0115-KDIT3.4011.309.2018.2.WM - PIT w zakresie ustalenia przychodu z tytułu odsetek wypłaconych przez towarzystwo ubezpieczeniowe na podstawie wyroku sądowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2018 r. (data wpływu 26 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 sierpnia 2018 r. (data wpływu 23 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z tytułu odsetek wypłaconych przez towarzystwo ubezpieczeniowe na podstawie wyroku sądowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z tytułu odsetek wypłaconych przez towarzystwo ubezpieczeniowe na podstawie wyroku sądowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 14 sierpnia 2010 r. na stacji paliw należącej do spółki jawnej A, w której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem, został uszkodzony, przez samochód ciężarowy, dystrybutor szybkiego tankowania paliwa. Pojazd, który uszkodził dystrybutor był ubezpieczony w towarzystwie ubezpieczeniowym. Po zgłoszeniu się do ubezpieczyciela po odszkodowanie, Wnioskodawczyni otrzymała propozycję wypłaty odszkodowania za uszkodzony dystrybutor. Kwota ta nie wystarczyłaby na naprawę dystrybutora, więc Wnioskodawczyni oddała sprawę do Sądu. Towarzystwo ubezpieczeniowe wyraziło zgodę, aby Wnioskodawczyni na czas rozprawy wydzierżawiła dystrybutor z innej firmy. Ponieważ na rynku Wnioskodawczyni nie znalazła firmy, która wydzierżawiłaby dystrybutor, zdecydowała się na wydzierżawienie na okres 731 dni dystrybutora od spółki jawnej B, w której również jest wspólnikiem. Na powyższą dzierżawę została wystawiona faktura VAT na sumę 292.400 zł. Firma wydzierżawiająca zapłaciła podatek dochodowy, jak i podatek VAT od wystawionej faktury.

Sąd po rozpatrzeniu sprawy zasądził od towarzystwa ubezpieczeniowego całą kwotę dzierżawy dystrybutora wykazaną na fakturze VAT wraz z odsetkami ustawowymi. Odsetki ustawowe nie były wypłacone za uszkodzony dystrybutor, lecz za fakturę VAT wystawioną na dzierżawę dystrybutora. Wydzierżawiony dystrybutor był w posiadaniu spółki jawnej A, ale nie był zaliczony do środków trwałych tej spółki. Spółka jawna A istniała i była zarejestrowana do dnia 28 listopada 2013 r.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że:

* faktura została wystawiona przez spółkę jawną B w dniu 20 września 2013 r. Odbiorcą została wskazana firma stacja paliw A spółka jawna.

* z zapisu wyroku sądowego wydanego przez Sąd Okręgowy wynika, że podstawę płatności stanowi wyrok wydany przez Sąd Apelacyjny. Wyrok sądu dotyczył zapłaty za dzierżawę dystrybutora która trwała 731 dni. Sąd Okręgowy, jak i Apelacyjny zasądził na rzecz spółki jawnej A sumę za dzierżawiony dystrybutor w kwocie 146 200 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Spółka jawna B nie otrzymała żadnego odszkodowania, a spółka A zapłaciła za dzierżawiony dystrybutor spółce jawnej B.

* podmiotem który wystąpił z powództwem była spółka jawna A.

* przyznana suma za dzierżawienie dystrybutora została wypłacona Wnioskodawczyni i jej mążowi z tego powodu iż spółka jawna A została w tym czasie zlikwidowana i cała suma za dzierżawę przeszła na osoby fizyczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu odsetek wypłaconych Wnioskodawczyni przez towarzystwo ubezpieczeniowe na podstawie wyroku sądowego powstał obowiązek zapłaty podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powstał obowiązek zapłaty podatku, ponieważ podatek był już zapłacony przez Wnioskodawczynię jako wspólnika spółki jawnej B w związku z wystawieniem faktury VAT dotyczącej wydzierżawienia dystrybutora. Zgodnie z orzeczeniem NSA z dnia 17 stycznia 2014 r. sygn. akt II FSK 289/12, odsetki należy przypisać do tego samego źródła przychodów co należność główna. Wypłata przez towarzystwo ubezpieczeniowe została zrealizowana za wydzierżawiony dystrybutor, a nie za odszkodowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie natomiast z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są zatem wszelkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 ww. ustawy.

Oceniając skutki podatkowe otrzymania zasądzonych przez sąd ustawowych odsetek od należności głównej, o której mowa we wniosku, zauważyć należy, że instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.), zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Należy przy tym wskazać, że odsetki są świadczeniem ubocznym, pozostającym w ścisłym związku z należnością główną, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego - są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Należność główna jest zatem czymś innym niż odsetki związane z opóźnieniem w jej wypłacie. Przyczyną wypłaty należności głównej jest poniesienie szkody przez uprawnionego; natomiast źródłem obowiązku wypłaty odsetek jest niedotrzymanie terminu wypłaty świadczenia przez zobowiązanego. Zatem cywilistycznie rozróżnia się należność główną jako roszczenie główne od odsetek za zwłokę jako roszczenie uzupełniające (tzw. roszczenie akcesoryjne).

