0115-KDWT.4011.21.2019.2.BK - Opodatkowanie przychodów z najmu lokali mieszkalnych w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2019 r. (data wpływu 27 listopada 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 stycznia 2020 r. (data wpływu do tutejszego organu 14 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z najmu lokali mieszkalnych w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych-jest prawidłowe.

W dniu 27 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 14 stycznia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z najmu lokali mieszkalnych w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od listopada 2018 r. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię są:

* 70.22.Z Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania;

* 68.10.Z Kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek;

* 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość. W jej skład wchodzą lokale biurowe, nieprzeznaczone do celów mieszkalnych. Wnioskodawczyni wynajmuje przedmiotowe lokale innym przedsiębiorcom na podstawie długoterminowych umów najmu. Obecnie jest to jedyny rodzaj faktycznie prowadzonej działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię.

Przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, w latach 2015-2017 Wnioskodawczyni nabyła za prywatne środki 3 mieszkania (kawalerki). Zakupione lokale Wnioskodawczyni wynajmuje osobom fizycznym na podstawie długoterminowych umów najmu. Przedmiotowe mieszkania nie mają związku z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą - wynajmowane lokale są wykorzystywane przez najemców w celach mieszkalnych. Mieszkania nie zostały nigdy włączone do ewidencji środków trwałych w księgach rachunkowych prowadzonych dla działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Przychody osiągane z tego źródła nie przekraczają rocznie kwoty 100.000 zł.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że najem ww. nieruchomości nie jest wykonywany w sposób określony w definicji wynikającej z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności, czynności wynajmu lokali mieszkalnych nie mają charakteru zorganizowanego. Jednocześnie uzyskiwanie zarobku z wynajmu jest wyłącznie wynikiem racjonalnego gospodarowania majątkiem prywatnym, a nie efektem zaplanowanej i odpowiednio zorganizowanej aktywności ukierunkowanej na powiększanie zysku i rozwijanie sposobów jego osiągnięcia. Wnioskodawczyni - jak wskazała - wynajmuje lokale mieszkalne na niewielką skalę - wynajem dotyczy 3 kawalerek. Przedmiotowe lokale zakupione w latach 2015-2017 Wnioskodawczyni wynajmuje osobom fizycznym na podstawie umów najmu o charakterze długoterminowym, tym niemniej, to właśnie długoterminowość tych umów powoduje, że działania Jej (aktywność) w sferze wykonywania obowiązków najemcy jest znacząco ograniczona. Co więcej - jak podkreśla Wnioskodawczyni - wynajem przedmiotowych nieruchomości nie ma zorganizowanego charakteru, w szczególności nie odbywa się w ramach żadnej wyodrębnionej struktury organizacyjnej, czy też finansowej. Wnioskodawczyni nie podejmuje czynności dotyczących najmu lokali w sposób usystematyzowany, zaplanowany, czy też hierarchiczny. Przedmiotowe nieruchomości nabyła za swoje prywatne środki i nie wyodrębniła ich w żaden sposób ze swego prywatnego majątku. Mieszkania nie zostały włączone do ewidencji środków trwałych w księgach podatkowych prowadzonych dla działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Nie mają one związku z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą - wynajmowane lokale są wykorzystywane przez najemców w celach mieszkalnych. Wnioskodawczyni nie podejmowała również nigdy kroków w celu zarejestrowania działalności gospodarczej w tym zakresie, nie współpracowała z podmiotami profesjonalnymi w odniesieniu do wynajmu przedmiotowych nieruchomości, ani nie świadczyła dodatkowych usług w związku z wynajmowaniem lokali mieszkalnych. Wnioskodawczyni samodzielnie poszukuje lokatorów do przedmiotowych kawalerek w sposób właściwy dla osób prywatnych (głównie poprzez zapytania kierowane do znajomych, ogłoszenia prywatne). Wynajem kawalerek jest dla Wnioskodawczyni dodatkowym źródłem dochodu, zaś głównym źródłem utrzymania pozostają dochody otrzymywane ze stosunku pracy wykonywanego w pełnym wymiarze godzin (pełen etat). Podejmowane przez Wnioskodawczynię czynności, związane z zagospodarowaniem tego mienia i jego rozporządzaniem nie odbiegają od zwyczajowego wykonywania prawa własności. Działania podejmowane przez Nią, dotyczące przedmiotowych kawalerek mieszczą się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem.

