0461-ITPB2.4511.891.2016.1.BK - Skutki podatkowe częściowego sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych pracownikom kosztów wycieczki turystyczno-krajoznawczej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2016 r. (data wpływu 31 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych częściowego sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych pracownikom kosztów wycieczki turystyczno-krajoznawczej - jest prawidłowe.

W dniu 31 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych częściowego sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych pracownikom kosztów wycieczki turystyczno-krajoznawczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zorganizował zagraniczną wycieczkę turystyczno-krajoznawczą dla swoich pracowników, członków ich rodzin i emerytów w dniach 25-29 maja 2016 r. Wycieczka została w części sfinansowana przez pracowników, a w części ze środków ZFŚS zgodnie z zasadami wynikającymi z zawartych w regulaminie ZFŚS zapisów, z zastosowaniem "kryterium socjalnego". Wszyscy pracownicy mieli prawo wziąć udział w organizowanej przez pracodawcę wycieczce, ale udział w niej nie był obowiązkowy. W wycieczce mogli wziąć udział także członkowie rodzin pracowników, tj. współmałżonkowie i dzieci oraz emeryci na zasadach wynikających z postanowień ZFŚS.

Wnioskodawcy znana była liczba pracowników (imienna lista) biorących udział w wycieczce. Ponadto Wnioskodawca poinformował, że zorganizowana przez niego wycieczka turystyczno-krajoznawcza miała na celu integrację pracowników, co jednocześnie miało się przełożyć na lepszą współpracę, zwiększenie wydajności i jakości wykonywanych obowiązków, poprawę relacji służbowych, a co za tym idzie wycieczka zorganizowana była w interesie pracodawcy.

Całkowity koszt wyjazdu wyniósł 42731 zł 31gr, z czego z ZFŚS została pokryta kwota w wysokości 26510 zł. Jednostkowy koszt da się ustalić jedynie przez podzielenie ogólnej sumy kosztów wycieczki przez liczbę uczestników.

Wnioskodawca zaznacza, iż wobec pozostania wolnych miejsc w autokarze, uczestnictwo w wyjeździe zaproponowano także osobom nie będącym pracownikami lub członkami ich rodzin, ale, np. osobom świadczącym usługi na rzecz spółki na podstawie umów zlecenia. Jednakże osoby te pokrywały w całości z własnych środków ustalony, w sposób wskazany wyżej jednostkowy koszt wyjazdu.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca wskazuje, iż cena wycieczki nie przekładała się w prosty sposób na cenę jednostkową.

Wnioskodawca jednakże dokonał obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu otrzymania przez pracowników-uczestników wyjazdu tzw. innego nieodpłatnego świadczenia wynikającego z dokonanego dofinansowania z ZFŚS kosztów wyjazdu w wysokości przekraczającej kwotę 380 zł na pracownika, co stanowiło ogólną kwotę 3814 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca jako płatnik był zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, o której mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od świadczeń otrzymanych przez pracowników z tytułu uczestnictwa w zorganizowanym przez niego wyjeździe ze środków z ZFŚS i wpłat własnych pracowników oraz czy w związku z tym miał obowiązek pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

2. Czy koszt udziału pracownika w wycieczce jest przychodem dla pracownika z tytułu "innych nieodpłatnych świadczeń" zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy w związku z tym zwolniony jest z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 tylko do kwoty 380 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej - zakłady pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego; stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Odpowiadając na postawione pytania w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć - czy świadczenie polegające na częściowym sfinansowaniu z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczki zorganizowanej przez Wnioskodawcę stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, od którego w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT pracodawca ma obowiązek wyliczyć, pobrać, a następnie wpłacić podatek do organu podatkowego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Wydatek z funduszu socjalnego na pokrycie częściowych kosztów wyjazdu integracyjnego nie stanowi w ocenie Wnioskodawcy przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia, gdyż świadczenie to jest spełnione w interesie pracodawcy. Tym samym Wnioskodawca, będący płatnikiem w rozumieniu art. 8 ustawy - Ordynacja podatkowa w zw. z art. 31 ustawy o PIT nie ma obowiązku obliczenia, pobrania i wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, o których mowa w art. 31 ustawy o PIT. To w interesie pracodawcy jest bowiem podniesienie efektywności w pracy poprzez zapewnienie pracownikom nawiązywania więzi emocjonalnych, dzięki którym pracownik będzie pracował wydajniej. Pracownik nie musiałby ponieść kosztu wycieczki, tj. w ogóle na taką wycieczkę nie musiałby jechać, a zatem nie uniknął obowiązkowego wydatku, jakim było pokrycie z funduszu socjalnego części opłat wycieczki.

