1061-IPTPB1.4511.655.2016.2.ISL - PIT w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z pracami wykonanymi w sali głównej restauracji.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2016 r. (data wpływu 4 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 października 2016 r. (data wpływu 14 października 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z pracami wykonanymi w sali głównej restauracji jest nieprawidłowe.

W dniu 4 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 września 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.655.2016.1.ISL, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 28 września 2016 r. (data doręczenia 3 października 2016 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 10 października 2016 r. (data wpływu 14 października 2016 r.), nadanym za pośrednictwem.... w dniu 10 października 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą we własnym lokalu od 2003 r. (działalność restauracyjna). Dochody z działalności gospodarczej opodatkowane są w formie tzw. podatku liniowego. Wnioskodawczyni ujmuje zdarzenia gospodarcze związane z działalnością gospodarczą w księdze przychodów i rozchodów. W lokalu, o którym mowa we wniosku, prowadzona jest działalność gospodarcza w zakresie usług restauracyjnych (organizacja imprez weselnych, okolicznościowych, integracyjnych itp.). W trakcie prowadzonej działalności w okresie luty-czerwiec 2016 r., zostały w ww. lokalu przeprowadzone remonty oraz poniesiono wydatki na prace inwestycyjne polegające na rozbudowie sali głównej ww. lokalu. Prace, które zostały wykonane w sali głównej uznano za remont i wpisano jako koszty działalności gospodarczej, natomiast rozbudowę potraktowano jako wydatki inwestycyjne.

Na remont poniesiono następujące koszty, które wpisano bezpośrednio w koszty działalności gospodarczej:

* "...." - usługa remontowo-budowlana o wartości netto 158 837,39 zł. Firma ta wykonała następujące prace: zrywanie podłóg, wymiana gruntu, izolacje termiczne przeciwwilgociowe, położenie posadzki, sufity podwieszane, szpachlowanie, tynkowanie, ocieplenie ścian budynku wewnątrz sali;

* "...." - firma oświetleniowa. Od firmy zakupiono lampy, ledy oraz pozostałe artykuły elektryczne o wartość netto 31 876,19 zł, Fa nr 764/03/2016 z dnia 23 marca 2016 r. Wartość ta dotyczy sali głównej. Zakup 3 lamp z tej faktury został wyłączony jako wydatek inwestycyjny do rozbudowy sali. Nastąpiła wymiana oświetlenia na piękne żyrandole i ledy;

* "...." - usługa polegała na montażu rozdzielni głównej oraz wykonaniu sterowania oświetleniem. Bezpośrednio w koszty ujęto wartość netto 10 842,53 zł, Fa nr 31 z dnia 11 kwietnia 2016 r. Koszt wyliczono proporcją. Proporcja została ustalona w oparciu o metraż 15,349 x 70,64% = 10 842,53;

* wykonanie instalacji elektrycznej wraz z montażem osprzętu, co dokumentuje Fa nr 35 z dnia 14 czerwca 2016 r. Bezpośrednio w koszty ujęto usługę dotyczącą zasilenia 11 lamp oraz 11 ledów, montaż żyrandoli, które znajdują się na sali głównej (załącznik do Fa 35 poz. 1, 2, 19, wartość netto 4 026 zł). Po wyłączeniu wydatków inwestycyjnych, poz. 1, 2, 19, 33, 34, 37, pozostałe koszty rozliczono proporcją metrażową, co dało wartość netto 8 193,53 zł, która została ujęta w koszty działalności gospodarczej (1,599 x 70,64% = 8 193,53 zł), razem koszty z tej faktury to 4,026 + 8 193,53 = 12 219,53 zł. Proporcja metrażowa została ustalona w oparciu o metraż sali głównej oraz rozbudowanej części. Sala główna 249,03 m² (70,64%), rozbudowa 103,50 m² (29,36%).

* "....", Fa nr...., zakup kabla ujęto w koszty stosując proporcję metrażową 1221 x 7 0,64% = 862,51;

