1061-IPTPB1.4511.550.2016.1.RK - PIT w zakresie zasadności zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i związanych z tym obowiązków płatnika.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2016 r. (data wpływu 29 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. (data wpływu 10 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasadności zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i związanych z tym obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 29 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 maja 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.299.2016.1.RK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 25 maja 2016 r. (data doręczenia 31 maja 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. (data wpływu 10 czerwca 2016 r.), nadanym za pośrednictwem.... w dniu 6 czerwca 2016 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca -.... Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa jest przedsiębiorstwem handlowym działającym w branży spożywczej. Klienci Spółki to przede wszystkim piekarnie i cukiernie, w których produkcja odbywa się w godzinach nocnych. Klienci Spółki są rozproszeni na terytorium całego kraju. Spółka zatrudnia niemal 200 pracowników, z czego ok. 20% to osoby wykonujące swoją pracę w terenie. W siedzibie Spółki praca odbywa się w systemie trzyzmianowym. Obszar Spółki jest ogrodzony i monitorowany. Ostatnio Spółka rozbudowała powierzchnię magazynową kosztem placu parkingowego znajdującego się przed Spółką i obecnie nie dysponuje wolnym, zabezpieczonym placem parkingowym..... Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa ogranicza do minimum składowanie majątku i wyposażenia poza powierzchniami zabezpieczonymi ogrodzeniem, monitoringiem lub ochroną nadzorowaną przez służby ochrony. Spółka wyposaża w samochody służbowe pracowników wykonujących pracę w terenie (w szczególności przedstawicieli handlowych i technologów), kadrę kierowniczą oraz samodzielnych specjalistów. Czas pracy tych osób jest nienormowany, tj. podstawowym elementem oceny efektywności ich pracy jest realizacja zadanych celów ilościowych, jakościowych i terminowych. Klienci Spółki wymagają pełnej dyspozycyjności handlowca, niezależnie od pory dnia i nocy, natomiast obowiązkiem kadry kierowniczej i samodzielnych specjalistów jest niezwłoczne reagowanie na pojawiające się problemy, niezależnie od miejsca i czasu ich wystąpienia, co wymaga ich znacznej mobilności i elastyczności (zwłaszcza w kontekście pracy trzyzmianowej w Spółce oraz szczególnej pory pracy klientów). Miejsce zamieszkania handlowca często bywa odległe od miejsca, w którym znajduje się siedziba Spółki, natomiast znajduje się blisko siedziby klienta, obsługiwanego przez tego handlowca. Dążąc do zapewnienia maksymalnej mobilności kadry kierowniczej, samodzielnych specjalistów oraz pracowników wykonujących swoją pracę w terenie, dążąc do skrócenia czasu reagowania na pojawiające się potrzeby klientów i pojawiające się problemy, a także wobec problemów technicznych zapewnienia bezpiecznego miejsca parkingowego na terenie Spółki, a tym samym dążąc do ograniczenia do minimum ryzyka związanego z utratą lub uszkodzeniem samochodów służbowych pozostawianych w godzinach nocnych bez specjalistycznego nadzoru, Spółka zamierza zobowiązać poszczególnych użytkowników samochodów służbowych do indywidualnego garażowania, bądź parkowania pojazdów poza siedzibą Spółki, w miejscu zamieszkania każdego użytkownika. Zobowiązanie do parkowania w miejscu zamieszkania i dbania o powierzone pojazdy będzie wynikać z przyjętego w Spółce Regulaminu korzystania z samochodów służbowych, oraz potwierdzone zostanie w indywidualnych umowach o korzystanie z mienia, zawartych z każdym użytkownikiem pojazdu.

Jednocześnie wraz z nałożeniem obowiązku parkowania pojazdów w miejscu zamieszkania, pracownicy zobowiązani będą do comiesięcznego składania oświadczeń o skorzystaniu z samochodu do celów prywatnych. Oświadczenia te będą stanowiły podstawę do ustalenia wartości świadczenia w naturze i będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jak inne świadczenia ze stosunku pracy. W intencji Spółki zobowiązanie pracowników do parkowania pojazdów w miejscu zamieszkania w ramach realizowania obowiązków służbowych nie ma generować dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, lecz ma dostarczyć im narzędzia i środki niezbędne do realizacji zadań służbowych w sposób jak najbardziej wydajny oraz zapewnić ich stałą gotowość do pracy. Tym samym, głównym celem Spółki jest cel gospodarczy, a więc maksymalizacja osiąganych przychodów i gwarancja bezpieczeństwa powierzonego mienia, którego skuteczny dozór w kontekście braku miejsc parkingowych na terenie Spółki wiązałby się z dodatkowymi kosztami dla Spółki.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, że część przedmiotowych samochodów, które udostępnia pracownikom, stanowi własność Wnioskodawcy, tj..... Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej, zaś pozostałą część pojazdów udostępnianych pracownikom Wnioskodawca użytkuje na podstawie umowy leasingu operacyjnego.

