0115-KDIT3.4011.358.2018.2.DR - Amortyzacja środków trwałych, określenie wartości początkowej nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2018 r. (data wpływu 10 sierpnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 października 2018 r. (data wpływu 17 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 października 2018 r. (data wpływu 17 października 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w dniu 26 sierpnia 2011 r., po uprzednim uzyskaniu warunków zabudowy, rozpoczęła wraz z mężem budowę budynku mieszkalnego z garażem i infrastrukturą towarzyszącą. Budowę prywatnego domu Wnioskodawczyni wraz z mężem prowadziła na działce należącej do męża. Pierwotnie zamiarem była budowa domu jednorodzinnego na własne cele mieszkaniowe. W związku z prowadzoną budową Wnioskodawczyni wraz z mężem nie gromadziła żadnych dokumentów związanych z wytwarzaniem obiektu np. faktur. W 2013 r. budowa została zakończona na etapie stanu surowego zamkniętego.

W 2016 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem podjęła decyzję o przeznaczeniu nowo wybudowanego domu na cele działalności gospodarczej, pod wynajem. W związku z tym, aktem notarialnym z dnia 13 września 2016 r. mąż Wnioskodawczyni podarował jej powyższą nieruchomość tj. dom mieszkalny wraz z działką, która weszła w skład majątku wspólnego.

Od 1 grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą sklasyfikowaną w PKD 68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Po podjęciu decyzji o przeznaczeniu nowego domu na wynajem Wnioskodawczyni wystąpiła do A. o pożyczkę inwestycyjną. Pożyczkę taką w kwocie 120 tys. zł. Wnioskodawczyni otrzymała i przeznaczyła na ukończenie budowy (regipsy, elektryka, hydraulika), a także przystosowanie domu do celów najmu jak i na wyposażenie w odpowiedni sprzęt i meble, oraz prace adaptacyjne, również na zewnątrz budynku. Aktualnie Wnioskodawczyni wynajmuje dom firmie i mieszkają w niej jej pracownicy.

Powyższą nieruchomość Wnioskodawczyni chce wprowadzić do ewidencji środków trwałych. Wartość przedmiotowej nieruchomości została oszacowana na kwotę 458 tys. zł. Z tym, że wycena została dokonana przez agencję pośrednictwa nieruchomości na podstawie danych archiwalnych dotyczących cen sprzedaży oraz cen ofertowych budynków mieszkalnych o podobnym standardzie. Nie jest to wycena dokonana przez biegłego rzeczoznawcę.

W piśmie z dnia 12 października 2018 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni dodała, że w umowie darowizny z dnia 13 września 2016 r. nie została ustalona wartość przedmiotowej darowizny (dom mieszkalny wraz z działką). Nabycie przedmiotowej nieruchomości w drodze darowizny od męża Wnioskodawczyni korzystało ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn. Mąż Wnioskodawczyni nie wykorzystuje ww. nieruchomości w działalności gospodarczej. Przed przekazaniem w darowiźnie ww. nieruchomości, nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od ww. nieruchomości, w chwili darowizny dom był w stanie surowym zamkniętym. Nieruchomość została przyjęta do używania w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej w dniu 5 czerwca 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy jako wartość początkową środka trwałego Wnioskodawczyni może przyjąć w wysokości wyszacowanej przez biegłego zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni - wartość początkową środka trwałego można przyjąć zgodnie z zasadą art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż Wnioskodawczyni nie jest w stanie ustalić kosztu wytworzenia.

Dom mieszkalny Wnioskodawczyni wraz z mężem budowała dla celów osobistych, dla celów prywatnych, w związku z czym nie gromadziła żadnych dowodów poniesionych wydatków, gdyż nie było podstaw prawnych żeby takowe gromadzić.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c ww. ustawy amortyzacji nie podlegają:

* zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem do końca 2017 r. odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze spadku lub darowizny, mogły być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175) zmieniono m.in. art. 23 ust. 1 pkt 45 lit.a.

Zgodnie z jego nowym brzmieniem obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Obowiązujące od dnia 1 stycznia 2018 r. rozwiązania w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od składników majątku nabytych w spadku lub darowiźnie, zmodyfikowała następnie ustawa z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 1291). W przypadku nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, ustawa przewiduje kontynuację przez obdarowanego amortyzacji na zasadach przyjętych przez darczyńcę.

I tak zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 23 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisu ust. 1 pkt 45a lit. a nie stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nabytych w drodze darowizny, jeżeli darczyńca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników. W tym przypadku stosuje się odpowiednio przepisy art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 i nie stosuje się przepisu art. 22g ust. 15.

