0115-KDIT3.4011.520.2018.3.WM - Zaliczenie zakupu w Niemczech materiałów budowlanych do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2018 r. (data wpływu 21 listopada 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 grudnia 2018 r. (data wpływu 21 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków dotyczących zakupu w Niemczech materiałów budowlanych udokumentowanych:

* fakturami uproszczonymi jest nieprawidłowe

* fakturami - jest prawidłowe.

W dniu 21 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokumentowania poniesionych kosztów niemieckimi fakturami uproszczonymi i fakturami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług budowlanych oraz remontowych.

Podczas realizacji zleceń na terenie Republiki Federalnej Niemiec do celów realizacji zleceń często zakupuje niezbędne materiały w niemieckich marketach budowlanych.

Zakupy są dokumentowane przez niemieckich dostawców fakturami i fakturami uproszczonymi wystawionymi w oparciu o niemieckie przepisy.

Zgodnie z § 14 pkt 4 niemieckiej ustawy o VAT - Umsatzsteuergesetz (UStG) - Faktura musi zawierać następujące informacje:

Zgodnie z § 14 pkt 6 niemieckiej ustawy o VAT, Federalne Ministerstwo Finansów za zgodą Rady Federalnej określiło w drodze rozporządzenia z mocą ustawy w jakich przypadkach i pod jakimi warunkami:

Z treści § 31 pkt 1 - 4 rozporządzenia Rady Federalnej - Umsatzsteuer-Durchfuhrungsverordnung (UStDV) - wynika, że:

" (1) 1. Faktura może składać się z kilku dokumentów, z których wynikają informacje wymagane na podstawie art. 14 ust. 4 ustawy jako całości.

2. W jednym z tych dokumentów, opłata i związana z nią kwota podatku muszą być podane w formie skróconej, a wszystkie pozostałe dokumenty wskazujące pozostałe informacje zgodnie z § 14 ust. 4 ustawy muszą być wskazane.

3. Informacje muszą być łatwe i przejrzyste.

(2) Wymogi § 14 ust. 4 zdanie 1 nr 1 ustawy są wystarczające, jeżeli na podstawie nazw zawartych w fakturze można jednoznacznie ustalić nazwę i adres zarówno przedsiębiorcy, jak i odbiorcy.

(3) 1. Informacje wymagane w art. 14 ust. 4 zdanie 1 nr 1 i 5 ustawy mogą zawierać skróty, litery, cyfry lub symbole, jeżeli ich znaczenie jest wyraźnie określone na fakturze lub w innych dokumentach.

2. Wymagane inne dokumenty muszą być dostępne zarówno u wystawcy, jak i u odbiorcy faktury.

(4) Czas dostawy lub inna usługa (§ 14 ust. 4 zdanie 1 nr 6 ustawy) może być miesiącem kalendarzowym, w którym wykonywana jest usługa."

Z § 33 rozporządzenia Rady Federalnej - Umsatzsteuer-Durchfuhrungsverordnung (UStDV) - wynika, że:

Faktury za niewielkie kwoty

1. Faktura, której całkowita kwota nie przekracza 250 EUR, musi zawierać co najmniej następujące informacje:

2 Punkty 31 i 32 stosuje się odpowiednio 3 zdania 1 i 2 nie mają zastosowania do faktur za usługi w rozumieniu sekcji 3c, 6a i 13b ustawy.

Pierwsza faktura zawiera wszystkie informacje wymagane § 33 rozporządzeniem Rady Federalnej - Umsatzsteuer-Durchfuhrungsverordnung (UStDV). Przy czym Wnioskodawca zauważa, że nie jest wymagane umieszczenie na fakturze przez sprzedawcę danych (nawet NIP) nabywcy. To sprawia, że za fakturę uproszczoną w Niemczech uważa się odpowiednik znanego w polskim systemie podatkowym paragonu. Niemieccy przedsiębiorcy stosując przepisy wręczają paragon w kwocie do 250 EUR i uważają go za fakturę uproszczoną.

