0461-ITPP2.4512.144.2017.1 - Zwolnienie z VAT nieodpłatnego przekazania budynku użytkowego wspólnikowi spółki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2017 r. (data wpływu 16 lutego 2017 r.), uzupełnionym w dniach 23 marca i 3 kwietnia 2017 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku przekazania jednemu ze wspólników budynku użytkowego - jest prawidłowe.

W dniu 16 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 23 marca i 3 kwietnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku przekazania jednemu ze wspólników budynku użytkowego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Na podstawie art. 14 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), Spółka zwraca się z prośbą o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w naszej sprawie.

Stan faktyczny sprawy.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu detalicznego artykułami spożywczymi i przemysłowymi. Drugorzędną działalnością gospodarczą jest wynajem lokali użytkowych. Własnością Spółki jest budynek, w którym znajdują się lokale przeznaczone na wynajem. Budynek ten został zakupiony od syndyka masy upadłościowej w dniu 13 grudnia 2005 r. Zakup ten był zwolniony od podatku od towarów i usług.

W latach 2005-2008 Spółka przeprowadziła szereg prac remontowych, które przyczyniły się do podniesienia standardu budynku. Zarówno zakup materiałów jak i prace remontowe były udokumentowane fakturami, od których Spółka odliczała podatek naliczony. Wartość modernizacji przekroczyła 30% wartości początkowej nieruchomości.

Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych 28 lutego 2008 r., a 29 lutego 2008 r. została podpisana umowa na wynajem lokali znajdujących się w tym budynku. Po roku 2008 w budynku nie były prowadzone żadne prace remontowe ani modernizacyjne. Umowy najmu z kontrahentami są podpisane do lutego 2018 r. Obecnie Spółka chce ograniczyć swoją działalność gospodarczą tylko do działalności handlowej i zrezygnować z najmu lokali. Budynek wraz z gruntem chce przekazać aktem notarialnym jednemu ze wspólników Spółki - Magdzie B.- na jej cele osobiste.

Budynek, który jest przedmiotem niniejszego zapytania nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Nie jest on organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym już przedsiębiorstwie stanowi jego integralną część.

W budynku tym znajdują się lokale, które są przeznaczone pod wynajem. Umowy zawarte z najemcami kończą się w marcu 2018 r. Po tej dacie ulegają rozwiązaniu. Spółka nie chce kontynuować działalności w zakresie najmu lokali i nie będzie przedłużała umów z najemcami. W chwili obecnej wspólnicy nie potrafią określić jakie działanie podejmie osoba, która na mocy nabytych praw będzie zarządzała tą nieruchomością.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przekazanie budynku przez Spółkę na rzecz jednego ze wspólników na jego cele osobiste w tym przypadku jest zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, ta czynność korzysta ze zwolnienia.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy:

Podstawą tego zwolnienia powinien być art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. ustawy o podatku od towarów i usług oraz art. 43 ust. 7a tejże ustawy.

Artykuł 43 ust. 1 pkt 10 mówi, że " zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części z wyjątkiem gdy:

W opisanym wypadku od pierwszego zasiedlenie minęło więcej niż dwa lata (budynek został przekazany do użytku i był użytkowany od 29 lutego 2008 r.), więc przekazanie tego budynku przez Spółkę na rzecz wspólnika jest zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT.

Fakt, że w budynku tym przeprowadzono prace modernizacyjne przekraczające 30% wartości początkowej budynku, również nie skutkuje objęciem opodatkowaniem zbycia tej nieruchomości, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b, gdyż na mocy art. 43 ust. 7a "nie stosuje się", jeżeli budynek, budowla lub ich część w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Spółka wydzierżawiając lokale znajdujące się w tym budynku wyczerpała znamiona do zwolnienia z podatku VAT w oparciu o brzmienie art. 43 ust. 7a.

Zdaniem Spółki, przekazanie tego budynku na cele prywatne jednego ze wspólników jest zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (...).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Aby zatem doszło do opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

Omawiany przepis jest odpowiednikiem art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, str. 1, z późn. zm.) - dalej zwanej "Dyrektywą" - zgodnie z którym wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca zdefiniował pojęcie "pierwszego zasiedlenia", przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: "(...) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu".

Jak wynika z powyższego "pierwsze zasiedlenie" budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE - musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

W myśl ust. 7a tego artykułu, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów jak również tez wynikających z orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego pozwala na stwierdzenie, że planowane przekazanie budynku, o którym mowa we wniosku będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako zrównane - na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy - z odpłatną dostawą towarów, gdyż w stosunku do tego obiektu Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Tym samym został spełniony warunek opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów, o którym mowa w art. 7 ust. 2 ustawy. Wystąpią jednak przesłanki - jak słusznie wskazała Spółka - do zastosowania do tej czynności zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Planowanie przekazanie nie będzie bowiem dokonywane w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, które nastąpiło z chwilą zawarcia umów najmu, tj. w 2008 r., a od tego zasiedlenia minie okres dłuży niż 2 lata. Zauważyć jednak należy, że nie będzie miał zastosowania w niniejszej sprawie art. 43 ust. 7a ustawy, ponieważ dotyczy on zwolnienia od podatku dostawy budynku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, co na gruncie niniejszej sprawy nie ma miejsca.

Końcowo należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej został (zostanie) określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.