przedmiotu prawa autorskiego, stworzonych przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa Pracodawca. Strony zgodnie ustalają, że prawa, o których mowa powyżej przysługują Pracodawcy na wszystkich polach eksploatacji danego utworu, w tym nieznanych w chwili zawarcia umowy, o ile stały się one znane w czasie jej trwania. Pracownik jest zobowiązany podjąć wszelkie stosowne kroki w celu umożliwienia Pracodawcy czerpania korzyści z tegoż utworu. Przejście praw autorskich i pokrewnych na Pracodawcę następuje z chwilą ustalenia utworu przez Pracownika w jakiejkolwiek postaci. Z tą chwilą Pracodawca nabywa na własność przedmiot, na którym utwór utrwalono. Wynagrodzenie za pracę twórczą jest obliczane na podstawie liczby godzin prac twórczych pomnożonych poprzez wyliczoną stawkę godzinową (przeliczenia stawki godzinowej w poszczególnych miesiącach dokonuje się ze stawki miesięcznej brutto pracownika). Zakres obowiązków Wnioskodawcy jest realizowany w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. 40 godzin tygodniowo, obejmuje realizację następujących zadań: modelowanie instalacji przemysłowych za pomocą oprogramowania komputerowego, przygotowywanie, tworzenie dokumentacji technicznej, przygotowywanie zestawień materiałowych. Rezultatem realizacji obowiązków wynikających z umowy o pracę jest m.in. tworzenie dokumentów, którym możliwe jest przypisanie waloru utworu w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zakład prowadzi ewidencję czasu pracy z podziałem na godziny projektowe, w których jest wyszczególniona konkretna liczba godzin pracy twórczej oraz pozostałe godziny pracy przeznaczone na inne obowiązki.

Zakład pracy dokonuje przeliczenia stawki miesięcznej brutto pracownika na stawkę godzinową brutto. Wysokość wynagrodzenia za prawa autorskie (pracę twórczą) jest obliczana jako iloczyn liczby godzin pracy twórczej i przeliczonej stawki godzinowej brutto pracownika. Ponadto, jeśli praca twórcza była wykonywana w godzinach nadliczbowych lub nocnych do stawki godzinowej brutto doliczany jest odpowiedni dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych wynikający z art. 1511 § 1 Kodeksu pracy.

Przenosząc przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego na grunt powołanych wcześniej regulacji prawnych, podkreślić należy, że samo posiadanie statusu twórcy utworów jest niewystarczające do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. Niezbędne jest by twórca osiągał przychód bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych lub rozporządzaniem tymi prawami, co wymaga z kolei stosownego udokumentowania.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej niż wynika to z treści art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, natomiast obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, a wynagrodzenie za pracę (czy też jego część) stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych.

Jak wynika natomiast z treści wniosku, Zakład prowadzi ewidencję czasu pracy z podziałem na godziny projektowe, w których jest wyszczególniona konkretna liczba godzin pracy twórczej oraz pozostałe godziny pracy przeznaczone na inne obowiązki. Liczba godzin pracy twórczej jest potwierdzana zaświadczeniem od Pracodawcy, które również potwierdza wartość pracy twórczej Wnioskodawcy.

Na tej podstawie nie można przyjąć, że Wnioskodawca uzyskuje przychód z tytułu korzystania z praw autorskich lub rozporządzania nimi, do którego można by było zastosować 50% kosztów uzyskania przychodów.

Przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się bowiem do przychodu, czyli w tym przypadku do wynagrodzenia z tytułu rozporządzenia prawami autorskimi do projektów na rzecz pracodawcy, a to oznacza, że ten przychód musi być wyraźnie "związany" z uzyskaniem praw autorskich i rozporządzeniem nimi - a nie tylko z czasem pracy przeznaczonym na uzyskanie tych praw. Przeznaczenie pewnego zakresu czasu pracy w ramach stosunku pracy na wykonywanie określonych czynności o charakterze twórczym nie oznacza, że po upływie tego okresu powstanie utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim, i że wynagrodzenie wypłacone za ten okres jest wynagrodzeniem honoraryjnym za prace twórcze, czy też wynagrodzeniem za "normalne" czynności.

W przedstawionym opisie stanu faktycznego, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do zastosowania na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podwyższonych 50% kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia za godziny pracy twórczej.

Zatem, do całości przychodu Wnioskodawcy z tytułu umowy o pracę winny znaleźć zastosowanie koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wyraźnie zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania określonych efektów pracy za utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Definicja prawa podatkowego zawarta jest bowiem wprost w art. 3 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji, przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji indywidualnych, określonym w art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma uprawnień do interpretowania innych przepisów niż te wymienione w ww. art. 3 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Organ podatkowy nie jest zatem uprawniony do orzekania, czy określony rezultat pracy jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego.

W związku z powyższym, ocena stanowiska Wnioskodawcy dokonana została jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.