0461-ITPB2.4511.751.2016.6.NP - Sprzedaż nieruchomości wspólnej odziedziczonej po zmarłym małżonku.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 6 czerwca 2017 r. sygn. akt I SA/Bd 439/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 21 sierpnia 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2016 r. (data wpływu 8 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku złożenia zeznania podatkowego i zapłaty podatku z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 8 września 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku złożenia zeznania podatkowego i zapłaty podatku z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 2 grudnia 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, wydał dla Wnioskodawczyni indywidualną interpretację znak: 0461-ITPB2.4511.751.2016.1.RS, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawczyni, że pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, biegnie od daty nabycia nieruchomości do małżeńskiej wspólności majątkowej, nie zaś od daty nabycia nieruchomości w drodze otwarcia spadku. Stwierdził zatem, że w związku ze sprzedażą dokonaną w 2016 r. nieruchomości w części nabytej w 2012 r. w drodze spadku po zmarłym mężu, Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do złożenia zeznania podatkowego za 2016 r. oraz zapłaty podatku a obliczając dochód z odpłatnego zbycia nieruchomości, nie będzie mogła pomniejszyć uzyskanego przychodu o kwotę hipoteki (jej spłaty) ustanowionej na nieruchomości na zabezpieczenie pożyczki zaciągniętej u brata. Również spłata ww. pożyczki nie stanowi wydatku na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym w odniesieniu do tej kwoty nie znajdzie zastosowania zwolnienie z opodatkowania uregulowane w tym przepisie.

Wnioskodawczyni na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 2 grudnia 2016 r. znak: 0461-ITPB2.4511.751.2016.1.RS wniosła pismem z dnia 21 grudnia 2016 r. (data wpływu 22 grudnia 2016 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, pismem z dnia 17 stycznia 2017 r. znak: 0461-ITPB2.4511.751.2016.2.RS stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawczyni na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 2 grudnia 2016 r. znak: 0461-ITPB2.4511.751.2016.1.RS złożyła skargę z dnia 28 lutego 2017 r. (data wpływu 2 marca 2017 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 6 czerwca 2017 r. sygn. akt I SA/Bd 439/17 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 2 grudnia 2016 r. znak: 0461-ITPB2.4511.751.2016.1.RS.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Na początku lat osiemdziesiątych Wnioskodawczyni wspólnie z mężem zakupiła działkę budowlaną w C. Od 1985 r. na ww. działce rozpoczęli budowę domu jednorodzinnego. Ostatecznie budowa została zakończona w 1991 r. W grudniu 1991 r. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem oraz dwiema córkami zamieszkała w nowo wybudowanym domu. Córki usamodzielniły się i opuściły dom rodzinny. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem nadal zamieszkiwała w ww. domu.

W dniu 9 listopada 2004 r., w obecności notariusza, Wnioskodawczyni podpisała wspólnie z mężem testament w formie aktu notarialnego, w którym zapisano, iż w przypadku śmierci jednego małżonka, dom po zmarłym małżonku w całości dziedziczy drugi małżonek. W dniu 7 czerwca 2012 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni. Zgodnie z zapisem zamieszczonym w testamencie z dnia 9 listopada 2004 r., na podstawie dziedziczenia testamentowego, została jedyną właścicielką domu w C. W dniu 9 sierpnia 2012 r. w Kancelarii Notarialnej sporządzono akt poświadczenia dziedziczenia, zgodnie z zapisami zamieszczonymi w testamencie. Akt poświadczenia dziedziczenia potwierdza, iż Wnioskodawczyni jest jedynym spadkobiercą testamentowym po zmarłym mężu a tym samym jedynym właścicielem domu.

