0461-ITPB2.4511.83.2017.1.HD - Ustalenie obowiązków płatnika w związku z przekazaniem pracownikom upominków jubileuszowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2017 r. (data wpływu 2 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przekazaniem pracownikom upominków jubileuszowych - jest prawidłowe.

W dniu 2 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przekazaniem pracownikom upominków jubileuszowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie Działu XI Kodeksu pracy w Spółce z o.o. funkcjonuje Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy, zawarty pomiędzy Spółką (Wnioskodawcą) a Związkami Zawodowymi.

Zgodnie z zapisami tego Układu pracownikowi, który legitymuje się stażem pracy w Spółce 25 lat i więcej, przysługuje upominek, którego wartość nie może przekroczyć 1/3 minimalnego wynagrodzenia.

Zwyczajowo pracownicy sami określają jaki to ma być upominek. Otrzymują go co 5 lat od stażu wyjściowego, tj. 25 lat. Spółka od wartości upominku potrąca pracownikowi i odprowadza do urzędu skarbowego podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz obowiązującym orzecznictwem Wnioskodawca postępuje prawidłowo?

Zdaniem Wnioskodawcy, upominek przysługujący pracownikom za lata pracy jest związany ze stosunkiem pracy i jako nagroda rzeczowa powinien być opodatkowany na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Biorąc powyższe pod uwagę, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które zostało wypłacone w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że pomiędzy Wnioskodawcą a Związkami Zawodowymi - na podstawie Działu XI Kodeksu pracy - zawarty został Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy. Zgodnie z zapisami tego Układu pracownikowi, który legitymuje się stażem pracy w Spółce 25 lat i więcej, przysługuje upominek, którego wartość nie może przekroczyć 1/3 minimalnego wynagrodzenia. Zwyczajowo pracownicy sami określają jaki to ma być upominek. Otrzymują go co 5 lat od stażu wyjściowego, tj. 25 lat. Spółka od wartości upominku potrąca pracownikowi i odprowadza do urzędu skarbowego podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przystępując o oceny skutków podatkowych przekazywania pracownikom upominków jubileuszowych zauważyć należy, że charakter prawny gratyfikacji jubileuszowej nie jest jednolity. Może ona stanowić składnik wynagrodzenia za pracę, jeżeli odpowiada cechom pojęciowym premii, a więc poddaje się kontroli, co do przesłanek przyznawania i ustalenia jej wysokości. Może być także świadczeniem pozbawionym cech wynagrodzenia, w sytuacji, gdy prawo do niej nie zależy od spełnienia obiektywnie określonych przepisami płacowymi warunków, lecz od jej przyznania; w takim razie jest nagrodą.

Najczęściej prawo do nagrody jubileuszowej przewidują układy zbiorowe pracy, ewentualnie regulaminy wynagradzania. Nagroda jubileuszowa jest premią za wieloletnią pracę. W związku z tym do nabycia prawa do takiej nagrody wystarczające jest spełnienie warunku w postaci osiągnięcia określonego stażu zatrudnienia. Nie jest konieczne przyznanie prawa do nagrody przez pracodawcę. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że nagroda jubileuszowa stanowi składnik wynagrodzenia za pracę, a zatem warunków jej wypłaty nie można swobodnie zmieniać, a pracownik nie może się jej zrzec. Ewentualne oświadczenie pracownika bądź porozumienie z pracodawcę o zrzeczeniu się roszczenia o nagrodę jubileuszową jest nieważne.

Z analizy przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że przysługująca pracownikowi nagroda jubileuszowa w postaci upominku jest świadczeniem uzależnionym od spełnienia kryteriów obiektywnych (stażu pracy w Spółce 25 lat i więcej). Wobec tego stanowi ona dla pracownika przychód ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z zawartej w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji przychodów ze stosunku pracy wynika bowiem, że do przychodów pracownika zalicza się nie tylko otrzymane pieniądze, ale również otrzymane świadczenia rzeczowe.

Wobec powyższego Wnioskodawca postępuje prawidłowo obliczając, pobierając i odprowadzając do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od wartości upominków przyznanych pracownikom.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.