0461-ITPP1.4512.730.16.1.MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności nieodpłatnego transportu pracowników do pracy - jest prawidłowe.

W dniu 3 października 2016 r. został złożony wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności nieodpłatnego transportu pracowników do pracy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podatnikiem VAT czynnym, prowadzącym działalność gospodarczą w O. pod T., gdzie położony jest zakład produkcyjny. Pracownicy Spółki, w zdecydowanej większości, mieszkają poza wymienioną miejscowością. Pochodzą bowiem z T., C. i innych bliższych lub dalszych miejscowości. Do O. nie ma wygodnych połączeń komunikacyjnych tj. środków komunikacji publicznej. Jeżdżą one rzadko i w porach utrudniających dojazd do pracy i powrót do domu. Aby pomóc dojechać pracownikom do pracy (i z powrotem) Spółka opłaca firmę przewozową, która przywozi pracowników do pracy (i z powrotem do domu). Dla większości tych pracowników jest to jedyna możliwość dojazdu do i z pracy (aby być w pracy na czas). Pracowników dowozi autokar, który zabiera pracowników z umówionych miejsc, a często spod domu - o umówionych godzinach, a po pracy spod zakładu pracy.

Za wykonywane usługi firma przewozowa obciąża Spółkę wystawiając na tę okoliczność co miesiąc fakturę VAT z podatkiem naliczonym dla Spółki. Wydatki te są finansowane w pełni ze środków obrotowych Spółki, a pracownicy nie dokonują ich zwrotu na rzecz Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane czynności związane z organizowaniem i opłacaniem transportu dla pracowników, Spółka powinna traktować jako nieodpłatne świadczenie usług na rzecz pracowników i opodatkować je podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, organizowanie i opłacanie transportu dla pracowników Spółki stanowi nieodpłatne świadczenie usług transportowych na rzecz pracowników, które nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług - a zatem opodatkowane VAT - uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Pojęcie to obejmuje m.in. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste pracowników. Ponadto, w świetle art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. W niniejszej sprawie, Spółka nabywając usługi we własnym imieniu, ale na rzecz jej pracowników, występuje więc jako podmiot świadczący usługi transportowe. Spółka stoi na stanowisku, iż usługi transportowe są bez wątpienia ściśle związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Tym samym, nie podlegają one opodatkowaniu VAT, gdyż nie są usługami "do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika", o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT. Niedostateczna infrastruktura transportowa znacząco wpływa na organizację pracy w Spółce. Udostępnianie nieodpłatnych usług przewozowych na rzecz pracowników umożliwia jednak prawidłowe funkcjonowanie zakładu. Dowóz pracowników z miejsc, gdzie brak jest dogodnych połączeń z miejscem pracy oraz tych pracujących w soboty i niedziele, kiedy również nie występuje możliwość skorzystania ze środków publicznego transportu celem stawienia się w pracy na czas, realizowany jest w ścisłym związku z działalnością gospodarczą Spółki jako podatnika. Pierwszorzędną korzyścią z wykonywanej czynności nie jest więc korzyść osobista pracownika, lecz prawidłowe funkcjonowanie działalności gospodarczej Spółki.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 października 1997 (sprawa C-258/95, Julius FillibeckSóhne GmbH Co. KG), gdzie Trybunał stwierdził, iż w sytuacji, gdy dotarcie do miejsca pracy jest utrudnione ze względu na niedostateczną infrastrukturę, nieodpłatny przewóz dla pracowników nie podlega opodatkowaniu VAT: "(...) gdy mając na uwadze specyficzne okoliczności, takie jak trudności w znalezieniu odpowiednich środków transportu, wymagania przedsiębiorstwa nakładają na pracodawcę obowiązek zapewnienia transportu dla pracowników. W takim przypadku świadczenie usług transportowych nie jest wykonywane w celach innych niż związanych z prowadzoną działalnością".

Słuszność tego poglądu potwierdza także m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 listopada 2012 r. (sygn. ILPP2/443-843/12-4/AK), z której wynika, że w przypadkach, gdy prowadzenie działalności gospodarczej wymusza niejako na pracodawcy zapewnienie pracownikom transportu do miejsca pracy, wówczas nieodpłatne świadczenie usług dowozu do zakładu pracy nie podlega opodatkowaniu. Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu: "(...) Istnieją bowiem sytuacje, kiedy usługi transportowe nabyte od podmiotu trzeciego, świadczącego tego rodzaju usługi, są jedyną racjonalną możliwością dowozu pracowników do pracy. Wówczas, usługi te służą de facto celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, a osobiste cele i korzyści pracowników mają w takim przypadku znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści pracodawcy (korzyści gospodarczych)".

Według Wnioskodawcy powyższy pogląd znajduje potwierdzenie również m.in. w: interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 września 2011 r., sygn. ILPP1/443-858/11-2/KG, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 3 października 2011 r., sygn. IBPP1/443-1112/11/AZb, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 marca 2011 r., sygn. IPPP3/443-1200/10-2/k.c., Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 29 listopada 2013 r., sygn. ITPP1/443-887b/13/IK.

Powyższe stanowisko organów podatkowych odzwierciedla także wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 kwietnia 2013 r. (sygn. akt I SA/Wr 266/13), z którego wynika, iż w przypadku wystąpienia trudności w zapewnieniu innych odpowiednich środków transportu przy zmianie miejsca wykonywania pracy, lub gdy charakter prowadzonej działalności wymusza na pracodawcy zapewnienie transportu dla pracowników - wówczas usługi przewozu nie są wykonywane na potrzeby inne niż związane z prowadzoną działalnością. Jak stwierdził sąd "nie ma w tej sytuacji znaczenia fakt, iż pracodawca nie przewozi pracownika własnym pojazdem, lecz zleca innemu pracownikowi świadczenie usług przewozu jego własnym samochodem".

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż nieodpłatne świadczenie usług transportowych na rzecz pracowników nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego..., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.