Z uwagi na wysokie koszty utrzymania domu Wnioskodawczyni postanowiła kupić sobie mieszkanie, które jest zdecydowanie tańsze w utrzymaniu. W związku z tym w dniu 27 września 2012 r. w banku podpisała umowę kredytu na zakup mieszkania w kwocie 150.000 zł. W zakupionym mieszkaniu Wnioskodawczyni zamieszkała od listopada 2012 r. Dom pozostał niezamieszkały. Jednak z jednej emerytury w wysokości 1.600 zł miesięcznie Wnioskodawczyni nie była w stanie spłacać rat kredytu i utrzymać mieszkania. W spłacie kredytu pomagał Wnioskodawczyni brat. Ostatecznie w dniu 27 września 2013 r. w obecności notariusza została podpisana między bratem a Wnioskodawczynią umowa pożyczki na kwotę 180.000 zł. Z otrzymanej od brata pożyczki Wnioskodawczyni spłaciła w całości zaciągnięty w banku kredyt na zakup mieszkania wraz z odsetkami. Jednak w zamian za udzieloną pożyczkę została ustanowiona hipoteka na domu jednorodzinnym, na rzecz brata, w wysokości 180.000 zł.

Wnioskodawczyni chciałaby sprzedać dom w C., aby móc uregulować ciążące na niej zobowiązania wobec brata, który pomógł jej w ciężkich chwilach. Obecnie cały czas w utrzymaniu domu oraz mieszkania pomaga jej najbliższa rodzina. Zdaniem Wnioskodawczyni od wybudowania (nabycia) w 1991 r. domu minęło 25 lat i w związku z tym, w przypadku zbycia nieruchomości nie będzie zobowiązana do zapłaty 19% podatku z tytułu zbycia nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy po sprzedaży domu w C. w 2016 r. wystąpi u Wnioskodawczyni zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych?

2. Czy Wnioskodawczyni będzie zobowiązana, po sprzedaży domu w 2016 r., złożyć do 30 kwietnia 2017 r. PIT-39 i zapłacić podatek od połowy wartości domu?

3. Jeżeli Wnioskodawczyni będzie musiała zapłacić podatek od sprzedaży domu (od połowy jego wartości), to czy tę wartość będzie mogła pomniejszyć o kwotę obciążenia hipoteką na rzecz brata w wysokości 180.000 zł?

Zdaniem Wnioskodawczyni, dom jednorodzinny w C. nabyła w 1991 r. wspólnie z mężem, kiedy to wprowadzili się do nowo wybudowanego przez nich domu. Z uwagi na brzmienie art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego była to współwłasność łączna (wspólność majątkowa małżeńska), a w trakcie trwania małżeństwa nie zawierano żadnych umów majątkowych wyłączających ustawową wspólność majątkową. Pomiędzy małżonkami z mocy prawa powstaje małżeński ustrój majątkowy, ale udziały małżonków we współwłasności nie są określone ułamkiem, ani w inny sposób. Nie można stwierdzić w czasie trwania małżeństwa, że każdy z małżonków jest właścicielem połowy majątku, dopóki nie nastąpi jego podział w określony sposób (np. intercyza). Każdy z małżonków jest właścicielem całości majątku wspólnego. Biorąc pod uwagę charakter prawny wspólności majątkowej małżeńskiej, nabycie nieruchomości do majątku wspólnego małżonków następuje raz. Według sądu "nie można przyjąć, że nabycie nieruchomości w warunkach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, skuteczne wobec całej nieruchomości, na gruncie prawa rodzinnego i cywilnego - dla potrzeb podatku dochodowego - powinno być ustalone powtórnie, w kontekście śmierci małżonka i zbycia nieruchomości" (wyrok WSA w Łodzi z dnia 29 lipca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 596/15). Zdaniem sądu nie stanowi "nabycia", w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabycie w drodze spadku po współmałżonku nieruchomości zakupionej do majątku wspólnego w ramach ustawowej wspólności małżeńskiej. W takiej sytuacji nie można przyjąć, że pięcioletni termin biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze otwarcia spadku. Problem przedstawiony w tym wyroku dotyczy głównie osób zbywających majątek nabyty wiele lat wcześniej do majątku wspólnego, które następnie "nabywają" go w wyniku nie swoich działań, lecz losowego zdarzenia, jakim jest śmierć współmałżonka.

