0461-ITPB1.4511.1036.2016.1.DR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2016 r. (data wpływu 19 grudnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 lutego 2017 r. (data wpływu 15 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży środków trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 19 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży środków trwałych. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 10 lutego 2017 r. (data wpływu 15 lutego 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1992 r. Od 2004 r. w zakresie PKD 55.20.Z tj. zakwaterowania w cyklu dziennym lub tygodniowym w specjalnie wydzielonych umeblowanych pokojach lub pomieszczeniach umożliwiających mieszkanie, przygotowywanie posiłków oraz spanie lub z warunkami do gotowania lub wyposażonymi kuchniami.

Do końca 2014 r. Wnioskodawca posiadał status czynnego podatnika podatku od towarów i usług. Od 2015 r. Wnioskodawca ma status podatnika podatku od towarów i usług zwolnionego.

W dniu 3 czerwca 2003 r. Wnioskodawca nabył wraz z Małżonką trzy działki gruntu o numerach 370/4, 370/5 i 370/6, z tego dwie działki były niezabudowane, natomiast jedna była zabudowana starym budynkiem murowano-drewnianym. Transakcja ta nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług, lecz 2% podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W 2004 r. na niezabudowanych działkach gruntu 370/4 i 370/5 Wnioskodawca postawił pięć domków kempingowych oraz poniósł wydatki na przebudowę budynku posadowionego na działce 370/6. Wydatki na przebudowę tego budynku Wnioskodawca poniósł również w 2005 r. i przystosował go na pensjonat. Od wszystkich tych wydatków był odliczany podatek od towarów i usług.

Od sezonu 2004 r. Wnioskodawca wynajmował domki turystom w ramach prowadzanej działalności gospodarczej sklasyfikowanej, zgodnie z PKD 55.20.Z - obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. Od sezonu 2005 r. również budynek pensjonatu był wynajmowany turystom w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W wyżej wymieniony sposób Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą do chwili obecnej. Aktualnie działalność jest zawieszona. Oczywiście w okresie prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca ponosił wydatki na ww. nieruchomości: bieżące koszty użytkowania, drobne remonty itp. Do 2014 r. od tych zakupów był odliczany podatek od towarów i usług. Natomiast od rozpoczęcia użytkowania domków i pensjonatu nie były ponoszone wydatki modernizacyjne.

W grudniu 2016 r. Wnioskodawca zdecydował się na sprzedaż opisanych wyżej nieruchomości, tj. zabudowanych działek gruntu 370/4, 370/5 i 370/6. W umowie przenoszącej własność na nowego właściciela sprzedaż przedmiotowych nieruchomości została potraktowana, jako sprzedaż zwolniona z podatku od towarów i usług. Transakcja została opodatkowana 2% podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Jednocześnie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych od 2008 r. Wnioskodawca jest na tzw. karcie podatkowej. Natomiast do 2008 r. Wnioskodawca był podatnikiem podatku dochodowego na zasadach ogólnych.

W piśmie z dnia 10 lutego 2017 r. (data wpływu 15 lutego 2017 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca dodał, że po postawieniu przez firmę budowlaną domków kempingowych nie były w nich dokonywane żadne ulepszenia, których wartość przekroczyłaby 30% wartości początkowej przedmiotowych domków, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Z kolei wydatki poniesione na modernizację budynku pełniącego funkcję pensjonatu przekraczały 30% wartości początkowej tego budynku, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Ponadto obiekt (budynek) był wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług zidentyfikowanych pod kodem PKD 55.20.Z opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (faktury VAT i paragony fiskalne). Obiekt (budynek) po ulepszeniu był wykorzystywany do ww. czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez okres od 2005 r. do końca 2014 r. W obiekcie tym oprócz pokoi gościnnych, było pomieszczenie dla właścicieli - recepcja.

Obiekty znajdujące się na działkach 370/4 i 370/5 (domki kempingowe) nie stanowią budowli, lecz budynki na gruncie przepisów Prawa budowlanego. Budynki te są trwale związane z gruntem.

Dodatkowo Wnioskodawca nadmienił, że w podobnych stanach faktycznych były wydawane następujące orzeczenia sądów administracyjnych oraz organów podatkowych:

* sygn. akt I FSK 382/14,

* sygn. akt I FSK 213/14,

* sygn. akt I FSK 1545/13,

* sygn. akt I FSK 1573/14,

* znak: IPPP3/4512-873/15-3/S/RD.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Na jakich zasadach podatku dochodowego od osób fizycznych opodatkowana jest sprzedaż opisanych środków trwałych?

Zdaniem Wnioskodawcy podatnik korzystający z zasad karty podatkowej sprzedając firmowy środek trwały stosuje zasady opodatkowania takie jakie dotyczą jego działalności. W efekcie tego sprzedaż opisanych składników majątkowych generuje przychód z działalności gospodarczej, który korzysta z zasad opodatkowania kartą podatkową, na podstawie decyzji wydanej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przytoczył pismo wydane przez Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2004 r. znak: PB2/MW-033-0350-1406/04, w którym wskazano, że: "Opodatkowaniu w formie karty podatkowej podlegają przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, do których zalicza się również przychody uzyskane ze sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej." Podobne stanowiska wydają organy podatkowe, np. w interpretacji podatkowej znak: ILPB1 /4511 -1-1119/15-3/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), w art. 10 w ust. 1 wyraźnie rozróżnia źródła przychodów.