Wnioskodawczyni wskazuje również, że usługi świadczone przez Nią w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej sklasyfikowane są pod symbolem PKWiU 68.20.12.0 - "Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami niemieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym, przychody osiągnięte z tytułu wynajmu lokali mieszkalnych można rozliczać jako tzw. najem prywatny, a tym samym opodatkowywać je ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych?

2. Czy w przedstawionym stanie faktycznym przychody osiągnięte z tytułu wynajmu lokali biurowych można rozliczać ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1. Natomiast w zakresie pytania oznaczonego numerem 2 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przychody osiągane z tytułu wynajmu lokali mieszkalnych stanowią przychody z najmu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym, mogą zostać opodatkowane ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Fakt prowadzenia działalności gospodarczej w postaci wynajmu lokali biurowych nie odbiera Wnioskodawczyni prawa do opodatkowania ryczałtem przychodu uzyskiwanego z najmu lokali mieszkalnych, które Wnioskodawczyni nabyła przed rozpoczęciem działalności gospodarczej i których następnie nie włączyła do prowadzonej przez siebie działalności.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 3 lit. e ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 43 z późn. zm.), opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, z zastrzeżeniem art. 6 ust. 1b, nie stosuje się do podatników osiągających w całości lub w części przychody z tytułu świadczenia usług wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy. Zgodnie z pozycją 28 załącznika nr 2 do ww. ustawy świadczenie usług w postaci wynajmu nieruchomości własnych lub dzierżawionych wyłącza podatnika z opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Jednakże, zgodnie z art. 6 ust. 1b ww. ustawy, przychody uzyskane z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1a, podlegają opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych również, jeżeli są uzyskiwane przez podatników, o których mowa w art. 8 ust. 1.

W związku z tym, podatnik ma prawo do rozliczania najmu prywatnego ryczałtem, również w sytuacji, gdy prowadzi działalność gospodarczą w postaci wynajmu nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przychody osiągane z tytułu wynajmu lokali mieszkalnych są przychodami z najmu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o PIT wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

* pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3);

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową, wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, dotyczącym źródła przychodu jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy wybiorą opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne: osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przy czym warunkiem skorzystania z ryczałtowej formy opodatkowania jest, zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, złożenie pisemnego oświadczenia o wyborze opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku - według ostatniego miejsca zamieszkania zmarłego przedsiębiorcy, do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód osiągnął w grudniu roku podatkowego.

Stosownie do treści art. 9 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, za równoznaczne z dokonaniem wyboru opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy uznaje się pierwszą w roku podatkowym wpłatę na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych z tego tytułu, a jeżeli pierwszy taki przychód podatnik osiągnął w grudniu roku podatkowego - złożenie zeznania, o którym mowa w art. 21 ust. 2 pkt 2.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, do kwoty 100.000 zł; od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów.

Przy czym, w każdym przypadku należy oceniać indywidualnie, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych danej sprawy, a więc wszystkie działania podejmowane przez podatnika, a nie tylko poszczególne czynności, pojedyncze elementy stanu faktycznego.

Organy podatkowe oraz sądy administracyjne w wydawanych rozstrzygnięciach - jak wskazuje Wnioskodawczyni - zwracają m.in. uwagę na to, czy wynajmowana nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych.

Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z dnia 22 sierpnia 2019 r., sygn. akt II FSK 3175/17) uznał, że istotny dla rozróżnienia najmu jest zamiar samego podatnika, a jedynym elementem odróżniającym najem prywatny od firmowego jest wprowadzenie nieruchomości do ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawczyni nie wprowadziła lokali mieszkalnych do ewidencji środków trwałych swego przedsiębiorstwa. Umowy najmu lokali mieszkalnych nie są i nie będą zawierane w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, natomiast przedmiot najmu nie stanowi i nie będzie stanowił składnika majątku związanego z prowadzoną przez Wnioskodawczynię jednoosobową działalnością gospodarczą.

