1061-IPTPB1.4511.257.2016.2.ISL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2016 r. (data wpływu 23 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 maja 2016 r. (data wpływu 12 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego od Gminy odszkodowania w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego osobie uprawnionej jest nieprawidłowe.

W dniu 21 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 6 maja 2016 r., Nr 1061 IPTPB1.4511.257.2016.1.ISL, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 6 maja 2016 r. (data doręczenia 10 maja 2016 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 11 maja 2016 r. (data wpływu 12 maja 2016 r.), nadanym za pośrednictwem..... w dniu 11 maja 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem nieruchomości stanowiącej budynek mieszkalny. Przychody z najmu, jakie uzyskuje Wnioskodawczyni, podlegają na podstawie art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%. W stosunku do niektórych najemców, którzy posiadają zaległości w opłatach czynszu, Sąd wyrokiem orzekł ich eksmisje z prawem do lokalu socjalnego, do wskazania którego to lokalu zobowiązana została Gmina. Ponieważ Gmina nie zapewniła lokalu socjalnego, wypłaciła Wnioskodawczyni odszkodowanie na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 150), a kwotę tego odszkodowania wykazała w druku PIT-8C.

Jest bezsporne, że odszkodowanie wynika z przepisów powołanej ustawy o ochronie praw lokatorów, stanowiąc przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Jednakże, co jest w tej sprawie najważniejsze, odszkodowanie od Gminy stanowi zamiennik niezapłaconego przez lokatora czynszu, zwanego po utracie tytułu prawnego do lokalu odszkodowaniem za bezumowne zajmowanie lokalu. Gdyby lokator, oczekujący na lokal socjalny, zapłacił Wnioskodawczyni odszkodowanie za bezumowne zajmowanie lokalu (czynsz), kwota ta zostałaby przez Wnioskodawczynię wykazana łącznie z pozostałymi przychodami z najmu (czynszami) uzyskanymi od najemców posiadających tytuły prawne do lokalu (umowy najmu) i rozliczona miesięcznymi zaliczkami, o których mowa w art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 11 maja 2016 r., Wnioskodawczyni dodała, że nie prowadzi działalności gospodarczej. Uzyskuje zaś przychody z najmu niebędącego działalnością gospodarczą, które opodatkowane są podatkiem w wysokości 8,5% od przychodów ewidencjonowanych. Umowy najmu zawierane są przez właścicieli nieruchomości (osoby fizyczne, nieprowadzące działalności gospodarczej).

Odszkodowanie od Gminy, o którym mowa we wniosku, było wypłacone w 2015 r. dwukrotnie, na mocy ugody sądowej z dnia 27 lutego 2015 r. i z dnia 25 listopada 2015 r. (kopię ugód załączono do uzupełnienia wniosku), ale były też wypłacane w latach wcześniejszych.

Odszkodowanie od Gminy wypłacane jest w kwocie ustalonej ugodą sądową na rachunek bankowy zarządcy nieruchomości dla wszystkich współwłaścicieli, a następnie wypłacane jest przez zarządcę nieruchomości współwłaścicielom nieruchomości stosownie do posiadanych udziałów w nieruchomości. W 2015 r. wypłacono odszkodowanie w łącznej kwocie 59 000 zł, zaś Wnioskodawczyni została wypłacona kwota 7 375 zł.

Nieruchomość ujęta jest w ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni przysługuje prawo współwłasności do nieruchomości nabyte w 2007 r. w drodze dziedziczenia ustawowego. Nieruchomość posiada ośmiu współwłaścicieli (jedna osoba posiada udział w wysokości 18,75%, pięć osób posiada udziały po 12,5% i dwie osoby posiadają udziały po 9,375%). Wnioskodawczyni posiada udział w wysokości 12,5% (1/8 części). Nieruchomość zamieszkuje 51 osób w 25 lokalach mieszkalnych.

Sąd orzekł eksmisje najemców z prawem do lokalu socjalnego z trzech lokali, w których zamieszkiwały cztery osoby. Sąd Rejonowy...... wydał wyroki eksmisyjne wobec jednego najemcy lokalu mieszkalnego nr 7 w dniu 15 marca 2012 r. w sprawie o sygn. akt I C 845/11, wobec dwóch najemców lokalu mieszkalnego nr 27 w dniu 20 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt I C 6/13, wobec jednego najemcy lokalu mieszkalnego nr 28 w dniu 26 stycznia 2012 r. w sprawie o sygn. akt I C 933/11.