Pracownicy, którzy wykorzystują samochody w celach prywatnych i służbowych są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę w rozumieniu Kodeksu pracy.

Samochody służbowe mogą być wykorzystywane do celów prywatnych przez cały miesiąc, jak i przez część miesiąca, a Wnioskodawca w związku z tym ustala wartość świadczenia za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dolicza tak ustaloną wartość świadczenia do przychodu pracowników. Oświadczenie, na podstawie którego Wnioskodawca ustala zakres i wartość prywatnego użytku samochodów służbowych przez pracowników, będzie zawierało dane pracownika i liczbę dni w miesiącu, w których pracownik korzystał z samochodu służbowego do celów prywatnych. Nie ustalono limitu kilometrów, jaki pracownik może przejechać wykorzystując samochód służbowy do celów prywatnych. Pracownik jest zobowiązany do pokrycia całości kosztów dotyczących zakupu paliwa zużywanego w związku z korzystaniem z samochodu służbowego do celów prywatnych. Pracownik jest również zobowiązany ponosić wszelkie koszty związane z wykorzystywaniem przez siebie samochodu służbowego do celów prywatnych.

W związku z powyższym opisem we wniosku zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowym będzie ustalenie pracownikom wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 1/30 za każdy dzień używania, odniesione odpowiednio do wartości 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³ lub 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³ na podstawie złożonego oświadczenia o ilości dni używania pojazdu dla celów prywatnych.

2. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w związku z przekazaniem samochodów służbowych pracownikom Spółki i jednoczesnym zobowiązaniem ich do parkowania lub garażowania pojazdów służbowych w miejscu zamieszkania, z tytułu przejazdów z miejsca parkowania (wyznaczonego w miejscu zamieszkania) do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, Spółka będzie zobowiązana do ustalania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku przeformułowano pytanie Nr 1:

1. Czy jeżeli pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych przez część miesiąca, prawidłowym będzie ustalenie pracownikom wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 1/30 za każdy dzień używania, odniesione odpowiednio do wartości 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³ lub 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pytania Nr 2. Natomiast w zakresie pytania Nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, u pracownika nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu przejazdów przekazanym samochodem służbowym z miejsca wykonywania zadań służbowych do miejsca parkowania pojazdu i odwrotnie, gdyż czynności te wykonywane będą na zlecenie pracodawcy i dotyczą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Jednocześnie w przypadku, gdy poza wskazanym powyżej celem służbowym dojdzie do odrębnego wykorzystania przez pracownika powierzonego mu mienia do celów prywatnych, świadczenie takie będzie stanowić dla niego przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu stosunku pracy, od którego Spółka działając w charakterze płatnika, zobowiązana będzie pobrać i odprowadzić należny podatek dochodowy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) za przychody ze stosunku pracy uważa się między innymi wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Ze względu na fakt, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji legalnej nieodpłatnych świadczeń, do interpretacji tego pojęcia należy wykorzystać definicję wypracowaną przez orzecznictwo sądowe. I tak, powtarzając za wyrokiem NSA z 16 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 788/10: "(...) Kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest (...) to, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Aby zatem dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne, konieczne jest by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał". Oznacza to, że w sytuacji, kiedy zachowana zostaje ekwiwalentność świadczeń, nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu, stanowiącym przychód podlegający opodatkowaniu.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, użytkowanie przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych stanowić będzie dla niego nieodpłatne świadczenie, z uwagi na powstanie konkretnego przysporzenia majątkowego, bez odpowiedniej ekwiwalentności świadczenia po stronie pracodawcy. Jednocześnie, w odniesieniu do przejazdów do i z wyznaczonego przez pracodawcę miejsca parkowania do i z miejsca wykonywania obowiązków służbowych Spółka będzie miała do czynienia ze świadczeniem wzajemnym, nie powodującym powstania przychodu ze stosunku pracy. Przekazując na podstawie aktów wewnętrznych Spółki oraz umów powierzenia mienia samochody służbowe, użytkownicy pojazdów zobligowani zostaną do bezpiecznego parkowania i garażowania pojazdów w miejscu zamieszkania w celu skrócenia czasu reakcji na pojawiające się problemy i zapotrzebowanie Spółki. Zobowiązanie wynika z istotnej potrzeby pracodawcy zapewnienia niezakłóconej działalności Spółki. Ponadto, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy rozpatrywać należy w kontekście obowiązujących pracowników przepisów w zakresie użytkowania i dbania o powierzone przez pracodawcę mienie. Zgodnie z art. 124 § 1 i § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu mu powierzonym z obowiązkiem zwrotu albo wyliczenia się. Wobec braku możliwości zapewnienia przez Spółkę bezpiecznego miejsca parkingowego, nałożenie na pracownika obowiązku parkowania lub garażowania samochodu w miejscu zamieszkania pracownika prowadzić będzie do należytego zabezpieczenia samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, gwarantując optymalny poziom bezpieczeństwa i dbałości o mienie przez Spółkę. Realizacja obowiązków służbowych przez pracownika, przejawiająca się między innymi poprzez przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem nie może w tej sytuacji generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Równocześnie należy zaznaczyć, że jeżeli powierzone pracownikom samochody służbowe zostaną wykorzystane do celów prywatnych, świadczenie takie stanowić będzie przychód ze stosunku pracy. W tym celu wraz z nałożeniem na pracowników obowiązku parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania, Spółka zobowiąże ich do równoczesnego składania miesięcznych oświadczeń o korzystaniu z pojazdów do celów prywatnych. Złożone oświadczenia stanowić będą dla Spółki podstawę kalkulacji wartości przekazanego pracownikom świadczenia w naturze, które podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, że prawidłowość powyższej interpretacji przepisów prawa podatkowego wielokrotnie została potwierdzona w dotychczasowych interpretacjach wydanych przez Ministra Finansów w analogicznych sprawach:

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 lutego 2016 r., Nr IPPB4/4511-1517/15-2/PP;

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 9 grudnia 2015 r., Nr IPTPB3/4511-210/15-2/JZ;

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 grudnia 2014 r., Nr IBPBII/1/415-744/14/BD;

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25 sierpnia 2015 r., Nr IBPB-2-1/4511-264/15/PM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.) - pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania, do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę, zgodnie z uregulowanymi zasadami. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, do bezpiecznego parkowania samochodów użytkowanych przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nie dysponuje wolnym, zabezpieczonym placem parkingowym, a ponadto Klienci Spółki wymagają pełnej dyspozycyjności przedstawicieli handlowych, technologów, niezależnie od pory dnia i nocy, natomiast obowiązkiem kadry kierowniczej i samodzielnych specjalistów jest niezwłoczne reagowanie na pojawiające się problemy niezależnie od miejsca i czasu ich wystąpienia, co wymaga ich znacznej mobilności i elastyczności. W związku z powyższym Wnioskodawca zamierza zobowiązać pracowników użytkowników samochodów służbowych do ich indywidualnego garażowania, bądź parkowania w miejscu zamieszkania. Powyższe zobowiązanie będzie wynikać z przyjętego w Spółce Regulaminu korzystania z samochodów służbowych i z umowy o korzystanie z mienia, zawartej z każdym użytkownikiem pojazdu. W ocenie Wnioskodawcy powyższe zobowiązanie ma dostarczyć narzędzi i środków niezbędnych do realizacji zadań służbowych w sposób jak najbardziej wydajny oraz zapewnić stałą gotowość do pracy pracowników.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania zadań służbowych i z powrotem, przydzielonym samochodem służbowym co, jak wynika z treści wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy - nie będą stanowiły dla pracowników przychodu ze stosunku pracy, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych. Przejazdy służbowym samochodem będą stanowiły realizację zadań służbowych - stała gotowość (mobilność) do wykonania obowiązków służbowych, jak i dbałość o powierzone mienie Spółki, wyrażająca się w ustanowionych przepisach w zakresie użytkowania i dbania o powierzone przez pracodawcę mienie.

Reasumując należy stwierdzić, że przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i w kierunku odwrotnym o ile nie służą one osobistym celom pracowników, lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Zatem z tego tytułu na Wnioskodawcy nie będą ciążyły żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.