Drugi dokument zawiera dwie zszyte kartki. Na jednej znajdują się dane sprzedawcy oraz nabywcy. Na drugiej pozostałe informacje. Całość spełnia wymagania stawiane przez § 14 pkt 4 niemieckiej ustawy o VAT - Umsatzsteuergesetz (UStG) oraz § 31 pkt 1 - 4 rozporządzenia Rady Federalnej - Umsatzsteuer-Durchfuhrungsverordnung (UStDV) (cyt: "Faktura może składać się z kilku dokumentów, z których wynikają informacje wymagane na podstawie art. 14 ust. 4 ustawy jako całości."). Wnioskodawca zauważa, że niemiecki ustawodawca nie nakłada obowiązku, aby na każdej stronie dokumentu znajdował się np. numer faktury, czy inne informacje wiążące z sobą poszczególne dokumenty, oraz iż załączony dokument w istocie jest paragonem spiętym z osobnym formularzem, gdzie obok nadrukowanych danych sprzedawcy, są dopisywane (lub stawiana jest pieczątka) dane odbiorcy.

Powyższy sposób dokumentowania transakcji jest powszechnie przyjęty w Niemczech.

Wnioskodawca zauważa, że na podstawie załączonych dokumentów dokonywana jest procedura VAT-REFF, gdzie Niemiecki Urząd zwraca podatek VAT od zakupów dokonywanych na terenie Niemiec w związku z działalnością gospodarczą.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy można do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów dokonane na terenie Niemiec udokumentowane niemieckimi fakturami uproszczonymi wyglądającymi jak znany w Polsce paragon?

2. Czy można do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów dokonane na terenie Niemiec udokumentowane niemieckimi fakturami składającymi się z dwóch lub więcej dokumentów, z których jeden jest paragonem, a drugi zawiera dane nabywcy oraz sprzedawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z działalnością gospodarczą, udokumentowane fakturami oraz uproszczonymi fakturami wystawionymi zgodnie z niemieckimi przepisami.

W Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów w § 12 ust. 3 czytamy:

3. "Podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są: 1. faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej "fakturami", wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub..."

W opinii Wnioskodawcy zapis: "faktury... wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami..." należy rozumieć jako właściwe przepisy niemieckiej ustawy o VAT dla zakupów dokonywanych w Niemczech.

Zatem faktury wystawione zgodnie z niemiecką ustawą o VAT oraz rozporządzeniem Rady Federalnej należy uznać jako dowody księgowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty),

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług budowlanych oraz remontowych.

Podczas realizacji zleceń na terenie Republiki Federalnej Niemiec do celów realizacji zleceń często zakupuje niezbędne materiały w niemieckich marketach budowlanych.

Zakupy są dokumentowane przez niemieckich dostawców fakturami i fakturami uproszczonymi wystawionymi w oparciu o niemieckie przepisy. Wnioskodawca wskazał przy tym, że zdarzenia gospodarcze związane z działalnością gospodarczą ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Mając powyższe na względzie, co do zasady, do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca ma prawo zaliczyć prawidłowo udokumentowane koszty związane z przychodami osiągniętymi w związku ze świadczeniem usług budowlanych oraz remontowych, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do sposobu dokumentowania wydatków na nabycie wskazanych we wniosku materiałów budowlanych zauważyć należy, że stosownie do treści art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Tymi odrębnymi przepisami jest m.in. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 728), określające szczegółowo sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, do której prowadzenia, na podstawie art. 24a ust. 1 ww. ustawy, zobowiązani są podatnicy, którzy nie wybrali sposobu ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych.

Stosownie do treści § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są m.in.:

1. faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej "fakturami", wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub

1c) dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów na podstawie art. 22p ustawy o podatku dochodowym, zawierające co najmniej:

d. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych - oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej (§ 12 ust. 4 rozporządzenia).

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, że za dowody księgowe uważa się również:

Ponadto, zgodnie z § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku). Przy czym, możliwość dokumentowania wydatków dowodami wewnętrznymi została ograniczona wyłącznie do wydatków enumeratywnie wskazanych w ww. rozporządzeniu.

