0461-ITPB2.4511.967.2016.1.RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2016 r. (data wpływu 29 listopada 2016 r.), uzupełnionym w dniu 31 stycznia 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 29 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 31 stycznia 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Szkoła jest samorządową jednostką oświatową, prowadzi stołówkę dla uczniów i nauczycieli. Stołówka szkolna nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym, a jej prowadzenie jest ściśle związane z działalnością Szkoły. W stołówce zatrudnieni są pracownicy (intendent i kucharki). Personel pracuje w systemie jednozmianowym przygotowując wyżywienie - śniadanie i obiad. Finansowanie wyżywienia przez uczniów to koszt surowca (wsad do kotła), a nauczycieli koszt surowca i koszt przygotowania posiłku. Personel zatrudniony w kuchni nie chce korzystać z wyżywienia (obiadów i innych posiłków nie wykupuje), jednakże specyfika wykonywanego zawodu wymusza na nim konieczność próbowania posiłków w różnych fazach ich przygotowania. Szkoła jako płatnik do tej pory była na stanowisku takim, że próbowanie potraw w różnych fazach ich przygotowania przez personel kuchni stanowi dodatkowy przychód ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy próbowanie potraw w różnych fazach jego przygotowania przez personel kuchni wykonujący tym samym obowiązki z racji pełnionej funkcji stanowi dodatkowy przychód ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu, czy jest jedynie formą kontroli posiłków niepodlegającą podatkowi dochodowemu od osób fizycznych?

2. Czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy i wykazania dodatkowego przychodu w PIT-11 pracowników kuchni?

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonywanie obowiązków wynikających z zakresu czynności, w których w jednym z punktów mowa jest, że obowiązkiem personelu kuchni jest dbanie o jakość sporządzonych posiłków, nie może stanowić dla pracownika dodatkowego przychodu i podlegać opodatkowaniu. Co do próbowania potraw w czasie gotowania, to nie ma możliwości przygotowania jedzenia bez próbowania smaku na poszczególnych etapach wytwarzania. Jest to specyficzna forma kontroli przygotowanych posiłków i jest wpisana w zakresie obowiązków zawodu kucharza. Ilość przypraw nie da się wyliczyć, gdyż smak jest zmienny i zależy od dostawy, jak również od okresu leżakowania produktów. Niemniej sam fakt próbowania nie jest jednoznaczny ze spożywaniem niewielkiej nawet ilości posiłków, gdyż receptory smaku znajdują się w jamie ustnej, a nie w żołądku i wręcz należy się ich pozbyć np. do znajdującego się w kuchni pojemnika na odpady, gdyż nie są to gotowe posiłki do końca obrobione termicznie (ugotowane, usmażone itp.).

Według Wnioskodawcy, ponieważ nie jest to przychód nie ma obowiązku z tego tytułu poboru zaliczki na podatek dochodowy i wykazywania go w PIT-11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia "nieodpłatne świadczenie". W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie" ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z treści wniosku, Szkoła jest samorządową jednostką oświatową, prowadzi stołówkę dla uczniów i nauczycieli. Stołówka szkolna nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym, a jej prowadzenie jest ściśle związane z działalnością Szkoły. W stołówce zatrudnieni są pracownicy (intendent i kucharki). Personel pracuje w systemie jednozmianowym przygotowując wyżywienie - śniadanie i obiad. Finansowanie wyżywienia przez uczniów to koszt surowca (wsad do kotła), a nauczycieli koszt surowca i koszt przygotowania posiłku. Personel zatrudniony w kuchni nie chce korzystać z wyżywienia (obiadów i innych posiłków nie wykupuje), jednakże specyfika wykonywanego zawodu wymusza na nim konieczność próbowania posiłków w różnych fazach ich przygotowania. Szkoła jako płatnik do tej pory była na stanowisku takim, że próbowanie potraw w różnych fazach ich przygotowania przez personel kuchni stanowi dodatkowy przychód ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu.

W zaistniałej sytuacji uznać należy, że próbowanie potraw przez pracowników kuchni wynika wyłącznie z wypełniania obowiązków służbowych przez te osoby i jest ściśle związane z technologią przygotowania posiłków, zatem nie powoduje powstania po ich stronie przysporzenia majątkowego, a tym samym przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31 i art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.