Na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy zmieniającej z dnia 15 czerwca 2018 r., przepis art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r.

Zatem, z uwagi na konstytucyjną zasadę ochrony praw nabytych, nowe rozwiązania nie znajdują zastosowania do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przyjętych do używania przed dniem 1 stycznia 2018 r. Składniki majątku przyjęte do używania przed tą datą, podlegają amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2018 r.

Z przepisu art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zauważyć należy, że podatnik - wprowadzając środek trwały do ewidencji - musi określić jego wartość początkową. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 8 ww. ustawy jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie. Te sposoby ustalenia wartości początkowej - jak już wskazano - stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy (a więc wg kosztu wytworzenia). Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio. Przy czym, w myśl art. 19 ust. 3 powołanej ustawy wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z cyt. powyżej przepisów wynika więc, że jeżeli środek trwały zostaje ulepszony, powoduje to konieczność powiększenia jego wartości początkowej o sumę wydatków poniesionych w związku z tym ulepszeniem. W efekcie poniesione wydatki nie będą stanowiły bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 26 sierpnia 2011 r., po uprzednim uzyskaniu warunków zabudowy, rozpoczęła wraz z mężem budowę budynku mieszkalnego z garażem i infrastrukturą towarzyszącą. Budowę prywatnego domu Wnioskodawczyni wraz z mężem prowadzili na działce należącej do męża. Pierwotnie zamiarem była budowa domu jednorodzinnego na własne cele mieszkaniowe. W związku z prowadzoną budową Wnioskodawczyni wraz z mężem nie gromadzili żadnych dokumentów związanych z wytwarzaniem obiektu np. faktur. W 2013 r. budowa została zakończona na etapie stanu surowego zamkniętego.

W 2016 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem podjęła decyzję o przeznaczeniu nowo wybudowanego domu na cele działalności gospodarczej, pod wynajem. W związku z tym, aktem notarialnym z dnia 13 września 2016 r. mąż Wnioskodawczyni podarował jej powyższą nieruchomość tj. dom mieszkalny wraz z działką, która weszła w skład majątku wspólnego.

Od 1 grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą sklasyfikowaną w PKD 68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Po podjęciu decyzji o przeznaczeniu nowego domu na wynajem Wnioskodawczyni wystąpiła do A. o pożyczkę inwestycyjną. Pożyczkę taką w kwocie 120 tys. zł. Wnioskodawczyni otrzymała i przeznaczyła na ukończenie budowy (regipsy, elektryka, hydraulika), a także przystosowanie domu do celów najmu jak i na wyposażenie w odpowiedni sprzęt i meble, oraz prace adaptacyjne, również na zewnątrz budynku. Aktualnie Wnioskodawczyni wynajmuje dom firmie i mieszkają w nim jej pracownicy.

Powyższą nieruchomość Wnioskodawczyni chce wprowadzić do ewidencji środków trwałych. Wartość przedmiotowej nieruchomości została oszacowana na kwotę 458 tys. zł. Z tym, że wycena została dokonana przez agencję pośrednictwa nieruchomości na podstawie danych archiwalnych dotyczących cen sprzedaży oraz cen ofertowych budynków mieszkalnych o podobnym standardzie. Nie jest to wycena dokonana przez biegłego rzeczoznawcę.

W umowie darowizny z dnia 13 września 2016 r. nie została ustalona wartość przedmiotowej darowizny (dom mieszkalny wraz z działką). Nabycie przedmiotowej nieruchomości w drodze darowizny od męża Wnioskodawczyni korzystało ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn. Mąż Wnioskodawczyni nie wykorzystuje ww. nieruchomości w działalności gospodarczej. Przed przekazaniem w darowiźnie ww. nieruchomości, nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od ww. nieruchomości, w chwili darowizny dom był w stanie surowym zamkniętym. Nieruchomość została przyjęta do używania w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej w dniu 5 czerwca 2017 r.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że skoro przedmiotowa nieruchomość została przyjęta do używania w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej w dniu 5 czerwca 2017 r., to Wnioskodawczyni ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego środka trwałego w 2018 r., zgodnie z zasadami obowiązującymi do 31 grudnia 2017 r.

Mąż Wnioskodawczyni - jak wskazano w treści wniosku - podarował Jej przedmiotową nieruchomość (dom mieszkalny wraz z działką), która weszła w skład majątku wspólnego. Zatem należy zauważyć, że budynek nie stanowi wyłącznie majątku odrębnego Wnioskodawczyni, lecz wszedł w skład majątkowej wspólności małżeńskiej. W związku z tym Wnioskodawczyni powinna ustalić wartość początkową przedmiotowej nieruchomości w dwojaki sposób.