Wątpliwości co do podatkowej kwalifikacji odsetek zostały ostatecznie rozstrzygnięte przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów NSA z 6 czerwca 2016 r. sygn. akt II FPS 2/16. Zapadła ona na tle stanu faktycznego dotyczącego odsetek od nieterminowej zapłaty ceny za zbyte akcje, jednakże ma ona zastosowanie do wszystkich sytuacji związanych z zapłatą odsetek od należności głównej, których skutków podatkowych nie przewidziano w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Istota uchwały sprowadza się do twierdzenia, że czym innym jest świadczenie główne, a czym innym odsetki za opóźnienie w jego zapłacie, w związku z tym generalnie należy je rozliczać oddzielnie i zaliczyć do przychodów z innych źródeł na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe nie odnosi się jednak do odsetek, które ustawodawca wprost wskazał w ustawie podatkowej, zaliczając je do konkretnego źródła przychodów. Zauważyć należy, że w sposób szczególny ustawodawca uregulował kwestie związane z uzyskiwaniem przychodu z tytułu odsetek należnych podatnikowi w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W myśl art. 14 ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, wskazał bowiem, że do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nie otrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek.

Przychodem z działalności gospodarczej są zatem wyłącznie faktycznie otrzymane odsetki od należności, nie zaś odsetki należne, naliczone, lecz fizycznie nieotrzymane.

W przedmiotowej sprawie spółka jawna A, której Wnioskodawczyni była wspólnikiem, w związku z przedłużającym się postępowaniem sądowym o wypłatę odszkodowania za uszkodzenie dystrybutora, poniosła koszt dzierżawy dystrybutora od spółki jawnej B, której Wnioskodawczyni wraz z mężem byli również wspólnikami. Spółka jawna A wystąpiła do sądu, pozywając towarzystwo ubezpieczeniowe o zwrot poniesionych kosztów dzierżawy. Wnioskodawczyni i jej mąż - jako byli wspólnicy spółki jawnej A - uzyskali na podstawie wyroku sądowego należność główną - kwotę wynikająca z faktury VAT wystawionej przez spółkę jawną B za dzierżawę dystrybutora z odsetkami ustawowymi.

Nie można tracić z pola widzenia, że spółka jawna A jako poszkodowana została pozbawiona możliwości korzystania z dystrybutora co skutkowało tym, że Wnioskodawczyni jako wspólnik spółki jawnej A miała prawo wydzierżawić urządzenie zastępcze. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia, a w konsekwencji wydatek poniesiony w związku z dzierżawą rzeczy zastępczej stanowi szkodę majątkową spółki jawnej A, z uwagi na rodzaj działalności oraz cel, dla którego poszkodowana spółka wykorzystywała dystrybutor zastępczy. Zarówno zatem zwrot kosztów dzierżawy dokonany przez towarzystwo ubezpieczeniowe, jak i odsetki za zwłokę od tej kwoty, to należności związane bezpośrednio z działalnością gospodarczą prowadzoną w formie tej spółki.

Wnioskodawczyni argumentuje, że jako wspólnik spółki jawnej B zapłaciła podatek od kwoty wynikającej z faktury VAT za dzierżawę dystrybutora. Odnosząc się do powyższego należy wyjaśnić, że są to dwa odrębne świadczenia, a spółki są odrębnymi podmiotami gospodarczymi. Należność za dzierżawę, wynikająca z zawartej umowy, bezspornie przysługiwała Spółce B i stanowiła przychód jej wspólników. Natomiast wydatki z tytułu czynszu dzierżawnego stanowiły koszty uzyskania przychodu spółki A (jej wspólników). Z kolei świadczenie zasądzone od towarzystwa ubezpieczeniowego ma spółce jawnej A zrekompensować wydatki z tytułu dzierżawy dystrybutora. Skutki podatkowe otrzymania odsetek od tego świadczenia należy zatem oceniać odrębnie.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że zasądzone od towarzystwa ubezpieczeniowego na rzecz Wnioskodawczyni (jako byłego wspólnika spółki jawnej A) odsetki ustawowe za nieterminową zapłatę należności z tytułu dzierżawy dystrybutora są odsetkami od zobowiązania należnego spółce A, mającego związek z prowadzoną w formie tej spółki działalnością gospodarczą, bowiem szkoda dotyczyła jej majątku, a dzięki dzierżawie dystrybutora spółka jawna A, miała możliwość sprzedaży paliw, a w konsekwencji generowania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem przysporzenie finansowe w postaci zasądzonych i otrzymanych przez Wnioskodawczynię jako byłego wspólnika spółki jawnej A odsetek ustawowych należy zaliczyć do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Przychód ten podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych wg zasad przewidzianych dla prowadzonej działalności gospodarczej w momencie ich faktycznego otrzymania, zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że zasądzone ustawowe odsetki od należności głównej nie są opodatkowane na mocy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało ocenić jako nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.