* "...." Fa nr...., zakup mozaiki jako dekoracji na słupy do sali głównej. Całość ujęto w koszty działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni dodała, że dochody z działalności gospodarczej opodatkowane są w formie tzw. podatku liniowego. Działalność gospodarcza prowadzona jest od 30 października 1998 r. Przedmiotem działalności gospodarczej było prowadzenie hurtowni spożywczej. W dniu 10 kwietnia 2003 r., na podstawie aktu notarialnego, Wnioskodawczyni zakupiła dwa oddzielne, wolnostojące budynki położone w odległości 150 metrów od siebie. Jeden budynek został przeznaczony na prowadzenie hurtowni spożywczej, a drugi przeznaczono do działalności restauracyjno-hotelowej. Budynek, który jest przedmiotem interpretacji, był remontowany. Przeprowadzono w nim prace adaptacyjne, ponieważ przez wcześniejszego właściciela był wykorzystywany jako market alkoholowy. Budynek ten ma dwie kondygnacje. Wszystkie poniesione nakłady przed rozpoczęciem działalności restauracyjno-hotelowej podwyższyły wartość budynku. Wartość zakupionego budynku, plus nakłady, zostały ujęte do ewidencji środków trwałych, ustalono stawkę amortyzacji w wysokości 2,5%. Cały budynek restauracji jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Na pierwszej kondygnacji znajduje się sala główna, barek, toalety, kuchnia i inne pomieszczenia tj.: chłodnia, obieralnia, cukiernia, szatnia. Druga kondygnacja to kilka pokoików hotelowych oraz sala bankietowa. W okresie luty-czerwiec 2016 r., przeprowadzono prace remontowo-budowlane w sali głównej znajdującej się na pierwszej kondygnacji. Wykonano następujące prace: zrywanie podłóg drewnianych, usunięcie drewnianych legarów, wymiana gruntu, izolacje termiczne, przeciwwilgociowe, położenie płytek, wymiana instalacji elektrycznej wraz z montażem osprzętu, wymiana oświetlenia, ocieplenie wewnątrz ścian budynku sali głównej, wykonanie sufitów podwieszanych i inne prace (tj.: szpachlowanie, malowanie). Wydatki ponoszone na remont sali głównej zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z datą wystawienia faktur. Przed wykonaniem prac sala główna miała drewnianą podłogę, która była osadzona na drewnianych legarach. Oświetlenie było punktowe, w sali znajdowała się stara tablica rozdzielcza, która nie posiadała sterowania oświetleniem. Po przeprowadzonym remoncie zmieniła się podłoga z drewnianej na płytki. W wyniku usunięcia legarów zwiększyła się wysokość sali. Punktowe oświetlenie zostało zamienione na dekoracyjne żyrandole i ledy. Została zamontowana tablica rozdzielcza, która pozwala na grę świateł, czyli możliwość sterowania oświetleniem. W trakcie prac remontowo-budowlanych w sali głównej podjęto decyzję o rozbudowie sali. Sala główna została rozbudowana o kolejne 103,5 m². Rozbudowa ta została uznana za inwestycję i podwyższyła wartość całego budynku restauracyjno-hotelowego, od której są naliczane odpisy amortyzacyjne w dotychczasowej wysokości 2,5% stawki amortyzacyjnej.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowo koszty remontowo-budowlane dotyczące sali głównej zostały zaliczone bezpośrednio w koszty działalności gospodarczej?