Wnioskodawczyni odszkodowanie wypłacone przez Gminę wykazała w zeznaniu rocznym PlT 36 w poz. 85 (inne źródła niewymienione w wierszach od 1 do 8).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego prawidłowym działaniem Wnioskodawczyni jest wykazywanie kwoty wypłaconego przez Gminę odszkodowania w zeznaniu rocznym PIT-36, jako przychodu z innych źródeł, z zastosowaniem stawki podatkowej wg. skali 18% i 32%, czy też przychód ten winien być wykazany z kwotami przychodu z najmu rozliczanego na zasadach ryczałtu w PIT-28 wg. stawki 8,5%, z uwagi na to, że odszkodowanie to jest niczym innym, jak czynszem najmu, jaki winien płacić lokator zajmujący lokal mieszkalny po orzeczonej eksmisji przez Sąd.

Zdaniem Wnioskodawczyni, odszkodowanie wypłacone przez Gminę, winna rozliczać z przychodami z najmu w PIT-28, a w związku z tym nakazywanie przez organy podatkowe, aby odrębnie rozliczane były w rocznym PIT-36 odszkodowania od Gminy za brak lokalu socjalnego, które to odszkodowanie, jak wskazano już wcześniej, zastępuje czynsz, jaki winien płacić lokator - nie jest prawidłowe.

Należy bowiem zauważyć, że gdyby eksmitowany lokator, który oczekuje na lokal socjalny od Gminy, wpłacał na rzecz Wnioskodawczyni comiesięczne opłaty związane z bezumownym zajmowaniem lokalu - wówczas Wnioskodawczyni nie byłaby uprawniona do ubiegania się o odszkodowanie za brak lokalu socjalnego od Gminy i kwoty wpłacone przez lokatora rozliczałaby comiesięcznie odprowadzając od nich podatek w skali 8,5% (PPE).

Na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu, co miesiąc, uiszczać odszkodowanie. Zgodnie z art. 18 ust. 2 tej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu.

Stosownie do art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, jeżeli Gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do Gminy, na podstawie art. 417 Kodeksu cywilnego.

Nie ulega wątpliwości, że co do zasady, odszkodowanie nie jest czynszem wynikającym z przepisów Kodeksu cywilnego regulujących umowę najmu. Przepisy podatkowe nie ograniczają pojęcia przychodów z najmu wyłącznie do czynszu. Odszkodowanie jest związane ze źródłem przychodu, na podstawie którego mogło w ogóle powstać i rekompensuje czynsz, jaki powinien być płacony przez najemcę lokalu z orzeczoną eksmisją, a który nie został w rzeczywistości zapłacony przez osoby zajmujące dany lokal.

Kwoty pozostawione do dyspozycji wnioskodawcy, od strony wynajmującego, stanowią wobec tego odpłatność za oddanie najemcy rzeczy do używania. Zatem przychód w postaci odszkodowania pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z używaniem lokalu przez najemcę, pomimo orzeczonej eksmisji.

Wysokość spornego odszkodowania jest wprost proporcjonalna do stanu całej nieruchomości i lokalu - koszty ponoszone na utrzymanie nieruchomości i lokalu podnoszą zatem wartość odszkodowania. W przypadku, jeżeli lokator oczekujący na lokal socjalny nie uiszcza odszkodowania, o którym mowa w przepisach art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, to Gmina w ramach swojej odpowiedzialności pokrywa również odszkodowanie niezapłacone przez lokatora, ponieważ są to konsekwencje wynikłe z nieprzyznania przez Gminę lokalu socjalnego.

W zakresie tej kwoty Gmina wchodzi jako dłużnik w miejsce niepłacącego lokatora i opłaca za niego wartość czynszu, jaką ten musiałby uiszczać, gdyby zajmował go na podstawie ważnego tytułu prawnego. Dla wynajmującego jest to kwota otrzymywana w zamian za nieopłacony w terminie czynsz najmu (równowartość tego czynszu), z tym że uiszczona ona zostaje przez inny podmiot - Gminę, która odpowiada za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej i zajmującej w dalszym ciągu przedmiotowy lokal. W tym zakresie uiszczona kwota nie zmienia swojego charakteru i winna być traktowana analogicznie jako szeroko rozumiany przychód z najmu.