Wartość początkową nieruchomości, w części nabytej w drodze darowizny przez Wnioskodawczynię, należy ustalić zgodnie z przepisem art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. w przedmiotowej sprawie - skoro w umowie darowizny nie ustalono wartości przedmiotowej nieruchomości - proporcjonalnie według wartości rynkowej z dnia nabycia. Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych - w myśl art. 19 ww. ustawy - określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Jak wskazano w treści wniosku, w chwili nabycia przez Wnioskodawczynię budynek był w stanie surowym zamkniętym. Przed rozpoczęciem najmu, Wnioskodawczyni przeprowadziła prace wykończeniowe (regipsy, elektryka, hydraulika), prace adaptacyjne (również na zewnątrz budynku), a także wyposażyła budynek w odpowiedni sprzęt i meble. Zatem nabyta nieruchomość, o której mowa we wniosku, dopiero po zakończeniu prac wykończeniowych była kompletna i zdatna do użytku na potrzeby najmu. W związku z powyższym, wartość części nieruchomości nabytej w drodze darowizny - ustaloną zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 w sposób wskazany powyżej - należy powiększyć o wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na przystosowanie nieruchomości (w części nabytej w drodze darowizny,) do stanu umożliwiającego wykorzystanie na potrzeby najmu, tj. prac wykończeniowych i prac adaptacyjnych - z wyłączeniem wydatków poniesionych na wyposażenie budynku w odpowiedni sprzęt i meble.

Natomiast wartość początkową nieruchomości, w części wytworzonej przez męża Wnioskodawczyni, w zakresie wydatków poniesionych na budowę budynku do stanu surowego zamkniętego należy ustalić zgodnie z przepisem art. 22g ust. 9 ww. ustawy w oparciu o wycenę biegłego. Jak wskazano powyżej, ustalenie wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny przez biegłego ma charakter wyjątku od ogólnej zasady ustalania tej wartości na podstawie udokumentowanych wydatków. Ten sposób ustalenia wartości początkowej może być stosowany wyłącznie w ustawowo określonych sytuacjach, tj. wtedy, gdy ustalenie rzeczywistej wysokości wydatków na podstawie posiadanej dokumentacji nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych. Stwierdzić należy, że taka sytuacja miała miejsce w przedstawionym stanie faktycznym, ale tylko do momentu podjęcia przez Wnioskodawczynię i Jej męża decyzji o przeznaczeniu nowego domu pod wynajem. Budynek, o którym mowa we wniosku został wybudowany do stanu surowego zamkniętego w okresie, w którym jego przeznaczeniem była realizacja prywatnych celów mieszkaniowych. W okresie tym nie były gromadzone dowody poniesienia wydatków. Zatem dla tej części wartości początkowej przedmiotowego budynku możliwe jest jej ustalenie z uwzględnieniem przepisu art. 22g ust. 9 ww. ustawy.

Wartość początkową nieruchomości w części wytworzonej przez męża Wnioskodawczyni, w zakresie nakładów poniesionych na wykończenie budynku tj. prac wykończeniowych i prac adaptacyjnych - z wyłączeniem wydatków poniesionych na wyposażenie budynku w odpowiedni sprzęt i meble - należy ustalić zgodnie z przepisem art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy. Opisane powyżej prace wykończeniowe zostały wykonane już po podjęciu decyzji o przeznaczeniu przedmiotowej nieruchomości do działalności gospodarczej w zakresie najmu, zatem Wnioskodawczyni zobowiązana była do gromadzenia odpowiedniej dokumentacji pozwalającej określić wartość poniesionych w tym celu wydatków.

Podsumowując, wartość początkową przedmiotowej nieruchomości ustalić należy w dwojaki sposób:

* w części nabytej przez Wnioskodawczynię w drodze darowizny - według wartości ustalonej zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powiększonej o nakłady na wykończenie budynku (z wyłączeniem wydatków poniesionych na wyposażenie budynku w odpowiedni sprzęt i meble) poniesione po dokonaniu darowizny,

* w części wytworzonej przez męża Wnioskodawczyni według wartości ustalonej:

* w zakresie wydatków poniesionych na wybudowanie budynku w stanie surowym zamkniętym - zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy,

* w zakresie nakładów poniesionych na wykończenie budynku (z wyłączeniem wydatków poniesionych na wyposażenie budynku w odpowiedni sprzęt i meble) - zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni - zgodnie z którym wartość początkową środka trwałego można przyjąć zgodnie zasadą art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż Wnioskodawczyni nie jest w stanie ustalić kosztu wytworzenia - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.