0461.ITPB3.4510.552.2016.1.MJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2016 r. (data wpływu 18 października 2016 r.), uzupełnione pismem z dnia 27 października 2016 r. (data wpływu 31 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo uznania jako koszty uzyskania przychodu zawinione niedobory towarów, które zostaną stwierdzone po rozliczeniu inwentaryzacji za dany miesiąc rozliczeniowy - jest nieprawidłowe, (pytanie nr 2 wniosku).

W dniu 18 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 27 października 2016 r. (data wpływu 31 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo uznania jako koszty uzyskania przychodu zawinione niedobory towarów, które zostaną stwierdzone po rozliczeniu inwentaryzacji za dany miesiąc rozliczeniowy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadząca działalność pod firmą: X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Y, zwana dalej stroną, Spółką lub Wnioskodawcą, jest właścicielem budynków w Y, użytkowanych przez stronę przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Spółka jest podatnikiem czynnym VAT, w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji dla podatku od towarów i usług, miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy. Zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych Spółka opłaca miesięcznie. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest wynajem lokali użytkowych podmiotom gospodarczym. Od niedawna strona prowadzi też działalność w jednym z budynków w zakresie usług rekreacyjnych dla dzieci, tj. organizowanie zabaw, imienin oraz czasu wolnego. Ewidencję towarów i usług strona prowadzi za pośrednictwem kasy fiskalnej. Dla ww. dzieci prowadzony z jest przez stronę też bufet, w którym to bufecie są sprzedawane słodycze, owoce, napoje, frytki, torty itp. artykuły żywnościowe, zwane dalej towarami. Spółka prowadzi ewidencję magazynową towarów i będzie sporządzać na koniec każdego miesiąca kalendarzowego inwentaryzacje towarów oraz dokona ich rozliczenia. Towary są nabywane wyłącznie od podatników VAT czynnych i są dokumentowane przez sprzedawców fakturami. Zarząd Spółki ustalił, iż w przyszłości niedobory zawinione za zgodą osoby odpowiedzialnej materialnie, w kwocie brutto, będą dokumentowane fakturą, która to faktura będzie ewidencjonowana pod datą ostatniego dnia miesiąca w prowadzonej przez Spółkę ewidencji sprzedaży dla celów podatku od towarów i usług, a na osobie która będzie winna ww. niedoboru będzie spoczywać obowiązek zapłaty kwoty opisanej w fakturze niedoboru. Natomiast pozostałe niedobory zawinione, łącznie z kwotą skorygowanego podatku naliczonego, z uwagi na fakt, iż dotyczą sprzedaży towarów dla dzieci będą ewidencjonowane księgach rachunkowych jako koszty działalności operacyjnej (w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jako koszty uzyskania przychodu miesiąca w którym one powstały), a Spółka dokonana jednocześnie korekty podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów które zaliczono jako niedobory do kosztów działalności operacyjnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy na Spółce w związku ze stwierdzeniem niedoborów towarów zawinionych w bufecie w przypadku zgody osoby odpowiedzialnej materialnie będzie przysługiwało prawo udokumentowania ww. niedoboru fakturą oraz czy będzie na Spółce spoczywał obowiązek korekty podatku naliczonego związanego nabyciem towarów których niedobory stwierdzono w rozliczeniu inwentaryzacyjnym za dany miesiąc rozliczeniowy, a które to niedobory zostaną zaliczone do kosztów działalności operacyjnej?

2. Czy Spółka ma prawo uznania jako koszty uzyskania przychodu niedoborów towarów zawinionych w bufecie, które zostaną stwierdzone po rozliczeniu inwentaryzacji za dany miesiąc rozliczeniowy i zostaną zaliczone przez Spółkę do kosztów działalności operacyjnej ?

Niniejsza interpretacja dotyczy pytania nr 2, w pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

Artykuł 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych enumeratywnie nie wymienia, iż straty zawinione w środkach obrotowych do jakich zaliczyć należy zdaniem strony także niedobory towarów nie mogą być uznawane na koszt uzyskania przychodu. Dlatego też reasumując Spółka ma prawo uznania jako koszty uzyskania przychodu niedoborów towarów zawinionych w bufecie które zostaną stwierdzone po rozliczeniu inwentaryzacji za dany miesiąc rozliczeniowy i zostaną zaliczone przez Spółkę do kosztów działalności operacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

Wśród kosztów wymienionych w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust, 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty podatkowe, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Niemniej każdy przypadek oraz każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy.

Dlatego też zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane w aspekcie:

* całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

* okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

* udokumentowania straty,

* podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

W świetle powyższego, nie w każdej sytuacji straty w środkach obrotowych mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko straty powstałe na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia, na które podatnik nie ma wpływu, można uznać za zdarzenia, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Niektóre rodzaje strat w środkach obrotowych mogą więc nie stanowić kosztów uzyskania przychodów z uwagi na okoliczności faktyczne powstania strat i ich udokumentowanie oraz istnienie winy podatnika lub jego pracowników w procesie ich powstawania.

Stwierdzone niedobory (straty) mogą bowiem zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jeżeli powstały niezależnie od woli podatnika, a ustalone i stosowane zasady uniemożliwiają ich powstanie w toku bieżącej działalności gospodarczej. Kosztem uzyskania przychodów mogą być tylko straty w towarach, w tej części, w jakiej zostały uznane za niezawinione i których okoliczności powstania oraz przyczyny zostały wyczerpująco udokumentowane. Nie stanowią bowiem kosztu uzyskania przychodów straty będące wynikiem braku staranności bądź nieracjonalnego działania podatnika, nawet jeśli mieszczą się w normach ustalonych przez daną jednostkę gospodarczą. Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że niedobory powstały w sposób zawiniony.

Należy zaznaczyć, iż działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zauważyć należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Wobec powyższego w przedmiotowym stanie faktycznym nie można zaliczyć zawinionych niedoborów do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że niedobory zawinione, nawet w sytuacji gdy nie jest możliwa do ustalenia odpowiedzialność osobista poszczególnych pracowników nie może stanowić dla Spółki kosztu uzyskania przychodu.

Stanowisko wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.