0115-KDIT3.4011.341.2017.2.WM - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu wydatków na dojazd środkami komunikacji publicznej do miejsca wykonywania działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2017 r. (data wpływu 20 października 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 listopada 2017 r. (data wpływu 4 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na dojazd środkami komunikacji publicznej do miejsca wykonywania działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 20 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na dojazd środkami komunikacji publicznej do miejsca wykonywania działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni po ukończeniu studiów na kierunku elektroradiologia podjęła pracę w innym mieście, ponieważ w miejscu zamieszkania nie miała żadnych innych możliwości zatrudnienia w swoim zawodzie. Pracodawcy w chwili obecnej chcąc schodzić z tzw. kosztów pośrednich w większości przypadków stosują przymus zwany "samozatrudnieniem", gdzie istotą otrzymania pracy jest podjęcie jednoosobowej działalności gospodarczej, gdzie samemu rozlicza się z urzędem skarbowym, ZUS-em, samemu prowadzi się księgowość i wykonuje badania zdrowotne, w tym sanitarno-epidemiologiczne, aby potwierdzić brak przeciwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na określonym stanowisku. Również proponowana zapłata za wykonaną pracę narzucana jest przez pracodawcę.

Zakładając jednoosobową działalność gospodarczą, Wnioskodawczyni przyjęła formę opodatkowania na zasadach ogólnych wg skali podatkowej, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. W formularzu zgłoszeniowym, jako miejsce wykonywania działalności gospodarczej, przechowywania dokumentów oraz prowadzenie tzw. biura Wnioskodawczyni podała adres miejsca zamieszkania, ponieważ pod tym, a nie innym adresem jest zarejestrowana jej jednoosobowa działalność gospodarcza. W żadnym wygenerowanym przez Wnioskodawczynię dokumencie nie podawała innego adresu związanego z wykonywaną pracą - miejscem wykonywania działalności, ponieważ "dziś tam pracuje, a za miesiąc może być zwolniona". Wnioskodawczyni wskazała, że zarobkowo nie pracuje w miejscu zamieszkania. Pracę zarobkową, czyli pracę generującą przychód Wnioskodawczyni wykonuje w innym mieście. Dojeżdża tam autobusem PKS oraz autobusami MZK, a po ukończeniu pracy, tymi samymi środkami lokomocji powraca do domu, pokonując łącznie ponad 70 kilometrów dziennie.

Podając miejsce zamieszkania, jako miejsce siedziby jej firmy, Wnioskodawczyni musiała tak uczynić, żeby na pieczątce podczas wystawiania faktur była umieszczona lokalizacja firmy, co jest wymogiem prawnym. Tak samo tzw. biuro, też jest wirtualnym określeniem, ponieważ jest to zwyczajnie mieszkanie M-4, na osiedlu, na którym mieszka. W tym biurze nie przyjmuje interesantów, czy też kooperantów. W biurze tym Wnioskodawczyni nie przebywa nigdy w godzinach pracy zarobkowej, gdyż działalność gospodarczą umożliwiającą osiągnięcie przychodów Wnioskodawczyni wykonuje jedynie w drugim mieście, co wiąże się z dojazdem. Przejazd ten jest niezbędny, aby dotrzeć do miejsca wykonywania pracy - miejsca wykonywania działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy koszty dojazdu do pracy - miejsca wykonywania działalności gospodarczej, mogą być uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownicy zatrudnieni w oparciu o umowę o pracę mają prawo do wykazania kosztów związanych z dojazdem do miejsca wykonywania pracy. Bogaci przedsiębiorcy mają swoje samochody osobowe, mogą odliczać wydatki związane z przejazdem swoim prywatnym samochodem z domu do biura i z powrotem, jak również do miejsca w którym jest prowadzona działalność gospodarcza oraz, gdy pojazd służy prowadzonej aktywności gospodarczej i prawidłowemu funkcjonowaniu firmy.

Wnioskodawczyni natomiast jako osoba niezamożna, niemająca samochodu jest pozbawiona prawa uwzględniania w kosztach uzyskania przychodów kosztów związanych z dojazdem do miejsca wykonywania działalności, choć ustawodawca uznaje co do zasady związek pomiędzy kosztami dojazdu do miejsca wykonywania pracy, a tym źródłem przychodów.

Zdaniem Wnioskodawczyni, również biedny przedsiębiorca na dorobku, nieposiadający własnego pojazdu, powinien mieć na równi z pozostałymi realną możliwość uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów, kosztów związanych z przejazdem do miejsca wykonywania działalności gospodarczej. W tym przypadku również zachodzi bowiem związek pomiędzy kosztami, a ich wpływem na możliwość uzyskania przychodu o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ w dyspozycji art. 23 ww. ustawy nie ma wyszczególnionych kosztów związanych z dojazdem do miejsca wykonywania prowadzonej działalności gospodarczej jako niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, należy zgodnie z zapisem art. 22 ust. 1 stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Na tę możliwość wskazują również organa podatkowe. Minister finansów z w piśmie z dnia 2 lipca 1992 r. nr 2/100-8010-0665/92 stwierdził, że: "Wydatki poniesione w związku z przejazdami osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą z miejsca zamieszkania do zakładu i z zakładu do miejsca zamieszkania, stanowią koszty uzyskania przychodów".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Przy czym obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on nie tylko w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą ale również, czy nie stanowi wydatku przeznaczonego w głównej mierze na potrzeby osobiste podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie elektroradiologii. Ze względu na specyfikę świadczonych usług podjęła pracę w ramach samozatrudnienia w innym mieście niż miejsce zamieszkania, ponieważ w miejscu zamieszkania nie miała żadnych innych możliwości zatrudnienia w swoim zawodzie.

Zakładając jednoosobową działalność gospodarczą, Wnioskodawczyni przyjęła formę opodatkowania na zasadach ogólnych wg skali podatkowej, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. W formularzu zgłoszeniowym, jako miejsce wykonywania działalności gospodarczej, przechowywania dokumentów oraz prowadzenie tzw. biura Wnioskodawczyni podała adres miejsca zamieszkania, ponieważ pod tym, a nie innym adresem jest zarejestrowana jej jednoosobowa działalność gospodarcza. Pracę zarobkową Wnioskodawczyni wykonuje w innym mieście. Dojeżdża tam autobusem PKS oraz autobusami MZK, a po ukończeniu pracy, tymi samymi środkami lokomocji powraca do domu, pokonując łącznie ponad 70 kilometrów dziennie.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że udokumentowane koszty związane z dojazdem Wnioskodawczyni środkami komunikacji publicznej z miejsca zamieszkania będącego jednocześnie siedzibą firmy, do miejsca w którym Wnioskodawczyni świadczy usługi i z powrotem, są racjonalnie uzasadnione i niezbędne do prawidłowego funkcjonowania prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, a w konsekwencji do osiągnięcia przez Wnioskodawczynię przychodów z tej działalności.

Nie ma zatem przeszkód prawnych aby zaliczyć ww. wydatki na dojazd środkami komunikacji publicznej do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wydatki te mogą stanowić koszt uzyskania przychodu pod koniecznym warunkiem ich należytego udokumentowania.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni - zgodnie z którym przedsiębiorca nie posiadający własnego samochodu może uwzględniać w kosztach uzyskania przychodu wydatki związane z przejazdem do miejsca wykonywania działalności - należało uznać za prawidłowe.

Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania - właściwy organ - ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.