0115-KDIT3.4011.49.2017.1.WM

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2017 r. (data wpływu 21 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 21 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako prowadzący indywidualną działalność gospodarczą oraz jako komplementariusz spółki komandytowej świadczy usługi na rynku żurawi wieżowych i samochodowych oraz wynajmu/dzierżawy nieruchomości. Spółka komandytowa i Wnioskodawca oferują w tym zakresie wynajem żurawi wieżowych i samochodowych oraz wynajem i dzierżawę nieruchomości. Dokonują także rozliczeń innych świadczeń i poniesionych kosztów na zasadzie refaktur.

Spółka komandytowa i Wnioskodawca świadcząc usługi na rzecz swoich klientów posiadają wymagalne wierzytelności (należności) wobec nich. Zdarza się w działalności Spółki komandytowej i Wnioskodawcy, iż klienci dokonują ze Spółką komandytową i Wnioskodawcą rozliczeń poniesionych przez siebie kosztów lub świadczonych na rzecz Spółki i Wnioskodawcy usług, wystawiając faktury i również posiadając wymagalne wierzytelności (należności) wobec Spółki komandytowej i Wnioskodawcy z tego tytułu.

Klienci Spółki komandytowej i Wnioskodawcy, których rozliczenia są przedmiotem niniejszego wniosku są przedsiębiorcami, a rozrachunki z nimi związane są z wykonywaną przez Spółkę komandytową i Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Aby uniknąć zaangażowania znacznych środków pieniężnych z rachunków bankowych i uniknąć kosztów transakcyjnych, Spółka komandytowa, Wnioskodawca i klienci często dokonują rozliczenia rozrachunków w formie potrąceń (kompensat) wzajemnych zobowiązań i należności w trybie art. 498 Kodeksu cywilnego. W wyniku każdego z potrąceń, suma wzajemnych wierzytelności umarza się nawzajem do wysokości sumy niższej. Pozostała różnica regulowana jest przelewem bankowym lub rozliczana z przyszłymi wzajemnymi rozrachunkami.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w świetle obowiązującego od 1 stycznia 2017 r. przepisu art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (p.d.o.f.) wydatki rozliczone w formie potrąceń (kompensat) mogą być przez niego zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (lub wartości początkowej środków trwałych, jeśli ich dotyczą) prowadzonej działalności gospodarczej oraz z udziału w Spółce komandytowej niebędącej osobą prawną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca, w świetle obowiązującego od 1 stycznia 2017 r. przepisu art. 22p ustawy o p.d.o.f., może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów (lub wartości początkowej środków trwałych, jeśli ich dotyczą) wydatki rozliczone w formie potrąceń (kompensat) wzajemnych wierzytelności z kontrahentami Spółki komandytowej oraz prowadzonej przez siebie indywidualnej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca może, w świetle obowiązującego od 1 stycznia 2017 r. przepisu art. 22p ustawy o p.d.o.f., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów (lub wartości początkowej środków trwałych, jeśli ich dotyczą) wydatki rozliczone w formie potrąceń (kompensat) wzajemnych wierzytelności z kontrahentami Spółki komandytowej oraz prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy:

Obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. art. 22p ustawy o p.d.o.f. stanowi, że podatnicy nie zaliczają (wydatków) do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Ustawa o SDG) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Zgodnie zaś z przywołanym art. 22 Ustawy o SDG w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

* stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz

* jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Zdaniem Wnioskodawcy powołany przepis art. 22p ustawy o p.d.o.f. odnosi się tylko do jednej z form regulowania zobowiązań, tj. "płatności", która może być dokonana gotówkowo lub bezgotówkowo, nie dotyczy natomiast regulowania zobowiązań w innych formach. Dla oceny, czy przepis art. 22p ustawy o p.d.o.f. (odwołujący się do art. 22 ustawy o SDG) będzie miał zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym, kluczowe jest ustalenie, czy uregulowanie zobowiązania w formie potrącenia (kompensaty) może być uznane za płatność, o której mowa w art. 22p ustawy o p.d.o.f. oraz art. 22 ustawy o SDG.

Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego (k.c.) potrącenie (kompensata) wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Zgodnie z art. 498 k.c. wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie (kompensata) wzajemnych wierzytelności następuje wówczas, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Skutkiem potrącenia (kompensaty) jest, zgodnie z art. 498 k.c., wzajemne umorzenie wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. Dopuszczalne jest również dokonanie potrącenia umownego, w drodze postanowienia umowy stanowiącego oświadczenie woli obu stron.

Zgodnie z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, potrącenie (kompensata) stanowi jedną z form uregulowania należności (wygaśnięcia zobowiązania). Pojęcie "uregulowania należności" jest pojęciem szerszym od pojęcia "płatności" zawartym w art. 22p ustawy o p.d.o.f. oraz art. 22 ustawy o SDG. Pomimo, że ustawodawca nie określił, co należy rozumieć przez "uregulowanie" zobowiązania, zdaniem Spółki, pojęcie to należy rozumieć szeroko, tj. jako każdą dopuszczalną prawnie formę rozliczeń, skutkującą wygaśnięciem zobowiązania, np.: gotówkową, bezgotówkową (np. polecenie przelewu, polecenie zapłaty), a także potrącenie (kompensatę). W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, potrącenia (kompensaty) nie należy utożsamiać z płatnością - są to bowiem dwie różne formy uregulowania wierzytelności, których skutkiem jest wygaśnięcie zobowiązania.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 22p ustawy o p.d.o.f. dotyczący płatności ("zapłaty") danej należności obejmuje swym zakresem jedynie takie sytuacje, w ramach których następuje przekazanie określonej kwoty pieniędzy pomiędzy dłużnikiem, a wierzycielem. Natomiast przepis ten nie dotyczy sytuacji, w których następuje uregulowanie należności w innej formie, np. w drodze potrącenia (kompensaty). W ocenie Wnioskodawcy, analizowany przepis art. 22 ustawy o SDG także odnosi się do uregulowania należności jedynie w formie płatności gotówkowej oraz za pośrednictwem rachunku bankowego. Nie dotyczy on natomiast sytuacji uregulowania zobowiązania w formie potrącenia (kompensaty) wierzytelności. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 22p ustawy o p.d.o.f. nie dotyczy sytuacji, w której rozliczenie zostanie dokonane w formie potrącenia (kompensaty).

W przypadku, gdy zobowiązanie zostanie uregulowane za pomocą zwykłej płatności, Wnioskodawcę obejmą uregulowania dotyczące limitu wartości transakcji gotówkowych określone w art. 22 ustawy o SDG.

Przepisy te jednak nie znajdą zastosowania w przypadku innego niż wskazany w art. 22 ustawy o SDG sposobu uregulowania zobowiązania, w tym m.in. potrącenia (kompensaty) wzajemnych wierzytelności. Przepis art. 22p ustawy o p.d.o.f. odnosi się bowiem wprost do transakcji określonych w art. 22 ustawy o SDG, a więc do transakcji regulowanych w drodze płatności.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będzie mógł zaliczyć w całości wydatki (zobowiązania) uregulowane w drodze potrącenia (kompensaty) do kosztów uzyskania przychodu w takim zakresie, w jakim są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. Dotyczy to zarówno potrąceń dokonywanych przez Spółkę komandytową (przychody i koszty z udziału w której wykazywane są u Wnioskodawcy), jak i prowadzonej przez niego indywidualnej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.