0461-ITPB4.4511.100.2017.1.MN

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2017 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie

kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z postanowieniem sądu z dnia 24 marca 2014 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem została współwłaścicielem nieruchomości położonej w... przy ul. S. (otrzymała większą część udziałów w tej nieruchomości). W dniu 20 stycznia 2006 r., po rozpoznaniu sprawy z wniosku Wnioskodawczyni o stwierdzenie nabycia spadku po Z. K. zmarłej w dniu 28 listopada 2005 r., na podstawie testamentu z dnia 14 listopada 2000 r. otwartego i ogłoszonego przez Sąd Rejonowy w..., uznano, że spadek nabyła Jej córka, tj. Wnioskodawczyni, w całości (udział 90/480).

W dniu 27 lutego 2009 r. Wnioskodawczyni otrzymała w drodze darowizny od siostry zmarłej (współwłaściciela nieruchomości, o której mowa wyżej) udział 90/480. Wnioskodawczyni wykupiła udział 120/480 od innego współwłaściciela nieruchomości. Następnie dokonała wykupu od współwłaścicieli kolejnych udziałów w nieruchomości, tj. 10/480, 10/480, 10/480, 15/480, 15/480, 6/480, 6/480. Postanowieniem sądu z dnia 24 marca 2014 r. przyznano Wnioskodawczyni przez zasiedzenie udział wynoszący 90/480 i dokonano zniesienia współwłasności nieruchomości.

Do powyższej sprawy w dniu 12 marca 2010 r. Wnioskodawczyni zatrudniła radcę prawnego. Nieruchomość położona przy ul. S. należała do 14 współwłaścicieli. Sprawy prawne były nieuregulowane, a niektórzy współwłaściciele nieosiągalni lub nawet nieznani (byli poza granicami kraju). Przy pomocy prawnika Wnioskodawczyni otrzymała korzystne postanowienie sądu o stwierdzeniu zasiedzenia i zniesienia współwłasności nieruchomości. Po uporządkowaniu spraw prawnych Wnioskodawczyni mogła dokonać zbycia tej nieruchomości - akt notarialny sprzedaży został podpisany w dniu 7 stycznia 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy do kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości w rozumieniu art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni może zaliczyć koszty radcy prawnego poniesione w związku z reprezentowaniem Wnioskodawczyni przed sądem w sprawie nieruchomości, o której mowa we wniosku?

2. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na powyższe pytanie czy zaliczeniu do kosztów odpłatnego zbycia może podlegać część kosztów radcy prawnego udokumentowanych paragonem?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty radcy prawnego należy zaliczyć do kosztów odpłatnego zbycia. W tym również te udokumentowane jedynie paragonem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie z art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Artykuł 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć np.: koszty wyceny sprzedawanej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty sądowe, o ile były ponoszone przez zbywcę. Przy tym, pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Biorąc pod uwagę powyższe uprawnionym jest wniosek, że podstawowym kryterium pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości oprócz bezpośredniego związku ze zbyciem jest jego obligatoryjny względem zbycia charakter. Istotne jest zatem czy zbywca nieruchomości jest zobowiązany ponieść koszt w związku z jej zbyciem i czy ten koszt jest ze zbyciem bezpośrednio związany. Dopiero stwierdzenie, że zbycie nieruchomości wymaga poniesienia takiego kosztu i że jest on ze zbyciem bezpośrednio związany może bowiem oznaczać zaliczenie tego wydatku do kosztów odpłatnego zbycia.

Do powyższej kategorii kosztów nie można zatem zaliczyć kosztów zatrudnienia radcy prawnego przez Wnioskodawczynię celem uregulowania stanu prawnego nieruchomości, o której mowa we wniosku. Prowadzenie postępowań sądowych i związane z tym poniesienie kosztów pomocy prawnej warunkowało w istocie nabycie nieruchomości i bezpośredniego związku należy upatrywać właśnie z ww. czynnością nabycia, a nie transakcją odpłatnego zbycia.

Reasumując, w przypadku sprzedaży nieruchomości, o której mowa we wniosku, koszt radcy prawnego poniesiony w związku z reprezentowaniem Wnioskodawczyni przed sądem nie może zostać uwzględniony przy ustalaniu podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi bowiem kosztów odpłatnego zbycia, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W kontekście powyższego kwestia możliwości zaliczenia do kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości części kosztów radcy prawnego udokumentowanych wyłącznie paragonem w sytuacji braku możliwości ich zakwalifikowania do kosztów określonych w art. 19 ust. 1 ww. ustawy z uwagi na brak związku przyczynowo-skutkowego z czynnością odpłatnego zbycia, pozostaje bez znaczenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.