2. Czy prawidłowo wydatki dotyczące rozbudowy sali głównej uznano za wydatki inwestycyjne?

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty remontu przeprowadzone przez firmę "...." uznano za koszty działalności, ponieważ wykonane prace remontowo-budowlane mają charakter odtworzeniowy. Wykonano prace remontowe w sali głównej restauracji, która pracuje już od 2003 r. Dokonano zmiany podłoża podłogi, dokonano wymiany gruntu, nastąpiła zmiana podłogi z drewnianej na płytki, montaż sufitu podwieszanego. Wszystkie te prace nie przyczyniły się do zmiany oferty, czy zmian w cenach świadczonych usługach. Dlatego w ocenie Wnioskodawczyni, był to generalny remont. Wnioskodawczyni podkreśla, że część rozbudowana do sali głównej została potraktowana jako inwestycja. W związku z tym, że usługi firmy "...." oraz "...." dotyczą zarówno sali głównej oraz rozbudowanej, w wyniku czego zwiększyła się sala główna, koszty rozliczono w oparciu o proporcję metrażową - sala główna 249,03 m² - 70,64%, rozbudowa 103,50 m² - 29,36%. Z faktury nr.... wystawionej przez firmę "...." wyłączono 3 lampy, które dotyczą rozbudowy. Pozostałe zakupy ujęto bezpośrednio w koszty; są to zakupy dotyczące sali głównej, dla której zakupiono lampy, ledy, żyrandole pod wymianę oświetlenia. Na sali głównej znajdują się słupy, które zostały ozdobione ceramiką, wcześniej słupy były tylko malowane.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wyjaśniła, że przeprowadzone roboty budowlane w dotychczasowej sali głównej miały charakter remontu w rozumieniu art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290). Nie przeprowadzono modernizacji lokalu, ani zmiany sposobu użytkowania lokalu. W obecnym stanie zachowano cały dotychczasowy układ pomieszczeń, nie przestawiono żadnej ściany. Jedynie ściana frontowa został zburzona, aby umożliwić rozbudowę sali. W wyniku tych prac, sala główna będzie spełniała dotychczasowe funkcje. Wszystkie prace w dotychczasowej sali głównej były wymianą zużytych elementów: podłogi, oświetlenia, tablicy rozdzielczej. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie koszty bezpośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Wydatki inwestycyjne, które zostały poniesione na rozbudowaną salę główną, nie uznano za koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt c) ww. ustawy. Jest to ulepszenie środka trwałego, które zgodnie z art. 22g ust. 17 cyt. ustawy powiększa wartość środka trwałego stanowiącego podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a 22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 1-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Z cyt. powyżej art. 22g ust. 17 ww. ustawy wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, niepowodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają natomiast definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), remontem jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje charakter wydatków i zakres przeprowadzonych robót. Wydatki o charakterze remontowym, podlegają zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności, o ile spełniają przesłanki uznania ich za koszty w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wydatki o charakterze ulepszeniowym zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług restauracyjno-hotelowych we własnym lokalu. W okresie luty-czerwiec 2016 r., zostały w ww. lokalu przeprowadzone prace remontowe w sali głównej restauracji o powierzchni 249,03 m². Wykonano następujące prace: zrywanie podłóg drewnianych, usunięcie drewnianych legarów, wymiana gruntu, izolacje termiczne, przciwwilgociowe, położenie płytek, wymiana instalacji elektrycznej wraz z montażem osprzętu, wymiana oświetlenia, ocieplenie wewnątrz ścian budynku sali głównej, wykonanie sufitów podwieszanych i inne prace (tj.: szpachlowanie, malowanie). Prace, które zostały wykonane w sali głównej uznano za remont i wpisano jako koszty działalności gospodarczej. W trakcie prac remontowo-budowlanych w sali głównej Wnioskodawczyni podjęła decyzję o rozbudowie sali. Sala główna została rozbudowana o kolejne 103,5 m². Rozbudowa ta została uznana za inwestycje i podwyższyła wartość całego budynku restauracyjno-hotelowego, od której są naliczane odpisy amortyzacyjne w dotychczasowej wysokości 2,5% stawki amortyzacyjnej.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego, jego uzupełnienie oraz powołane przepisy prawa podatkowego zauważyć należy, że w wyniku przeprowadzonych prac sala główna restauracji uległa ulepszeniu: została rozbudowana i przebudowana w wyniku czego zwiększyła się jej wysokość i powierzchnia oraz zmodernizowana tj. wyposażona o elementy, których wcześniej nie posiadała, a które są wytworem nowszej myśli technologicznej, tj. zakupiono dekorację w postaci mozaiki, ocieplono ściany sali, zamontowano tablicę rozdzielczą pozwalającą na sterowanie oświetleniem. Wskazać zatem należy, że przeprowadzone w sali głównej prace nie polegały tylko na podtrzymaniu i odtworzeniu pierwotnego stanu technicznego tego środka trwałego, ale zmieniły jego pierwotny stan poprzez rozbudowę, przebudowę oraz modernizację.

W związku z powyższym, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że wydatki związane z przeprowadzonymi pracami należy oddzielnie rozliczać jako koszty remontowo-budowlane i inwestycyjne, gdyż ww. prace dotyczyły w efekcie jednego pomieszczenia - sali głównej restauracji. W konsekwencji zakres przeprowadzonych prac przyczynił się do zmiany nie tylko powierzchni tejże sali, ale i do zmiany jej dotychczasowego stanu technicznego. Wydatki te mieszczą się więc w zakresie pojęcia ulepszenia, o którym mowa w art. 22g ust. 17 tej ustawy, zatem zwiększają wartość początkową środka trwałego, a co za tym idzie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. Stosownie natomiast do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środka trwałego dokonywane od zwiększonej wartości początkowej tego środka.

Tutejszy Organ informuje, że ewentualne wyliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tutejszego Organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym tutejszy Organ nie może na podstawie podanych przez Wnioskodawczynię we wniosku danych dokonywać wyliczeń kwot, jakie mają być ujęte w kosztach prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotem interpretacji wydanej przez tut. Organ może być natomiast jedynie kwestia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów określonych wydatków.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.