Wnioskodawczyni uważa, iż jej obecna sytuacja jest analogiczna jak ta przedstawiona w wyroku. Problem ten dostrzegł również Rzecznik Praw Obywatelskich, który w piśmie skierowanym do Ministra Finansów wskazał, że stanowisko prezentowane przez fiskusa może być krzywdzące, głownie dla osób starszych, które po śmierci współmałżonka niejednokrotnie decydują się na zbycie nieruchomości z powodów finansowych oraz zdrowotnych, nie zdając sobie sprawy z negatywnych konsekwencji podatkowych.

Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 5 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 447/14 uchylił niekorzystną dla podatnika indywidualną interpretację z dnia 12 grudnia 2013 r., wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej, która dotyczyła takiej samej sprawy jak opisana przez Wnioskodawczynię. W uzasadnieniu tego wyroku czytamy: "zdaniem sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, stanowisko organu interpretacyjnego odnośnie dopuszczalności opodatkowania części przychodu, odpowiadającej udziałowi nabytemu w drodze spadku jest błędne i wynika przede wszystkim z mylnego rozumienia wspólności małżeńskiej". Ocena zaistniałego stanu znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 grudnia 2011 r. (II FSK 1101/10) oraz WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 7 maja 2014 r. (I SA/Go 136/14), WSA w Gdańsku z dnia 10 września 2013 r. (I SA/Gd 760/13) oraz WSA w Gdańsku z dnia 15 lutego 2012 r. (I SA/Gd 1115/11).

Wnioskodawczyni uważa, że nie powinna składać zeznania PIT-39 po ewentualnej sprzedaży domu w 2016 r., ponieważ wybudowała go wspólnie z mężem w 1991 r., ze wspólnych środków finansowych. Razem z mężem mieszkali w tym domu przez 21 lat. Gdyby nie śmierć męża mieszkaliby tam nadal. Nie można nabyć po raz drugi czegoś, co od dawna już prawnie się posiada. Gdyby mąż żył i zdecydowaliby się na sprzedaż domu, to nie wystąpiłby po ich stronie przychód, ponieważ dom wybudowali w 1991 r., a więc upłynął pięcioletni okres uprawniający do sprzedaży bez podatku. Więc dlaczego Wnioskodawczyni sprzedając ten sam dom, jako wdowa po zmarłym mężu, miałaby zapłacić podatek od sprzedaży nieruchomości przed upływem pięciu lat od nabycia? Nie nabyła tej nieruchomości powtórnie, ale na podstawie dziedziczenia testamentowego otrzymała po zmarłym mężu. Podsumowując, Wnioskodawczyni uważa, iż w przypadku sprzedaży domu nie ma obowiązku złożenia zeznania PIT-39 oraz zapłaty podatku od połowy wartości domu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, gdyby się jednak okazało, że nastąpiło nabycie po mężu w 2012 r., a dom Wnioskodawczyni sprzeda w 2016 r., to od przychodu powinna mieć prawo do odliczenia ciążącej na domu hipoteki, na rzecz brata, w wysokości 180.000 zł. Opodatkowaniu zatem powinna ewentualnie podlegać kwota równa 50% z kwoty uzyskanej z ewentualnej sprzedaży, pomniejszonej o 180.000 zł (hipoteka).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, na początku lat osiemdziesiątych Wnioskodawczyni zakupiła wspólnie z mężem Aleksandrem Z. działkę budowlaną w C. Od 1985 r. na ww. działce rozpoczęli budowę domu jednorodzinnego. Ostatecznie budowa została zakończona w 1991 r. W grudniu 1991 r. wspólnie z mężem oraz dwiema córkami zamieszkała w nowo wybudowanym domu. Córki usamodzielniły się i opuściły dom rodzinny. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem nadal zamieszkiwała w ww. domu.

