0461-ITPP3.4512.888.2016.1.MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2016 r. (data wpływu 27 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uzasadniającej zastosowanie 0% stawki podatku do dokonywanych dostaw wewnątrzwspólnotowych - jest prawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uzasadniającej zastosowanie 0% stawki podatku do dokonywanych dostaw wewnątrzwspólnotowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji wyrobów z mięsa. Z podatku od towarów i usług rozlicza się w okresach miesięcznych. Jest zarejestrowana jako podatnik VAT UE.

Spółka sprzedaje swoje produkty do krajów Unii Europejskiej, w tym do przedsiębiorców mających siedzibę na Litwie posiadających ważny i właściwy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Dostawa towarów do unijnych kontrahentów odbywać się będzie również własnym transportem Spółki. W przypadku dostawy własnym środkiem transportu w dokumencie przewozowym wskazane zostaną dane wymagane zgodnie z przepisem art. 42 ust. 4 pkt 1, 2, 3 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług oraz umieszczone zostanie pisemne potwierdzenie przyjęcia towarów w miejscu ich odbioru.

Potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę dokonywane będzie w dwóch wariantach:

Najprawdopodobniej Spółka przy obu wskazanych wariantach potwierdzenia przyjęcia odbioru będzie dodatkowo dysponowała dokumentem potwierdzającym zapłatę za towar. Na obecnym etapie nie może tego jednak w sposób jednoznaczny stwierdzić.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy każdy z dwóch wskazanych wariantów potwierdzenia przyjęcia towarów przez nabywcę po jego umieszczeniu w dokumencie przewozowym będzie równoznaczny ze spełnieniem przez Spółkę wymogu określonego w art. 42 ust. 4 pkt 4 lub art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług celem uznania, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu według 0% stawki podatku?

2. Czy posiadanie przez Spółkę dokumentu potwierdzającego zapłatę za dostarczony towar, w przypadku gdy dokument przewozowy nie potwierdzi jednoznacznie, że odbioru towaru dokonała:

* osoba upoważniona do tej czynności przez nabywcę znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju

* albo nabywca osobiście

umożliwia uznanie dostawy za wewnątrzwspólnotową opodatkowaną według 0% stawki podatku, gdy spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Spółki, wymóg potwierdzenia przez podatnika faktu dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i ich odbioru przez nabywcę wskazany w art. 42 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług umożliwiający zastosowanie 0% stawki podatku zostanie spełniony zarówno gdy podpisanie dokumentu przewozowego nastąpi przez:

Przepisy art. 42 ust. 4 pkt 4 oraz art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują kto w imieniu nabywcy złożyć ma potwierdzenie, że towar przyjęty został na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju siedziby podatnika.

Strony kontraktu mogą dowolnie kształtować treść umowy, w tym mają nieograniczoną swobodę co do wskazywania miejsca dostawy zamówionego towaru. Istnieje zatem ewentualność, że jako miejsce dostawy wskazany zostanie inny punkt aniżeli siedziba nabywcy, w której znajdują się członkowie zarządu spółki nabywcy lub jej prokurenci.

Nie sposób wymagać zatem od podatnika, aby przedkładał organom podatkowym upoważnienia dla osób znajdujących się w lokalu czynnym przedsiębiorstwa, którego adres wskazany został jako adres dostawy wewnątrzwspólnotowej, aby móc uznać, że nabywca towar odebrał.

Zdaniem Spółki, posiadanie przez nią dokumentu potwierdzającego zapłatę za dostarczony towar w razie gdy dokument przewozowy nie potwierdzi jednoznacznie, że odbioru towaru dokonała:

* osoba upoważniona do dokonania tej czynności przez nabywcę znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju towarów,

* albo nabywca osobiście

umożliwia uznanie dostawy za wewnątrzwspólnotową opodatkowaną według 0% stawki podatku, o ile spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na uwagę - zdaniem Spółki - zasługuje stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny, który opierając się na wykładni celowościowej, w wyroku z dnia 5 lutego 2009 r. (I FSK 1882/07, Legalis) rozpoczął rozważania od właściwego zdefiniowania punktu wyjścia poprzez podkreślenie, że "stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej" (podobnie m.in. NSA w wyroku z dnia 22 marca 2011 r., I FSK 587/10, Legalis). Doprowadziło to Naczelny Sąd Administracyjny do akceptacji tezy postawionej przez Sąd I instancji (WSA w Warszawie w wyroku z dnia 27 września 2007 r., III SA/WA 1210/07, MoPod 2008, Nr 2, s. 25), zgodnie z którą: "oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą" - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem jej świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy rozumie się - co do zasady - terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak wynika z ust. 2 pkt 1 tego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

W świetle ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Według art. 42 ust. 4 ustawy, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

W świetle art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%.

Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy. W związku z tym kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że dany towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą bowiem powołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na skutki podatkowe korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych.

W rozpatrywanej kwestii należy odwołać się do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 2006.347.1 z późn. zm.) - dalej Dyrektywa - zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Z powołanych przepisów Dyrektywy wyprowadzić można wniosek, że zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (ewentualnie stawki 0%) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w tych przepisach Dyrektywy.