Organizowanie wyjazdu integracyjnego dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Zatem wycieczka jest wyjazdem integracyjnym, w którym uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy. Nie istnieje zatem po stronie pracownika realny charakter przysporzenia w postaci zaoszczędzenia wydatku, który stanowi warunek objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Wszyscy pracownicy byli zaproszeni do wzięcia udziału w wycieczce. Była zatem ogólnodostępna, a udział w niej był dobrowolny, więc nie pojawiła się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. O dobrowolności i ogólnodostępności świadczy także fakt, że w wycieczce brali udział także współmałżonkowie pracowników, ich dzieci (aczkolwiek nie wszystkich), emeryci i inne osoby nie będące pracownikami. Nie ma więc pewności, że gdyby wycieczka nie była zorganizowana przez pracodawcę lub przez niego częściowo dofinansowana pracownicy wzięliby udział w takim przedsięwzięciu, zatem wydaliby pieniądze na taki wyjazd. Wobec wyżej przedstawionej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, a zwłaszcza w odniesieniu do treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Wnioskodawca powziął wątpliwość co do prawidłowości dokonanego naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, częściowe sfinansowanie przez Niego wycieczki turystyczno-krajoznawczej dla pracowników ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie powinno spowodować powstania po stronie pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu z uwagi na fakt, iż nie zostały spełnione wszystkie przesłanki warunkujące uznanie za przychód otrzymanego nieodpłatnego świadczenia, bowiem świadczenie zostało spełnione za zgodą pracownika i skorzystał z niego całkowicie dobrowolnie, ale wyjazd był w interesie pracodawcy. Wyjazd przyczynił się do integracji załogi, co procentuje lepszymi, wzajemnymi relacjami pomiędzy pracownikami i współpracą oraz większą efektywnością pracy. Trudno byłoby także wskazywać, iż wyjazd przyczynił się do powiększenia aktywów uczestniczących w nim pracowników lub uniknięcia przez nich wydatku, który mieliby ponieść.

Opodatkowaniu z tytułu tzw. innych nieodpłatnych świadczeń powinien podlegać tylko przychód faktycznie otrzymany przez pracownika. Nie można o takim mówić, gdy całość kosztów wycieczki zostanie podzielona przez liczbę uczestników i przypisana im w równych częściach, ponieważ nie można również założyć, iż korzystali oni w pełnym i równym zakresie z oferowanych świadczeń.

Wobec niespełnienia wszystkich przesłanek warunkujących uznanie otrzymanego przez pracowników świadczenia za nieodpłatne, po stronie uprawnionych pracowników nie wystąpiło źródło podatku w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym konieczność obliczenia, poboru i odprowadzenia przez Wnioskodawcę zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia "nieodpłatne świadczenie". W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie" ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców-jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zorganizował zagraniczną wycieczkę turystyczno-krajoznawczą dla swoich pracowników, członków ich rodzin i emerytów w dniach 25-29 maja 2016 r. Wycieczka została w części sfinansowana przez pracowników, a w części ze środków ZFŚS zgodnie z zasadami wynikającymi z zawartych w regulaminie ZFŚS zapisów, z zastosowaniem "kryterium socjalnego". Wszyscy pracownicy mieli prawo wziąć udział w organizowanej przez pracodawcę wycieczce, ale udział w niej nie był obowiązkowy. W wycieczce mogli wziąć udział także członkowie rodzin pracowników, tj. współmałżonkowie i dzieci oraz emeryci na zasadach wynikających z postanowień ZFŚS.

Wnioskodawcy znana była liczba pracowników (imienna lista) biorących udział w wycieczce. Ponadto Wnioskodawca poinformował, że zorganizowana przez niego wycieczka turystyczno-krajoznawcza miała na celu integrację pracowników, co jednocześnie miało się przełożyć na lepszą współpracę, zwiększenie wydajności i jakości wykonywanych obowiązków, poprawę relacji służbowych, a co za tym idzie wycieczka zorganizowana była w interesie pracodawcy.

Całkowity koszt wyjazdu wyniósł 42731 zł 31gr, z czego z ZFŚS została pokryta kwota w wysokości 26510 zł. Jednostkowy koszt da się ustalić jedynie przez podzielenie ogólnej sumy kosztów wycieczki przez liczbę uczestników.

Wnioskodawca zaznacza, iż wobec pozostania wolnych miejsc w autokarze, uczestnictwo w wyjeździe zaproponowano także osobom nie będącym pracownikami lub członkami ich rodzin, ale, np. osobom świadczącym usługi na rzecz spółki na podstawie umów zlecenia. Jednakże osoby te pokrywały w całości z własnych środków ustalony, w sposób wskazany wyżej jednostkowy koszt wyjazdu.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca wskazuje, iż cena wycieczki nie przekładała się w prosty sposób na cenę jednostkową.

Wnioskodawca jednakże dokonał obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu otrzymania przez pracowników-uczestników wyjazdu tzw. innego nieodpłatnego świadczenia wynikającego z dokonanego dofinansowania z ZFŚS kosztów wyjazdu w wysokości przekraczającej kwotę 380 zł na pracownika, co stanowiło ogólną kwotę 3 814 zł.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w imprezie sportowo-rekreacyjnej oraz wycieczce krajoznawczo-turystycznej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium-wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści)- nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego uznać należy, że udział w wycieczce turystyczno-krajoznawczej, w części sfinansowanej przez Wnioskodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, zorganizowanej dla pracowników na zasadzie powszechnej dostępności mającej na celu integrację pracowników, która wpłynie na lepsze, wzajemne relacje pomiędzy pracownikami, współpracę oraz większą efektywność pracy nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym Wnioskodawca przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 ww. ustawy nie ma obowiązku, wartości świadczenia związanego z udziałem w ww. wycieczce doliczać do pozostałych przychodów pracowników.

Natomiast konsekwencją uznania, że dane świadczenie nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest niemożność jego objęcia którymkolwiek ze zwolnień przedmiotowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ww. ustawy.

W tym stanie rzeczy skoro koszt udziału pracowników w wycieczce w części sfinansowanej przez Wnioskodawcę ze środków ZFŚS, nie generuje u pracowników przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyklucza to możliwość zastosowania względem tego świadczenia (niezależnie od jego pieniężnego lub rzeczowego charakteru) zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-001 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.