Ponadto, wynajem lokali mieszkalnych prowadzony przez Wnioskodawczynię nie mieści się w ramach definicji działalności gospodarczej z art. 5a pkt 6 ustawy PIT. Aby uznać daną aktywność podatnika za działalność gospodarczą w myśl przytoczonego przepisu musi mieć ona charakter zarobkowy, zorganizowany, ciągły oraz musi być prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat.

Zgodnie z wydawanymi przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacjami indywidualnymi (np. z dnia 12 listopada 2019 r., znak 0115-KDIT3.4011.358.2019.1.AK) prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oznacza działanie metodyczne, systematyczne, uporządkowane, przebiegające według planu, przy udziale specjalnie dobranych środków, służących uzyskaniu dochodu. O takim zorganizowaniu mogą świadczyć (chociaż nie są decydujące) także niektóre czynności, jak na przykład wyodrębnienie pewnych składników materialnych lub niematerialnych służących danej działalności, dopełnienie obowiązków formalnych w zakresie zarejestrowania przedsiębiorcy, współpraca z podmiotami profesjonalnymi, świadczenie dodatkowych usług.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawczyni nie wynajmowała lokali mieszkalnych w sposób zorganizowany, tak jak podmiot profesjonalny. W szczególności, Wnioskodawczyni nie wyodrębniła w żaden sposób lokali mieszkalnych ze swego prywatnego majątku, nie podejmowała kroków w celu zarejestrowania działalności gospodarczej w tym zakresie, nie współpracowała z podmiotami profesjonalnymi, ani nie świadczyła dodatkowych usług w związku z wynajmowaniem lokali mieszkalnych.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Wnioskodawczyni jest zdania, że uzyskiwane przychody z tytułu wynajmu lokali mieszkalnych nie stanowią i nie będą stanowiły przychodu z działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawczyni przychody z tytułu wynajmu lokali mieszkalnych będą przychodami z najmu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT. W związku z tym, Wnioskodawczyni ma prawo do opodatkowania uzyskanych w ten sposób przychodów z zastosowaniem stawki ryczałtowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów powołanej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

* pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

c. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych * prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy wybiorą opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 43 z późn. zm.), ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne: osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a ww. ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Warunkiem skorzystania z ryczałtowanej formy opodatkowania przychodów z najmu jest, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, złożenie pisemnego oświadczenia o jej wyborze. Przepis ten stanowi, że pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku - według ostatniego miejsca zamieszkania zmarłego przedsiębiorcy, do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód osiągnął w grudniu roku podatkowego.

Stosownie do art. 9 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, za równoznaczne z dokonaniem wyboru opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy uznaje się pierwszą w roku podatkowym wpłatę na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych z tego tytułu, a jeżeli pierwszy taki przychód podatnik osiągnął w grudniu roku podatkowego - złożenie zeznania, o którym mowa w art. 21 ust. 2 pkt 2.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, do kwoty 100 000 zł; od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w latach 2015-2017 Wnioskodawczyni nabyła za prywatne środki 3 mieszkania (kawalerki). Zakupione lokale Wnioskodawczyni wynajmuje osobom fizycznym na podstawie długoterminowych umów najmu. Przedmiotowe mieszkania nie mają związku z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą - wynajmowane lokale są wykorzystywane przez najemców w celach mieszkalnych. Mieszkania nie zostały nigdy włączone do ewidencji środków trwałych w księgach rachunkowych prowadzonych dla działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Przychody osiągane z tego źródła nie przekraczają rocznie kwoty 100.000 zł. Czynności wynajmu lokali mieszkalnych nie mają charakteru zorganizowanego, w szczególności nie odbywają się w ramach żadnej wyodrębnionej struktury organizacyjnej, czy też finansowej.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny, należy wskazać, że skoro czynności związane z najmem lokali mieszkalnych (kawalerek) nie są podejmowane w sposób przesądzający o prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodarczej, to w takiej sytuacji przychody z tego najmu można zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako tzw. najem prywatny. Przychody z najmu ww. lokali podlegają opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w art. 2 ust. 1a oraz art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, według stawki przewidzianej w przepisie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a tej ustawy, tj. 8,5% do kwoty 100 000 zł, natomiast od nadwyżki ponad tę kwotę według stawki 12,5%.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawczyni nie będzie mogła powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2925, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.