W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. sygn. akt I FPS 1/10, Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Niewątpliwie celem przyjętej regulacji, określającej dokumenty podstawowe (art. 42 ust. 3 i 4 ustawy) oraz uzupełniające (art. 42 ust. 11 ustawy) dla wykazania wywozu towarów i ich dostawy na terytorium innego państwa członkowskiego, co stanowi przesłankę konieczną dla zastosowania stawki 0% w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jest przede wszystkim ochrona budżetu państwa przed ewentualnymi nadużyciami polegającymi na wykazaniu dostaw krajowych czy też dostaw, które nie zostały nigdy dokonane, jako transakcji wewnątrzwspólnotowych objętych stawką 0%. Zdaniem NSA, przepisy zobowiązujące podatnika do dostarczenia przekonywującego dowodu na to, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów fizycznie opuściły Polskę, jako kraj dostawy, nie mogą wykraczać w swojej treści oraz ich wykładni poza to, co niezbędne jest do wykazania tej okoliczności. Przepis krajowy nie może zatem pozbawiać podatnika prawa do stosowania stawki 0% w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej jedynie z uwagi na niespełnienie przez niego obowiązków formalnych wymagających przedstawienia dokumentów zawierających ściśle określone dane, jeżeli fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy), został przez niego wykazany innymi, zgodnymi z przepisami prawa dokumentami.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka (czynny podatnik podatku od towarów i usług zarejestrowany jako podatnik VAT UE) sprzedaje swoje produkty m.in. na rzecz podmiotów mających siedzibę na Litwie posiadających ważny i właściwy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Dostawa towarów dla tych kontrahentów może odbywać się również własnym transportem Spółki. W tej sytuacji w dokumencie przewozowym wskazane zostaną dane wymagane przepisem art. 42 ust. 4 pkt 1, 2, 3 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług oraz umieszczone zostanie pisemne potwierdzenie przyjęcia towarów w miejscu ich odbioru. Potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę dokonywane będzie w dwóch wariantach:

Najprawdopodobniej Spółka przy obu wskazanych wariantach potwierdzenia przyjęcia odbioru będzie dodatkowo dysponowała dokumentem potwierdzającym zapłatę za towar.

Na tym tle Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą dokumentacji uzasadniającej zastosowanie 0% stawki podatku do dokonywanych dostaw wewnątrzwspólnotowych.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że jeżeli dokumenty, którymi będzie dysponowała Spółka w związku ze realizowaną sprzedażą wewnątrzwspólnotową, będą potwierdzać (w obu wariantach) - jak zadeklarowano we wniosku - dostarczenie towaru do nabywcy unijnego na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, mogą być wystarczającą podstawą do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%.

Kluczową przesłanką takiego rozstrzygnięcia jest deklaracja Spółki zawarta w części wniosku stanowiącej opisu zdarzenia przyszłego, że w sytuacji wywozu towarów będących przedmiotem WDT, jej transportem " (...) w dokumencie przewozowym wskazane zostaną dane wymagane zgodnie z przepisem art. 42 ust. 4 pkt 1, 2, 3 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług oraz umieszczone zostanie pisemne potwierdzenie przyjęcia towarów w miejscu ich odbioru". Oświadczenie to mieści w sobie również zapewnienie Spółki, że "dokument przewozowy" będzie zawierał adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy. Jest to szczególne istotne w wariancie drugim przedstawionym przez Spółkę, tj. wariancie gdy potwierdzenia dostarczenia towaru do miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego będzie dokonywała osoba trzecia, np. magazynier niebędący pracownikiem nabywcy, lecz pracownikiem lub stroną stosunku cywilnoprawnego z firmą prowadzącą magazyn dzierżawiony przez nabywcę.

Zbieżność miejsca (adresu) określonego w "dokumencie przewozowym" z faktycznym miejscem dostarczenia, kiedy to dostarczenie będzie potwierdzane przez odbiorcę (niezależnie od jego relacji z nabywcą wewnątrzwspólnotowym z innego kraju UE) może być decydującą przesłanką dla uznania, że w tej specyficznej sytuacji Spółka niezbicie wykazała dostarczenie sprzedanych towarów na terytorium innego kraju UE.

Ww. regulacje w żadnym miejscu nie wskazują na obowiązek umieszczania pieczęci, czy to na dokumentach przewozowych, czy to specyfikacjach sztuk ładunku. Gdyby intencją ustawodawcy było, aby takie informacje znalazły się w tych dokumentach wyraźnie zawarłby taki wymóg w tych przepisach.

Zatem brak pieczęci nabywcy wewnątrzwspólnotowego na wystawionym przez Spółkę "dokumencie przewozowym" nie powinien umniejszać jego wartości dowodowej. Niemniej, aby skuteczniej zabezpieczyć możliwość skorzystania z 0% stawki VAT, Spółka zadeklarowała, że będzie dysponowała jednym z dokumentów, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 11 ustawy, tj. dokumentem potwierdzającym zapłatę za towar. Jest to dopuszczalne na gruncie przepisów z zakresu podatku od towarów i usług, jeżeli dokumenty, o których mowa w ust. 3-5 (art. 42), nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Trzeba jednak w tym miejscu zaznaczyć, że w razie wątpliwości dowodowych w interesie Spółki będzie wykazanie, że osoba trzecia, która po przemieszczeniu towarów zbytych przez Spółkę do miejsca przeznaczenia na terytorium innego kraju UE przyjmowała te towary i potwierdzała to przyjęcie, dysponowała na tą okoliczność stosownym upoważnieniem.

To czy posiadane przez Spółkę dokumenty rzeczywiście będą potwierdzały dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być jednak ostatecznie ocenione jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Zakładu do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.