1061-IPTPB1.4511.129.2017.1.MMA - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynajęcie mieszkania w ramach działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2017 r. (data wpływu 17 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na wynajęcie mieszkania - jest prawidłowe.

W dniu 17 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Począwszy od kwietnia 2017 r. Wnioskodawca rozpoczyna wykonywanie jednoosobowej działalności gospodarczej, obejmującej m.in. doradztwo prawne, działalność edukacyjną (w tym w postaci organizacji warsztatów i szkoleń). W ramach tej działalności dojdzie do podpisania przez Wnioskodawcę umowy w zakresie świadczenia usług na czas nieokreślony, w oparciu o którą część swojej działalności, tj. od poniedziałku do czwartku lub piątku każdego dnia tygodnia, wykonywał On będzie poza siedzibą prowadzonej działalności oraz zamieszkania (na terenie...), tj. w oddalonym ok. 150-200 km miejscu (na terenie... i okolic, zależnie od zapotrzebowania usługodawców). Z tego względu Wnioskodawca zamierza wynająć mieszkanie lub jego część (pokój) i nocować tam w trakcie trwania współpracy gospodarczej z usługobiorcami usług oferowanych przez Wnioskodawcę. Zamierza on tam przebywać w czasie wykonywania działalności, pozostawiając swoją rodzinę oraz dom (a więc i biuro) w dotychczasowym miejscu, w którym będzie prowadził działalność w pozostałym zakresie czasowym. Koszty najmu zawierać będą koszty opłaty za najmem (wraz z czynszem), płacone wynajmującemu na podstawie umowy najmu oraz opłaty eksploatacyjne, takie jak energia, woda i kanalizacja, internet, itp. Alternatywne wynajmowanie hotelu byłoby bardzo kosztowne, a codzienne dojazdy bardzo czasochłonne. Dlatego też, z racjonalnych względów, dla Wnioskodawcy bardziej opłacalne jest wynajęcie mieszkania na terenie... lub okolic. Wynajęte mieszkanie miałoby służyć zarówno celom noclegowym, jak i wykonywaniu usług, jako że charakterystyczna dla tego rodzaju działalności jest potrzeba uprzedniego przygotowania - zarówno w zakresie merytorycznym, jak i odpowiednich materiałów, pism, etc.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą może traktować koszty najmu mieszkania w całości jako koszty uzyskania przychodu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie art. 22 ust. 1 tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: u.p.d.o.f.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 u.p.d.o.f. Ustawa ta nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Zatem w sytuacji, gdy miejscem zamieszkania Wnioskodawcy (będącym jednocześnie siedzibą firmy) jest konkretna miejscowość, a miejscem świadczenia w ramach prowadzonej działalności gospodarczej części usług będzie miejscowość lub miejscowości oddalone o ok. 150-200 km (znajdujące się w innym województwie), to wydatki jakie Wnioskodawca będzie ponosić z tytułu wynajmu i używania mieszkania w miejscu (miejscowościach) świadczenia tych usług, stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., będą mogły w okresie świadczenia tych usług stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Dokumentami poświadczającymi wydatki będzie umowa najmu wraz z przelewami na rachunek wynajmującego oraz opłacone faktury za media (np. elektryczność, woda i kanalizacja, internet, itp.), bądź też inne dokumenty stwierdzające jedynie wysokość poniesionych wydatków z tytułu używania tego lokalu. Oczywiście wymienione koszty najmu będą traktowane jako stanowiące koszt uzyskania przychodu w okresie prowadzonej działalności gospodarczej, tj. wykonywanie usług w okolicach wynajmowanego mieszkania, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków (por.m.in. pismo z dnia 18 lutego 2015 r., ILPB1/415-1352/14-4/AG, Izby Skarbowej w Poznaniu oraz pismo z dnia 25 listopada 2010 r., IBPBI/1/415-966/10/SK, Izby Skarbowej w Katowicach).

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli więc poniesione wydatki będą spełniać wymienione powyżej warunki, to mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na osobie, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu musi, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca od kwietnia 2017 r. rozpocznie wykonywanie jednoosobowej działalności gospodarczej (część tej działalności wykonywać będzie poza siedzibą prowadzonej działalności oraz miejscem zamieszkania). Z tego względu Wnioskodawca zamierza wynająć mieszkanie i nocować tam w trakcie współpracy gospodarczej z usługobiorcami. Na koszty najmu składać się będą koszty opłaty za najem oraz opłaty eksploatacyjne. Wynajęte mieszkanie służyć będzie zarówno celom noclegowym, jak i wykonywaniu usług (przygotowaniu materiałów i pism).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na wynajem mieszkania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie, to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Należy zaznaczyć, że zgromadzone dowody nie mogą się przy tym ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, które wynajmować będzie Wnioskodawca, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania. Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której podatnik wynajmie mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.