W myśl bowiem ust. 2, dowody, o których mowa w ust. 1, mogą dotyczyć wyłącznie:

8a) opłaty skarbowej uiszczanej znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.; 9. wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

Wskazać przy tym należy, że odrębnymi przepisami do których odsyła § 12 ust. 3 pkt 1 powołanego rozporządzenia jest ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), a nie każda inna ustawa podatkowa obowiązująca w danym kraju, w tym przypadku w Republice Federalnej Niemiec.

Ustawa ta w art. 2 pkt 31 stanowi, że przez fakturę - rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

W myśl art. 106e ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, faktura powinna zawierać:

W myśl natomiast art. 87 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji, które muszą być zawarte w rachunkach, uwzględniając w szczególności dane identyfikujące sprzedawcę i kupującego, wykonawcę i odbiorcę usług oraz oznaczenie wartości i rodzaju transakcji (§ 5).

Zgodnie z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie naliczania odsetek za zwłokę oraz opłaty prolongacyjnej, a także zakresu informacji, które muszą być zawarte w rachunkach (Dz. U. z 2005 r. Nr 165, poz. 1373 z późn. zm.), rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi zawiera co najmniej:

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że co do zasady, dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być faktura, bądź rachunek, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Z tym, że faktury powinny zawierać dane wymagane ustawą o podatku od towarów i usług, natomiast rachunki powinny zawierać dane wymagane rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie naliczania odsetek za zwłokę oraz opłaty prolongacyjnej, a także zakresu informacji, które muszą być zawarte w rachunkach.

W określonych w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów sytuacjach, podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być też inne niż faktura lub rachunek dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że rachunki uproszczone, dokumentujące zakup na terenie Niemiec materiałów budowlanych, wystawione zgodnie z przepisami podatkowymi Republiki Federalnej Niemiec, niezawierające danych wymaganych ustawą o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie naliczania odsetek za zwłokę oraz opłaty prolongacyjnej, a także zakresu informacji, które muszą być zawarte w rachunkach, tj. danych (NIP) nabywcy, nie mogą być uznane za dowody księgowe o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zauważyć również należy, że wydatki z tytułu zakupu materiałów budowlanych niezbędnych do realizacji zleceń budowlanych i remontowych na terenie Niemiec nie zostały wymienione w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako wydatki, które można udokumentować innymi dowodami, o których mowa w § 13 i 14 tego rozporządzenia.

Mając na względzie fakt, iż w przypadku podatników prowadzących podatkowa księgę przychodów i rozchodów, dowody pozwalające na udokumentowanie poszczególnych wydatków zostały ściśle określone, stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca nie będzie dysponował dokumentami potwierdzającymi nabycie materiałów budowlanych spełniającymi warunki wynikające z cytowanych powyżej przepisów rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, to wydatki na ich nabycie nie będą mogły być zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem niemieckie faktury uproszczone (niezawierające danych nabywcy) nie mogą dokumentować powyższych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast niemieckie faktury, dokumentujące zakup na terenie Niemiec materiałów budowlanych, zawierające dane wymagane ustawą o podatku od towarów i usług (niezależnie od tego, że składają się z kilku dokumentów tworzących jedną całość) mogą być uznane za faktury oraz rachunki o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Podsumowując, podstawą wpisu wydatków w prowadzonej przez Wnioskodawcę podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być jedynie niemieckie faktury zawierające dane wymagane ustawą o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków dotyczących zakupu materiałów budowlanych na terenie Niemiec udokumentowanych:

* niemieckimi fakturami uproszczonymi niezawierającymi wszystkich danych wymaganych ustawą o podatku od towarów i usług - jest nieprawidłowe,

* niemieckimi fakturami zawierającymi wszystkie dane wymagane ustawą o podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

Niemniej jednak ostateczna ocena, czy wydatek został prawidłowo udokumentowany, leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Wnioskodawcy w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania. Organ wydający interpretację indywidualną nie może natomiast dokonać takiej oceny, albowiem postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej wyklucza analizę materiału dowodowego w sprawie. Zauważyć jednak należy, że w myśl art. 180 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.