W dniu 9 listopada 2004 r., w obecności notariusza, podpisała wspólnie z mężem testament w formie aktu notarialnego, w którym zapisano, iż w przypadku śmierci jednego małżonka, dom po zmarłym małżonku w całości dziedziczy drugi małżonek. W dniu 7 czerwca 2012 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni. Zgodnie z zapisem zamieszczonym w testamencie z dnia 9 listopada 2004 r., na podstawie dziedziczenia testamentowego, została jedyną właścicielką domu w C. W dniu 9 sierpnia 2012 r. w Kancelarii Notarialnej sporządzono akt poświadczenia dziedziczenia, zgodnie z zapisami zamieszczonymi w testamencie. Akt poświadczenia dziedziczenia potwierdza, iż Wnioskodawczyni jest jedynym spadkobiercą testamentowym po zmarłym Aleksandrze Z. a tym samym jedynym właścicielem domu.

Z uwagi na wysokie koszty utrzymania domu Wnioskodawczyni postanowiła kupić sobie mieszkanie, które jest zdecydowanie tańsze w utrzymaniu. W związku z tym w dniu 27 września 2012 r. w Banku podpisała umowę kredytu na zakup mieszkania w kwocie 150.000 zł. W zakupionym mieszkaniu zamieszkała od listopada 2012 r. Dom pozostał niezamieszkały. Jednak z jednej emerytury w wysokości 1.600 zł miesięcznie Wnioskodawczyni nie była w stanie spłacać rat kredytu i utrzymać mieszkania. W spłacie kredytu pomagał Wnioskodawczyni brat. Ostatecznie w dniu 27 września 2013 r. w obecności notariusza została podpisana pomiędzy bratem a Wnioskodawczynią umowa pożyczki na kwotę 180.000 zł. Z otrzymanej od brata pożyczki spłaciła w całości zaciągnięty w Banku kredyt na zakup mieszkania wraz z odsetkami. Jednak w zamian za udzieloną pożyczkę została ustanowiona hipoteka na domu jednorodzinnym, na rzecz brata, w kwocie 180.000 zł.

Wnioskodawczyni chciałaby sprzedać dom w C., aby móc uregulować ciążące na Niej zobowiązania wobec brata, który pomógł Jej w ciężkich chwilach. Obecnie cały czas w utrzymaniu domu oraz mieszkania pomaga Jej najbliższa rodzina. Zdaniem Wnioskodawczyni od wybudowania (nabycia) w 1991 r. domu minęło 25 lat i w związku z tym, w przypadku zbycia nieruchomości nie będzie zobowiązana do zapłaty 19% podatku z tytułu zbycia nieruchomości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 6 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Bd 439/17, wskazał, że spór w przedmiotowej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia czy zbycie nieruchomości w części przypadającej na udział nabyty w drodze dziedziczenia po zmarłym małżonku, skutkuje powstaniem przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Sądu stanowisko organu interpretacyjnego odnośnie dopuszczalności opodatkowania części przychodu odpowiadającej udziałowi nabytemu w drodze spadku jest błędne i wynika przede wszystkim z mylnego rozumienia instytucji "wspólności małżeńskiej".

Wskazał, iż w spornej kwestii sądy administracyjne w szeregu orzeczeń wypowiedziały się jednoznacznie. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1101/10 uznał za wadliwy pogląd, zgodnie z którym, w wyniku śmierci jednego małżonka znajdującego się w ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej z art. 31 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, drugi małżonek nabywa w drodze spadku po pierwszym małżonku, po raz drugi, udział w tej samej nieruchomości, ponieważ z uwagi na istotę wspólności majątkowej małżeńskiej, nie było możliwe wyodrębnienie przypadającego każdemu z małżonków udziału w nieruchomości już podczas pierwotnego, wspólnego jej nabycia.