Wnioskodawczyni w pełni podziela stanowisko zajęte przez WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 7 maja 2013 r., I SA/Po 120/13 oraz Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie w wyroku z dnia 10 stycznia 2001 r., SA/Sz 1911/99, w którym stwierdzono, że wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości nawet, gdy jest opłacone przez wynajmującego za najemcę, stanowi przychód z tytułu najmu. Z kolei Izba Cywilna SN w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 stycznia 2005 r., V CK 355/2004, podkreśliła, że dla obowiązku odszkodowawczego Gminy i jego wysokości nie ma znaczenia, czy i w jakim zakresie swój obowiązek realizuje były lokator, gdyż po stronie byłych lokatorów i Gminy nie ma zobowiązania solidarnego, lecz istnieje zobowiązanie in solidum. Po stronie zobowiązanej występuje dwóch dłużników, brak jest jednak wspólnego przepisu ustawy lub jednej czynności prawnej kreujących taką formę odpowiedzialności. Każdy z dłużników odpowiada na innej podstawie prawnej. Zapłata odszkodowania przez jednego z nich zwalnia drugiego w całości od odpowiedzialności. Sąd Najwyższy podkreślił, że należne od Gminy odszkodowanie jest odszkodowaniem za stratę jaką poniósł wierzyciel nie mogąc wynająć lokalu innej osobie, która opłacałby czynsz wolnorynkowy.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawczyni, zakwalifikowanie odszkodowania wypłaconego przez Gminę do przychodu z innych źródeł narusza art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 2 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Odszkodowanie to Wnioskodawczyni winna opodatkować wraz z pozostałymi przychodami z najmu i rozliczyć w PIT-28, a nie w PIT-36.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem, wszelkie dochody podatnika niewymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych oraz dochody, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką nieruchomości stanowiącej budynek mieszkalny. Przychody z najmu, jakie uzyskuje Wnioskodawczyni, podlegają opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%. Ze względu na niepłacenie czynszu przez lokatorów Sąd orzekł wyrokiem ich eksmisję z prawem do lokalu socjalnego, do wskazania którego zobowiązana była Gmina. Ponieważ Gmina nie zapewniła lokalu socjalnego, wypłaciła Wnioskodawczyni odszkodowanie na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Wnioskodawczyni odszkodowanie wypłacone przez Gminę wykazała w zeznaniu rocznym PIT 36 w poz. 85 (inne źródła niewymienione w wierszach od 1 do 8).

Przysporzenie majątkowe, o którym mowa we wniosku, uzyskiwane przez Wnioskodawczynię, stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 11 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 150), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

W myśl art. 18 ust. 2 ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Stosownie do art. 18 ust. 5 ww. ustawy, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 417 § 1 i § 2 ustawy - Kodeks cywilny, za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli wykonanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa.

W myśl natomiast art. 10 ust. 1 pkt 6 i pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnymi źródłami przychodów są odpowiednio:

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6),

* inne źródła (pkt 9).

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Cytowany przepis art. 20 ust. 1 ww. ustawy zawiera otwarty katalog przychodów, w związku z czym do kategorii tej mogą zostać zaliczone również inne (niż wymienione w tym przepisie) przychody, objęte ogólną definicją przychodów, zawartą w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przysporzenie majątkowe uzyskiwane przez Wnioskodawczynię - jako współwłaścicielkę - z tytułu wypłaty przez Gminę odszkodowania na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z innych źródeł.

Zauważyć bowiem należy, że otrzymanego przez Wnioskodawczynię przysporzenia majątkowego nie sposób uznać za przychód ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, rzeczonego przysporzenia nie można rozliczać na zasadach analogicznych, jak najem.

Na gruncie przedmiotowej sprawy nie został bowiem spełniony warunek pozostawania ww. przysporzenia majątkowego w związku z przychodem z tytułu najmu nieruchomości.

Odszkodowanie to nie stanowi czynszu, do którego na mocy przepisów prawa oraz zawartej umowy zobowiązany jest najemca. W myśl bowiem art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego).

Stwierdzić zatem należy, że przedmiotowe odszkodowanie wypłacone przez Gminę Wnioskodawczyni - jako współwłaścicielowi nieruchomości - z tytułu niedostarczenia lokali socjalnych osobom uprawnionym, należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, proporcjonalnie do posiadanego przez Nią udziału w zysku w przedmiotowej nieruchomości. Tym samym, tak osiągnięty przychód nie może zostać zaliczony do przychodów ze źródła określonego jako najem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy i rozliczony na zasadach analogicznych, jak tenże najem. Tak więc, przepis art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.) - zgodnie z którym opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze (...) - nie znajdzie w rozpatrywanej sprawie zastosowania.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Końcowo należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawczyni i nie ma zastosowania do pozostałych współwłaścicieli nieruchomości.

Dodatkowo wskazać należy, że powołane w treści wniosku orzeczenie Sądu Najwyższego oraz orzeczenia sądów administracyjnego nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem tut. Organu teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcie zapadło bowiem w innej sprawie i nie ma mocy wiążącej w omawianym przypadku.

Informuje się jednocześnie, że wydając indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego tut. Organ obowiązany jest do interpretowania przepisów prawa podatkowego, nie wskazuje natomiast konkretnych kwot przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. W związku z tym Organ podatkowy nie ustosunkował się do przedstawionych przez Wnioskodawczynię obliczeń przychodu podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego......, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.