0461-ITPB2.4511.1016.2016.1.BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 lutego 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 14 lutego 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W czerwcu 2016 r. pracownik podczas wykonywania obowiązków służbowych wyrządził szkodę na mieniu pracodawcy. Dnia 6 lipca 2016 r. zgodnie z obowiązującymi przepisami Kodeksu pracy (art. 121) została podpisana z pracownikiem "Ugoda dotycząca naprawienia przez pracownika szkody wyrządzonej pracodawcy" poprzez zapłatę na rzecz pracodawcy odszkodowania w kwocie 6 900 zł. Spłata odszkodowania została rozłożona pracownikowi na 36 rat. Wysokość pełnego odszkodowania, tj. 27 652 zł 50 gr została obniżona do kwoty 6 900 zł. Wysokość kwoty została ustalona, biorąc pod uwagę stopień winy pracownika i jego dotychczasowy stosunek do obowiązków pracowniczych - zgodnie z art. 121 Kodeksu pracy - oraz przy uwzględnieniu zapisów art. 119 Kodeksu pracy. Po zapłaceniu przez pracownika łącznej kwoty 766 zł 94 gr, dnia 24 listopada 2016 r. pracodawca na wniosek przełożonego pracownika podjął decyzję o obniżeniu pozostałej kwoty odszkodowania o 6 133 zł 36 gr, kierując się nienaganną postawą pracownika w wykonywaniu obowiązków służbowych, zarówno obecnie jak i w miesiącach sprzed zdarzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

* Czy kwota o jaką obniżono odszkodowanie stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

* W którym momencie powstanie obowiązek podatkowy, oraz czy pracodawca będzie zobowiązany wystawić PIT 8C?

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanej sytuacji kwota o jaką obniżono część odszkodowania nie stanowi dochodu, w związku z powyższym Spółka jako płatnik nie ma obowiązku jej opodatkowania. W związku z zaistniałą sytuacją pracownik nie osiągnął dochodu, a także nie doszło do przysporzenia majątkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w czerwcu 2016 r. pracownik podczas wykonywania obowiązków służbowych wyrządził szkodę na mieniu pracodawcy. Dnia 6 lipca 2016 r. zgodnie z obowiązującymi przepisami Kodeksu pracy (art. 121) została podpisana z pracownikiem "Ugoda dotycząca naprawienia przez pracownika szkody wyrządzonej pracodawcy" poprzez zapłatę na rzecz pracodawcy odszkodowania w kwocie 6 900 zł. Spłata odszkodowania została rozłożona pracownikowi na 36 rat. Wysokość pełnego odszkodowania, tj. 27 652 zł 50 gr została obniżona do kwoty 6 900 zł. Wysokość kwoty została ustalona, biorąc pod uwagę stopień winy pracownika i jego dotychczasowy stosunek do obowiązków pracowniczych - zgodnie z art. 121 Kodeksu pracy - oraz przy uwzględnieniu zapisów art. 119 Kodeksu pracy. Po zapłaceniu przez pracownika łącznej kwoty 766 zł 94 gr, dnia 24 listopada 2016 r. pracodawca na wniosek przełożonego pracownika podjął decyzję o obniżeniu pozostałej kwoty odszkodowania o 6 133 zł 36 gr, kierując się nienaganną postawą pracownika w wykonywaniu obowiązków służbowych, zarówno obecnie jak i w miesiącach sprzed zdarzenia.

Zgodnie z art. 119 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666) odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody.

W myśl natomiast art. 121 § 1 ustawy - Kodeks pracy, jeżeli naprawienie szkody następuje na podstawie ugody pomiędzy pracodawcą i pracownikiem, wysokość odszkodowania może być obniżona, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności stopnia winy pracownika i jego stosunku do obowiązków pracowniczych. Przy uwzględnieniu okoliczności wymienionych w § 1 wysokość odszkodowania może być także obniżona przez sąd pracy; dotyczy to również przypadku, gdy naprawienie szkody następuje na podstawie ugody sądowej (art. 121 § 2 Kodeksu pracy).

Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady pracownik ponosi pełną odpowiedzialność za szkody powstałe w powierzonym mieniu, to jednak biorąc pod uwagę prawną możliwość zawarcia ugody, należne pracodawcy odszkodowanie może być obniżone. Obniżenie kwoty odszkodowania w związku z zawarciem ugody nie skutkuje powstaniem przychodu po stronie pracownika, gdyż obniżenie to jest wynikiem przewidzianej prawem procedury dochodzenia do kwoty należnej tytułem odszkodowania.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż kwota o jaką obniżono pracownikowi - zgodnie z art. 121 § 1 Kodeksu pracy - odszkodowanie za szkodę na mieniu pracodawcy nie stanowi dla pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.