W ocenie Sądu przyjąć należy - za NSA - że współwłasność małżonka stanowiąca szczególny rodzaj współwłasności, jest współwłasnością bezudziałową (niewyodrębnioną), a w czasie jej trwania małżonkowie samodzielnie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Wspólność ta obejmuje cały zbiór praw majątkowych takich jak własność i inne prawa rzeczowe czy wierzytelności. Nadto współwłasność łączna, w tym przypadku wspólność majątkowa, różni się od ułamkowej tym, że nie można w niej określić ilości udziałów każdego współwłaściciela. Obu właścicielom przysługuje pełne prawo do całej masy majątkowej w niej zawartej. Z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie.

Zdaniem WSA, skoro małżonkowie nabyli raz nieruchomość do majątku wspólnego, do niepodzielnej ręki, to Skarżąca nie mogła nabyć jej powtórnie. Wobec powyższego nie można także przyjąć, że pięcioletni termin określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, biegnie od daty nabycia przez Skarżącą nieruchomości w drodze spadku. Oznacza to spełnienie przesłanki wyłączającej uzyskany przychód z tytułu zbycia nieruchomości z opodatkowania podatkiem odchodowym od osób fizycznych, a tym samym naruszenie przez organ wskazanego przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy.

Sąd wskazał również, że w badanej sprawie Skarżąca nabyła prawo własności przedmiotowej nieruchomości w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku. Zbycie przedmiotowej nieruchomości nastąpi zatem po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Zatem, w rozpoznawanej sprawie dla ustalenia skutków podatkowych istotny jest moment zbycia nieruchomości. Zbycie nastąpiło po upływie pięciu lat od daty nabycia wobec czego zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód ze sprzedaży nieruchomości winien być wolny od opodatkowania.

Podkreślił, że nie stanowi zatem nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy nabycie w drodze spadku po współmałżonku, zakupionej w ramach ustawowej wspólności małżeńskiej do majątku wspólnego nieruchomości. Konsekwentnie, w takim przypadku nie można przyjąć, że pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze otwarcia spadku. Skutkiem tego brak jest możliwości opodatkowania przychodu z tytułu zbycia tej nieruchomości na podstawie tego przepisu. Odnosząc specyficzne zasady obowiązujące na gruncie prawa rodzinnego oraz skutki prawne, jakie wywołują czynności małżonków objętych wspólnością ustawową, do będącego przedmiotem sporu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, trudno funkcjonalnie obronić tezy, że nabycie własności nieruchomości w warunkach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, skuteczne wobec całej nieruchomości na gruncie prawa rodzinnego i cywilnego, dla potrzeb podatku dochodowego powinno być ustalane powtórnie, w kontekście śmierci małżonka i zbycia nieruchomości. Oceny tej nie zmienia konieczność opodatkowania nabycia spadku podatkiem od spadków i darowizn, która to danina publicznoprawna jest przedmiotem odrębnej regulacji, według określonych w niej kryteriów i zasad (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 228/15, publ. LEX nr 1682180).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy podkreślił także, że powyższe potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt I FPS 2/17, w której to NSA stwierdził, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabytych przez współmałżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz uwzględniając stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, z dnia 6 czerwca 2017 r., sygn. I SA/Bd 439/17 dotyczące wykładni art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznać należy, że okres pięciu lat, uregulowany w ww. artykule liczyć należy od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do nabycia nieruchomości przez Wnioskodawczynię i Jej małżonka do ich majątku wspólnego. W związku z tym, z uwagi na upływ tego okresu, odpłatne zbycie w 2016 r. nieruchomości, której jedynym właścicielem została po śmierci męża Wnioskodawczyni, nie stanowi źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

W konsekwencji, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie rodzi obowiązku złożenia przez Wnioskodawczynię zeznania PIT-39 jak również zapłaty podatku.

W związku z powyższym odpowiedź na pytanie oznaczone nr 3 jest bezprzedmiotowa.

Zgodnie z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.