Klasyfikacja przychodu do danego źródła przychodów powoduje określone konsekwencje podatkowe, w tym również w zakresie możliwości wyboru formy opodatkowania. Możliwość wyboru formy opodatkowania mają m.in. podatnicy osiągający przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, tj. ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

* wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio;

Natomiast stosownie do przepisu art. 14 ust. 2c ww. ustawy do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z przepisem art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1829) przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy.

W myśl art. 14a ust. 3 ww. ustawy, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej, stosownie do ust. 4 ww. artykułu przedsiębiorca:

W myśl ww. przepisu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca w okresie zawieszenia działalności gospodarczej ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochody osiągnięte przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, są opodatkowane na zasadach określonych w art. 27, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2180), ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą.

Opodatkowanie niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne na podstawie przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym jest wyjątkiem od generalnej zasady opodatkowania na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą opłacać osoby fizyczne osiągające przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Artykuł 23 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą płacić podatnicy prowadzący działalność wymienioną w punktach 1-11 tego przepisu.

Analiza przepisów art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 1 pkt 1 i art. 23 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne prowadzi do wniosku, iż przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej (za wyjątkiem osiąganych z enumeratywnie wymienionych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym źródeł), w przypadku podatnika, który złożył właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, są opodatkowane zgodnie z formami określonymi w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych tj. na zasadach opisanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą płacić podatnicy prowadzący działalność wymienioną w ust. 1 art. 23 cytowanej ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Obliczanie podatku dochodowego jest w tym przypadku dokonywane w sposób uproszczony, bez ustalania podstawy opodatkowania zgodnie z jej podstawową konstrukcją przyjętą w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość świadczenia podatkowego przy opodatkowaniu w tej formie wynika z treści przepisów prawa podatkowego.

Podatek dochodowy w formie karty podatkowej ustalany jest odrębnie na każdy rok podatkowy w drodze decyzji naczelnika urzędu skarbowego. Podatnicy korzystający z tej formy opodatkowania są zwolnieni od obowiązku prowadzenia ksiąg, składania zeznań podatkowych, deklaracji o wysokości uzyskanego dochodu oraz wpłacania zaliczek na podatek dochodowy.

W konsekwencji, podatnicy ci nie muszą wykazywać również rzeczywistych przychodów z prowadzonej działalności. Stawki karty podatkowej zostały bowiem tak skalkulowane, że odpowiadają wysokości podatków przypadających od przeciętnych w skali kraju przychodów i dochodów osiąganych przy określonym stanie zatrudnienia w danym rodzaju i zakresie działalności oraz w danej grupie miejscowości.

W przypadku opodatkowania w formie karty podatkowej wysokość podatku nie jest uzależniona od wielkości uzyskiwanych przychodów, ani od ponoszonych kosztów. Wysokość podatku jest uzależniona od rodzaju prowadzonej działalności i jest wypadkową przede wszystkim dwóch wielkości: po pierwsze liczby zatrudnionych osób (co mówi o wielkości przedsiębiorstwa) oraz liczby mieszkańców miejscowości, w której prowadzona jest działalność.

Tym samym stawki karty podatkowej uwzględniają również podatek należny od przychodów uzyskanych ze sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej opodatkowanej w tej formie, jeżeli źródłem tych przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Należy bowiem zauważyć, że opodatkowaniu w formie karty podatkowej podlegają przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, do których zalicza się również przychody uzyskane ze sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1992 r. Od 2004 r. w zakresie PKD 55.20.Z tj. zakwaterowania w cyklu dziennym lub tygodniowym w specjalnie wydzielonych umeblowanych pokojach lub pomieszczeniach umożliwiających mieszkanie, przygotowywanie posiłków oraz spanie lub z warunkami do gotowania lub wyposażonymi kuchniami. W dniu 3 czerwca 2003 r. Wnioskodawca nabył wraz z Małżonką trzy działki gruntu, z tego dwie działki były niezabudowane, natomiast jedna była zabudowana starym budynkiem murowano-drewnianym. W 2004 r. na niezabudowanych działkach gruntu Wnioskodawca postawił pięć domków kempingowych oraz poniósł wydatki na przebudowę budynku, tworząc w nim pensjonat. Od sezonu 2004 r. Wnioskodawca wynajmował domki turystom w ramach prowadzanej działalności gospodarczej sklasyfikowanej, zgodnie z PKD 55.20.Z - obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, natomiast od sezonu 2005 r. wynajmował również budynek pensjonatu (w obiekcie tym oprócz pokoi gościnnych, było pomieszczenie dla właścicieli - recepcja). W wyżej wymieniony sposób Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą do chwili obecnej. Aktualnie działalność jest zawieszona. W grudniu 2016 r. Wnioskodawca zdecydował się na sprzedaż opisanych wyżej nieruchomości. Od 2008 r. Wnioskodawca opłaca podatek dochodowy w formie karty podatkowej.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do przedmiotowej sprawy, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca przychody z działalności gospodarczej opodatkowuje w formie karty podatkowej - niezależnie od zawieszenia działalności gospodarczej - ze sprzedaży opisanych nieruchomości tj. działek gruntu zabudowanych pięcioma domkami kempingowymi oraz budynkiem przystosowanym na pensjonat (wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej) uzyska przychód z działalności gospodarczej, który nie podlega odrębnemu opodatkowaniu.

Wspomnieć ponadto należy, iż przepisy prawa nie przewidują również, by przychód lub dochód ze sprzedaży nieruchomości używanej w ramach działalności gospodarczej wpływał na wysokość zobowiązania podatkowego ustalanego decyzją o wysokości podatku dochodowego w formie karty podatkowej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.